Boşanma
Ben çok uzun zamandan beri evliliğini yürütmek için çaba harcayan bir insanım, tüm çabalarıma, tüm garetlerime rağmen haketmediğim tür davranışlar nedeniyle evliliğim bitme noktasına geldi, bir erkek olarak eşimle evlenirken boşanmak hiç aklımda yoktu, yola da bir gün boşanırım nasıl olsa düşüncesiyle çıkmadım, evliliğimi yürütmek için gösterdiğim tüm iyi niyetime karşılık hakaret ve onur kırıcı sözler duydum. Neden bu zamana kadar katlandın diye bir soru aklınıza gelecektir mutlaka, bilinmesini isterim ki öncelikle bir kızım vardı ve annesi ve babasıyla birlikte büyümesini istedim, ikinci olarak da çaba harcamadan her şeyi denemeden yolları en başında ayırmak bana kaçmak ve işin en kolayı olarak görünmüştü. Ama şu an geldiğim noktada buna çok pişman olduğumu bilmenizi isterim, benim yerimde bir başkaşı eşimin bana söylediklerinin en geç ikincisinde çoktan harekete geçmişti bile, ne değişti de bu noktaya gelindi? Eşim benim için kullandığı kelimeleri kızım için (canım için) kullanmaya başladı, kızımın gözünde küçük düşürmek için uygun olmayan kelimelerle beni karalamaya başladı, bu noktaya gelene kadar gidilen psikologlar ve danışmanlarda bir fayda sağlamadı, kızımın annesi olması sıfatıyla hala eşime saygılı davranmaya çalışıyorum, bir kabusa dönmüş bulunan evliliğimde sırf eşimi kırıp incitmemek ve hiç kimseye zarar vermemek için evden çıkar sakinleşinceye kadarda eve gelmezdim halada aynı şeyi yapmaya devam ediyorum, bugüne kadarda herşeye rağmen ne eşime ne de ailesine karşı hakaret ve onur kırıcı bir söz kullanmış değilim. Ancak iyi niyetin ve alttan almanında bir sınırı olması gerektiğini düşünüyorum. Bazılarınız bir daha denemelisin diyebilirsiniz, ancak bırakın bir denemeyi daha, benim imalı bir bakışa bile tahammülümün kaldığını hiç sanmıyorum, eşimin bu davranışlarına tanık olarak gösterebileceğim tek kişide bazı tartışmalara kısmen tanık olmuş olan kızım, onun dışında tanık olarak gösterebileceğim hiç kimsede yok ve eşimin kızımı bundan dolayı hırpaladığınında farkındayım, bütün bu yaşananlara rağmen eşimin hala ben kötü birşey yapmadım benim kötü bir amacım yoktu, ben seni çok seviyorum ben boşanmak istemiyorum demesi ise insanı çileden çıkartacak cinsten samimiyetine karşı en küçük bir inancım kalmadı. Bu kadarına da pes dedirtecek cinsten önerilerle gelmekte eşim, soyadımı kullanmaya devam etmek gibi, boşanırsak bunu kimselerin bilmemesi gibi, hatta hala aynı evi paylaşmaya devam etmek gibi tuhaf, tuhaf olduğu kadarda akıllara durgunluk verecek öneriler, hah birde bir erkek neden boşanır boşanması için mutlaka hayatında bir başkası var suçlamasıda işin tuzu biberi anlaşarak boşanmaya ikna olacak cinsten biride olmadığı için herşeyi kendinde hak olarak görüp karşısındakine gereken saygıyı ve sevgiyi göstermeyen ve herşeyi kasıtlı yaptığını düşündüğüm bir eşle evli olmaya devam etmek, kişiliğimi ve onurumu ayaklar altına almaya devam etmek diye düşünüyorum, ayrıca kızıma karşıda bir sorumluluğum var, benim beynim durdu son adımı atmadan önce de şimdi sizi dinleyeceğim kendim ve 15 yaşındaki kızım için bir yol ayrımındayım ve yeni bir yol çizmeye kendimi mecbur hissediyorum,