DAVA : Davanın konusu, fazla çalışma paralarının ödetilmesi isteğine

ilişkindir.

Mahkeme fazla çalışma iddiasını kısmen kabul ederek tazminat

isteğini hüküm altına almıştır. Buna karşı taraflar objektif delillere

dayanmayıp dolayısıyla hukuki gerçeğin ifadesi sayılmayan hükmün bozulmasını istemişlerdir.

KARAR : 1- Gerçekten davacı, normal iş süresi dışında

iki saat fazla çalıştığını ileri sürmüştür. Buna karşı davalı işletme, fazla çalışma iddiasının realite ile bir uygunluk halinde bulunmadığını

savunmuştur.

Davacının dinlettiği tanıklar, genel olarak iki saatlik fazla

çalışma iddiasının doğruluğunu teyit etmişlerdir. Davalı tarafından

gösterilen tanıklardan bir kısmı ise fazla çalışma süresinin yarım saatten

ibaret bulunduğunu söylemişlerdir. Mahkeme, hangisi kabul edilirse edilsin

davalı tarafı kısmen de ilzam edecek iki şıktan mürekkep bir delil karşısında ihtimali bir hesapla fazla çalışmanın bir buçuk saatten ibaret bulunduğu

kanısına varmıştır. Hiç şüphesiz zihni tecritlere dayanarak bulunan bu

ortalama çözüm şekli, riyazi bir kesinlik karakteri taşımamaktadır. Bu kere

toplanan delillere göre, davacının, kanunla belli edilen süre dışında fazla

çalıştırıldığı gerçek bir vakıadır. Mahkemece, fazla çalışma iddiasının bir

prensip olarak kabulü doğrudur. Ancak, tarafların tanıkları, süre üzerinde bir fikir birliği halinde bulunmamışlardır. Mahkeme de iki grup tanıktan birini diğerine kesin olarak tercih etmemiş, aksine, objektivitesini denetlemeye imkan bulunmayan bir görüşle ortalama bir çözüm şekli bulmuştur. Bu görüş her kaziyyesi deliliyle beraber olan bir kıyas niteliğinde değildir. O halde, gerçeğe ve hakkaniyetli bir sonuca ulaşmayı sağlama bakımından davacı, verilen görevin ayırıcı özelliği, bundan başka çalışma şekli ve şartlarını belli eden tüzük, işletme yönetmelikleri ve iş düzenine ilişkin bütün buyrultular gözönünde tutularak yerinde bir bilirkişi incelemesi yaptırılıp bu uygulamadan edinilecek kanıya göre, hüküm tesisi gerekir. Mahkemenin, tanık, sözlerini değerlendirecek bir inceleme ve araştırma yoluna gitmeksizin tamamen zihni tecritlere dayanarak karar vermiş olması yasaya ve usule aykırıdır ve tarafların temyiz itirazları bu bakımdan yerindedir.

2- Mahkemece hükmedilen tazminata, birinci dava tarihinden başlayarak faiz yürütülmüştür. Faiz başlangıcının, her iki davanın açıldıkları tarihler

dikkate alınarak tayin kılınmamış olması da keza yasaya uygun bulunmamıştır. SONUÇ : Temyiz edilen kararın 1. ve 2. bentlerde açıklanan sebeplerden

BOZULMASINA, 16.10.1967 tarihinde karar verildi.

Diğer Bölümlerimiz +
Tüm Hukuki NET forumları + Hukuki Portal + Hukuk Haberleri + Sözleşme ve dilekçe örnekleri + Mevzuat ve bilimsel incelemeler + Hukukçu Blogları + Avukat ilanları + Videolar + Linkler + Ansiklopedi ve Sözlük +

İçtihat Arşivi  Eski içtihat dizini

Yargıtay Kararları 2007 2006 2005 2004 2003 2002 2001 1999 1998 1997 1996 1995 1994 1993 1992 1991 1990 1989 1988 1987 1986 1985 1984 1983 1982 1981 1980 1979 1978 1977 1976 1975 1974 1973 1927-1972