 |
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
T.C.
YARGITAY
9. Hukuk Dairesi
E: 1987/2341
K: 1987/2617
T: 04.03.1987
DAVA : Davacı, kıdem tazminatı farkının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir. Yerel mahkeme, isteği kısmen hüküm altına almıştır.
Hüküm, süresi içinde davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü :
KARAR : İş Kanunu'nun kıdem tazminatını düzenleyen 14 üncü maddesinde iş akdinin hangi hallerdeki fesihlerinin kıdem tazminatı gerektireceğini açık ve seçik olarak belirtilmiş olup istifa hali bu belirtilen haller arasında yer almamıştır. Yasanın bu hükmü kamu düzeni ile ilgili buyurucu hükümlerdir.
Davacı 7.7.1967 tarihinde işyerine girmiş, 22.3.1971 tarihinde imza ettiği işten ayrılma kağıdında, 10.2.1971 tarihinde kendi arzusu ile işyerinden ayrıldığı belirtilmiştir. Bundan sonra 7.7.1971 tarihinde tekrar işyerine girmiş ve 18.10.1971 tarihinde işveren idareye verdiği dilekçesinde Almanya'ya gideceğinden bahisle bonservisinin verilmesini istemiş ve 20.10.1971 tarihinde de işyerinden ayrılmıştır. Bu ayrılışların kendi arzusu ile olduğu ve istifa niteliği taşıdığı her türlü kuşkudan uzaktır. 15.10.1971 tarihli Hizmet Belgesinde 10.2.1971 tarihinde hizmetin devam ettiğinden söz edilmiş olması yukarda açıklanan gerçek durumu değiştirmemektedir. Böyle olunca davacının 20.10.1971 tarihine kadar geçen hizmetlerinin istifa ile son bulduğunu ve bu hizmetler için kıdem tazminatını isteyemiyeceğini kabul etmek gerekir.
Mahkemenin maddi olaylara uygun düşmeyen değerlendirmeyle isteği hüküm altına alması yasanın buyurcu hükmüne aykırıdır.
SONUÇ : Temyiz olunan kararın yukarıda açıklanan sebepten davalı yararına BOZULMASINA 4.3.1987 gününde oybirliğiyle karar verildi.