Herkesin bir adasý olabilir

Eski Ýspanyol haritacýlarýn sevgilileri harita çizilirken, "benim için de bir ada çiz" derlermiþ. Ýspanyol haritacýsý da sevgilisi için gerçekte olmayan bir ada çizermiþ. Eski Ýspanyol haritalarýnda böyle "sevgiliye armaðan adacýklar" olurmuþ. Kristof Kolomb bir deniz seferinde, haritadan anlayan bir Ýspanyol'a gemide sularýn azaldýðýný, haritada görülen þu adacýkta içme suyu bulunup bulunmadýðýný sorunca Ýspanyol gülümsemiþ "efendim, o adanýn varolduðunu sanmýyorum. onu çizen haritacý sevgilisine çizmiþtir" demiþ ve gerçek ortaya çýkmýþ.

Akþit Göktürk'ün "Edebiyatta Ada" yapýtýný okuduðumda çok gülmüþtüm. Sevgilisinden "Haritada bir ada" isteyen Ýspanyol kadýný da, ona adayý armaðan eden Ýspanyol haritacýsý da ne güzel bir þey yapmýþlar. Ýngiliz Kralý Edward sevdiði kadýna bir "Krallýk" armaðan etmiþtir de nice kadýný heyecandan titretmiþtir. Bayan Simpson için krallýðýndan vazgeçmesi zamanýnýn Leyla-Mecnun öyküsünü yaþatmýþtýr.

Çizecek haritasý olmayanlar, vazgeçecek krallýðý olmayanlar ne yapsýn? Bütün bunlar sembol deðil mi? Haftalardýr görmediðimiz bir dosta kart göndermek aklýmýzdan bile geçmez. "Ayný kentteyiz, nasýl olsa yakýnýz" diye düþünürüz. Oysa deðilizdir. Ýnsan insaný kaybediyor ve bulamýyor. Ayný kentte olsa da.... Ayný semtte olsa da... Ayný evde olsa da....Sonra da soruyoruz... "Neyim var,ne oluyor, eksiklik ne?" Eksilen insan ve kendimiz. Bir haritaya bir ada çizip de "Bu senin adan" demeyi unutuyoruz.

Oysa, herkesin bir adasý olabilir.

Denizler o kadar büyük ki. Duygularý unutuyoruz. Düþünceleri, sevgiyi, sözleri, dokunuþlarý, davranýþlarý, dostluðu unutuyoruz. Vermeyi unutuyoruz. Kendimizi beklemeye alýþtýrýyoruz. Sonra da ne beklediðimizi unutuyoruz.

Eksiliyoruz. Neden eksildiðimizi bilmeden...


(Alýntý)

YARINA ULAÞILACAÐI HÝÇ KÝMSEYE VAAD EDÝLMEMÝÞTÝR
Önce evlendiðimizde hayatýn daha iyi olacaðýna inandýrýrýz kendimizi. Evlendikten sonra, bir çocuðumuz doðduktan, hatta ardýndan bir tane daha olduktan sonra hayatýn daha iyi olacaðýna inandýrýrýz kendimizi. Sonra çocuklar yeterince büyük olmadýklarý için kýzar, onlar büyüyünce daha mutlu olacaðýmýza inanýrýz. Bundan sonra ergenlik dönemlerinde çocuklarla uðraþmamýz gerektiði için öfkeleniriz. Kendimize, çocuklarýmýz bu dönemden çýkýnca daha mutlu olacaðýmýzý, yeni bir araba alýnca, güzel bir tatile çýkýnca, emekli olunca yaþantýmýzýn dört dörtlük olacaðýný söyleriz. Gerçek ise þu andan daha iyi bir zaman olmadýðýdýr. Eðer þimdi deðil ise ne zaman? Hayatýnýz her zaman mücadelerle dolu olacaktýr. En iyisi bunu kabul edip, durum her ne olursa olsun mutlu olmaya karar vermektir. En sevdiðim sözlerden biri Alfred D.Souza'ya aittir. Alfred D.Souza Der ki;
"Uzun zamandan beridir hayatýn -gerçek hayatýn- baþlamak üzere olduðu izlenimine kapýlmýþtým. Fakat her zaman yolumun üzerinde bir engel, öncelikle eriþilmesi gereken bir þey, bitmemiþ bir iþ, hizmet edilecek zaman, ödenecek bir borç oldu. Sonra hayat baþlayacaktý. Sonunda anladým ki bu engeller zaten benim hayatýmdý."
Bu görüþ açýsý, mutluluða giden bir yol olmadýðýný gösterdi. Mutluluk bir hedef deðil, yoldur. Öyleyse sahip olduðunuz her anýn kýymetini bilin ve mutluluðu, vaktinizi harcayacak kadar özel biriyle paylaþtýðýnýz için ona daha fazla deðer verin. Unutmayýn, zaman hiç kimse için beklemez. Öyleyse;
- Okulu bitirene kadar,
- 100 milyar kazanana kadar,
- Çocuklarýnýz olana kadar,
- Çocuklarýnýz evden ayrýlana kadar,
- Ýþe baþlayana kadar,
- Evlenene kadar,
- Cuma gecesine kadar,
- Pazar sabahýna kadar,
- Yeni bir araba, ya da ev alana kadar,
- Borçlarý ödeyene kadar,
- Ýlkbahara kadar,
- Yaza kadar,
- Sonbahara kadar,
- Kýþa kadar,
- Maaþ gününe kadar,
- Þarkýnýz söylenene kadar,
- Emekli olana kadar,
- Ölene kadar...
Mutlu olmak için içinde bulunduðunuz "AN" dan daha iyi bir zaman olduðuna karar vermek için beklemekten vazgeçin... Mutluluk bir varýþ deðil, yolculuktur... Pek çoklarý mutluluðu insandan daha yüksekte ararlar, bazýlarý da daha alçakta... Oysa mutluluk insanýn boyu hizasýndadýr. Unutmayýn;
"YARINA ULAÞILACAÐI HÝÇ KÝMSEYE VAAD EDÝLMEMÝÞTÝR"