Velayet Kanunun yorumlanmasi

Merhaba,

Konu basligi altinda yazılanları ilgi ile okudum. Bir çok baba için kanunlarımızdan kaynaklı sıkıntılar mevcut. Ben şu noktada avukat arkadaşlara şunu sormak isterim. Eğer kanun "çocuğun menfaatine göre velayete karar verilir" diyorsa ve uygulamada velayet hep anneye veriliyorsa; hakimler, babanın çocuğa anneden daha az yada daha yetersiz, sevgi ilgi, şevkat ve "menfaat" temin edeceğine hangi hukuki yada bilimsel temele dayanarak karar veriyorlar? yani annenin pozitif ayrımcılıkla babadan üstün tutulma sebebi bilimsel yada hukuksal sebebi nedir?

söyle başlayan bir kararın "ben çocuğun velayetini anneye verdim çünkü baba şu aşağıda belirttiğim konularda anneden çok yetersiz kalmaktadır...." altı nasıl doldurulabilir?

Gene Sitede belirtilen Ebeveyn yabancilastirma Sendromu gibi cocuk uzerinde etkileri kanitlanmis bir cok psikolojik etmen yanisira son yillarda cocugun, gelisimi surecinde anne yada baba ayrimi yapmadigini gosteren ve cocugun babayada anne kadar ihtiyac duydugunu gosteren bir çok yayın mevcut. Hakimler bu bilimsel bulgulari kararlarina yansitma konusunda acik fikirli midirler?

Bu durum isigi altinda, cocugun hem anne hemde babaya velayetinin ayni anda verilmesi olasiligin hukuken onundeki engel nedir? Bu çocuk için en büyük menfaat değil midir?

Merhabalar sayın üye bende bu siteyi uzun zamandır takip ediyorum, dün sonuçlanan boşanma davamda bu siteden aldığım bilgilerin çok faydasını gördüm.Önümü daha rahat ( aslına bakarsanız hukuk sistemimizdeki gerçekleri ) görmemi sağladı, uzunca bir süre bende benim gibi diğer bir çok mağdur baba gibi kanunların velayet noktasında neden bu şekilde ayrım yaptığını merak ediyordum.Forumda bu sorunun cevabına çok aradım.Ancak dün sonuçlanan boşanma davamda 11 yaşındaki kızım ve 5 yaşındaki oğlum bana bırakıldı.Yaşadığımız tüm o zorlu süreçler sonunda çocuklarımı bırakmadım ve hakim çocuklarıma olan düşkünlüğümü aynı şekilde çocuklarımın bana olan düşkünlüğünü uzman raporlarına yansıyan ifadelerden anladı ve dün bizi boşadı ama çocuklarımla beni ayrımadı.

Yaklaşık 1 yıldır eşimden ayrıyız ilk bir kaç ay hafta sonları annelerinin yanına giden çocuklarım bir kaç görüşmeden sonra gitmek istemediler( kendilerince bir çok haklı sebeble ve ilgi görmedikleri bir yere gitmek istemediler).Eşim yaklaşık 9 aydır çocuklarının ne yüzünü gördü ne de seslerini duymadan dün duruşmaya geldi ve velayetin bana bırakılmasını umursamadan boşanmanın verdiği sevinçle salonu terketti.Hakim belki o anda ne kadar doğru karar verdiğini bir kez daha gördü.Umarım velayet noktasında benim başıma gelen bu sonuç hak eden tüm babaların başına diyorum.

o zaman hayırlı olsun :)
peki benim sordugum sorular konusunda, dava sureci icerisinde bir cevap bulabildiniz mi, tecrubeniz oldu mu? Siz biraz anne ilgisizliginden dolayi şansliymissiniz, ya anne ilgili olsaydi?

Haklısınız ama sanırım bu karar da tek etken ilgisizlik değildi, zira çocular defalarca Pedagog, psikolog ve sosyal uzman ile görüştüler ve her görüşmede ısrarla babamızı istiyoruz, annemizle kalmak istemiyoruz demişler, çocukların hür bir şekilde bu kararı verdiklerini ve karar verebilecek iradeye sahip olduğunu anladıklarında çocukların ruhsal , psikolojik gelişimi için isteklerinin dikkate alındığını gördüm buna birazda benin annelerine kıyasla çocuklar için daha iyi şartlara sahip olduğum gerçeği, eğitim vb.. gerçekler eklendiğinde sonuç bu yönde tecelli etti.

Not:Çocukların velayeti konusunda 3 defa rapor düzenlendi.İlk raporda Pedagog çocukların baskılandırılmış olduğunu düşünüp çocukların anneye bırakılmasının daha doğru olacağını belirtmiş, hakimde uzman raporunu dikkate alıp bu yönde karar verdi, sonrasındaki itirazımız neticesinde bu kez Pedagog ve Psikologla tekrar görüştüler bu görüşme sonunda her iki uzmanda çocukların baba yanında daha mutlu ve rahat olduklarını anlayınca daha öncesinde anneye verilen tedbiren velayet kararının kaldırılmasını ve velayetin babaya verilmesini daha doğru olacağını ifade etmişler, hakimde uzman kararlarını dikkate alarak bu yönde karar verdi.Hakim sondan bir önceki celsede dosyada bir birinden farklı iki rapor olması nedeniyle 3.kez diğer iki uzmana birde sosyal çalışma uzmanın da dahil olup bir heyet oluşturulmasını ve ayrı ayrı rapor düzenlemelerini istedi.Uzmanlarla yapılan son görüşmelerden sonra birde sosyal uzmanla görüşmeler yapıldı.Bu arada sosyal uzman tarafından kaldığımız konutlar incelendi tarafların sosya-ekonomik durumları yerinde değerlendirildi, sosyal uzmanın konut incelemesinde hiç bir detayı atlamadığını en küçük detayı dahi rapora yansıttığını söyleyebilirim.Sonrasında sosyal uzmanlada yapılan görümeler sonunda çocukların velayeti konusunda baba lehine bir rapor çıktı.Gördüğünüz gibi çocukların velayetini almak için ne zorlu süreçler yaşandı.Anne ise bu süreçte çocuklarının velayetini almak için hiç bir çaba sarfetmek zorunda kalmadı çünki anne olduğu için velayet onun hakkı diyorlardı :), mücadele sonucu değiştirdi.

Yaşadıklarımdan kazandığım tecrübeye ve bu sayfada okuduğum binlerce mesaja göre ciddi mücadele ederseniz hakkınızı alırsınız, her şey sizin istemenize bağlı.

cok guzel bir noktaya degindiniz, belkide sorularimin temelinde bu yatiyor. Bir kadın anne oldugu zaman cocugunun dogal olarak tek hak sahibi midir? oyle ise bu hak nerede tanimlıdır? Baba neden tersini ispatla yukumludur?

Sayın fcamlica sanırım bu konu hakkında hiç kimsenin net fikri yok konuyu okuyan onlarca insan var ancak sıkıntılarını paylaşan sadece ikişiyiz, bilmem doğru olurmu ama bu konuyu belki şuraya bağlayabiliriz , bizim toplumumuzda yer etmiş net bir algı var o da Anne=Şefkat Baba=Otorite sanırım küçük yaşta çocukların aynı anda her ikisine ihtiyacı olmasından çok şefkate ihtiyacı olduğu düşünülüyor öyle yorumlanıyor ve velayet noktasında iradesini kullanamayan çocuklar için velayet doğrudan anneye veriliyor.

söylediklerinize katılıyorum ancak bahsi geçen genel kanatin yanında baba ne yaparsa yapsın anne nekadar kötü olursa olsun yinede yasalar ve hukukçular hep anneden yana tavır alıyorlar

Olaya başka bir boyuttan bakalım. Bende boşanma surecinde evladım diye çırpınan bir anneyim. Kendi yaşadıklarıma bakarak bir baba ve anneyi aynı kefeye koyamıyorum. Bebeğim olduğu ilk andan itibaren ortaya konan emeğe, sevgiye bakıyorum.. Benim tanıdığım hiç bir baba çocuğum ağlıyor diye ağlamadı, çocuğu hastayken kafasını yastığa koyup uyuyabilen, bir futbol maçı veya bir haber programı çocuğunndan değerli olan insanlar bence babalar..Hatta atasözümüz bile var "ananın iki gözü görürmüş evladını, babanın ise tek gözü görürmüş. Anası gidince o gözüde görmezmiş. Etrafımızda bir sürü örneği de var bu durumun. Hangi erkek yıllarca kendini çocuklarına adamış? Boşandıktan veya eşi öldükten sonra hemen gözü yeni bir eş arar erkeklerin. Fakat anneler yavruma üvey baba getirmeyeyim zihniyeti ile senelerini evlatlarına adarlar. Anası olmayanın babası da olmazmış diye bir söz daha geldi şimdi aklıma. Kızmayın bana ancak benim gördüğüm profiller bu şekilde. Hanginiz bir sıkıntınız olduğunda babanıza sarılıp ağladınız. İnsan ayağı kayıp düşse bile o esnada ANAM der. Sanki hakimler gaddarca çocukları babalarından alıp göstermiyor gibi yazmanız kabul edilemez. Ben sabah çocuğum okula aç gitmesin diye erkenden kalkıp kahvaltı hazırlayan, çocuğunun saçlarını okşayarakk uyutan, masallar anlatan babalar duymadımda görmedimde illaki vardır istisnaları. Ama siz kendiniz bile annenize eminim çok düşkünsünüzdür? Herkes hak ettiğini yaşar Eğer, emek verdiyseniz, gönlünüzü koydusanız evladınızın yoluna tabiki velayetinide alırsınız. Hiç bir şey yapmadan aa bu hakimler velayetleri hep annelere veriyor demek çok sığ bence

Çok istisnai durumlar haricinde çocuk "yanında olmak" açısından annesine, maddi olarak babasına muhtaçtır. Baba bu maddi ihtiyacı "bankaya uğrayarak" karşılayabilir. Ama çocuk anasının yanında olmalıdır.
Zaten (istisnai durumlar haricinde) hiç bir çocuk da babasını istemez, annesini ister.
Bu istisnai durumlarda zaten hakim de bu yönde karar verir. Ama kahir ekseriyette çocuğun anası yanında ikameti daha uygun olduğundan sanki hep böyle olurmuş izlenimine kapılmış olabilirsiniz.

Takdir edersiniz ki hukuk normları adaleti tesis etmek açısından işlevsel uygulanmayınca bu soyut adalet fikri somutlaşmayınca hiçbir anlam ifade etmiyor. Ayrıca sistemin aktif süjelerinden biri olarak şunu göz ardı etmemek gerekir ki nihai adaleti tesis etmekle görevli hâkimlerimizin hukuk yargılamalarında normları kadın lehine yorumlama şeklinde tezahür eden yaklaşımı bir gerçektir. Hatta Kanada hâkimleri de mütemadi olarak bu tavrı gösterince yargılamalarda bu durumu pariental alienation adında bir psikolojik bunalımla yani literatüre geçmeye değer bir olgu olarak görülmüş ve hâkimlere yargılama cinsiyet eşitliğini bozmamaları telakki edilmişti. Bürokratik mekanizmaların ruhuna da işleyen bu durumun salt ülkemiz adalet mekanizmasına tahsis edilmemesini, karşılaştırmalı hukukta da oldukça geçerlilik ifade eden olumsuz bir durum olduğu gerçeğini göz ardı etmemek gerekir diye düşünüyorum..

Alıntı:

---

senoleker rumuzlu üyeden alıntı

Çok istisnai durumlar haricinde çocuk "yanında olmak" açısından annesine, maddi olarak babasına muhtaçtır. Baba bu maddi ihtiyacı "bankaya uğrayarak" karşılayabilir. Ama çocuk anasının yanında olmalıdır.
Zaten (istisnai durumlar haricinde) hiç bir çocuk da babasını istemez, annesini ister.
Bu istisnai durumlarda zaten hakim de bu yönde karar verir. Ama kahir ekseriyette çocuğun anası yanında ikameti daha uygun olduğundan sanki hep böyle olurmuş izlenimine kapılmış olabilirsiniz.

---

hiç bir çocuk da babasını istemez, annesini ister ifadenizi gereksiz ve saçma buldum.

Hiç bir çocuk babasını istemez ifadesinin nereye dayandığını merak ettim doğrusu böylesi ayrımcılık yapan zihniyet acaba bu düşüncelerini yetişkinlere bu şekilde aktarıyorsa çocuklara nasıl empoze eder düşünmek bile istemiyorum.

@scorpion35, @dostum37
"Hiç bir çocuk babasını istemez" ifadesi bir cümlem içindeki bir bölüm ve cümlenin sadece beş kelimesini ayırarak cümleyi saptırmayın. İsterseniz yazımı tekrar okuyun. Olur mu? Bu yaptığınız, "kuranda 'namaz kılmayın' yazıyor" diyen adamın tavrı ile tam olarak örtüşüyor farkındaysanız.

Eğer "çocukların büyük çoğunluğu annesiyle birlikte olmak istemez, babasıyla birlikte olmak isterler" gibi bir teziniz varsa, tartışalım.

@senoleker mantık çerçevesinde olacaksa ve bir şey kazandıracaksa elbetteki tartışalım, herkesin kendine göre doğruları vardır elbette , bunu özgürce ifade edebilmelide ancak ifadelerinizin bütünününede bakılsa sadece bu ifadenizede bakılsa yani kısaca neresinden bakarsanız bakın yanlış bir yaklaşım bence.

İstisna olsun yada olmasın bu ifadelerinizle babaları evlilik kurumunun para kasası olarak nitelendirmişsiniz resmen . Evlilikte babaya sadece para kaynağı olarak mı ihtiyaç duyuluyor.Çocuğa sadece ve en çok anne sevgisi , şefkatimi gerekli ha pardon birde baba parası vardı değilmi. Bu yaklaşımı anlamakta zorlanıyorum.

” Çocuk anasının yanında olmalıdır” ne demek babasının yanında olursa ne oluyor ya da ne olmuyor.

”istisnai durumlar haricinde hiçbir çocuk babasını istemez, annesini ister” cümlenin tama mı buydu değil mi? evet tamamına bakalım neyi saptırmışız, sizin böyle bir varsayımda buluna bilmeniz ve böylesi iddalı genelleme yapabilmeniz için bizim bilmediğimiz başka şeylere sahip olmanız gerekir diye düşünüyorum. Bana göre de tüm çocuklar anne ve babasını yanında bir arada ister istisnai durumlar dışında ayrım yapmaz.

İfade özgürlüğüne tamam ama toplumun büyük bir kesimini ilgilendiren böylesi hassas bir konuda bu kadar kesin ve iddalı ifadeleri doğru bulmuyorum.Ne biz böyle bir ayrımı yapmalıyız nede çocuklarımızı buna zorlamalıyız.

Saygılarımla.

Cocuklar babasinin ve annesinin birarada oldugu bir yuva isterler.Dogal olan budur.
Yanliz maalesef son yillarda hukuk sistemleri anneleri cocuk konusunda o kadar destekliyorlar ki, bunun sonucunda gelinen noktaya bakalim.Her iki evlilikten birisi bosanma ile sonuclaniyor.Kadinlerin cocuklarin velayeti kendilerine verilecegini bilerek cogu zaman ortak hayata son verip bosanma davalarini baslattiklerina tanik oldum.
Heryerde kadin-erkek esitligi deniyor ama ben bu zamanimizdaki hukuk sisteminde bosanmada ve velayet konularinda erkeklerin bir aile kurduguna pisman edildigine inaniyorum.
Sahsi görüsüm velayet ortada olmali anne ve baba bir testten gecirilmeli evlilik kurumun bitmesi kimin sucu ise ve bu kanitlanirsa velayet diger ebeveyne verilmeli.