DAVA : Taraflar arasındaki "rücu alacağı" davasından dolayı yapılan yargılama sonunda Zonguldak 1. İş Mahkemesince davanın kısmen kabulüne dair verilen kararın incelenmesi davalı tarafından istenilmesi üzerine, Yargıtay 10. Hukuk Dairesinin 24.4.1980 gün ve 1980/2610-3109 sayılı ilamiyle ; (... Sigortalı işçinin, davalı işverene ait işyerinde çalışırken meslek hastalığı nedeniyle % 39,2 oranında beden gücü kaybına uğrayarak sürekli işgöremezlik durumuna düştüğü 7.11.1967 tarihinde saptanmış ve kendisinin 1.8.1968 tarihinde de işinden ayrıldığı tesbit edilmiştir. Bu yön, taraflar arasında uyuşmazlık konusu teşkil etmediği gibi mahkemenin dahi kabulündedir. Diğer yönden, sigortalı işçinin işverinden ayrılmasından sonra gerek aynı işyerinde, gerekse başka işyerlerinde meslek hastalığı ile ilgili olarak başkaca çalıştığı iddia ve özellikle ispat olunmamıştır.

Meslek hastalığının kural olarak zamanla artış göstereceği tıbbi olgusu karşısında, sonradan meydana geldiği saptanan beden gücü kaybı oranı artışlarının ve giderek ölümün etkisinin bir uzantısı sayılacağı ve bu bakımdan sonradan saptanan artışlar ve ölüm yönünden kusurun daha fazla kabulünün mümkün görülmeyeceği hukuki bir gerçektir.

Bu nedenlerle mahkemenin bu esasa aykırı olarak, sonradan meydana gelen artışlar ve giderek ölüm olayı için ayrı ayrı kusur saptanmaya yönelik görüşü isabetli sayılamaz...) gerekçesiyle bozularak dosya yerine geri çevrilmekle yeniden yapılan yargılama sonunda ; Mahkemece önceki kararda direnilmiştir.

Temyiz Eden : Davalı

Hukuk Genel kurulunca incelenerek direnme kararının süresinde temyiz edildiği anlaşıldıktan ve dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra gereği görüşüldü :

KARAR : Dava, meslek hastalığı sonucu malul kalan sigortalı işçiye, davacı kurum tarafından yapılan sasyal sigorta yardımlarının rücuan ödetilmesi isteğine ilişkindir.

Tarafların iddia ve savunmaları ile dosyadaki kenıtlardan, sigortalının, meslek hastalığı nedeniyle % 39,2 oranında sürekli iş göremezlik halinin saptandığı, 7.11.1967 gününden sonra, hizmet akdinin feshedildiği 7.9.1968 gününe kadar, yer altında (Tumbacı) olarak çalıştığı anlaşılmaktadır. Esasen, bu yön tartışma konusu da değildir.

Öte yandan, sigortalının, iş akdinin feshi tarihine kadar davalıya ait iş yerindeki çalışmasını sürdürmüş olmasının, gerek sorumluluk (sorumlu maluliyet) ve gerekse kaçınılmaz maluliyet oranlarını ve giderek, bu davanın yasal dayanağını oluşturan 506 sayılı yasanın 26. maddesinde öngörülen koşullara göre belirlenecek olan davalı işverenin kusur oranını etkileyeceği kuşkusuzdur.

Hal böyle olunca da, mahkemece, sigortalının iş yerinden ayrıldığı 7.9.1968 günündeki meslekte kazanma gücü kayıp oranı esas alınarak, buna göre davalı işverenin kusuru belirlenmek gerekir. İşte, böylece saptanacak olan kusur oranı sigortalının iş yerinden ayrıldığı günden sonra meydana gelen sürekli iş göremezlik oranındaki artışlar nedeniyle davacı Kurumca yapılan sosyal sigorta yardımlarına da aynen uygulanmak suretiyle hüküm altına alınacak rücu alacağının miktarı tesbit edilmelidir. Nitekim, Hukuk Genel kurulunun 23.3.1983 gün ve 1980/10-2345 E. 1983/267 K. sayılı ilamında da aynı ilke benimsenmiştir.

O halde, yukarıda açıklanan ilkelere aykırı düşen önceki kararda direnilmesi usul ve Yasaya aykırıdır. Bu nedenle direnme kararı bozulmalıdır. SONUÇ : Davalının temyiz itirazlarının kabulü ile, direnme kararının yukarıda gösterilen sebeplerden dolayı HUMK.nun 429. maddesi gereğince BOZULMASINA, 13.4.1983 gününde oybirliğiyle karar verildi.

Diğer Bölümlerimiz +
Tüm Hukuki NET forumları + Hukuki Portal + Hukuk Haberleri + Sözleşme ve dilekçe örnekleri + Mevzuat ve bilimsel incelemeler + Hukukçu Blogları + Avukat ilanları + Videolar + Linkler + Ansiklopedi ve Sözlük +

İçtihat Arşivi  Eski içtihat dizini

Yargıtay Kararları 2007 2006 2005 2004 2003 2002 2001 1999 1998 1997 1996 1995 1994 1993 1992 1991 1990 1989 1988 1987 1986 1985 1984 1983 1982 1981 1980 1979 1978 1977 1976 1975 1974 1973 1927-1972