Printable View
Merhaba 5 yıllık evliyim 15 aylık bir oğlum var eşimle sürekli tartışıyoruz.Ve en son ailemle de tartışmalara başladı çocuk olmasa hiç düşünmeden boşanacağım.Ancak çocuğa olan sevgim bugüne kadar frenledi beni.Eşimin ailesi şehirdışında boşanırsak yüksek ihtimal oraya gider zira kayınvalide de sürekli onu gazlıyor.Bu durumda hakim çocuğu ona verir anne olduğu için benim erkek olarak çocuğu alabilmek için ne gibi şartlarım olmalı ve ihtimal % kaçtır.
yardımlarınız için şimdiden teşekkürler
çocuk çok küçük. %99 annesinde kalır. annede kalmaması için (biraz daha büyük olsaydı) akıl hastalığı olması veya kötü bir yaşam koşulunda bulunması şart olabilirdi.
15 Aylık bir çocuğun babaya verilmesi için Annede ağır kusurlar olmalı, kişilik, yaşam tarzı ve koşulları vb.. Çocuğun menfeati göz önüne alınarak karar verildiği için ilgi alaka anneden , maddi destek babadan bir süre böyle devam eder.Tarafların şartları değiştiğinde velayeti almak için tekrar dava açılabilir.
Şunu da eklemekte fayda var burada hukuk sistemimizdeki bir çok hatayı zaman zaman dile getiriyoruz, bakarsınız sizin olayınızda da genel kabul görmüş bu kanı dışında farklı bir karar çıkar.Sonuçta kararı veren de bir insan.
Saygılarımla.
Bir de hep kadınlar ezliyor derler.İnanın çocuğu makmenin bana vereceğini bilsem bugün boşanırım.Çocuğa karşı dikkatsiz 3 defa düşürdü doktor kayıtları var.ve sıkça sesini yükselterek bağırıyor defalarca uyarmama rağmen bunlar benim lehime olabilirmi ıspatlarsam?
Alıntı:
scorpion35 rumuzlu üyeden alıntı
Bir de hep kadınlar ezliyor derler.İnanın çocuğu mahkemenin bana vereceğini bilsem bugün boşanırım.Çocuğa karşı dikkatsiz 3 defa düşürdü doktor kayıtları var ve sıkça sesini yükselterek bağırıyor defalarca uyarmama rağmen ıspatlarsam bunlar velayet konusunda benim lehime olabilirmi ?
Sayın "ziverbeyli" bende sizin gibi mağdur bir babayım ancak verdiğim mücadele ve birazda şansla çocuklarımı alabildim, benim çocuklarımın yaşı biraz daha büyüktü ve defalarca pedagog, psikolog ve sosyal çalışma uzmanı ile görüştüler velayet konusunda karar verme yetisine sahip çocukların kararını büyük ülçüde dikkate alıyorlar.Sonuçta onların mutlu ve huzurlu bir yuvada büyümesi ve menfeati için ne gerekiyorsa buna bakıyorlar.Çocuğunuzun yaşı itibarı ile annenin bahsi geçen kusurlarının görmezden gelinme ihtimali var, yaşca bakım için anneye ihtiyaç duyduğu aşikar.Bahsettiğiniz deliller tek başına yeterli gözükmüyor ( herkes istemeden kazara çocuğunu düşürebilir ve herkes bazen kendini kaybedip bağırabilir.) ancak sürekli sesini yükseltip bağırması üzerinde durun derim, bu kişiliği ile alakalı bir şey mi yoksa bir giderek dozu artabilecek sorunun işaretcisi mi ? En önemli konu eşinizin psikolojisi, doğum sonrası "loğusalık sendromu" na giren bir çok kadın burada belirtmek istemediğim kötü şeyler yaşayıp yaşata biliyor.Gerçi bu dönemi geçmiş olmalı ama bazı durumlarda bu sorunu atlatmak 1-2 yıl alabiliyor.Eşinizin size olan davranışlarından çok çocuğunuza olan yaklaşımı daha önemli .Eşinizle yaşadıklarınızı bir kenera bırakın ve olaya birde çocuğunuz açısından bakın, çocuğunuz nerede daha iyi bakılır nasıl mutlu ve sağlıklı bir hayat sürer bunları düşünün ve bir baba olarak buna göre karar verin.
Saygılarımla.
Çok teşekkür ederim sn.Scorpion,
Ben doğma büyüme istanbullu olmama rağmen anadolu kökenli dindar olmamasına rağmen inançlı bir insanım ailemi ayakta tutmak için çaba sarfediyorum ancak verilen tavizler daha çok taviz doğurmaya başladı ve hamileliğin son döneminden itibaren eşimin doğası da bozulmaya başladı,saldırgan,suçlayıcı emirler veren bir moda büründü dahası şizofren gibi kafasında senaryo yazmaya başladı.Annesi de iliişki de taraf olmaya başlayınca daha çok diş bilemeye başladı bana karşı kaldı ki kırılmasın incinmesin diye annesine karşı saygıda kusur etmedim.
Çocuğa düşkünlüğümü bildikleri için beni tehdit etmeye kadar götürdüler, dedim ki ayrılmak istiyorsan geldiğin gibi git ben artık mücadele edemiyorum.Bırak çocuğu git hem çocuksuz kendine yeni bir düzeni rahat kurarsın dedim.
Eşim bu çıkışımdan sonra bir süre iyi gitti ancak ailesinin yanına gittiği veya onların geldiği zamanlarda yine sert çıkışlar yaparak provake ediyor beni.
Basit konularda dahi olayı abartıp hakaret noktasına getiriyor bu defa da ben karşılık veriyorum.Çocuğa bağırdığı için babamın nazikçe uyarmasına kalkıp bağırıp çağırarak karşılık vermesi bardağı taşıran son damla oldu.Şu an ailem ve eşim arasında kalmış durumdayım.
Kadınların evlendikten sonra değiştiklerini biliyordum ancak çocuktan sonra bu kadar değişeceğini bilsem bırakın çocuk yapmayı evlenmezdim dahi.
İçimi döktüm biraz kusura bakmayın
saygılarımla
Sayın "ziverbeyli" inanın sizi o kadar iyi anlıyorum ki aynı yollardan bende geçtim.Hatta neredeyse hikayelerimiz bile aynı,kadınların yaşamın bazı dönemlerinde farklı kimliklere büründüklerini görüyordum, bizim başımıza da gelmesin diye çok dua ettim, bir çok kişinin düştüğü hatalara düşmemek için çevremde yaşananlardan ders çıkardım, ancak evlilikte tek değilsiniz siz
ne kadar olumlu, ılımlı , anlayışlı olursanız olun kadınların yaptıklarına akıl sır erdirmek zor.Her durumda faklı tepkileri nedeniyle kadınları çözmek zor dendiğini hepimiz biliriz, ancak evlilikte insan biraz daha stabil sorumluluk almış daha mantıklı ve aklıbaşında bir eş istiyor yanında.Biz evlilikte aradığını bulamayan evliliğin hep kötü yönlerini görmüş,yaşamış kişiler olarak inş. bir gün doğru insanla evliliğin güzelliklerini yaşabiliriz.
Sıkıntınızla ilgili olarak , eşinize aile danışmalığı yada psikolojik destek almayı önerin,bu her insanın ihtiyaç duyabileceği bir destek,uygun bir dille güzellikle götürün ama önce siz gidin ve sorunlarınızı anlatın sonrasında eşinizle gittiğinizde Uzman kendi yöntemleriyle sorunu anlamaya çalışır, kişilerle ayrı ayrı görüşür eğer bu çabanız olumlu sonuç verirse yuvanızı kurtarırsınız her şeyden öncesi minik evladınız ortada kalmamış olur, eğer olumlu sonuç vermezsede Uzmandan alacağınız rapor velayet , boşanma konularında elinizi güçlendirir.
Saygılarımla.
SAyın Scorpion öncelikle teşekkürler.Terapiste gitmeye ikna ettim bir seans gittik devamında gidermiyiz bilmiyorum (ona bağlı) eşim şimdi de aileme karşı tavır almaya başladı çocuğa annem bakıyordu ama sanki kadın onun hizmetlisi gibi yok bulaşığı yıkamamış yok şu kirli yok ev pis vs. gibi sebeplerle sürekli eleştirdi.İstemiyorsan bakıcı tutalım dedim.Oda işine gelmedi geçen şiddetli bir kavga yaptık keza benim de sabrım taştı.Annemi aradı sonra da annemle tartıştı.Devamında kendi annesini çağırdı şehirdışından 2-3 gün yanına gitti geldi.Ben de dedimki bu olayı düzelteceksek ikimiz yapacağız bitireceksek de ikimiz.Her kavgada kaldı ki çıkaranda kendisi ailemi /aileni olaya dahil etme.
Biraz düzeldik şimdi de ailemle görüşmüyor kardeşlerim de bu defa haklı olarak anne babamla görüşmezse görüşmeyeceklerini söylüyorlar ve haksız olan eşim ve bir anadolu insanı olarak bu durum kanıma donuyor eşten vazgeçmek kolay ama çocuk...O benim canım kanım.Yine de boşanmanın daha doğru olacağı fikri ağır basmaya başladı.
Sayın Scorpion 35;
Acaba sizin çocuklarınız kaç yaşındaydı ve siz nasıl bir mücadele verdiniz.
Benim de 2 kızı 8-10 yaşındalar için aynı mücadeleye başladım.
Bana neler önerebilirsiniz.
Teşekkür ederim.
Alıntı:
scorpion35 rumuzlu üyeden alıntı
Sayın "çocuklariçin" benim çocuklarım sizin çocuklarınızdan biraz daha küçüktüler, davanın başından beri benimle beraberdiler, velayet konusu gündeme geldiğinde her uzman görüşmesinde biz babamızı istiyoruz demişler, annelerinin kendilerine olan davranışlarını , onlara uyguladığı fiziksel ve psikolojik şiddeti anlatmışlar.Birazda sanırım çocuk sorumluluğunu alabilecek, çocuklara iyi bir hayat ve gelecek sunabilecek taraf olarak gördükleri için çocuklar bana verildi.Aslına bakarsanız çocuklarınızın kendi kaderleri birazda kendi ellerinde.Ben çocuklarıma karşı hep açık, dürüst ve net oldum.Her zaman özgür bıraktım istedikleri zaman annelerine gidebileceklerini hep söyledim hatırlattım, ciddi olduğumu anlamaları için onları annelerine götürmeye kalktım istemediler ve her zamanda söylerim istediğinizde söylemeniz yeterli diye.Şu an ikiside çok doğru bir seçim yaptıklarının farkındalar, bazen konuşurken sorarım her hangi bir pişmanlığınız var mı diye cevap olarak " baba artık bizi istemiyormusun" diyorlar yeterince açık ve anlaşılır bir cevap.
Evlatlarınızı almak istiyorsanız yasalarıda , şartlarınızıda zorlarsınız, bana bu yaştaki çocukları senin alman mümkün değil mutlaka anneye verilir dediler, ben onları bırakmamak için elimden gelen her şeyi yaptım karşıma çıkan her durumu şartı sorguladım zorladım, onların da isteği ile çocuklarımı aldım.İzleyeceğiniz tek bir yol var evlatlarınızı bırakmamak için her koşulda ve şartta mücadele edin.Beğenmediğiniz bir rapor çıkarsa itiraz edin başka bir uzman isteyin, uzman varken hakim çocuk dinlemez diyorlar ama ben gerekseydi bir yolunu bulup onuda yapmaya çalışırdım.Lehinize bir karar çıkana kadar yada karşı taraf pes edene kadar ayakta kalırsanız belki karşı taraf daha fazla uğraşmak istemeyecektir, kendisini istemeyen çocuklar bunu annelerinin yüzüne söylerse karşı taraf durumu daha fazla kabul ediyor.İnşallah hakkınızda hayılısı olur.
Saygılarımla.
Not:Sitede son zamanlardaki teknik sorunlar yüzünden eklediğim cevaplar gözükmüyor birden fazla cevap vermiş olabilirim.
merhaba dostlar
ben yaklaşık 10 yıl önce boşandım o zaman kızımın yaşı küçük olamsı nedeni ile mahkeme kızımı anneye verdi şimdi kızımın yaşı 17 oldu ve anne yaklışık 3.5 yıl önce evlenerek izmire gitti ve bu zaman zarfından buyana ben çocukla görüşemiyorum 15 tatil ve yaz aylarında izmirden köye gelmelerine ragmen kızım benle görüşmüyor ve konuşmuyor büyük kardeşimle konuşuyor ve görüşüyor vwe büyük kardeşime benimle konuşmak vede görüşmek istemedigini söylemiş bende bu olayın üzerine gitmedim benden daha fazla uzaklaşmasın diye.
şimdi ben dava açsam kızımın velayetini alabilirmiyim..
İnanın yalnız değilsiniz. Bu yazdıklarınızla beni özetlediniz. Allah yardımcımız olsun.Alıntı:
ziverbeyli rumuzlu üyeden alıntı