 |
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
T.C.
YARGITAY
4. Hukuk Dairesi
E: 1975/9673
K: 1976/670
T: 20.01.1976
DAVA : Davacı; davalıların haksız eylemleri yüzünden zarar uğradığını ileri sürerek 11.573 lira maddi ve manevi tazminatın alınmasını istemiştir.
Yapılan yargılama sonunda; sabit olmayan davanın reddine verildiğine ilişkindir.
Temyiz eden: Davacı.
Temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan sonra dosya incelendi, gereği konuşuldu:
KARAR : Davalı ihtiyaç sebebiyle kiracının çıkartılması için mahkemeden tahliye kararı aldıktan sonra haklı bir sebep olmaksızın ve 6570 Sayılı Kanunun 15. maddesi hükmüne aykırı olarak kiralanan yeri kendi kullanacağı yerde başkasına kiraya vermiştir. Bu yönde taraflar arasında uyuşmazlık yoktur. Bir kimsenin gerçekten ihtiyacı olmadığı halde ihtiyacı varmış gibi dava açarak kiracısını çıkartmış olması sebebiyle kiracının uğradığı zararlardan da Borçlar Kanununun 96. maddesi hükmünce sorumlu tutulması gerekir. Çünkü herhangi bir kimse kanun hükümlerini kendi arzusuna alet ederek kanunun korumak istediği yararları baltalıyamaz. Medeni Kanunun 2. maddesi hükmü özellikle bu davranışları önlemek ve hukuki bakımdan sonuçsuz bırakmak amacı ile kanunumuza konulmuştur. nitekim bu yön yukarda anılan kanunun 15. maddesinde yasaklanmıştır. Her ne kadar bu yasaklar için özel kanunda sadece cezai müeyyide kabul edilmişse de, bu hal gerçeğe uygun olmayan iddialarla alınan ilamlar sonunda kiracının hakkının halele uğratılmış olması sonucunda meydana gelen zararların ödetilmemesi için bir neden olamaz. O halde davacı zararın isbat şartı ile bunun ödetilmesini istemek hakkına haizdir. Nitekim dairemizin öteden beri uygulanması bu yoldadır. (Feyzi Necmettin Feyzioğlu - Borçlar Hukuku - Aktin Muhtelif Nev'ileri - Cilt: I - İstanbul 1961 - Sayfa 301 - 302). O halde mahkemece yapılacak iş davacının zararının tesbiti için göstereceği delillerin incelenmesi ve bu konuda ehil bilirkişiler marifeti ile yaptırılacak bir inceleme ile gerçek zararın var olup olmadığının ve miktarının tesbitinden ibarettir. Mahkemenin yukarda anılan ilkelere aykırı düşüncelerle dava hakkının bulunmadığından ve esasen bir zararın olmadığından söz edilerek davayı reddetmiş olması bozmayı gerektirir.
SONUÇ : Temyiz olunan kararın yukarıda gösterilen nedenle BOZULMASINA ve peşin harcın istek halinde geri verilmesine 20.1.1976 gününde oybirliğiyle karar verildi.