Narçiçeğim
Sen umarsızca kök salmaya mahkûm, ben de iki ayaklı bir gezgin; sen bire bin veren, ben de o birden bin alan bir bencil; evet, bencil… Yoksa sende mi öğrendin bencilliği? Hani o minik yeşil yapraklarının arasına sakladığın dikenlerin vardı ya, her istediğimde gelişi güzel ellerimi uzatmayayım diye miydi? Hayır, hayır! Mesafelere rağmen, senin de beni nasıl özlediğini hissedebiliyorum; öyle ya, ben olmazsam kime geçer nazın, kim için çiçek açar, kimlere yeşillenir, kimin için solabilirsin ki? Evet, bilmez olur muyum sen de çok özledin onları; hani yalancıktan esen rüzgâra yenik düşmeyen o çiçek elbiseli masa ve kırkayakların kıskandığı o sandalyeleri... Yoksa hâlâ kıskanmakta-mıdırlar; esen yelin tınısı ile salınan salıncağı?
Denizdeki o coşkun dalgaların, mehtapsız gösterisinde görebiliyor musun beni? Görebiliyor musun bensizliğin tüm sancısıyla dalgaların sesinde nasıl yankılandığımı… Seni duyamayacağımı düşünüp susma; haykırışlarını bana estirmek için hazır beklemekte rüzgâr, duyabiliyor musun? Bensiz görebiliyor musun gökteki maviyi, vakitsiz gelmeye çalışan o yalancı bulutları, sayabiliyor musun bensiz göz kırpan yıldızları, ateş böceklerini, ya o zifiri karanlığa aldırmayan yelkenli balıkçıları? Biliyorum, her zamanki gibi trafik kurallarını aksatmadan ağustos böceklerine inat harıl harıl çalışmaktadır karıncalar; selamlaşma merasimlerinden sonra kafa kafaya verip, en çok da beni sormaktalar birbirlerine, fısıldaşarak:: ”Her zaman çayını orada içer; salıncakta sallanır, ağustos böceklerini dinler, onlara kızar bizi severdi. Yardımlarını kabul etmesek de o yine yardım etmeye çalışırdı, denizi seyreder, havayı koklardı, sen gibi hiç düşünmeden!” diyerek.
Biliyorum ordasın, kök saldığın yerde… Senden uzak, sensiz geçen günlerimde seni nasıl özlediğimi bir bilsen, bir bilsen sana kavuşup da ayrılmanın ne zor olduğunu? İyi ki bilmiyorsun, yoksa bir de senin için üzülecektim! İşte böyle narçiçeğim, yanıtını hâlâ bulamadım ama kokunu duyuyor ve düşünüyorum; yokluğum ne acı bir kayıp!
Denizdeki o coşkun dalgaların, mehtapsız gösterisinde görebiliyor musun beni? Görebiliyor musun bensizliğin tüm sancısıyla dalgaların sesinde nasıl yankılandığımı… Seni duyamayacağımı düşünüp susma; haykırışlarını bana estirmek için hazır beklemekte rüzgâr, duyabiliyor musun? Bensiz görebiliyor musun gökteki maviyi, vakitsiz gelmeye çalışan o yalancı bulutları, sayabiliyor musun bensiz göz kırpan yıldızları, ateş böceklerini, ya o zifiri karanlığa aldırmayan yelkenli balıkçıları? Biliyorum, her zamanki gibi trafik kurallarını aksatmadan ağustos böceklerine inat harıl harıl çalışmaktadır karıncalar; selamlaşma merasimlerinden sonra kafa kafaya verip, en çok da beni sormaktalar birbirlerine, fısıldaşarak:: ”Her zaman çayını orada içer; salıncakta sallanır, ağustos böceklerini dinler, onlara kızar bizi severdi. Yardımlarını kabul etmesek de o yine yardım etmeye çalışırdı, denizi seyreder, havayı koklardı, sen gibi hiç düşünmeden!” diyerek.
Biliyorum ordasın, kök saldığın yerde… Senden uzak, sensiz geçen günlerimde seni nasıl özlediğimi bir bilsen, bir bilsen sana kavuşup da ayrılmanın ne zor olduğunu? İyi ki bilmiyorsun, yoksa bir de senin için üzülecektim! İşte böyle narçiçeğim, yanıtını hâlâ bulamadım ama kokunu duyuyor ve düşünüyorum; yokluğum ne acı bir kayıp!