 |
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
T.C.
YARGITAY
13. Hukuk Dairesi
E: 1975/8469
K: 1976/91
T: 14.01.1976
DAVA : A.T. vekili avukat Z.Ö. ile H.C. vesaire vekilleri avukat N.G. aralarındaki dava hakkında Söke Asliye Hukuk Hakimliğinden verilen 19.10.1972 gün ve 489/959 sayılı hükmün dairenin 4.11.1975 gün ve 1534/6743 sayılı ilamıyla onanmasına karar verilmişti. Süresi içinde davacı tarafınndan kararındüzeltilmesi istenilmiş olmakla dosya incelendi gereği konuşuldu:
KARAR : Davacı, on yıllık kahyalık hizmeti karşılığını davalıdan istemiş, Borçlar Kanununun 126/3. maddesi uygulanmak suretiyle beş yıllık ücret tutarına hükmedilmmesine dair mahkemece verilmiş olan karar dairemizce onamıştır.
Davacı bu kez Borçlra Kanununun 132/4. maddesi uyarınca, hizmet akdini devam ettiği süre içinde davalıdaki alacağı hakkında zamanaşımı cereyan etmeyeceğini, isteğinin tümüne hükmedilmesi gerektiğini ileri sürerek, onama kararının temyiz itirazı doğrultusunda düzeltilmesini istemektedir.
Borçlar Kanununun 132/4. maddesinde "hizmetçi" terimi kulanılmıştır. Böylece hizmet sözleşmesiyle bağlı her kişiye bu maddenin uygulanması olanağı yoktur. Hizmetçiden kastedilen; kendisine ev işleri için ücret ödenen, iş sahibiyle aynı evde yatıp kalkan, aileden biriymiş gibi ev halkı ile sıkı ilişkileri olan kimsedir. (Bkz. Prof. K. Tunçomağ. Borçlar Hukuku I. ci H. İst. 1972, Sf. 751 - 752)
Öte yandan bu kuralın varlık ve kabul nedeni ise evin huzur ve sükununu koruyup sağlama lüzumu ve hizmetiçinin içinde bulunduğu bağımlı durum yüzünden işi, dava konusu yapma güçlüğüdür. (Bkz. andeas Von Tour. Borçlar Hukuku II. cilt İst. 1953, Sf. 754).
Açıklanan nedenle kahya, hizmetçi kavramına girmemektedir. O halde istek, reddedilmelidir.
SONUÇ : Usulün 440. maddesinde sayılan nedenlerden hiç birisine uygun olan karar düzeltme isteğinin REDDİNE ve 442. maddesi hükmünce takdiren 100 lira para cezasını karar düzeltme isteyene yükletilmesine 14.1.1976 gününde oybirliğiyle karar verildi.