DAVA : Taraflar arasındaki alacak davasından dolayı yapılan yargılama sonunda; İstanbul 8 inci İş Mahkemesince davanın reddine dair verilen 28.11.1974 gün ve 2176/3661 kararın incelenmesi davacı avukatı tarafından istenilmesi üzerine, Yargıtay 10. Hukuk Dairesinin 22.1.1975 gün ve 6602/336 sayılı ilamiyle (Davanın 26'ıncı maddeye göre açıldığı ve işveren davalının 9 uncu madde uyarınca sigortalı hakkında bildirge vermemiş olmasınedeniyle 10 uncu madde uyarınca işverenin sigorta olayında tüm kusurlu ve sorumlu tutulması istendiği kabul edilmeli ve yapılan yargılama ile işverenin ve zamanında sigortalı çalıştırmaya başladığını kuruma bildirdiği hususunun anlaşılması üzerine de dava reddedilmeyip 26' ıncı maddeye göre davalı işverenin sorumluluğu gerektiren haller bulunup bulunmadığı araştırılmalıdır), gerekçesiyle bozularak dosya yerine geri çevrilmekle, yeniden yapılan yargılama sonunda; mahkemece önceki kararda direnilmiştir.

Temyiz eden : Davacı Sosyal Sigortalar Kurumu.

Hukuk Genel Kurulunca incelenerek direnme kararının süresinde temyiz edildiği anlaşıldıktan ve dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra gereği görüşüldü:

KARAR : İşe giriş bildirgesi süresi içinde olay vuku bulmuş olduğuna göre 506 sayılı Yasanın 10'uncu maddesinin uygulama olanağı bulunmamaktadır.

Dava dilekçesinde maddi olgu olarak, çalıştırılan sigortalıya ait işe giriş bildirgesinin yasal süresi içinde verilmemesine dayanılmıştır.

Hukuk Usulü Muhakemeleri kanununun 202 inci maddesinin 2 inci fıkrası gereğince davalının rızası olmaksızın bu sebeplerin genişletilmesi ve değiştirilmesi mümkün değildir. 506 sayılı Yasanın 26 ve 39 uncu maddelerinin işveren hakkında uygulanabilmesi, yasanın belirlediği biçimde kusurlu bulunması esasına dayanır. Anılan yasanın 10 uncu maddesinin uygulanabilmesi için ise, işverenin bildirilen anlamda kusurlu bulunması koşulu aranmamıştır. Bu bakımdan 10 uncu maddeye dayanan ödettirme davası ile 26 ve 39 uncu maddelere dayanan ödettirme davaları birbirinden ayrı ve bağımsız niteliğe sahiptirler.

O halde açık olan yön bu istemlerden biriyle sınırlı olarak açılmış olan bir davanın diğer istemi dahi kapsamadığıdır. Kurumunun işverenin bildirme yükümünü yerine getirmediği olgusuna dayanarak yalnız bu yönden anılan Yasanının 10 uncu maddesine dayanarak açtığı davaya karşı tarafın kapalı veya açık şekilde rızası olmadıkça yani Yasanın 26 ıncı maddesi gereğince inceleme yapılması ve karar verilmesine olanak bulunmamaktadır. Buna her şeyden önce Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanununun 74 üncü maddesinde öngörülmüş bulunan "iddia ile bağlı bulunma" ilkesi engeldir. Burada yasaya aykırı olarak dava ekonomisi düşüncesine de yer verilemez. bu nedenlerle direnme kararı esas itibariyle doğrudur. Ancak mahkeme harç alınmasına yer olmadığına da karar vermiş ise de Yargıtay İçtihadı Birleştirme Büyük Genel Kurulunun 3.3.1975 gün ve 2/3 sayılı kararında açıklanan esaslar uyarınca dava harça tabidir. Mahkemece bu nedenlerle harç alınmamış olması usul ve yasaya aykırıdır. Ancak bu yanlışın düzeltilmesi yeniden yargılama yapılmasını gerektirmediğinden direnme kararı bu yanlış düzeltilmek suretiyle onanmalıdır.

SONUÇ : Yukarıda açıklanan nedenlerle temyiz itirazlarının reddi ile direnme kararına "(1500) kuruş red harcının davacı kurumundan alınmasına" sözlerinin eklenmesine ve kararın bu düzeltilmiş şeklinin ONANMASINA 1500 kuruş ilam harcı alınmış olmakla başkaca harç alınmasına yer olmadığına 22.9.1976 gününde oybirliğiyle karar verildi.

Diğer Bölümlerimiz +
Tüm Hukuki NET forumları + Hukuki Portal + Hukuk Haberleri + Sözleşme ve dilekçe örnekleri + Mevzuat ve bilimsel incelemeler + Hukukçu Blogları + Avukat ilanları + Videolar + Linkler + Ansiklopedi ve Sözlük +

İçtihat Arşivi  Eski içtihat dizini

Yargıtay Kararları 2007 2006 2005 2004 2003 2002 2001 1999 1998 1997 1996 1995 1994 1993 1992 1991 1990 1989 1988 1987 1986 1985 1984 1983 1982 1981 1980 1979 1978 1977 1976 1975 1974 1973 1927-1972