 |
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
T.C.
YARGITAY
Ceza Genel Kurulu
E: 1976/490
K: 1976/511
T: 29.11.1976
DAVA : Müessir fiilden sanık (S) hakkında yapılan yargılama sonunda; TCK.nun 456/4. maddesi gereğince takdiren ve teşdiden 500 lira ağır para cezası ile cezalandırılmasına ve para cezasının taksitlendirilmesine gerek olmadığına ilişkin olarak verilen hükmü özel daire; diğer temyiz itirazlarının reddine ancak ; sanığa hükmedilen ağır para cezasının taksitlendirilmesine gerek olmadığına karar verilmek suretiyle cezanın infazında C. Savcısının TCK. 19. maddesi uyarınca uygulanması gereken yetkisinin kısıtlanmasını yasaya aykırı bularak bozmuş, mahkeme ise bazı gerekçelerle evvelki kararında direnmiştir.
647 sayılı Yasanın 5. maddesinin 3. fıkrasında mahkeme gerekli gördüğü takdirde hükmedeceği para cezasının tayin edeceği sürelerde ve belirli taksitlerle ödenmesine de karar verebilir... hükmünü koymak suretiyle mahkemenin taksit hususunda takdir hakkını serbestçe kullanabileceğini belirtmektedir.
Konuyu oluşturan kararda da bu yasal yetkinin kullanıldığı anlaşılmakta ve yazılış biçimine göre de hükmün C. Savcısının TCK.nun 19 ve 647 sayılı Kanunun 5. maddesinin 6. fıkrasındaki yetkisinin kısıtlayıcı bir anlamı taşımadığı belli olmaktadır.
Böylece bu kapsadığı gerekçelere göre direnme hususu yerinde ve sanığın temyiz itirazlarının reddine karar verilmesi icap etmekte ise de; ilk hükmün sanık lehine ve kendi temyizi üzerine bozulduğuna göre yapılan temyiz masraflarının sanığa yükletilmesi yasaya aykırı bulunmuştur. Şu kadar ki bu yanlışın islahı kabil görüldüğünden direnme hükmünün düzeltilerek onanmasına karar verilmesi gerekir.
SONUÇ : Yukarıda açıklanan nedenle tebliğnamedeki istek gibi direnme hususu doğru ise de; "hükmün", sanığa ilk temyiz ile yapılan posta masrafının tahsilinin yasaya aykırı olduğundan bozulmasına ancak, bu hususun tashihi tabil görüldüğünden CMUK.nun 322. maddesi gereğince sanıktan alınacak posta masrafının üç liraya indirilme suretiyle düzeltilerek ONANMASINA, depo parasının da geri verilmesine 29.11.1976 gününde oybirliğiyle karar verildi.