Takipsizlik ve Kamu Davası
Merhaba !
Genel olarak olumsuz davranışlarıyla tanınan, ailesi dağılmış bir öğrencim, onu koruduğum halde, sabrımı zorlayan davranışlarının sonuncusunda, nöbetçi olduğum günün sonunda, bütün öğrenciler gözlemim altında okulu terkederken,o ters yönde arkadaşlarını iteleyerek ve okulun kapısını duvara çarptırarak içeri, sınıfa girmeye çalışınca, peşinden sınıfa girip müdahaleme, beni eliyle iterek " Çekil, işim var." deyip karşı koymasıyla kontrolümü bozdu. Özür dilemesi gerektiğini söyleyerek ısrar edince, yumruğunu sıkıp, " Bak, kafamı bozma ! " diyerek üzerime yürüdü.Maalesef boğuşmaya uzayan ilişkinin sonunda birkaç öğrenci ve bir öğretmen beni onu yatıştırmış olarak "üstünde" gördüklerini şahitliklerinde söylediler.Okul idaresinden jandarmaya haber vermesini söylediğim halde bunu yapmadılar, ben haber verip tutanak tutulmasını istedim. Onun da sonradan şikayetçi olduğu olayda, ona takipsizlik kararı verildi; ben uzlaşmayı kabul etmedim; TCK'nun 86. ve 53. maddeleri ile aleyhimde kamu davası açıldı.
Hiçbir duruşmaya gelmeyen ve nerde olduğu bilinmeyen öğrenciye kurallara uyma sorumluluğu kazandırmayı okulda becerememişken, bunu adalet önünde ümit ederek verdiğim haber aleyhimde gelişti. Öğrenci, önceki olumsuz davranışlarından affedildiği için, bu son davranışına bağlı okuldan uzaklaştırıldı; ama ben görevimde gerekli itinayı göstermediğim iddianamesiyle yargılanıyorum.
İşbirliği halinde yürütülen görevdeki itinasızlığım, 25 yıl sonra ortaya çıkınca, böyle bir iddiayı kendime yakıştırmadığım halde, ceza sadece ümitsizliğe ve güvensizliğe sevkedeceği gibi, öğrencinin masumiyeti yanında, bütün yetişkinlerin kusursuz olduğu düşünülerek, iki üniversite mezunu çocuk sahibi olarak benim kusurum, ne kadar ceza ile düzeltilebilir ve kamu vicdanı rahatlatılabilir ki, ben de ona göre savunma hakkımdan vazgeçeyim ve teslimiyet göstereyim.Çok üzülüyorum, çoook.
Genel olarak olumsuz davranışlarıyla tanınan, ailesi dağılmış bir öğrencim, onu koruduğum halde, sabrımı zorlayan davranışlarının sonuncusunda, nöbetçi olduğum günün sonunda, bütün öğrenciler gözlemim altında okulu terkederken,o ters yönde arkadaşlarını iteleyerek ve okulun kapısını duvara çarptırarak içeri, sınıfa girmeye çalışınca, peşinden sınıfa girip müdahaleme, beni eliyle iterek " Çekil, işim var." deyip karşı koymasıyla kontrolümü bozdu. Özür dilemesi gerektiğini söyleyerek ısrar edince, yumruğunu sıkıp, " Bak, kafamı bozma ! " diyerek üzerime yürüdü.Maalesef boğuşmaya uzayan ilişkinin sonunda birkaç öğrenci ve bir öğretmen beni onu yatıştırmış olarak "üstünde" gördüklerini şahitliklerinde söylediler.Okul idaresinden jandarmaya haber vermesini söylediğim halde bunu yapmadılar, ben haber verip tutanak tutulmasını istedim. Onun da sonradan şikayetçi olduğu olayda, ona takipsizlik kararı verildi; ben uzlaşmayı kabul etmedim; TCK'nun 86. ve 53. maddeleri ile aleyhimde kamu davası açıldı.
Hiçbir duruşmaya gelmeyen ve nerde olduğu bilinmeyen öğrenciye kurallara uyma sorumluluğu kazandırmayı okulda becerememişken, bunu adalet önünde ümit ederek verdiğim haber aleyhimde gelişti. Öğrenci, önceki olumsuz davranışlarından affedildiği için, bu son davranışına bağlı okuldan uzaklaştırıldı; ama ben görevimde gerekli itinayı göstermediğim iddianamesiyle yargılanıyorum.
İşbirliği halinde yürütülen görevdeki itinasızlığım, 25 yıl sonra ortaya çıkınca, böyle bir iddiayı kendime yakıştırmadığım halde, ceza sadece ümitsizliğe ve güvensizliğe sevkedeceği gibi, öğrencinin masumiyeti yanında, bütün yetişkinlerin kusursuz olduğu düşünülerek, iki üniversite mezunu çocuk sahibi olarak benim kusurum, ne kadar ceza ile düzeltilebilir ve kamu vicdanı rahatlatılabilir ki, ben de ona göre savunma hakkımdan vazgeçeyim ve teslimiyet göstereyim.Çok üzülüyorum, çoook.