 |
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
T.C.
YARGITAY
2. Hukuk Dairesi
E: 1978/3072
K: 1978/4239
T: 29.05.1978
DAVA : (A) ile (M.K.) arasındaki boşanma davasının yapılan muhakemesi sonunda davanın reddine dair verilen hükmün temyizen mürafaa icrası suretiyle tetkikik davacı tarafından istenilmekle, dosyadaki bütün kağıtlar okunup gereği görüşülüp düşünüldü:
KARAR : Koca, Almanya'da olup eşini oraya çağırmaktadır. Kendisine ihtarda bulunan eş, tam bir güven içinde olmadıkça, çağrıya uymak zorunda değildir. Çünkü davacı sırf güç durumda bırakmak amacı ile karısını eve almayabilir. İşte böyle bir ihtimale karşı kadının, yabancı bir ülkeden Türkiye'ye dönmesi için mali yönden bir güvenceye kavuşturulması zorunludur. Aksi halde kadın, sonu nereye varacağı belli olmayan bir yolculuğu göze almaktan haklı olarak endişe edip bunun etkisi ile ihtara uymaktan kaçınabilir. O halde ihtar kararı ile birlikte muhtemel dönüş masrafı da karşılayacak miktarda paranın kadına gönderilmesi şarttır. Olayda buna uyulmadığından ihtar geçersizdir. ihtar kararında bu hususun öngörülmemiş olması ve sadece gidiş masrafının gönderilmesine karar verilmesi ve davalının ihtar kararına bu yönden itiraz etmemiş bulunması da durumu değiştirmez. Çünkü ihtarın haklılık ve haksızlığı, şekli uygun olup olmadığı gibi hususlar, boşanma davasında çözümlenecek meselelerdir. Kadının ihtar kararına cevap vermemiş olması, ihtarın geçersizliği savunmasını da kapsar. Şu halde mahkemenin davayı red gerekçesi yerindedir.
Kaldı ki ihtar bir an için şekil açısından geçerli olsa, eşini döverek Türkiye'ye dönmesine yol açan kocanın, aradan bir süre geçtikten sonra ve özellikle bu olayın kadın üzerindeki olmusuz etkisi sona ermeden ihtarda bulunmasını samimi bir arzu ürünü saymak mümkün değildir. Onun için kadın eve dönmemekte haklıdır. O halde davanın reddi bu bakımdan da doğrudur.
SONUÇ : Yukarıda yazılı gerekçelere dosyadaki delillere göre temyiz itirazlarının reddi ile usul ve kanuna uygun olan hükmün ONANMASINA, onama harcının temyiz edene yükletilmesine ve duruşma için takdir olunan bin dörtyüz lira vekalet ücretinin davacıdan alınıp davalıya verilmesine 29.5.1978 tarihinde oyçokluğuyla karar verildi.