Son Veda...
Sesler gittikçe uzaklaşıyor.Sonu görünmeyen bir patikadayım.Yolum uzun görünüyor ağır ağır ilerliyorum.Başımı gökyüzüne kaldırıyorum annem,babam kardeşlerim…
Zayıf bünyeli bir çocuktum.Çocukluğumu hatırladığımda her zaman hasta oluşum gelir aklıma Bir türlü sabahı olmayan uzun geceler yanımda annem… anneciğim….
Bir eli alnımda sürekli kontrol ediyor. Gece uzun ,ben ateşler içinde, annem yorgun,annem bitkin…. Masallar anlatıyor bana .Dinlemezdim ben yaşardım bu masalları adeta kabarık etekler içinde bir prenses olurdum mesela , bedenimdeki virüs büyürdü, büyürdü, kocaman bir dev olurdu kaçırmak isterdi beni uzaklara.Annem bırakmazdı sıkı sıkı tutardı ellerimi.Hep korurdu, kollardı, severdi beni anneciğim.Ne güzel masallar anlatırdı bana.
Kimin sözüydü hatırlayamadım Eğer tanrı cenneti vaad etmeseydi insanlara, hiç kimse ona secde eder miydi acaba? Karşılıksız ,beklentisiz sevmek var ya, böyle bir şeye şahit olmadım ben bu dünyada Belki bir tek annem vardı hiç bir beklentisi olmadan veren .Çok emeği geçti bana…Hiç ödeyemedim ki…
Gözüm eşime ve çocuklarıma takılıyor sonra Allahın bana armağanları onlar.Onlarla sarıldım hayata.Üzüntülerine ağladım,sevinçlerine güldüm.insan olmanın her türlü durumunu yaşattılar bana
Gökyüzündeki bu büyük aile fotoğrafı silinmeye başladı .Flulaştı.Yüzlerdeki gülümsemeler belli belirsiz bir hal aldı, yavaşça kayboldu.Ardından bir yıldız yağmuru…
Işıl ışıl. Yavaş yavaş yürümeye devam ediyorum bu sağanak yıldız yağmuru altında.Kar taneleri gibi düştükleri yerde tutunamıyor, ışıltıları sönüyor, söndüğü yere bir başka yıldız düşüyor sonra ….
Yıldız düşüyor yürüdüğüm patikaya ,etime,saçlarıma,
Dokunuyorum çıplak tenime,üşümüyorum,sıcak ta değil böyle şeyler hissetmiyorum burada,Endişelerim.yok,korkularım yok,Çıplaklığımdan utanmıyorum da .Şimdi bu duygular ne kadar da saçma geliyor bana.İçimde derin bir huzur duygusu yürüyorum sadece
Ellerim çıplak tenimde dümdüzüm .Kadın değilim artık,ama erkekte değilim.Cinsiyetimi soyunmuşum bu yolda…Bilmem neden?Artık şaşırtmıyor beni hiçbir şey patikanın her iki yanında bulunan , filizlenen,açan bir anda solan rengarenk ışıltılı çiçekler bile .
Yılbaşı ağaçlarının süslendiği renkli minik ışıklar gibi ışıl ışıl yanıp sönüyor ve sürekli aynı şey tekrarlanıyor
Hızlı hızlı .Filizleniyor, büyüyor, açıyor ve ölüyor.Acaba her şey o kadar hızlı mı yaşamda.?
Yürüyüşüm hızlanıyor yokluyorum kendimi öncem yok hatırlayamıyorum hiçbir şeyi kimim,nerden geldim.Arkaya bakıyorum ,az önce yürüdüğüm yollar yok ,açıp solan çiçekler yok ,öncem yok,sonram umurumda değil .Yürüyorum hızlıca
Attığım her adımda ayaklarım yerden kesiliyor yükseliyorum .Ben mi yükseliyorum yoksa Yukarı doğru çekiliyor muyum bilmiyorum…
Kollarım açık iki yanımda, başım dik ,gözlerim kapalı
Yükseliyorum...Yükseliyorum…Yükseliyorum…
Allahım sana geliyorum…
Zayıf bünyeli bir çocuktum.Çocukluğumu hatırladığımda her zaman hasta oluşum gelir aklıma Bir türlü sabahı olmayan uzun geceler yanımda annem… anneciğim….
Bir eli alnımda sürekli kontrol ediyor. Gece uzun ,ben ateşler içinde, annem yorgun,annem bitkin…. Masallar anlatıyor bana .Dinlemezdim ben yaşardım bu masalları adeta kabarık etekler içinde bir prenses olurdum mesela , bedenimdeki virüs büyürdü, büyürdü, kocaman bir dev olurdu kaçırmak isterdi beni uzaklara.Annem bırakmazdı sıkı sıkı tutardı ellerimi.Hep korurdu, kollardı, severdi beni anneciğim.Ne güzel masallar anlatırdı bana.
Kimin sözüydü hatırlayamadım Eğer tanrı cenneti vaad etmeseydi insanlara, hiç kimse ona secde eder miydi acaba? Karşılıksız ,beklentisiz sevmek var ya, böyle bir şeye şahit olmadım ben bu dünyada Belki bir tek annem vardı hiç bir beklentisi olmadan veren .Çok emeği geçti bana…Hiç ödeyemedim ki…
Gözüm eşime ve çocuklarıma takılıyor sonra Allahın bana armağanları onlar.Onlarla sarıldım hayata.Üzüntülerine ağladım,sevinçlerine güldüm.insan olmanın her türlü durumunu yaşattılar bana
Gökyüzündeki bu büyük aile fotoğrafı silinmeye başladı .Flulaştı.Yüzlerdeki gülümsemeler belli belirsiz bir hal aldı, yavaşça kayboldu.Ardından bir yıldız yağmuru…
Işıl ışıl. Yavaş yavaş yürümeye devam ediyorum bu sağanak yıldız yağmuru altında.Kar taneleri gibi düştükleri yerde tutunamıyor, ışıltıları sönüyor, söndüğü yere bir başka yıldız düşüyor sonra ….
Yıldız düşüyor yürüdüğüm patikaya ,etime,saçlarıma,
Dokunuyorum çıplak tenime,üşümüyorum,sıcak ta değil böyle şeyler hissetmiyorum burada,Endişelerim.yok,korkularım yok,Çıplaklığımdan utanmıyorum da .Şimdi bu duygular ne kadar da saçma geliyor bana.İçimde derin bir huzur duygusu yürüyorum sadece
Ellerim çıplak tenimde dümdüzüm .Kadın değilim artık,ama erkekte değilim.Cinsiyetimi soyunmuşum bu yolda…Bilmem neden?Artık şaşırtmıyor beni hiçbir şey patikanın her iki yanında bulunan , filizlenen,açan bir anda solan rengarenk ışıltılı çiçekler bile .
Yılbaşı ağaçlarının süslendiği renkli minik ışıklar gibi ışıl ışıl yanıp sönüyor ve sürekli aynı şey tekrarlanıyor
Hızlı hızlı .Filizleniyor, büyüyor, açıyor ve ölüyor.Acaba her şey o kadar hızlı mı yaşamda.?
Yürüyüşüm hızlanıyor yokluyorum kendimi öncem yok hatırlayamıyorum hiçbir şeyi kimim,nerden geldim.Arkaya bakıyorum ,az önce yürüdüğüm yollar yok ,açıp solan çiçekler yok ,öncem yok,sonram umurumda değil .Yürüyorum hızlıca
Attığım her adımda ayaklarım yerden kesiliyor yükseliyorum .Ben mi yükseliyorum yoksa Yukarı doğru çekiliyor muyum bilmiyorum…
Kollarım açık iki yanımda, başım dik ,gözlerim kapalı
Yükseliyorum...Yükseliyorum…Yükseliyorum…
Allahım sana geliyorum…