 |
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
T.C.
YARGITAY
11. Hukuk Dairesi
E: 1975/3937
K: 1975/6604
T: 20.11.1975
DAVA : Taraflar arasındaki davadan dolayı İstanbul Asliye 1. Ticaret Mahkemesince verilen 21.5.1975 tarih ve 916/493 sayılı hükmün temyizen tetkiki davacı avukatı tarafından istenmiş olmakla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği konuşulup düşünüldü :
KARAR : Davacı, davalı şirket tarafından nakledilen malları üzerinde kanuni hapis hakkının uygulandığını, oysa davalının ancak naklettiği parti için hapis hakkını uygulayabileceğini, yoksa yeni nakledilen partiler üzerinde eski alacaklardan dolayı hapis hakkının kullanılmıyacağını, 16000 liralık eski bir borç için yüzbünlerce liralık mal üzerinde hapis hakkının istimalinin hüsnüniyetle bağdaşamıyacağını, binnetice davacı uhdesinde bulunan 235.000 liralık mallarını mevsimlik eşya olması sebebile muarazanın hükmen bertaraf edilmesinin de faydasız olacağı bu yüzden % 35 kar da nazara alınarak ceman 317412 liranın % 10 faizile tahsilini talep ve dava etmiştir. Davalı savunmasında davacının nakliyeden dolayı hasıl olan alacaklardan kabul ettiğini ödeyip kabul etmediği fazla kasım ise bir bankaya veya Notere tevdi ederek eşyaların teslimini isteyebilecek durumda olduğu halde bunu yapmadığını, bu bakımdan davacının dava hakkı bulunmadığını ileri sürerek davanın reddini istemiş ve mukabil davasında da nakliye masrafı ve ardiye vs. ücreti olarak ceman 3.367,50 liranın tahsilini talep ve dava etmiştir.
Mahkemece Türk Ticaret Kanununun 793. maddesindeki lazime yerine getirilmediğinden davanın reddine ve miktarı ihtilafsız bulunan mütekabil davadaki müddeabihin tahsiline karar verilmiştir.
Karar davacı tarafından temyiz edilmiştir.
Medeni Kanunun 2. maddesi gereğince herkes haklarını kullanmakta ve borçlarını ifade iyi niyet kurallarına uymakla yükümlü ve hakkın sırf gayri ısrar eden kötüye kullanılmasını kanun korumaz ise de davada 367.50 lira taşıma ücretinden borcu bulunan davacı mal sahibi Türk Ticaret Kanununun 793. maddesi gereğince bu meblağı tevdi etmediği gibi üzerinde ihtilaf bulunmayan taşıma ücretini ödeyerek malın teslimini istememiş ve bu dava dahi böyle bir talebe dayanmamıştır. Davacı taraf malın bedelini kar payı ile birlikte talep ve dava etmiştir. Her ne kadar mukabil dava ile davalı taşıyıcı taşıma ücretinin ve alacağının tahsili imkanına kavuşmakta ise de yukarıda da değinildiği gibi davacı mal sahibinin malın teslimi hakkında bir isteği bulunmamaktadır. Zararın, ancak gerçekleştikten sonra tazmini yoluna gidilebilir. Bu itibarla davacı vekilinin temyiz itirazları yerinde değildir. SONUÇ : Yukarıda açıklanan nedenlerle davacının yerinde olmayan temyiz itirazlarının reddile hükmün ONANMASINA, 20.11.1975 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.