Boşanmak istemiyorum
merhaba,
2 çocuk babası,doğru düzgün bir işyerinde çalışan,işten eve evden işe giden,ev işlerinde eşine yardımcı olup ailesiyle güzel vakit geçirmekten başka bir sevdası olmayan 34 yaşında bir insanım.Eşim her tartışmada beni evden kovan,yüzükleri çöpe atan,beni kendi aklınca küçük gören,annesinin ağzına bakıp evimizin düzenine her fırsatta dahil etmeye çalışan,heryaptığı işi abartıp her akşam çok yorulduğunu söyleyen bir insan.
2-3 haftadır aynı yatakta yatmıyoruz.zira önceside çok sağlıklı bir ilişki olarak gösterilemez.Ancak biri 11 diğeri 2,5 yaşında iki oğlum için, kişiliğimin el verdiğince sabır etmeyi susmayı ve alttan almayı tercih ettim.Eşime şiddet uygulamadım,aldatmadım,sorumluluklarımdan hiç kaçmadım,evin hangi işi olursa olsun becerebildiğim kadar yapmaya çalıştım,hatta ve hatta eşimin daha az yorulması için kendime ait olan gömlekleri kazakları kuru temizletmede ütületiyorum.Ancak eşim çamaşırları yıkamamdan süpürgeyi açmama,bulaşıkları yıkamamdan yaptığım yemeklere kadar hep eleştirdi ve bir kulp taktı.Oysa ben eşimin her yaptığı yemeği kötü dahi olsa sen yaptın diyerek yedim ve bir kulp takmadım.Evet eleştrilierim oldu,boşuna yanan bir odanın ışığı için,israf edilip çöpe dökülen yemek için,annesinin laflarına göre hayatımızı şekillendirmeye çalıştığı için...Evet bazen sinirlerime hakim olamayıp hakaretler ettim,küfür ettim....ama benim duyduğum haysiyet düşürücü onur kırıcı laflarında benim söylediklerimin karşısında söylendiğini unutmadım....zira bunu söyleyen sadece eşim olsa iyi,anneside sanki benimle evliymiş gibi bu hakaretleri yapmaktan geri durmadı.
eşimden akşam süslenmesi istediğimde "neden süslenicem,ben senden bi şey istiyormuyum,sen süslen" cevabını duyan bir insanın nasıl bir tepki vermesi gerekirse o şekilde tepki veriyorum.Facebook üzerinden eşim bir erkek iş arkadaşını ayıp olmasın diye eklerken ben iş gereği sürekli yanımda duran telefonu arayan bir iş arkadaşıma neden bilmem ne bayan demedim diyerek mevzu yaşıyorum.Eşim annesiyle konuşmadığım için ailemle konuşmuyor ve torunlarını görmelerinden bile ziyadesiyle rahatsız durumda, elbette buna engel olabilme lüksü yok,zira ben çocuklarımla dede ve babannelerinin ziyaretine gidiyorum.Büyük oğlum annesinin yanlış yaptığını, aile olmanın beraber olunduğunda gösterildiğini bilip bu yorumu etki altında kalmadan yapabilecek yaşta.Elbet bunu çocuğumdan duymanında hezeyanını kaldırmak zor oluyor ne yazık ki.
lütfen bu yazdıklarımdan onursuz gurursuz bir erkek resmi görmeyin karşınızda,ben ata erkil büyümüş ancak kadınlarında bir birey olduğunu kabul eden ve eşitlikten yana duran bir insanım.Elbet içimdeki erkeklik bazen hoyrat,sert,kaba olmama neden oluyor,sonuçta her insan gibi duygu durum değişikliklerim oluyor ve ruh halimin o anına göre tepkilerimi kontrol etmekte zorlanıyorum.Biriken mevzular ve geçmişin etkileride bu durumlarda her insan gibi aklıma gelip durumumu dahada zorlaştırıyor ne yazıkki.
eşim boşanma davası açacağını iletiyor ve çocuklarımı düşünerek onların yanında özverili bir baba olarak durmam gerektiğini bilerek boşanmayacağımı söylüyorum.Bu durumda bir boşanma davası ile yüzyüze gelirsem ;
1- Avukat tutmam gereklimidir? olan biteni olduğu gibi hakime anlatsam yada anlatmaya çalışsam sıkıntı olurmu? hakim bunun için fırsat verirmi? beni dinlermi?
2- Çocuklarımın velayetleri en kötü senaryoyu düşündüğümde kime verilme ihtimali daha yüksek olur?
3- sinirlenip öfkelenip o anın akışına yenik düşerek ettiğim hakaretler bu durumun sürecini ne derece bağlar yada etkili olur?
4- boşanmak istemediğim bu durumda dahi hakim hangi sebebi/sebepleri öne çıkararak bize boşanma kararı verebilir?
5- yaptığımız mesajlaşmalar veya mailleşmeler yukarıda yazdığım cümlelerin ispatı olarak kullanılabilirmi? ne derece etkili olur?
yardım ve fikirlerinizi bekliyorum,saygılarımla,
2 çocuk babası,doğru düzgün bir işyerinde çalışan,işten eve evden işe giden,ev işlerinde eşine yardımcı olup ailesiyle güzel vakit geçirmekten başka bir sevdası olmayan 34 yaşında bir insanım.Eşim her tartışmada beni evden kovan,yüzükleri çöpe atan,beni kendi aklınca küçük gören,annesinin ağzına bakıp evimizin düzenine her fırsatta dahil etmeye çalışan,heryaptığı işi abartıp her akşam çok yorulduğunu söyleyen bir insan.
2-3 haftadır aynı yatakta yatmıyoruz.zira önceside çok sağlıklı bir ilişki olarak gösterilemez.Ancak biri 11 diğeri 2,5 yaşında iki oğlum için, kişiliğimin el verdiğince sabır etmeyi susmayı ve alttan almayı tercih ettim.Eşime şiddet uygulamadım,aldatmadım,sorumluluklarımdan hiç kaçmadım,evin hangi işi olursa olsun becerebildiğim kadar yapmaya çalıştım,hatta ve hatta eşimin daha az yorulması için kendime ait olan gömlekleri kazakları kuru temizletmede ütületiyorum.Ancak eşim çamaşırları yıkamamdan süpürgeyi açmama,bulaşıkları yıkamamdan yaptığım yemeklere kadar hep eleştirdi ve bir kulp taktı.Oysa ben eşimin her yaptığı yemeği kötü dahi olsa sen yaptın diyerek yedim ve bir kulp takmadım.Evet eleştrilierim oldu,boşuna yanan bir odanın ışığı için,israf edilip çöpe dökülen yemek için,annesinin laflarına göre hayatımızı şekillendirmeye çalıştığı için...Evet bazen sinirlerime hakim olamayıp hakaretler ettim,küfür ettim....ama benim duyduğum haysiyet düşürücü onur kırıcı laflarında benim söylediklerimin karşısında söylendiğini unutmadım....zira bunu söyleyen sadece eşim olsa iyi,anneside sanki benimle evliymiş gibi bu hakaretleri yapmaktan geri durmadı.
eşimden akşam süslenmesi istediğimde "neden süslenicem,ben senden bi şey istiyormuyum,sen süslen" cevabını duyan bir insanın nasıl bir tepki vermesi gerekirse o şekilde tepki veriyorum.Facebook üzerinden eşim bir erkek iş arkadaşını ayıp olmasın diye eklerken ben iş gereği sürekli yanımda duran telefonu arayan bir iş arkadaşıma neden bilmem ne bayan demedim diyerek mevzu yaşıyorum.Eşim annesiyle konuşmadığım için ailemle konuşmuyor ve torunlarını görmelerinden bile ziyadesiyle rahatsız durumda, elbette buna engel olabilme lüksü yok,zira ben çocuklarımla dede ve babannelerinin ziyaretine gidiyorum.Büyük oğlum annesinin yanlış yaptığını, aile olmanın beraber olunduğunda gösterildiğini bilip bu yorumu etki altında kalmadan yapabilecek yaşta.Elbet bunu çocuğumdan duymanında hezeyanını kaldırmak zor oluyor ne yazık ki.
lütfen bu yazdıklarımdan onursuz gurursuz bir erkek resmi görmeyin karşınızda,ben ata erkil büyümüş ancak kadınlarında bir birey olduğunu kabul eden ve eşitlikten yana duran bir insanım.Elbet içimdeki erkeklik bazen hoyrat,sert,kaba olmama neden oluyor,sonuçta her insan gibi duygu durum değişikliklerim oluyor ve ruh halimin o anına göre tepkilerimi kontrol etmekte zorlanıyorum.Biriken mevzular ve geçmişin etkileride bu durumlarda her insan gibi aklıma gelip durumumu dahada zorlaştırıyor ne yazıkki.
eşim boşanma davası açacağını iletiyor ve çocuklarımı düşünerek onların yanında özverili bir baba olarak durmam gerektiğini bilerek boşanmayacağımı söylüyorum.Bu durumda bir boşanma davası ile yüzyüze gelirsem ;
1- Avukat tutmam gereklimidir? olan biteni olduğu gibi hakime anlatsam yada anlatmaya çalışsam sıkıntı olurmu? hakim bunun için fırsat verirmi? beni dinlermi?
2- Çocuklarımın velayetleri en kötü senaryoyu düşündüğümde kime verilme ihtimali daha yüksek olur?
3- sinirlenip öfkelenip o anın akışına yenik düşerek ettiğim hakaretler bu durumun sürecini ne derece bağlar yada etkili olur?
4- boşanmak istemediğim bu durumda dahi hakim hangi sebebi/sebepleri öne çıkararak bize boşanma kararı verebilir?
5- yaptığımız mesajlaşmalar veya mailleşmeler yukarıda yazdığım cümlelerin ispatı olarak kullanılabilirmi? ne derece etkili olur?
yardım ve fikirlerinizi bekliyorum,saygılarımla,