 |
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
T.C.
YARGITAY
15. Hukuk Dairesi
E: 1980/976
K: 1980/1081
T: 25.04.1980
DAVA : Taraflar arasındaki davanın Ankara 3. Asliye Hukuk Hakimliğince görülerek mahkeme ilamında belirtilen gerekçelere binaen verilen hükmün temyizen incelenmesi davalılardan (İ.B.) ile davacı avukatı tarafından istenmiş olmakla dosyadaki kağıtlar okundu, gereği konuşulup düşünüldü:
KARAR : 1 - İddia ve savunma doğrultusunda toplanan kanıtlar ve belgeler içerikliğine ve özellikle Midyat Merkez Sağlık ocağı Tabipliğinde yapılacak hizmetin mecburi hizmetten sayılmamasının belirlenmesine göre davacı idarenin bütün ve davalı (İ.B.)'un aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan sair temyiz itirazlarının reddi gerektir.
2 - 27 Haziran 1970 tarihli taahhütnamede davalı (İ.) sarfedilen paranın (iki katını tamamen ödemeyi) ve (2000 sayılı kanunun diğer cezai hükümlerinin) hakkında tatbikini yüklenmiştir. Sarfedilen paranın iki katını tamamen ödeme yükümlülüğünü borçlunun serbestçe iradesinin açıklanarak belgelenmesi olup geçerlidir. Ve cezai şart niteliğindedir.
Sözleşmenin tarafları, cezanın miktarını tayinde serbest iseler de, Hakim, fahiş gördüğü cezaları tenkis ile mükelleftir. (BK. md. 161/2)
Bu durumda;
Mahkemece, yapılan giderin aslı ve % 100 fazlası olan 49.288 lira üzerinden hesap yapılarak bu miktar üzerinden indirime tabi tutulması doğru değildir.
Oysa, fahiş görülen cezaları Hakim tenkis ile görevli bulunduğundan sözleşmede kabul edilen cezai şarttan indirme yapıldıktan sonra yapılan hizmetin hesaplanarak mahsubu suretiyle ödetmeye karar vermek gerekir. Akdi cezai şartın tenkise tabi tutulmaması doğru değildir. Davalı (İ.B.)'un temyiz itirazları ancak bu yönden kabul edilerek yararına yerel mahkeme kararı bozulmalıdır.
SONUÇ : Yukarıda gösterilen nedenle; A - 1 No.lu bent gereği davacı idarenin bütün ve davalının sair temyiz itirazlarının reddine, B - 2 No.lu bent gereğince davalı (İ.) yararına mahkeme kararının BOZULMASINA, davacının ödediği temyiz peşin harçdan (15) lira ilam harcının mahsubundan sonra arta kalan (335) liranın istek halinde iadesine ve davalının ödediği temyiz harcının da istek olursa adı geçene verilmesine, 25.4.1980 gününde oybirliğiyle karar verildi.