Tarih ve Çerkez Ethem Gerçeği

TARİH VE ÇERKEZ ETHEM GERÇEĞİ

Ortaöğretim ve üniversite kurumlarında öğretilen tarih kitaplarındaki bilgileri az çok biliriz. Fakat içeriğindeki anlatılanların ne kadar sağlıklı bilgiler oldukları hakkındaki şüpheler had safhada ne yazık ki... Yani kati kanaatimce...

Zamanın tarih kahramanlarının çocukları, torunları ya da akrabaları; okullarda verilen tarih eğitim ve öğretimlerinin çoğu konularda gerçeği yansıtmadığı kanısındalar...

Korkarım kanayan yaralardan birine parmak basalım demekten kendimi alamayacağım yine... Çerkez Ethem'in Kurtuluş Savaşı yıllarında ülke için yararlılıkları yadsınamaz derecededir bilindiği üzere... Fakat sonraları vatan haini damgasını yemekten kurtulamamıştır nedense... Bu tür konularda meğerse o kadar hassasmışız ki o dönemlerde, hemen damgayı puluyla birlikte yapıştırıp mektup misali gönderebiliyoruz ahaline gazetelerde ilan edip yayınlayarak.. Ben dahil aldığım tarih dersleri eğitimlerimde, öğretmenlerimin anlattıkları kadarıyla Çerkez Ethem'in hain olduğu gerçeğiyle karşılaştım. Fakat sonraları edindiğim bilgiler, durumun pek de o şekilde gerçekleşmediği çağrışımını uyandırdı bende... Dileyenler kaynak olarak; "Çerkez Ethem Olayı" adlı kitabı okuyup bilgi edinebilirler. Cemal Şener'e ait olan bu eser, gerçekleri esas itibariyle gözler önüne seriyor. Tarih aşkına okumanızı tavsiye ederim diyebilirim sizlere...

Öncelikle Çerkezlerin nasıl ortaya çıktıklarını bir aktarayım sizlere... Çerkezlerin anavatanı Kafkasya'dır. Doğal yapısı bakımından sık dağlarla kaplı bir coğrafya özelliğine sahiptir. Üretim biçimi zamanın şartları çerçevesinde tarım ve hayvancılığa dayanır. Bu yüzden Rusya, Kafkasya üzerinde tam egemenlik sağlamak ister. Tabi aynı şekilde Osmanlı İmparatorluğu da... Paylaşılamayan Kafkasya yüzünden bu iki devlet arasında sık sık savaşlar olur. (Belki de bu yüzden Kafkaslar savaşçı bir kimliğe sahiptir.) Fakat son yapılan savaşta durum çok farklıdır. Yıllar süren Rusya-Kafkasya savaşları da buna eklenir. Sonuncu muharebede küçük bir azınlığın savaşa katılmaması Kafkasya'nın yenilgisiyle sonuçlanır. Bu yüzden Anadolu'ya göçler başlar. Kaba tabirimle; Balkanlar'a, Mısır'a, Suriye ve Ürdün'e göç ederler. Ve tabi ki Anadolu'ya da... Anadolu'da yayıldıkları alanlar genelde Balıkesir ve dolaylarıdır. Seyrek olarak da Adapazarı, Samsun, Amasya, İzmit, Eskişehir, Sivas, Kayseri ve Kahramanmaraş'ta yaygındırlar. Çeşitli yerlerde de dağınık olarak vardır fakat çoğunluk buralardadır. Bu boy ya da milliyetlerin başlıcaları ise şunlardır; Abhazlar, Kabardeyler, Çeçen, Asetin, Vıbıh Bjedug, Sapsığ vs... Ayrıca bunlar arasında farklı dil ya da lehçeler de konuşulur ve Çerkezler'e genelde "Adıge" denilir.

Çerkezlerin tanıtımından sonra dilerseniz lafı artık Çerkez Ethem'e getirmek istiyorum. Çerkez Ethem, Adıgeler'in Sapsığ boyunun Dipşov ailesinden kabul edilir. Ve bilindiği üzere tarihte vatan haini olarak anılır genelde... Yıllar öncesine kadar öyle olmadığı açıkça ortaya konulmuş fakat her nedense bu damgadan bir türlü kurtulamamıştır. Hatta bu durum M.Kemal Atatürk tarafından dahi dile getirilmiştir. Bunun nedeni olarak da Ethem'in Yunanlılar'a sığınmasını göstermiştir. Fakat Genel Kurmay belgeleri, Ethem Bey'in tarih kitaplarında anlatıldığı gibi Yunanlılar'a sığınmadığını ortaya koyuyor. Özet olarak anlatmak gerekirse; kardeşleri çıkan afla ülkeye geri döndüler. Fakat Ethem dönmedi. Çünkü hain olduğuna ve aynı zamanda hatalı olduğuna inanmıyordu. Yine anlatılanlara göre Ethem Bey'in Türk birliklerine kurşun sıktığı rivayetinin de boş olduğu anlaşıldı.

Günümüzün hoşgörü ortamında bu durum nasıl ele alınıp değerlendirilebilir aklım almıyor doğrusu... Halbuki Çerkezlerin Kurtuluş Savaşı tarihinde oynadıkları tarihsel rol su götürmez bir gerçek.. Çerkez Ethem önderliğinde yapılan örgütlenmeler ve iç isyanları bastırması inkâr edilemez bir gerçeğin öncüsü de olmuştur ayrıca...

Zamanında Ankara'da Atatürk'ün daveti üzerine katıldığı törenin geçiş alanında halkın kahraman diye haykırıp büyük insan diye ilan ettiği Çerkez Ethem, nasıl oluyordu da birden vatan haini olarak lanse ediliyordu yıllar yılı... O halde olayın aslına doğru bir yol alalım. O yıllarda Çerkez Ethem'e üç şart sunulmuştu.Ya düzenli orduya katılıp üst bir rütbe alacak, ya dağlara çıkıp hayat mücadelesini sürdürecek ya da Yunanlılar'a sığınacaktı. Bu şartlar önüne sürüldüğünde Ethem Bey ağlamaklı oldu. Kadrinin kıymetinin bilinmediğini Çerkez Ethem, ne düzenli orduya katılıp yararının dokunmasını istemişti ne de Yunanlılar'a sığınıp vatan haini damgasını yemek istememişti. Kardeşleri Yunanlılar'a sığındı fakat o dağlara çıkmayı yeğledi hastalığına rağmen.. Kardeşlerinden sağlık haberlerini aldıktan bir süre sonra o da ilerleyen hastalığından dolayı istemeyerek Yunanlılar'a sığınmak zorunda kaldı. Önce sığınmayı gerçekleştiremedi. Çünkü içine sindiremiyordu. Fakat ilerleyen hastalığı ve imkânsızlıklar onu buna mecbur bıraktı. Vücudunun hastalığı kaldıramayacağını düşünerek Yunanlılar'a sığınmak zorunda kaldı. İşte asıl bundan sonra olaylar gelişti ve Ethem Bey vatan haini damgasını yedi. Önceki satırlarda da dediğim gibi; M.Kemal Paşa tarafından da bu şekilde itham edilmişti. Kimbilir, belki bilmiyordu gerçekleri... Belki de sonradan öğrenecekti. Nitekim yıllar sonra çıkan afla birlikte kardeşleri, eşlerini ve çocuklarını görebilmek için ülkeye geri döndüler. Fakat Ethem dönmedi. Çünkü vatan haini olmadığına inanıyordu. Fakat kim bilebilirdi ki sağlığı için önce Yunanistan'a, sonra Almanya'ya tedavi için gittiğini...

Aslında bizim millet olarak yapımız kişiye damga vurmak kadar basit.. Hani ülkede o kadar çok vatan haini var ki; hepsini sürmeye kalksak taş taş üstüne kalmazdı emin olun. Ama gelin görün ki kendimize yapılmasını hoşlanmadığımız şeyleri başkalarına o kadar itina ile yapıyoruz ki sadece günümüzde değil, tarihimizde bile örnekleri mevcut ne yazık ki...

Şimdi bir düşünmek gerekir eğri oturup doğru konuşarak.. Çerkez Ethem, tarih kitaplarında anlatıldığı gibi vatan haini mi sizce de? Kurtuluş Savaşı yıllarında Türk birliklerine kurşun sıktığı iddia edilen bu kişiye haksızlık edilmedi mi? Bakın bir anısında nasıl sitem ediyor bu duruma Ethem Bey...

"Beni ihanetle itham edenlere soruyorum. Ben ne zaman, hangi tarihte ve mevziide, esasen müdafaa ettiğim cepheden bir adım dönmüşümdür de tek kurşun atmışımdır. Birtek kardeş kanı döktüm ya da döktürmüşümdür."

Peki ya sonrası... Çerkez Ethem vatan haini... Öldükten sonra mezarına taş dahi yapılmamıştır. Mezarı Ürdün Amman'daydı. Sonraları Bandırma Emreköy'e taşındı. Yeğenleri ve akrabaları yıllardır vatan haini apoletiyle yaşadılar. Kimler onlarla muhattap oldularsa karakollarda gözaltına alındılar. İnönü'den yardım talep ettiler fakat her defasında geri döndüler. Hadi Ethem Bey gerçekten vatan hainiydi diyelim, yeğenlerinin ve akrabalarının suçu neydi? Düşünsenize; Ethem Bey'in soyundan gelen birinin aldığı Tarih derslerinde, Çerkez Ethem'in sürekli hain olarak lanse edilmesi ile o kişinin tarihe olan direnişini ya da yaşadığı ikilemi...

Artık hangi tarihe güveneceğimizi bilemez olduk doğrusu... Kendi tarihimiz diye bahsettiğimiz gerçek kılıflı bu tip olaylar bile bizi yanıltıyorsa, hangi milliyetçiliğin M'sinden bahsediyoruz? Çakma milliyetçilik herhalde?

Yorum Sizin...

27.07.2009

MEHMET AKGÜL

YAPMACIK KRİZLER

Krizin getirdikleri yetmiyormuş gibi bir de ülke sorunları baş gösteriyor. Gündem kaydırmak maksadıyla ya da herhangi bir sebeple.. Her neyse bir şekilde çıkıyor işte...

Ülke toprakları üzerinde bir Kürdistan kurulacak telâşıdır gidiyor. Diyelim ki kuruldu. Peki ya sonrası... Hadi bunu tartışmaya açalım.

Kurulduğunu hayal ettik diyelim. Peki sonunun Irak gibi olmayacağına garanti verebilir misiniz? Bugün Irak'ı işgal eden Amerika, hangi amaca ulaşmanın gayesinde dersiniz...? Tabi ki petrol! Buraya kadar tamam! Peki Kürdistan ne alaka! Aslı Türk olan Kürtleri kışkırtıp geleceğin planlarını daha şimdiden yapmaya başlayan Amerika'nın, bu açgözlülüğündeki sır nedir? Anlaşılmayacak kadar zor mudur çıkarları? Kardeşi kardeşe vurdurmaya çalışan zihniyeti görmemek için neden aciz kalmakta ısrar ediyoruz.

İnsan yerine koyulmadıklarını iddia eden bazı Kürtler de var mesela... İntikam uğruna yaparlar ülkede anarşizmi ve de terörizmi... Hepsine mâl etmiyorum tabi ki! Öyle kürt vatandaşlarımız var ki; senden benden bile daha vatansever... Fakat gündeme getirilmiyorlar. Adı çıkmış bir kere dokuza; bir daha iner mi sekize...? Zaten medyanın da işine gelmez ki! Çoğu Amerika yardakçısı... Fakat ne yazıktır ki mecburuz onların ağız kokusunu çekmeye... Tabi sadece Türkiye değil; tüm dünya ülkeleri de mecbur! Hatta daha ileriye gideyim; ABD'ye duacı bile ekonomileri düzelsin diye... Bu açıdan dışa bağımlılık da oldukça fazla! Bu arada global krizin de tüm dünya ülkelerini etkilemesiyle beraber Amerika'yı da etkisi altına alması cabası eklenince ortaya istenmedik psikolojik krizler de çıkmıyor değil... Teğet geçiyor ama psikolojik rahatsızlıklar da ortaya çıkınca gelip çarpıveriyor ne yazık ki yüzümüze... Aslına bakarsanız; böylesi daha iyi... En azından Amerika, başka ülkeleri ekonomik olarak sömürmek yerine kendi canıyla uğraşmak zorunda kalıyor. Fakat bu defa da diğer borçlu ülkelere baskı yaparak dünyanın borsa endeksine zarar veriyor. Bu da global krizin meydana gelmesine sebep oluyor.

Gelgelelim; işgallere, can kıyımlarına, hatta ve hatta mal ve ırz kayıplarına sebep olan sıvıya... Yani petrole... Uğrunda şarkı bile yapılmıştır. Hatta Eurovizyon şarkı yarışmalarına dahi konu olmuştur. Fakat nedense hep ABD için önem arz etmiştir. Nerede petrol orada ABD! Yâr eder mi size! Dünyanın bir ucundan gelir, çıkıverir; demokrasi ve refah getirdik ayaklarına yatarlar. Derken bir bakmışız kı ülke işgal olmuştur. Masum insanlar hatta çocuklar öldürülür. Peki nerede demokrasi ve refah? Huzura bile razılar aslında ya neyse...

Şimdilerde de Irak'ı işgal halindeler.. Yapıştılar bırakmıyorlar. Petrol ne zaman biter o zaman bırakırlar herhalde... Yetmezmiş gibi güya geleceğe yatırım için de Türk topraklarına göz dikerler. Hazır Türkiye'nin yanıbaşına da gelmişken; kürtleri de kışkırtalım derler. Yanaşmayanları da öldürürler. Neymiş; doğuda olası bir Kürdistan devleti kurulmalıymış. İyi güzel de, diyelim ki kurdun? Senin kârın nedir burada? Bunu anlamak için casus olmaya gerek de yok herhalde... Ya da müneccim! Hatta sıradan 5 yaşındaki bir Türk evladı olman dahi yeterli anlamak için öyle değil mi?

Koca devlet adamlarına bakıyorum da nereye gidiyorlar anlamıyorum. Aslında kabahat onlarda da değil... Onları başımızın tepesine oturtan bizlerde... Ülkeyi karış karış peşkeş çekmeye çalışıyorlar. Zamanında peşkeş çekenlerde onları eleştiriyorlar. Belli ki biliyorlar vatanın nasıl satılacağını... Yarası olan gocunur misali...

Şu ana kadar özelden genele, genelden özele anlattıklarımdan ne anladınız diye sorsam eminim burun kıvırırsınız. Zaten hep böyle yaptğımız için kaybediyoruz ya! Öte yandan umursamazlık ve birtakım ciddiyetsizliklerin hammaddesini üreten ülke sıralamasında en önde gidiyorsak burada sorun nerede hiç düşündünüz mü? Söylüyoruz ama dedim ya; kimsenin işine gelmiyor bazı gerçekleri günışığına çıkarmak... Başımızdakiler bizden çalıp çırpıyor, başımızdakileri de ABD! Veya bir başka ülke... Adını siz koyun artık!

Ne diyeyim; bu ülke adam olur ama nasıl sorusunun cevabını bulamadığımız müddetçe, çocukça hareketlere devam edeceğiz gibi görünüyor. Gerçi onu da beceremiyoruz ki... Aklı olmayan bebekler gibi; hatayı yaptıktan sonra anlıyoruz. Onu da bırakın; iyiniyet de kalmadı artık... Çünkü hatalar da artık bilerek yapılıyor ve görmemezlikten geliniyor. Sonra vay efendim; ben nerden bilirdim böyle olacağını nutukları okunuyor.

Neyse lâfı çok uzun uzadıya getirmeden kısa keseyim. Yoksa okuanacak kısalığı da kalmayacak. Okuyucuyu sıktıktan sonra yazdığımızın da bir anlamı kalmıyor ki... Kaldır at çöpe gitsin.

Herkese iyiniyetli, bol gelecekli mutlu günler ya da başka ne diyeyim; iyi haftalar ya da iyi seneler diliyorum!

09.03.2009

MEHMET AKGÜL

KRİZİN ÇÖZÜMÜ STAJYERLİK

Okul ile işdünyası arasındaki ince çizgidir stajyerlik... Yani işdünyasına hazırlıktır bir nevi... Esas olarak da ara eleman yetiştirmenin altyapısıdır diyebiliriz.

İlk bakışta ne kadar değer veriyoruz stajyerlik gibi bir kuruma demekten kendimizi alamıyoruz. Yani ben de zamanında meslek lisesinde okudum. Stajyerlik yaptığım için de iyi bilirim aradaki mevcut sıkıntıyı... Kendi tanımımla; genelde işyerleri tarafından ayak altında dolaşan, işleri ağırlaştıran ve de haliyle problem yaratanlar olarak bilinirler stajyerler...Hatta hiç unutmam, bu yüzden; "Staj dosyanızı getirin, biz imzalayalım ama siz buraya gelmeyin." dedikleri dahi oldu bizlere... O zamanlarda da böyleydi bu durum şimdi de öyle... Farkeden hiçbirşey olmamış geçen zaman zarfında...

Ülkedeki anlayış genelde kazanmak üzerine... Haliyle de vatanını seven vatanı için en çok çalışandır mantığı yok... Yani yurdunu seven vatanına en çok kazandırandır. Aynı zamanda geleceğine katkı yapandır manasında çalışan yok. Ekonomimiz adına bu hususun yanından geçen dahi yok da diyebilirim aslında... Karamsar olmak istemezdim ama vaziyet bu ne yazık ki...

İşyerleri suçu çoğunlukla öğretim kurumlarına atıyorlar. Neymiş; meslek lisesi ya da dengi okullar vasıflı ve iyi eleman yetiştiremiyorlarmış. Peki burada iş sadece eğitim kurumlarına mı düşüyor? Endüstriyel sektör ve sanayi ne işe yarıyor? Onu da geçtik, okulların öğrencileri stajyerlik eğitimine göndermesindeki amaç nedir peki? Konu mankeni olmak için değildir herhalde... Tabi ki işdünyasını öğrenmesi ve de benimsemesi içindir asıl maksat... Peki bu sizce hangi husus sayesinde olur? Onu da işyişverenler düşünsün artık...Yani işadamları okullar için nitelikli ya da vasıflı ara eleman yetiştiremiyorlar safsatasını atmasınlar boşuna... Yetişmiyorsa bile sen yetişmeyeni alıp yetiştirmek için gönüllü olacaksın. Çünkü işdünyasında yaşananlarla okullarda uygulananlar arasında epey fark var. Bu anlattıklarıma gıyaben yine de ara eleman yetirşmiyorsa bu okulların değil işdünyasındaki işverenlerin ayıbıdır. Bu ayıptan dönmek de stajyerlere değer vermekle eşdeğerdir şahsi kanaatim... Tabi anlayana...

Yüksekokullarda da durum aynı hemen hemen ne yazık ki...Yani öğrencilerinde mutlaka staj şartı arıyorlar. Şart sundukları yetmiyormuş gibi bir de o külfeti öğrencilere yüklüyorlar. Peki madem staj zorunluluğu var, neden öğrenciye yüklenen bu külfet sorununa acil bir çözüm üretmiyorlar? Yani işyerleriyle bir ön protokol imzalamaları hususunu çözüm olarak bulmak için dahi olmaya gerek yok herhalde...

Meslek liseleri ve özellikle de stajyerlik konusunda ülkenin ileri gelen zengin ve saygın işadamlarına da büyük görev düşüyor aslında... Fakat baktığımızda bu konuda hassas olan tek kuruluş Koç Holding ne yazık ki... "Memleket Meselesi" diyerek açtığı yolu takip etmekten aciz bir zihniyet var hala ekonomimizde... Türk sanayisinin işgücünü yaratma potansiyelinden bahsediyorlar ama icraata gelince kimseden herhangi bir kıpırdama ya da oynama belirtisi dahi çıkmıyor. Yani zamanında mesleksiz millet eleştirilerini yapanlar şimdi neden icraata gelince sus pus oluveriyorlar. İstediğiniz oldu işte! Başlayın gereken icrai faktörleri faaliyete geçirmeye... İcraat yapan taraflarınız ağrımaz merak etmeyin. Hiç değilse vatanınız için yapın bunu...

Sadece işdünyasına yüklenmekle de olmuyor aslında... Yani eğitim verilirken öğrencilerin öğretim üyeleri tarafından diplomaya odaklamaması gerekmektedir. Öte yandan madem meslek lisesi ya da meslek yüksekokulu olmuşsun, öğrencilerini meslek sahibi ve de nitelikli bir eleman olarak yetiştirmeye mecbursun demektir. Çünkü bunun için emeğinin karşılığını alıyorsun. Karşılığını vermiyorsan kazandığın paranın helalliğinden şüphe duyacaksın. Öte yandan bu durum işyerleri açısından ise; krizi fırsata dönüştürmek adına bulunmaz bir fırsat! Bu halde stajyerlik kurumuna önem vermek kaçınılmaz oluyor. Madem ki kriz diye depelenip işçi çıkarıyorsun; ucuz eleman alma ihtiyacı hissediyorsun demektir. O halde al sana fırsat işte! Bunu düşünmek için de tilki gibi kurnaz olmaya gerek yok.

Şu ana kadar söylediklerimin aski haline değinecek olursak; inişli çıkışlı grafikler çizmekten başka bir işe yaramaz yaptıklarımızın akibeti... İşkurumlarına, eğitim sistemine ve de büyük işadamlarının yanı sıra devlete de iş düşüyor neticede...Aksi durumun neticesi olarak kriz fırsattan ziyade işkenceye dönüşür diyebilirim. Çünkü biliyoruz ki bu işkencenin vebali zengin işadamları tarafından devletle beraber fakir fukaradan çıkarılıyor. Sanki asıl suçlu onlarmış gibi...

Anafikrim şu ki; okullarımız işdünyasıyla daha yakın ilişki içine girip daha fazla sayıda staj programları düşünmeli... Bu açıdan stajyerlik de fırsat olarak görülmeli... Hiç değilse ucuz işgücü açısından... Bu bile yeterli olacaktır ekonomi bazında çalışan küçük dişli çarkların az da olsa hareket etmesi bâbında... Küçük hareketler de deyip geçmeyin aslında...Zamanla meydana çıkaracağı birikimler ve de kazandırılan vasıflar meyvelerini mutlaka verecektir. Bugün olmasa da yarın mutlaka! Bunlar gerçekleştikçe de Türkiye'nin asıl sanayi devrimi de esas dik duruşunu gösterecektir.

Peki soruyorum size; bundan başka çıkar yolu var mıdır sizce de...?

23.07.2009

MEHMET AKGÜL

AYKIRI HAYKIRIŞ

Bu iki kelime, genelde insanların şaşırdığı ve hayal kırıklığına uğradığı zamanlarda kullanılır. Haliyle sıradışı isteklerde bulunan kişilerin; durumun kalıntısı olarak normalin dışında tepkilerle karşılaşması da kaçınılmaz oluyor. Tabi ki hoş bir durum değil ama tepkiler istemdışı olunca istenmeyecek kırgınlıklar sözkonusu da olmuyor değil... Yani bir nevi; ne ekersen onu biçersin misali...

İnsanların üstüne baskı yapmak da bir bakıma marjinal bir davranıştır. Sonuçları olmayacak olaylara gebe olabilir. Bunların olmaması için tabi ki olayları öncelikle kafamızda süzüp kurgulamamız gerekir. Acaba böyle yaparsam çıkışta beni ne bekler. İşte bu durumda da; çok bilmiş birtakım insanlar işlerini bırakıp sizi o çıkış noktasında beklemek üzere hazırlanırlar. Dedikodu çanları çalmaya başlamıştır artık... Hep birlikte ayin yaparcasına olmadık şeyler konuşulmaya başlanır insanlar tarafından... Öte yandan olayın kahramanları, pirincin taşını ayıklamak için inanılmaz bir baş ağrısına katlanmak zorunda kalırlar. Fakat her yedikleri darbede biraz daha kendilerine bağlanırlar. Ağaç misali; her yönden gelen yıldırımlara karşı dimdik ayakta durmaya çalışırlar. Olmadı küllerinden doğarlar. Yaşam içinde belki bunlara sıradışı davranışlar denilebilir. Bu davranışların bedeli dışlanmak da olabilir. Zaten adı üstünde; sıradışı...

Zamanında Cassius Clay'de dinini değiştirip müslüman olduğunda tepki görmüştü çevresinden... Adı Muhammed Ali olduğunda ise ailesi onu dışlamıştı. Tabi ki bu olayı sıradışı olarak lanse etmiyorum. Fakat gündem ne yazık ki böyle şeyleri, bu şekilde değerlendiriyor. Ailesi tarafından dışlanan bu muhteşem çocuk, dünyanın yarısı olan müslümanlar tarafından kucaklanıyordu. Onun her rakibine vurduğu darbe; müslümanlığın ve islamiyetin dünyaya haykırışı ve propagandası olarak yansıtılıyordu. Her müslüman değişik bir gurur ve meşakkatle dinine bir başka bağlanıyor, sahipleniyordu. Hem de her türlü imkânsızlık ve şeraitsizliğe rağmen...

Biraz düşündüğünüzde acep bu anlattığım kişilerin yerinde olmak ister miydiniz? Yani istenmeyen olup da mücadele etmeyi... Biri çıkıp da istiyorum diyemez. Çünkü cesareti yoktur. Sıradanlık, insanın çoğu zaman işine gelen bir davranıştır. Farklı olmak; yerleşik kültürlü ailelerde, genelde büyük sorun yaratır. Dışlanma ihtimaliniz çok büyüktür. Eğer belli bir izden gidip o izi takip ederseniz ne ala! Yok ben bildiğimi okurum derseniz de vay halinize...

Anlatıyorum ama nereye... Kim dinliyor beni? Öyle tipler var ki; ben ne dersem o olur havasında... Tamam senin dediğin gibi olsun da; bu karşındakinin istek ve arzusunu zedelemesin. Özgürlük ve düşünce istiyoruz fakat uygulamaya gelince; bir anda kısıtlayan kısmının önde gideni oluveriyoruz.

Demem o ki; sıradanlık ve olağan olaylar illa ki olsun fakat mecburi istikamete sebep olmasın. Aksi halde sıradışı ve normalden farklı olduğunu düşündüğünüz insanları o yola sizler, farketmeden itmiş olursunuz. Sonra da kabahati o insanlara iterek, ben söylemiştim dersiniz. Halbuki her koyun kendi bacağından asılmaz mı? Gel de anlat!

Anlat anlat nereye kadar...? Aynı tas aynı hamam! Ne diyeyim; sonumuz hayır olsun.

Sağlıcakla, esenlikle ve mutlulukla kalın. Hoşçakalın.

31.01.2009

MEHMET AKGÜL

KARIŞIK HAYAT

Hayat çok gamsız derler. Fakat neye hacet söylenir bilinmez bu cümle... Hani birine kusarsın nefretini de sonradan rahatlarsın ya o misal... Fakat ne yapsan çare yok, bu defa kırılmıştır karşındaki bir kere...

Peki bütün nefretini kustuğun kişi neden susar hep? Kalbi çeşitli yerlerinden kırıldığı halde neden sever peki? Neden inadına seninleyim der her daim..? Yok mu bu sorulara eşlik edececek bir cevap? Yok!

Zor olan ne biliyor musunuz aslında? İki arada ve bir derede kalmanın acısıdır yaşananlar... Yani iki tarafı da idare etmek.. Her ne kadar yoruldum diye haykırmak isteseniz de, kırmaktan korkarsınız bir kere... Fakat bırakmaz yakanızı anılar, acılar ve sair bir sürü şeyler...

Bir de bakmakla görmek arasında bilinmeyen şeyler vardır. Aslında çoğu biliniyor, bakılıyor da neden görülmüyor? Olaylara kabadan bakarak yaklaşırken; görerek neden inceden süzemeyiz? Vaktimiz mi yok? Veya üşeniyor muyuz? Ya da şöyle ifade edeyim; işımize mi gelmiyor? Bunlardan hangisi sorarım size?

Hayatı bu yüzden hep acemi bir şarkıcıya benzetirim. Yani her acemi şarkıcının sesi akortsuz bir gitara benzer mesela... İyi bir akortla sesi güzel hale getirilebilir pekala... Hayatın çeşitli yönlerine güzel ve kulağa hoş melodiler yollayarak herkes tarafından çekici olması da sağlanabilir. Daha bunun gibi pek çok şey sayılabilir. Peki ya sesi güzel olmayanlar ya da geçici olarak bozulanlar ne yapabilir? Bilimsel bir açıklama olacak belki ama onlara da küçük bir tavsiyem var. Yumurta sarısı içsinler. Seslerindeki paraziti önleyebilecek en iyi vitamin ve mineraller var içinde.. Bu önerime referans isteyenler içinse şunu söyleyebilirim; sanatçıların hepsi olmasa da işinin ehli insanlar hep bu metodu uyguluyor. Fakat sanmayın ki sesleri çok güzel.. Az buçuk terbiye edilmiş, biraz da bakımla karışım yapılmış ve ortaya kulaklarınızın pasını silecek şaheserler çıkmış hepsi bu...

Güvenmek var bir de literatürde... Yani keşfettiğine inanmak.. Zor bir kavram ama insanın bu durumda tek yapması gereken, gözünün içine bakmaktır. Yalan ya da doğru olduğunu anlamak için gözler sürekli temas etmelidir. Ancak bu durumda bazı şeyler anlaşılabilir. Yalan mı yoksa gerçek mi? Tabi ki her insan doğru yaparsa bizler de doğrularla değerlendiririz olayları... Yalan varsa zaten herşey ergeç ortaya çıkacaktır. Doğal olarak kimse de bunun aksini iddia edemeyecektir.

Aslına bakarsanız doğru insanı bulmak zor değildir bu konuda da... Futbol gibidir doğru insanı bulmak... Gol atarsın ama bir de kendi kendi kalene atmak var ki, o daha acı... Karşı rakibe atarsın gol lehine yazılır. Buraya kadar herşey normalse, kendi kalene atmak nedir? Demek ki rakibe gol atmakla kendi kalene atmak arasındaki fark yön farkıdır diyebiliriz. Yani önemli olan ne yaptığın değil, hangi hedefe doğrulduğun... Ben gol atayım da yönü nereye olursa olsun derseniz, Japon oyununa çevirirsiniz hayatın futbola benzeyen yanlarını... Diğer bir deyişle; aldığınız artı puana eksi puanla karşılık verirsiniz. O da hayatı Japon futboluna çevirmezseniz.

Farkındayım, biraz karışık satırlar yazdım. Fakat hayat da bir o kadar karışık değil mi zaten... Kırılan kalpler, kusulan nefretler, idare edilmesi gereken insanların akortsuz sesleriyle hayata haykırışı ve terbiye edilmesi gereken yöntemleri ile hayatım futbola benzeyen enstantaneleri...

Daha çok şey yazardım ama şimdilik bu kadarıyla sınırlı kalsam iyi olur. Okuyucuya yüklenip sıkmak istemem. Yapım da yoktur daha doğrusu...

Sonuç itibariyle, hayat bu işte... Acısıyla tatlısıyla geçip gidiyor, gidecek de... Temennimiz hayatın hep sakin ve huzurlu geçmesinden yana olsun ne diyeyim.

Sağlık ve mutluluk dolu günler diliyorum sizlere...

Şansınız bol olsun.

20.01.2009

MEHMET AKGÜL

2008'İN ANATOMİSİ

Bir yıl daha geçti böylece... 2007'yi anlatırken de 2008'den güzel beklentiler içindeydim. Çoğu düşüncelerim gerçekleşti kendi açımdan... Gerek özel gerekse de genel anlamda hoş zamanlar geçirdim. Bu yüzden hem 2007 hemde 2008 benim açımdan çok önemli 2 yıldan ibaret...

Genel anlamda baktığımızda ülke için pek olumlu geçtiği söylenemez. Yine şehitler verdik, magandaların, kapkaççıların ve de teröristlerin saldırılarına fazlasıyla maruz kaldık. Yaşanan her acının ardından veryansın ettik. Peki kendi payımıza düşeni aldık mı? Bu sorunun yanıtını güncel olaylar veriyor zaten.. Biz ne desek boş...

Dilerseniz 2008'e şöyle kabadan bir göz atalım fazla detaya girmeden...

Lâz olduğum halde kürtlere karşı aşırı bir sempatim vardır. Çünkü çocukluğum onlarla birarada geçti. Özellik olarak çok kavgacı bir yapıları var. Ayrıca kuralları da oldukça katıdır.

Mesela size onlardan birinin anlattıklarını aktarayım, doğru olup olmadığına kendiniz karar verin. Kurtuluş Savaşı'nda sözüm ona güya Atatürk düşmanlarımıza karşı kürtleri yem olarak kullanmış. Bunu onların dedeleri ya da ataları iddia ediyormuş. Ne diyeyim ki şimdi bu iddianın üzerine..? Şimdi ki genç nesil o kadar atıp tutuyor ki dedelerini bile yalancı çıkarabiliyorlar. Öyle birşey yok tabi ki! Olsa bile kim inanır böyle birşeye...? Ya anlattıklarını yanlış anlayan bir nesil var ortada ya da ne söylediğini bilmeyen bir gençlik ateşi... Adını siz koyun artık...

Terör konusuna gelince; ben şunu der şunu bilirim: terör hiçbir zaman sadece kürtlere mal edilmemelidir. Öte yandan terör dendiğinde Türkiye'de kürtler; dünya yüzeyinde ise islamiyet geliyor akla... Evet acı ama gerçek... Peki bizi bu hale getirenler kim? Bizim dışımızdaki bilmediğimiz gizli güçler mi?

Diğer yandan ekonomik kriz olduğunda nedense gündem hep teröre kayıyor. Peki kim basıyor bu düğmeye...? Hrant Dink öldürüldüğünde herkes Ermeni'yiz diye bağırırken; kaç kişi şehit olurum diye haykırdı bu ülke için...? İşte bu durum, kolay galeyana geldiğimizin ve de gelebileceğimizin simgesidir. Ortam öyle bir hale geldi ki; ülke insanları milliyetçilik duygusundan da yoksun olmaya başladı. Zaten son gaziyi de kaybettik ya, durumumuz daha da vahim milleyetçilik adına...

Olaylar sadece bundan ibaret de değil tabi ki; insanlık para için kardeşlerini öldüren canilerle dolup taştı. Ne yapsak bunun sonu gelmeyecek insanlık adına... Öyle bir ülke düşünün ki; köpeğine taş attı diye sahibi, gitsin taş atanı öldürsün. Bilenler bilir bu haberin kahramanlarının hangi ülkede yaşadıklarını...

2008 yılının diğer utanç verici olayı ise; taciz ve tecavüz olaylarının diğer senelere oranla, olanca hızıyla artması.. Yok dede torununu taciz etmiş, yok baba kızını tecavüz etmiş, hatta kendi öz kızından bile çocukları olmuş. N'oluyoruz efendiler! Sizi bu duruma getiren nedir? Medya denen mahlûkat mı sizleri bu hale getirdi. Getirdi de bu efendi kılıklı insancıkların aklı nerde? Hangi kitapta yazıyor kendi kanından olan insanlara sapıkça düşünceler beslemek...? Yazık hemde çok yazık!

Ya gazete köşelerinde fantezilerini anlatan insanlara ne demeli? Neymiş efendim; kocamı aldatmayı hobi haline getirdim deyip, marifet tellalı kesilen asıl kişiler kadınlarmış. Ya bunları anlatanlar sapıtmış ya da yayınlayan gazete şaşırmış. Yüce Allah, kadınlara annelik gibi kutsal bir görevi layık görmüş. Ey gazete sahipleri, habercileri ya da çalışanları size soruyorum; yakışıyor mu kadınların hikayelerini marifetmiş gibi yazıp yayınlamak, sonra kendi marifetlerinin yan etkilerini bile milletin ahlâkını bozarak haber yapmak? Üstüne üstlük milletin ahlaki çöküntüsü başladı diye naralar atmak..? Yakışıyor mu size? Yanlı haber sonuçta, ne beklenebilir ki!

Bir de petrole zam olayı var değil mi? Gelen bindirmeler sayesinde otomatikman doğalgaza ve benzine de geliyor haliyle... Fakat bu millet biraz da hak ediyor gibime geliyor bu zamları... Şimdi anlatacaklarımdan sonra bana hak vereceğinize eminim.. Hükümet zam yaptığı halde neden yolları arabalarla doldururuz, bir düşünün? Bakıyorsunuz; trafikte otomobillerin çoğunda ya bir ya da iki kişi var. Hadi 4-5 kişi olsa neyse anlayacağım, çık trafiğe.. İşte bunun adı görmemişliktir. Bu görmemişliğin bedelini ödediğin zaman da; zam geldi diye ağlamayacaksın. Sonra hükümet; 'yahu o kadar zam yaptık; millet hala arabasıyla trafiğe çıkıyor. Demek ki az gelmiş' demez mi? Der ama anlayana... Sonra da vay efendim Fatih Terim'in maaşına niye zam geldi? Adam en azından ülke menfaati için çalışıyor. Senin gibi parayı benzinle israf etmiyor ki...

Konu Fatih Terim'den açılmışken milli takıma da değinmek istiyorum. Avrupa Sampiyonası'ndaki başarı malûmunuz... Yenikken kazanılmış maçları zaten anlatmaya gerek yok. Neticede 2008 Avrupa Şampiyonası'nda, Dünya 3'üncülüğünün yanı sıra Avrupa 3'üncülüğü apoletini de kazandık. Yarı Final oynayıp ülkesine en son dönen ülkelerden olmak kolay olmasa gerek.. Tarihimize çeyrek finalin yanısıra yarı final başarısı da ekleyen millilerimize ne kadar teşekkür etsek azdır. Zamanla final ve şampiyonluk da olur inşallah! Katılmamız durumunda da umarım 2010 dünya şampiyonasında başarılı oluruz. Şu an için umudumuz hala sürüyor grup 2'inciliğinden ötürü... İspanya maçları, 2010 Dünya Kupası kaderimizi belirleyecek belki de...

Ha bu arada; Olimpiyatları da anlatmadan geçemeyeceğim. Yine malûmunuz diyeceğim; olimpiyatlar bu sene Pekin'de yapıldı. Açılışı da birçok ülkeyi kıskandıracak kadar ihtişamlı oldu. Fakat aynı düşünceler nedense milli atletlerimiz için geçerli değil... Aslında onların da herhangi bir kabahati yok. Devlet olimpiyatlara gereken önemi vermeyince doğal olarak sporcularda da gözle görülür bir düşüş olmuyor değil... Eloğlu olimpiyatlara 4 sene önceden hazırlık yapıyorken biz 1,5 ay evvelden başlıyoruz çalışmalara... Buna rağmen tek tük madalyalarla olimpiyatlara damgamızı vurabiliyoruz. Bir de çalışsak gerisini siz düşünün.

Başarı kolay elde edilmiyor. 1 vereceksiniz ki 2'yi alabilmek için çalışarak kazanabilesiniz. Yani ne ekerseniz onu biçersiniz.

Netice itibariyle umarız gelecek yıl geçen yıldan daha umutlu geçer. Annelerin, bebeklerinin biberonlarına zehir koyup öldürdüğü, kardeşin kardeşe vurdurulduğu, ekonomik krizin geçen yıldan daha kötü olduğu, tacizin hortladığı, şehitlerin seri şekilde arttığı bir yıl olmasın hiç değilse...

Nice yıllar diliyorum hepinize...

Sağlıcakla ve mutlulukla kalın.

Hoşçakalın.

31.12.2008

MEHMET AKGÜL

VATANSEVER GİBİ DÜŞÜNMEK

Ülkenin durumu vahim.. Nereye baksanız kriz fışkırıyor heryer... Siyasiler deseniz oy kapmanın derdinde... Kimi iktidarı kaybetmeyeyim diye kriz teğet geçti derken kimi de seçmen kazanayım diye çarşaflıya kucak açıyor. Dünyanın binbir türlü haline şahit olmak kaçınılmaz oluyor haliyle... Kime güveneceğini bilemiyor insan...

Şimdilerde ise açıklamalar iyice değişmeye başladı. Hatta bambaşka bir boyuta geçti bile... Vay efendim kriz teğet geçti dediysek dokunmayacak demedik. Yok efendim türban serbest olmalı... Bu olması gerekenleri zaten ezelden beridir halk biliyordu. Peki bunlar kime siyaset yapıyorlar anlamış değilim? Biri konuşuyor borsa alaşağı.. Öbürü savaş açıyor, borsa şavaş açanın lehine... Sadece ülke içi etkilenmiyor ki bu borsa... Dışarıya da açıldı. Ha bu arada bizim borsamız da avrupai oldu. Artık havamızdan da geçilmez vesselam!

Ülke vahim demiştim ama asıl konuya değinmemiştim. Birazcık dokundursam iyi olacak herhalde... Malûm; kriz dolayısıyla işten çıkarmalar oldu. Çıkarılanlar külfetinin derdine düştü. Kimi kendi yağıyla kavruldu kimi de kendini seyyar köşe satıcısı olarak avuttu. Bu da birşey değil, hani müsade etseler ona da, amenna! Sen hem hükümet olarak adamın işten çıkarılmasına vesile ol hemde zabıtalarını, o işten çıkarılıp son çare olarak seyyar satıcılık yapanların peşine tak! Olacak şey mi bu? Bu insanlar ne yapacak? Son çare olarak ya hırsızlığa yönelecek ya da ölecek. Ölmemek için öldürsünler mi yani! Durumu iyi olanların bile hayatlarını tehlikeye atıyorlar, farkında değiller... Birşeyleri görmek için illa olası ihtimallerin hayatımıza bir şimşek gibi çökmesi mi lazım?

Konuşuyorum ama nece konuşuyoruz. Anlatmakla bitmez ki söyleyeceklerim.. Daha dün yaşlı bir teyze gördüm cadde kenarında.. İncik boncuk şeyler satıyordu o soğuk havada... Başta teğet geçtim ama sonra geri dönesim geldi. Yaşlı kadının bir tezgâhı bile yoktu. Birşeyler almak üzere yanına yanaştım ve yerde örtü üzerine koyduğu eşyaları karıştırdım. Gözüme ilk anda; içinde Allah ve Muhammed yazılı, buzdolabına yapışabilen mıknatıslı küçük tablalar ilişti. Sordum fiyatları nedir diye... Tanesi 1 Ytl deyince, elimi hemen bozuk para dolu cebime koyduğum gibi çıkardım. 3 Ytl vardı bozuk para olarak... 3 tane alayım bari dedim içimden... Arada soru da sormuyor değilim hani; neden bu soğukta çalışıyorsun gibisinden... Gayet içli bir şekilde sağına baktı ve yüzünü yavaşça bana doğru çevirdi. Çocuklarım hayırsız çıktı. Biri hristiyanla evlendi, rus kızı diye içerledi. Öbürü içinse Ankara'da, beni yanına almıyor dedi. Sordum; bir huzurevine de koyamadılar seni dedim. Cevap vermedi, sustu. Üzgün halini geçiştirmek için tekrar sorma ihtiyacı hissettim o an... İşler nasıl dedim. O an bir daha baktı ve müsade etmiyorlar zabıta memurları dedi. Dün az daha toplayıp gidiyorlardı mallarımı... Ben ne yapıyorum, suç mu işliyorum dedi. Tabi o an benim bittiğim andı. Üzüntümün haddi, sınırları aşıyordu neredeyse... O yaşta bir kadın, para kazansa ne olurdu kazanmasa ne olurdu? İmkânım olsa da baksam dedim ama ne çare... Elden birşey gelmiyor.

Ülke öyle bir hale gelmiş ki; işin olsa ezilir, haraca bağlanırsın. Aşın olsa sömürülür, aç kalırsın. Daha madalyonun öbür yüzü de var. İşsiz kalanlar mesela.. Sırf ailesini geçindirmek uğruna seyyar satıcılığa soyunuyorlar. Devletin zabıtaları müsade etseler kuruş da olsa yetecek onlara... Peki sorun ne! Bu insanlar n'olacak? Devlet, herşeylerini ellerinden aldı. Keza onların da hakkı yok mu yaşamaya? Cevap derinden bir sessızlik... Alıştık senelerden beri aynı vurdumduymazlığa... Gelen vurdu giden vurdu. Bir de ben vurayım, nasılsa uyuşmuş beyinler ne olacak? Fırsattan istifade çal, çırp! Kazandığın maaşlar yetmiyor bari yoksulun üç kuruşuna gözü dikme! Namusun varsa yapma... Kazanayım derken şerefini de kaybetme... Hiç değilse mecliste ettiğin yemine sadık kal da, verdiğimiz oyun karşılığı boşa gitmesin.

Fedakâr halkım... Sonsöz olarak şunu ifade etmek istiyorum; gençlik olarak bunları söylüyoruz diye anarşiste çıkıyor adımız.. Söylemeyince de Atatürk gençliği kime emanet etti deyiveriyorlar. Derler tabi! Yeter ki biz birbirimize düşelim, iç kargaşa da had safhaya ulaşsın. Budur emelleri ama boşa çıkmalı... Zaman birlik zamanı... Aydınlık Türkiye için daha bilinçli olmaya davet ediyorum sizleri...

Çağrım ülkesini seven herkesedir.

Kalın sağlıcakla...

17.02.2008

MEHMET AKGÜL

PSİKOLOJİK SAVAŞ ARBEDESİ...

Gerçek dostlar ortada... Ortam karanlıkken gelip oynayanlar bir kibrit çaktığımda kaçışıyorlar hamam böceği gibi sağa sola... Ben anlamıyor muyum sanıyorsunuz? Kim ne yapıyor, ne yapmıyor hepsini biliyorum. Fakat kimse zan altında kalmasın. Onlar kendini biliyor. Zaten umurumda olmadılar hiçbir zaman... Yaşıyorlar mı, nefes alıyorlar mı hiiiç ilgilenmiyorum!

Soğuk savaş safsataları ile paranoyak duygulara kapılan aciz ve zavallı insanlar, kendilerinde sataşacak yüzü bile bulabiliyorlar. Yetmiyormuş gibi de; çamura bulanan üstlerini bir nebze olsun başkalarına da bulaştırmaya çalışıyorlar. Üzerinde hakkı geçen birine saygısızlık yapmak kolay! En zoru da ne biliyor musunuz? Karşılıksız yapılan iyiliklerin karşılığının nankörlük olmasıdır. Bunu yaşadım ama bu kadar sansasyon görmedim. Çünkü çirkeflik karşısında aklanmak kolay olmasa gerek... Çekemiyorsan anten tak be birader! Ne uğraşıyorsun kendine makyaj yapıp sahte yüzler yaratmaya... Yaratmanın Allah'a mahsus birşey olduğunu bile bile hem de...

Diyorum ya: ediyorsa ki eğer nefret; anla ki senin gibi olamadığı içindir. Yani bir kişi bir diğerinden neden nefret eder? Ya onun gibi olamadığı için ya da kıskandığı içindir illa ki... Bunların kim ya da kimler olduğunu bilmek için müneccim olmaya da gerek yok nihayetinde...

Hep kötüye yoracak değiliz ya! Olaya bir de şu açıdan bakalım öyleyse; insanlar çok sevdiği kişiye çabuk kırılır derler. Hakikaten de öyle... Yani sen gelip sürekli hörmet gösterdiğin birine, günün birinde olmayacak bir şekilde saygıda kusur edersen sana kırılır öyle değil mi? Çünkü karşındakini daima sayıp sevmişsin. Birdenbire davranışların 360 derece misali değişirse adama sorarlar; derdin nedir diye...? Tabi adamsa...

Kurtmasalı gibi gelebilir bazılarına göre anlattıklarım... Fakat sorsan bunun da mânâsını bilmezler. Sağda solda; o ne ya da bu ne diye sızlanıp dururlar. Tamam öğrenmek güzel birşey ama karşılık istemeyen birine de saygı göstermek gerekmez mi? En azından hakettiğini düşünerek... Kuruntu yapıyorsun diyenler de olabilir. Doğrudur, itirazım olmaz, olamaz da.. Her insan farklı düşünebilir. Fakat unutulmaması gereken en önemli şey; her koyunun kendi bacağından asılacağıdır. Asılan bacağınızın intikamını almak zor değil.. Fakat çok kolay da değil... Sonuçta neticeden çok haticeye önem veren birinden bahsediyoruz.

Simdi bu sınıftaki insanlara şu teoriyi uygulamalarını tavsiye etsem çok birşey istemem herhalde... 'Her zaman büyük kararları akıl ile; küçük kararları kalbinizle alın' diyorum bende bir filozofun deyimiyle... Bu felsefeyi savunuyorum. Sizler de savunun. Çünkü akıl kalpten üstündür.

Neticede aşktan bahsetmedim bu satırlara gelene kadar değil mi? Aksi halde yüz işten doksan sekiz tanesini yanlış yapardık. Fakat kalan iki yanlışı da yabana atmayın derim. Çünkü sizi kalan o iki taneden bile vururlar. İşte biri akıl diğeri kalp... Birini seçmek en az hasarla kurtulmamıza yardımcı olur.

Siz olsanız ne yapardınız? Susar mıydınız? Susun ama gözlerinizi susturmayın. Çünkü gözleriniz kalbinizin aynası; yaptıklarınız ise aklınızın eseridir.

14.12.2008

MEHMET AKGÜL

KASIMDA AŞK BAŞKADIR.

Bir Kasım akşamıydı. Soğuk ama bir o kadar da berrak bir gecenin esintileri hakimdi. O esinti gök mavili bulutların ardından gelen rüzgarın eşliğinde, büyüleyici atmosferin verdiği gazla destekliyordu adeta eylemlerini... Belki yeni bir aşka yelken açacak belki de hayal kırıklığı yaşayacaktım. Heyecanlıydım haliyle her zamanki gibi.. İlk defa görecektim onu.. Merakımın verdiği heyecan da olsa gerek; ayaklarım birbirine dolanıyordu.

Buna sebep olan kahraman mı? Anlatayım; o zamanlar hastanede çalışıyordu. Hosteslik yapıyordu yani... Çalıştığı hastane kapısının önünde acile gelmiştim onu beklemek üzere... O arada etraftaki afişlere bakıyordum sağlık üzerine.. Epey ilginç şeyler vardı bilmediğim... Derken 5 dakika sonra iki yana açılıp kapanan kapının hareketlendiğıni gördüm. Cep telefonuna mesaj attığımda cevap olarak geliyorum yanıtını vermişti. Evet nitekim gelen de oydu. Yanıma yaklaştı, merhaba dedim. O da aynı şekilde karşılık verdi. İlk anda hoşlandığımı hissettim. Biraz muhabbet ettik, arada da birbirimizi süzdük tanımak adına.. Ama açık açık söyleyeyim; güzel kız Allah'tan..

Muhabbetin ardından hastanenin en üst katında bulunan yemekhane bölümüne çıkmak üzere yola koyulduk. 4 kat yukardaydı yemekhane... Merdivenlerden çıktığımız her katta hemşireler gözünü bizden ayırmıyorlardı. Arada dedikodu kazanına kepçe olup karıştırmak isteyenler de yok değil hani can sıkıntısından dolayı... Neyseki yemekhanenin teras bölümüne geçtik oturduk, biraz muhabbet ettik. İyiden iyiye ısındığımı hissetmiştim ona karşı... Ne çabuk ısındın demeyin ama gerçekten çok sıcakkanlıydı.

Dakikalar birbirini kovaladı. Geçen zamanın farkına varamamıştık. O da farketmişti sonradan işten çıkış saatini şaşırdığını... Derken sessizlik belirdi. Durduk öylece... İkimizden biri bu sessizliği bozmalıydı. Ondan geldi ilk tepki.. Çıkalım mı dedi. Bende şaşkın bir yüz ifadesiyle tamam demiştim.

Az ilerde Acıbadem Tepe Natilius diye bir alışveriş merkezi vardı. Oraya gitmek üzere hastane acil kapısı çıkışından yola koyulduk. Soğuk gece aşkın tılsımlı etkisiyle içimizi olanca hızıyla ısıtıyordu. Kolay değildi. Bir ömre bedel olacaktı belki de yaşanacaklar...

5 dakikalık küçük bir yürüyüş ve usul adımlarla alışveriş merkezine varmıştık. İkimizde nereye gittiğimizi bilemez halde adımlarımıza yön veriyorduk. Derken kendimizi alışveriş merkezinin ikinci katında bulduk. Kafe ilişti gözümüze.. Oturalım, muhabbet edelim dedik yine tabi ki... Şimdi olsa yani o zaman ki halimiz neydi diye sorsaydık birbirimize gülerdik hatta cümlelerimizin arasına iki yabancı gibiydik diye tabir ederdik birbirimizi herhalde... Şu an yazarken bile mutlu bir ifadeyle gülümsüyorum hafiften...

Neyse olaya dönelim. Kafede oturduk fakat kafe öyle bi yer ki; garson bize iki çay getir diyemiyorum. Hani desem medeniyet dediğin tek dişi kalmış canavara rezil rüsva olacağım. Çok da önemli ya! Mecburen gidip kendim almak zorunda kaldım. Fakat heyecandan onun ne istediğini sormayı unutmuştum. Tekrar geri döndüm ve sordum ne içersin diye... Sakin bir şekilde çay olabilir dedi. Hemen ilgili görevliden iki duble çay aldığım gibi, bardaklar elimde titrek bir halde, masasının karşısına doğru yol alıp oturacağım şekilde çayı masasına koydum. Sonra ne göreyim; sandalyeye oturduğum gibi gözgöze kaldım onunla... O an benim bittiğim andır dedim kendi kendime... Çok fazla geçmeden gözlerini gözlerimden çektiğini farkettim. Daha sonra öğrendim ki utangaç bir yapısı varmış o zamanlar... Doğal, olması gereken de bu zaten..

( Ha unutmadan şunu da söyleyeyim; Hz.Muhammet SAV efendimizde şöyle derdi bu konu hakkında; utanmak güzel şeydir fakat bu kadında ise daha da güzeldir.)

Sonra mı? İlk söz için alışıldık çekingen tavırları üzerimizden atmamız da tam 5 dakika sürmüştü. Kırk yıllık tanıdık gibi ağırdan vites büyütüyorduk konuşmak için adeta.. Nitekim çaylarımız bitene kadar konuştuk da.. Gerçi o çayını tam olarak içememişti ama neyse...

Çayları yudumladıktan sonra kalkma vakti gelmişti artık.. Kalkmak istemiyordum ama garip bir duyguydu bu.. Hiç bitmesin bu an dercesine sürüp giden bir anıydı adeta...

Evi çok yakındı alışveriş merkezine... Bu yüzden geç kalma sorunumuzda yoktu. Tabi önemli olan onun geç kalmamasıydı. Neyseki evinin sokağının başına gelmiştik ağır adımlarla farkına varmadan... Birden duraksadık sokağın köşesinde vedalaşmak için.. Belki de bir ömre bedeldi o an hayatımızı paylaşmak adına... Kimbilir.

Konuştuk biraz daha ve tokalaştık. Fakat ne gariptir ki ben onun elini bırakamıyordum. Kilitlenip kalmıştım adeta... O da elini bırakmadığımı farkedince tereddüt etti başta... Doğaldı tabi ki! Neden tereddüt etmesinki... İlk defa tanışıp konuştuğu biriydim nihayetinde...

Aradan birkaç saniye geçti ve ben oluşan sessizliği; tanıştığıma çok memnun oldum diyerek bozdum. Aynı karşılığı aldım ve onu evine uğurladım. Arkamı döndüm ve o an işte aradığım bu dedim. Bugüne kadar hiç yanılmamıştım. Yanılmadığımı anlamak için ondan gelecek küçük bir mesajı bekliyordum. Beklediğim mesaj iki saat sonra gelmişti. Tanıştığına çok memnun olduğunu ve teşekkür ettiğini belirten bir mesajdı. Mesajına aynı karşılıkla cevap verdim. Muhabbet ettik biraz aynı şekilde... Yani mesajlaşarak.. 1 saat sürdü bu hoşsohbet... Saat geç olduğunda artık uyuma vakti gelmişti. Malum ertesi sabah o işine gidecekti. Bense o zamanlar çalışmıyordum. Doğal olarak da gece gündüz fark etmiyordu benim için.. Ama o iş ve sorumluluk sahibi biriydi. Neyse ki uyumuştu o gece.. Bense hala onu düşünüyordum. Arada bir dalıyordum. O gece nasıl sızıp uyuduğumu anlamadan hemde...

Şimdi mi? Hala onunlayım ve sonsuza dek bu böyle sürsün diye dua ediyorum. Her Kasım ayında da onun için yazdığım yazılar kat kat artacak diye düşünüyorum. Hele ki ilk yılımızı doldurduğumuz Kasım ayında bu haz bambaşka olacak.

Neden mi?

Çünkü Kasım'da Aşk Başkadır.

11.11.2008

MEHMET AKGÜL

DIŞ GÖRÜNÜM

Çoğu zaman dikkat çekmiştir belki.. İstanbul'daki tarihi eserler, saraylar ve eskiye dair herşey görünümüyle mest etmiştir taraflı tarafsız herkesi... Peki durum böyle olunca neden iç yapısını merak etmekten aciz kalırız? Dışı güzel de, tabiri caizse madalyonun öbür yüzü nasıl..? Yani içi de aynı orantılı mı estetizm açısından...?

Mesela; dışı çok güzel, tarihi bir eser gördünüz. Ve bu tarihi eser de bir kafe... Size çekici gelmiş ve görmek istemişsinizdir. Bu gayet doğal birşey şüphesiz.. Kim böyle birşeyi görmezden gelebilirki...? Fakat dışı güzel olan bir kafenin içine girdiğinizde, yine aynı manzarayı beklersiniz illa ki değil mi? Diyelim ki beklediğiniz gerçekleşmedi ve hüsrana uğradınız. Ne düşünürdünüz?

Olaya bir de ters açıdan bakalım isterseniz. Bu defa o kafenin dışı kırık dökük olsun. Hani olmaz ya, misal... Size çekici gelir mi o tarih manzarası... İçine bile girmeye tenezzül etmezdiniz değil mi?

Güzel ve çirkin arasında gidip geldiğimizde acep sizce olması gereken neler olabilirdi? Yani güzel veya çirkin de olsa aynı düşüncelerde olur muyduk?

Demek ki daha çok dış görünüme önem veriyoruz. Olayı şuraya bağlamak istiyorum; aynı şeyi insanlar için düşünsek sizce de mantıklı olmaz mıydı? Yani herhangi bir insan mesela; dış görünümü çok güzel diye onu toplumda kabulleniveriyoruz. Gerçek kişiliğini iyi ya da kötü bir süre sonra öğreniyoruz istemesek de... İşte işin can alıcı noktası da bu... Tabi ki gördüğùmüz anda hemen tanıyıp kirli çamaşırlarına kadar herşeyini öğrenelim demiyorum. Zamanla...

Olayı bu defa başka bir açıdan ele alalım isterseniz. Kimse tanımadığı kişiler hakkında atıp tutmaya kalkışmaz öyle değil mi? Bunu yapan kişi ya çamura yatar ya da iftira atar. Hal böyle olunca günahını almaktan da öteye gidemez muhakkak! Belki görmek istediği gibi görmek istiyor olabilir ama böyle bile olsa bu kesinlikle ona eleştirme hakkını vermez. Eleştirdiğin kişiyi çok da iyi tanıyor olsan bile... Zaten yakından tanıdığın birini de uluorta yerden yere vuramazsın.

Vurursan da sana sorarlar; birader nedir alıp veremediğin diye...Sormuyorlarsa da yaptıklarını onaylayanlar var demektir. Nihayetinde öyle bir ortamda da huzursuzluk kaçınılmaz olur şüphesiz...

Tabi anlayıp sentezleyene bu sözlerim...

Sağlıcakla kalın.

11.11.2008

MEHMET AKGÜL

İNSANLIK

İnsan, Allah tarafından yaratılan en yüce varlıktır. Düşünen ve ona göre hareket etmesini bilen donanımlara sahip olması onu diğer canlılardan farklı kılmıştır. Fakat günümüz insanları nedense yardım etme güdülerini kaybetmiş. Hem de yarın öbürgün o duruma düşebileceği ihtimalini unutarak..

Şimdi size gerçekleşmiş bir kıssayı alıntı yaparak sunmak istiyorum. Lütfen her kelimesini dikkatlice okuyalım. Ben şahsen çok etkilendim. Çıkaracağımız dersler çok önemli! Belki sizlerde etkileneceksiniz ama bu etki, kıssayı okuyanların yararına olacaktır.

Alıntı:

---

Alıntı:Musa Aleyhisselâmın ümmeti:

- Ya Musa! Rabbimizi yemeğe davet ediyoruz. Buyursun bir gün misafirimiz olsun. Nemiz varsa ikram etmeye hazırız, dediklerinde Musa Aleyhisselâm, onları azarladı.

«Nasıl olur, Allah (haşa) yemekten, içmekten ve mekândan münezzehtir» diyerek bir daha böyle bir şeyi akıllarından bile geçirmemelerini tenbihledi. Fakat Musa Kelîmullah Turu Sina'ya çıkıp, bazı münasaatta bulunmak istediğinde, Allah tarafından şöyle nida olundu:

- «Ya Musa neden kullarımın davetini bana getirip söylemiyorsun?»

Musa Aleyhisselâm:

«Ya Rabbi, böyle daveti size gelip söylemekten haya ederim. Nasıl olur, Zatı Ulûhiyetiniz onların söylediklerinden beridir» dedi.

Allah (c.c.):

«Söyle kullarıma, onların davetine Cuma akşamı geleceğim» buyurdu.
Musa Aleyhisselâm gelip kavmini durumdan haberdar etti, hazırlığa başlandı, koyunlar, sığırlar kesildi. Mümkün olduğu kadar mükellef bir yemek sofrası hazırlandı. Çünkü misafir gelecek olan ne bir vali, ne bir padişah, ne bir başka yaratıktı. Kâinatın yaratıcısı misafir olarak gelecekti. Hazırlıklar tamamlandıktan sonra, akşam üstü uzak yollardan geldiği belli; yorgun argın, üstü-başı birbirine karışmış bir ihtiyar gelip:

«Ya Musa! Uzak yollardan geldim, açım, bana bir miktar yemek verin de karnımı doyurayım» dedi.

Hz. Musa:

- Acele etme, hele şu testiyi al da biraz su getir bakalım. Senin de bir katkın bulunsun. Biraz sonra Allah (c.c.) gelecek, dedi.
Tabii adam daha fazla diretmeden çekip gitti. Yatsı vakti oldu, beklenen misafir halâ gelmedi. Sabah oluncaya kadar beklediler, halâ gelen giden yoktu. Neyse ümidi kestiler. Hz. Musa taaccüp içinde idi.

İkinci gün Hz. Musa Tur'a gidip:

- Ya Rabbi, mahcup oldum, ümmetim:
«Ya Sen bizi kandırdın, ya Allah sözünde durmadı» diyorlar dediğinde, şöyle hitap olundu:

- Geldim ya Musa, geldim. Açım dedim, beni suya gönderdin, bir lokma ekmek bile vermedin. Beni ne sen, ne kavmin ağırladı.» Bunun üzerine

Hazreti Musa Kelîmullah:

- Ya Rabbi bir ihtiyar geldi sadece, o da bir kuldu, Allah değildi. Bu nasıl olur? dediğinde Cenabı Allah:

- «İşte ben o kulum ile beraberdim. Onu doyursa idiniz, beni doyurmuş olacaktınız. Çünkü ben ne semalara, ne yerlere sığarım, ben ancak aciz bir kulumun kalbine sığarım. Ben o kulumla beraber gelmiştim. Onu aç olarak geri göndermekle, beni geri göndermiş oldunuz» buyurdu.

---

Demek ki, Allah için yapılan her şey, bizzat Allah'ın kendisine yapılmış gibi olmakta, Allah o kimseden razı olmaktadır.

Size bir de başımdan geçen olayı anlatayım:

Daha iki gün öncesine kadar Kartal'da trenden inerken yaşlı bir teyze gördüm. Güçlükle yürüyordu. Elinde ağır bir yük vardı. Bir Allah'ın kulu çıkıp yardım etmedi. Ben işim ne deyip dayanamadım yardım ettim. Gideceği yere kadar götürdüm. Minibüse bindirip gönderdim. Yaşlı kadın o kadar mutlu olmuştu ki gidene dek arkamdan sürekli dua etmişti. O iyilik bile o kadına yetmişti belki de.. Şimdi kimbilir ne yapıyordur.

Toplumum kanayan yarası; yardıma muhtaç insanlarımıza bir nebze tampon yapabilmek için insan olmak çok zor olmasa gerek.. Kendimize saygımız yok bari insanlığımıza saygımız olsun.

Unutmadan şunu da söyleyeyim:

Yükselerek çıktığımız her basamakta uğradığımız kişilere de iyi davranıp kibirlenmeden el uzatmak geleceğimizin ve insanlığımızın teminatıdır. Çünkü aniden düştüğümüzde bizi yerden kaldırabilecek şahıslar yine o insanlardır.

27.12.2007

MEHMET AKGÜL

AŞK

Aşk talih gibidir. Sen kaçtıkça o kovalar. Tıpkı Barış'ın dediği gibi.. Ben talihin peşindeyim, talih benden kaçar gider. Gerçi burada kastettiğim aşk değil ama olaya bu açıdan yaklaşmak istedim. "Allah insanı çift yaratır ömür boyu aratır" derler. Aşk eğer mükememmel bir duygu ise neden o mükemmelliği tamamlayacak gene mükemmel biri karşımıza çıkmaz. Aşk bize burada çelişki yaşatmıyor mu?

Kim inanır sana ey aşk!

Mesela siz sevmediğiniz veya sevdiğinizi zannettiğiniz birine seni seviyorum diyebilir misiniz? Bu lafı söylemek bu kadar ucuz mu? Bence aşk kanun gibidir, bıçak gibidir. Boynun kıldan ince olur karşısında..

Keseer gider.

Peki evli olan için durum farklı mı? Bence hayır.. Evli çiftler şu kelimeleri kullansa araları nasıl olurdu hiç düşündünüz mü? O zaman düşünelim. Mesela örnek verelim: Seven insan "senin hatan" yerine "özür dilerim" diyendir. veya "neredesin" yerine "ben buradayım" diyendir. Sizce kaç çift bu kadar anlayışlı olabilir?

Böyle olmak için de, illa evli de olmak gerekmiyor değil mi?

Birde kalp yarası var ki o da yarayı kanatmaktan vazgeçmeyenler içindir. Kanatmaktan vazgeçmedikçe yaşadıklarınızdan asla ders alamazsınız. Bu yüzden hatalar ders almak içindir. İnsanlar sevdiklerinden ayrıldıklarında illa ki acı çekerler. Sevdiğin seni terkettiğinde daha büyük acı verir.

Ama aşkını itiraf edemeyenler için bu acı daha da büyüktür değil mi?

Olaya birde hiç dönmeyecekler için yaklaşırsak; onunda pek bir farkı yoktur şimdiye kadar ki anlattıklarımdan.. Yani en büyük kaybın onun için harcadığın zamanlardır. Senin aşkını hak etmeyen, bil ki 5-10 sene sonra da hak etmeyecektir.

Bırak gitsin.

Sen görevini yaptın.

Yapmayanlar düşünsün.

29.07.2007

MEHMET AKGÜL

HAYAT NE GARİP

Uçan kuştan medet umar hale geldik. İyi geçinmenin yanı sıra tartışmasını da unuttuk. Hele ki şehitlerimizle sarsıldığımız şu hassas günlerde bu biraz daha hortladı. Neyse konu sapmasın.

İki gün önce radyoda spikerin birini dinliyordum. Bir dinleyici mesaj atmış ve mesajda da şu ifadelere yer vermişti: "Dün haber geldi abim evleniyormuş apar topar kalktım İstanbul'a gidiyorum." Güldüm, çok güldüm. Buyur işte, al bir de burdan yak. Ne abiler var değil mi? Gelde bu adamı yontup topluma kazandırma... O kadar gülmüştüm ki o an iş yorgunluğumu bile atmıştım. Kulaklıkla dinlediğim için gülmelerimi garipseyip deli diyenler olmuştur illa ki... Gelde anlat derdini...

Buradaki tespitim pekala Mehmet Gödekli'nin de dediği gibi şöyle olabilir: "insan isteklerinin, farklılaşması, evrimsel bir süreç anlatmak için kullanılan bir terim değildir. Yalnızca aynı olan hayvani dürtülerin akıl yontusundan geçirilerek bastırılması ve toplumsal yani insancıl davranışlar şeklinde gerçekleşmesinden söz ediyorum. Farklılaşan arzu ve beklentiler bu noktadan itibaren kendisini psikolojik davranışlarla ortaya koyacaktır."

Örneğin bir aslana halkadan geçmesi için bir et veya file dans etmesi için fıstık verilmesi olayı gibi... Peki sizce bunlar hayvanlar tarafından sergilenen birer yetenek mi? Hayvanlara yiyecek vermediğiniz zaman yeteneklerini sergileyebilirler mi? Aç ayı oynamaz misali bir yorum getirebilir miyiz? Aslında bu insanlar içinde geçerlidir. Yani insan çalışmasının ve emeğinin karşılığında belli bir ücret ister. Tek farkı hayvanların bir artistik hareket sergilemeden önce peşin bir istekte bulunmasıdır. Yiyecek varsa icraatta var. İnsanda bu durum önce iş sonra para.. Ne garip değil mi? Şimdi bu durum bazılarına saçma gelecek, belki gülecekler ama gerçeğin ta kendisi bu... İşte ben o zamanda o insanlara şu cümleyi söylemeyi esirgemem: İnsanlarla hayvanlar arasındaki farkın tecrübe olduğunu, yani insanlar tecrübe kazanabilir mahiyette olduğunu pekala söyleyebilirim. Fakat gene Mehmet Gödekli'nin de dediği gibi: "Tecrübe hiç bir zaman aklın bir alt kümesi değildir." Yani bana göre tecrübe edinmek için akla; akıl içinde düşünme yetileri olması gerekir.

Aslında bu konu içinde çok şeyler yazmak isterdim ama okunmaya değecek kısalıkta bir yazı olmaz diye düşünüyorum. Neyse umarım hayat ne garip demeyeceğimiz günler geçiririz. Hiç değilse şu hassas günlerimizde... Sataşmadan, incitmeden, laflarla oynayıp iğnelemeden...

Nice Mutlu Günlere...

12.10.2007

MEHMET AKGÜL

ÖZLEM

Özlem kavramı yüzyıllar boyunca filozofların esin kaynağı olmuş, hatta üzerine kitaplar, şiirler ve kompozisyonlar yazılmıştır. Bende yazımı yazarken sanat ve sanatçıdan mutlaka faydalanır, yorumumu ona göre yaparım.

Özlem iyi midir kötü müdür? Tartışma boyutu ne denli büyük olabilir. Hangi aşklara kadir ya da insanları hangi sürprizlere zorlar. Kastım şu: hani insanlar sevdiklerini özler de onlara ufak bir sürprizde bulunup ani şekilde karşılarına çıkarlar ya işte o misal..

Önce "gözden ırak olan gönülden de ırak olur" atasözüne değinelim. Sizce bu atasözü özlem kavramı ile çelişmiyor mu? Dilerseniz bu konu üzerine yorum yapan birinin düşüncelerini buraya aktarayım:

"Pek de doğru olmayan önerme.. Eğer doğru olsaydı özlemek diye bir fiil olmazdı. Önermenin aksine, sevdiğimiz kişiler uzakta oldukları zaman daha çok acı çekeriz. Onu görememenin getirdiği duygu seli içinde her an onu düşünerek daha da çok özleriz. Gözden ırak olma süresi arttıkça, onu ne kadar sevdiğimizi anlamamız da artar. Bu yüzden doktor tavsiyesi mümkün mertebe gönülden uzaklaşamayacak kişilerin, göz önünden de pek ayrılmamasıdır."

Olaya bir de şu açıdan baktığımızda birçok insan sevmeyi özlemekle bir tutuyor. Yani sevmekten korkan özlemeye cesaret edemiyor. Mesela siz hergün beraber olduğunuz kişiyle mi daha iyi anlaşırsınız yoksa arada bir görüştüğünüz kişiyle mi? Hergün beraber olma kısmını yaşamım boyunca bir kez yaşadım. O da kendi hesabıma değil.. Çalıştığım eski işyerinde iki gencin beraberliği yaşamım boyunca lanse edebileceğim örnek olabilir mesela.. Tabi sonunda genç kızın iyiki de evlenmemişim, yoksa gençliğim harap olacaktı dediğini hatırlıyorum. Demek ki: buradan çıkarılacak sonuç: özlem ve aşk başlı başlına ayrılmaz kavramlar.. Birbirleri için yaratılmışlar. Sevgisiz özlem olmaz. Bu olayla ilgili bir başkası tarafından yapılan son yorumu da ekleyip örneklendirmek isterim:

"İlişkinin ayrılığa nasıl baktığına göre yorumu değişecek olan sözdür. İlişki günlük ilişki yani sadece bir yerlerde bir şeyler yapmak mesela dışarı çıkmak için varsa yani kişi değil de önemli olan eylemse; evet doğru gözden ıraksa sevgili gönülden de ırak olur ama ilişkide eylem değil de kişi ise önemli olan o zaman gözden ırak olması gönülden ırak olması için yeterli değildir. Zira ayrılık aradaki alevi daha da güçlendirecektir. "

Bu atasözü ile özlem kavramı arasındaki farkı anlamak için yaşamak gerekir mi bilmem ama yaşayanlar illa ki vardır. Fakat bana sevmek mi özlemek mi diye sorsalar ikisi içinde hayır demezdim. Dediğim gibi sevgi olmazsa özlemde olmaz.

31.10.2007

MEHMET AKGÜL

HAYATIN ANLAMI

Hayat bazen çekilmez bazende monotondur. Monoton yürüyen hayatlar iyi de olsa sıkıcı geçer. Bazı insanlar hep iyi şeyler yaşamıştır. Herhangi bir olumsuzlukla karşılaşmamış ve hayatın gerçek yüzüyle tanışmamıştır. Herkesi kendi gibi iyi bilen insanlar kötü bir olayla karşılaştıklarında hayal kırıklığına uğrarlar. Bazende hiç ummadıkları taşın başlarını yaracağını geç de olsa anlarlar. Mesela bir insan tutunacağı dalın zamanla kırılmayacağına garanti verebilir mi? Yani o dalı hayat olarak düşünürsek demek istedim. Evet zamanla kırılır. İşte sizde o dala tutunurken ağırlık verirsiniz. O dal yani hayat ağırlığı kaldıramaz. Demek istediğim hayata ağırlık verdiğinizde kırılmalar olacaktır. Önemli olan o kırılma noktalarından en az hasarla kurtulmak.. Şimdi olaya bu açıdan baktığımzda hayat mı bize ağır gelir yoksa biz mi hayata ağırlık veririz? Bizim ağırlık verdiğimiz kesin.. Peki neden bazı insanlar hayat bana ağır geliyor diyebiliyor. Hayat sizin nerenize asılıyor? Bir çelişki yok mu sizce?

Haa bana diyeceksinizki o dalın kırılmaması için neler yapmalıyız? Buna da şu cevabı verebilirim: yapacaklarınızla o dalı yeşertebilirsiniz; hatta sağlamlaştırabilirsiniz. Bu da başarının sürekli olmasından geçer. Fakat yaptıklarınız hayatta sizi yıldırıyorsa unutmayın ki o dal sizi taşıyamaz hale gelecektir. Eğer çok yükseklerdeyseniz büyük hasarlar alabilirsiniz. Çünkü yükseklerdeki insanlar genelde gururlu ve asil düşünürler. Örneğin çok zengin bir iş adamının yapmış olduğu işte iflasa uğrayıp intihar etmesi gibi.. O yüzden siz siz olun ne kadar yukarılarda olursanız olun asla düşmeyeceğinizin garantisini vermeyin. Çünkü düştüğünüzde iş işten geçmiş olacaktır.

Sonuçta biz bir insanız ve hayatta hatalar hep olacaktır. Hata yaptığımızda düzeltmek en az hasarla kurtulmamızı sağlar. Belki zaman kaybı olur ama üzüleceğinize bence o hatayı düzeltmeye çalışırsanız en azından birşeylerle uğraşmayı ve en zor anınızda yaratıcı olmayı öğrenirsiniz.

29.07.2007

MEHMET AKGÜL

ÖMÜR ÜÇ GÜNLÜK

İnsanlar doğar, büyür ve ölür. Nasıl doğdumuzu anlayamayız bile.. Hatta büyüyüp geliştiğimizi de.. Hep aynı boyda olduğumuzu zannederiz. Şöyle bir etrafımıza baktığımızda birçok şeyin değiştiğini hatta küçüldüğünü farkederiz. Halbuki büyüyen biz olmuşuzdur. Değişen birşey yoktur. Koca kapılarda üç kişi oturup sığdığımız arkadaşlarımızla şimdi tek başına otursak birer kapı daha isterdik eminim.. Ne kadar büyümüşsün dediklerinde ciddiye almadığımız zamanlar da olmuştur. Gülüp geçmişizdir hatta boş laflardan ibaret olduğunu düşünmüşüzdür. İşte bu büyüdüğümüz kanısını bize farkettirmeyen neden olmuştur hep...

Gençlik derken ömür geçer çağının en güzel yıllarına elveda dersin. Orta yaşlar kapıyı kırarcasına içeri girer ve aniden ellerin havada teslimsin bi kere.. Yapacak birşey yok belki.. Kimbilir tedirgin oluruz ömrün yarısı geçip gitti, yıllar nasıl da elimizin arasından kayıp gitti diye... Hayat devam ediyor diyesimiz gelir o anda.. Karşı karşıya gelmişizdir artık hayatın görünmeyen yüzüyle.. Artık çok geç.. Ne yazık ki kaçış yok zamanın akışından..

Otuz beş yaş psikolojisini bir şiirle ne güzel dile getirmişti Cahit Sıtkı Tarancı:

Alıntı:

---

Alıntı:

35 YAŞ

Yaş otuz beş yolun yarısı eder.
Dante gibi ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,
Gözünün yaşına bakmadan gider.

Şakaklarıma kar mı yağdı, ne var
Benim mi Allah'ım bu çizgili yüz
Ya gözler altındaki mor halkalar
Neden öyle düşman görünürsünüz,
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar

Zamanla nasıl değişiyor insan!
Hangi resmime baksam ben değilim.
Nerde o günler, o şevk, o heyecan
Bu güler yüzlü adam ben değilim;
Yalandır kaygısız olduğum yalan.

Hayâl meyâl şeylerden ilk aşkımız;
Hatırası bile yabancı gelir.
Hayata beraber başladığımız
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir,
Gittikçe artıyor yalnızlığımız.

Gökyüzünün başka rengi de varmış!
Geç fark ettim taşın sert olduğunu.
Su insanı boğar, ateş yakarmış!
Her doğan günün bir dert olduğunu,
İnsan bu yaşa gelince anlarmış.

Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!
Her yıl biraz daha benimsediğim.
Ne dönüp duruyor havada kuşlar
Nerden çıktı bu cenaze Ölen kim
Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar.

Neylersin ölüm herkesin başında,
Uyudun uyanamadın olacak.
Kim bilir nerde, nasıl, kaç yaşında
Bir namazlık saltanatın olacak,
Taht misâli o musalla taşında.

---

O duygular içinde olan birini hem bir yazıyla hemde şiirle harmanlamak istedim. En azından o duygulara ortak olmak açısından.. İyi de oldu bence.. Cahit Sıtkı ne güzel anlatmış şiirde otuz beş yaş psikolojisini... Yaşamadım fakat o yaşa geldiğimde şu yazdıklarımı tekrar bir gözden geçireceğimden emin olunası bir düşünceye kapılıyorum. Tabi o zamana kadar yüzümüze kaç çizgi daha siner o da meçhul..

Hep şunu düşünmüşümdür. Hayat bir şişeye benzer. İçindeki sıvı şişenin şekline göre inceden kalına doğru çabuk biter, tıpkı gençlik gibi... Öbür bölümü şişenin kalın kısmı yani yaşlılık gibi azar azar biter. Artık ölüm şişenin dibindedir. Ne zaman dibe düşersek işte o zaman üç günlük ömür bitecektir. Üç günlük dünyada gerek var mı kalp kırmaya derler ya işte o misal...

Dibe çabuk düşmemek umuduyla..

Mutlu Günler..

12.10.2007

MEHMET AKGÜL

EĞİTİM

Birazda eğitim üzerinde düşüncelerimi paylaşmak isterim sizlerle..

Günümüzde devlet okulları bu konuda en vazgeçilmez konumda diyebiliriz. Neden mi? Çünkü özel okullar altından kalkılamayacak ücretlerle velilerin başını döndürüyor. Artık sağda solda her yerde harıl harıl öğrenci velisi arıyorlar. ÖSS'de derece yapanların çoğu özel okullardan çıkmaktadır. (maalesef ülkemizde böyle)Bu da başarılı oldukları kanısını uyandırıyor bizde.. Peki başarılı olmak ve biraz olsun bilgi sahibi olmak için özel okullara bu kadar para vermeye değer mi? Devlet okullarından neden tek tük derece yapan öğrenciler çıkıyor anlamıyorum. Öğretmenlerimizde mi sorun var? Sorunun öğretmenlerde olduğu ülkemizde geleceğe ne kadar güvenle bakabiliriz o da ayrı bir dert..

Malum ülkemiz reklama düşkün topluluklardan kurulu.. Mesela: okullarda kayıt dönemi yaklaşırken mutlaka reklamlar, seminerler yapılır hatta afişler asılır, bunlar en basit örnekler... Yok efendim en iddialı okul biziz numarası alıp afra tafra yapanlar, onu alma beni al diyerek göz boyayanlar vs...

Mesela üniversiteye girişte, yerleşen öğrenciye göre yapılan listeler çok yanlış..! Çünkü, bazı okullar bunu bildikleri için tabela okullar kurup çok az öğrenci mezun ederek onları da iyi kötü demeden tümüyle üniversiteye yerleştirip, "Bakın işte yüzde 100 başarı" diyorlar. Bu sizi yanıltmamalı.. Peki velilerimiz bu konuda bilinçli mi sizce? Bence hayır.. Özel okullar pahalı olmasa emin olun çocuklarını oraya verecekler. İmkansızlıktan dolayıdır ki devlet okullarına veriyorlar.

Dershanelerde payını almıyor değil.. Sırf ortalama başarısı yüksek olsun diye iyi kötü öğrencileri bile adı sanı duyulmamış üniversitelere yerleşmeleri için tercih tavsiyelerinde bulunuyorlar. Öğrenciler iyi kötü kazandığı zamanda dersheneler çıkıp yüzde doksan başarılardan bahsediyorlar. Sakın bu tuzağa düşmeyin. Velilerimiz bu konuda ne kadar bilinçli bilmiyorum ama sadece gelecek eğitim ve öğretim yılında bunu göreceğiz demekle yetinebilirim.

Esnaf olanlar iyi bilir. Kimse malını kötülemez. Eğitimde de durum böyle.. Telkinlere, ilanlara ve de atıp tutanlara değilde kendi sağduyunuza güvenin.. Sonuçta sizin çocuklarınızın geleceği..

Eğitim önemli..

Lütfen yabana atmayalım.

30.07.2007

MEHMET AKGÜL

MEDENİ CESARETİ KIRMAK

İsmi lazım değil değerli bir şairimiz marşımızın bir mısrasında medeniyet dediğin tek dişi kalmış canavar ifadelerine yer vermiştir. Peki burada kastettiği acaba neydi? Bazen düşünmekten kendimi alamıyorum. Gerçi her kelimeden de bir anlam çıkararak paranoyak duygulara kapılmak ne denli doğru olur bilinmez. O zaman bu mısrayı yazan şair hangi duygularla ve neyi kastederek yazmıştır. Medeniyeti neden tek dişi kalmış canavara benzetmiştir. Buna kaç kişi kafa yorar bilmiyorumki.. Günümüz gençleri bazen kolay olanı seçmiyor değil.. En ufak bir soruda kafasını meşgul etmek yerine internette, ilgili bilgi tarama motoruna başvururlar.

Aslında konumuz medeni cesaret ama medeniyetle ne alakası var demeyin. Çoğu insanlar arasında medeniyet; görgülü ve bilgili kişilere denir. Neden buna ahlak dahil değil? Medeniyetsiz kalmış cahillerde vardır onlarda payını alır bu kelimeden ama boynu bükük ayrılarak..

Peki cahillik nasıl birşey? Ben cahilliğin üç unusuru olduğunu düşünmüşümdür hep..

*Doğru ile yanlışı ayıramamak
*Haklı ile haksızı ayıramamak
*Düşünmeden ne söylediğini bilememek

Yani buradaki mantalitem cahillik illa okumak ya da bilgisiz kalmak değildir. Nice insanlar var okumuş üniversite seviyesine kadar gelmiş ama kendinden aşağı statüdeki insanların kalbini kırmaktan öteye geçememiş. Sorsan o insanlara hakikat ile doğrunun arasındaki farkı tanımlayamaz bile..

Ne diyecek peki? Hakikat gerçek; doğruya ise herkes tarafından kabul edilen gerçekler mi? Ya da objeler mi? O zaman ikisi arasında fark yok. Bizim yapmamız gereken tanımda normalde birbirlerinden farklı anlamları barındırması gerekmiyor mu?

Neyse konu dağılmasın. Biraz toparlayalım. Benim asıl anlatmak istediğimi başımdan geçen bir örnekle perçinlemek isterim.

2-3 gün önceydi. Beşiktaş'a gitmek üzere vapura bindim. Teras katına çıktım. Elimde cep telefonu kandil mesajları gönderen arkadaşlara cevap veriyordum. O sırada bir beyefendinin piposunu çakmakla yakmaya çalışırken gördüm. Bayağı dikkatimi çekmişti. Daha garibi birkaç dakika sonra bir gencin piposunu içen adamdan çakmağını istediğini fakat adamın vermek istemediğini farkettim. Gencin halini görmeliydiniz. Elinde sigarayla öylece kala kaldı. Halbuki o genç, adamda çakmak olduğunu biliyordu. Beşiktaş'a gidene kadar sigarasını yakmadı. Belki de sigara içmek için keyfi yoktu. Belki de medeni cesareti kırılmıştı. Bu olayı düşünüyorumda o adam o gence çakmağı neden vermedi. Acaba çocuk olduğunu mu düşündü? Yoksa asıl cahilliği o adam mı yaptı?

22.07.2007

MEHMET AKGÜL

ÖNYARGILAR

Bazen anlamadan etmeden birtakım insanları kısa yoldan yargılamaya çalışırız. Kısayoldan diyorum çünkü anlamak istediğimiz gibi anlarız.

Önyargı tanımına pek uymuyor ama günümüzde bunun örnekleri çok ve adı konulamaz bir sihri var. Önyargı genellikle ya çok samimi ya da yeni oluşmuş arkadaşlıklar arasında ortaya çıkar. Güven ve sadakatin azaldığı durumlarda da kendini belli eder. Ya da en ufak bir şüphe anında...

Mesela çok samimi iki kız arkadaşın arası sizce neden açılır? Birçok sebep olabilir. Bunlardan belli başlı olanlarını kabadan örnek verecek olursak: birincisi kompleksten, ikincisi arkadaşının erkek arkadaşına olan gizli hayranlığından olabilir. Şaşılacak birşey belki ama bu anlattıklarım hala var ve olmaya da devam edecektir.

Peki önyargı kimlerde mevcut? Ya da insanları önyargıya sürükleyen psikolojik olgu nedir? Bu sorulara cevap bulalım. Öncelikle ikinci soru uzmanlık alanım değil fakat sadece yorum getirecek olursam "şüphe" diyebilirim. Demek ki önyargı kaynağının psikolojik durumu şüphe... İnsan neden şüphe eder? Güvenmezse... O zaman sağlam arkadaşlıklar sizce ne kadar mümkün? İlk sorunun cevabına gelelim:
Önyargı kimlerde mevcut demiştik? Şüpheyi doğuranlar ve ondan şüphe eden kişilikler... Şüpheyi doğuranlar dedim; bu daha çok yeni arkadaşlıklarda kendini gösterir. Yani bir nevi güvensizlik... Güveni sağlamak zaman alır fakat onu kaybetmek inanın anlıktır. İşte bu önyargı sayesinde doruğa çıkar.

Öyle arkadaşlıklar var ki birbirlerinin elleri senelerdir ceplerinde olur ama birgün o ellerden biri cepten çıkınca özellikle samimi arkadaşlıklar arasında yanlış anlaşılmalara neden olur. Bu tabi ki bir önyargı değil ama bu tür olaylar biriktikçe bir yerde patlak verir. İşte o patlama önyargıyı meydana getirir. Bu durum bizimde başımıza gelebilir. Kurtulması ve aklanılması zor bir durum... Haklı olduğunu ispatlayabilirsen eskisinden daha bir saygınlık görürsün. İnsan böyle durumlarda susarak da haklı olduğunu belirtebilir. Fakat bunu bile haksız olduğunuz yönünde algılayan insanlar da mutlaka olacaktır. İşte asıl o insanlar önyargı kurbanı olanlardır.

İnsanlar garip.. Bazen oyuncağı gibi gördükleri bir topluluğu o kadar ciddiye alırlar ki zamanın neredeyse büyük bir çoğunluğunu harcamaktan geri kalmazlar. Demek istediğim önyargı konusunda anlattıklarım kadar sinsi olmayalım. Çünkü daha kötüsü olamaz. En azından düşüncelerim böyle..

Katılsanızda katılmasanızda önyargı böyle birşey..

Kısaca kötü birşey..

Hemde çok kötü..

11.11.2007

MEHMET AKGÜL

DÜŞÜNMEK

Düşünmek, insana mahsus bir özellik olmasının yanında kafa yormak gibi birşeydir. Yani çoğu insanların yapmadığı gibi.. Düşünce özgürlüğü konusunda da maalesef insanoğlu sınıfta kalmış durumda.. O zaman düşünmek üzerine birtakım tespitlerde bulunalım.

Mesela: kendi dileğimizi evrenin dileği yapmak sizce mümkün mü? Yani illa kendi doğrularımızı başkalarına kabul ettirsek düşünce özgürlüğü sizce sağlanır mı? Bu tabi ki imkansız.. Her insan aynı düşüncelere sahip değildir. Zaten öyle olsa sorun kalmaz değil mi? En önemlisi böyle birşey yapmaya kalkışsak tepki almamız kaçınılmazdır. İnsanoğlu düşünmek konusunda sizce ne kadar hassas? Peki sıradışı düşüncelere sahip olan, fikir çatışmasına düştüğü insanlara karşı ne kadar saygılı olabilir? Demek ki kendi doğrularımızı kabul ettirmek tabiatın düzenine set çekmek demektir. Bu belki de geleceğe gidip yapmış olduğun hataları gördükten sonra yapmamaya çalışmak gibi birşey.. Belki alaka kurulamayabilir ama benzerlik var değil mi?

Birde şu düşünce vardır. Yani erkekler ağlamaz düşüncesi.. Bunu 10 kişiye de sorsanız belki ikisi erkekler ağlar diyebilir. Çünkü bu kalıplaşmış bir düşünce... O zaman çoğunluğun düşüncesine göre doğru mu kabul edilmeli sizce?

Birde Morris Blondel'in Mevlana hakkındaki düşüncesi:
Mevlana'nın mesut olduğuna herkes inanır. Ama onun saadeti nerede, ne zaman ve hangi zaferle başlamış ve ne zaman bitmiştir? Bunu kimse bilemez. Zira onun saadeti sonsuzluğun çerçevesine kazınmıştı; başlangıcı da sonu da yoktu. Çünkü o, sonsuzlukla beraber mesuttu. Sonu olan saadet, gerçek saadet olur mu? O, olsa olsa yakın bir bedbahtlığın başlangıcı olabilir.

Düşünce konusunda da şu yorumu yapmıştır:
"Düşünceye gelince o da bir harekettir. Hareketlerimizin içselleşmesi ve iç yaşayışımızın sonsuzluğuna sığınması halidir."
Yapmış olduğu tanım bence çok yerinde.. Bunu şu örnekle açıklarsak daha iyi anlaşılabilir: mesela bir futbolcu veya bir dövüşçü yapacağı hamleyi anlık olarak önce beyninde canlanırır. Sonra uygulamaya çalışır. Bazı pozisyonlar vardır: nasıl yaptığını anlayamaz; hatta hatırlayamaz. İşte düşünceyi bir hareket olarak ele alan Morris Blondel hareketin içselleşmesini düşünce olarak tanımlamıştır.

Sonuç olarak şunu söyleyebilirim ki gerçek düşünce tasavvurdur, yani düşüncedir ve var olmak düşünmek demektir.

Bu konu hakkında daha çok şeyler yazmak isterdim fakat bu kadarıyla sınırlı kalsam daha iyi..

04.10.2007

MEHMET AKGÜL

KASIM'DA AŞK BAŞKADIR 2

Ve sonunda! İkinci senenin son, üçüncü senenin ilk gününe de erişmek nasip oldu. Ve tabi ki Kasım ayının o büyülü aşk dolu atmosferine de aynı zamanda...

Yaşananların geçip gittiği o heyecanlı ve güzel dakikaların aşka dönüşmesi ve hatta bir ömre bedel olması kaçınılmaz oldu artık benim için... Bu yüzden, bazen küçük bir an için ömür bile verilir derlerdi de inanmazdım. Böyle birşeymiş meğerse...

Şimdilerde ise bambaşka bir heyecan sardı içimi... Kolay mı! Sonsuzluğa uzanan ilk adımları atmanın eşiğine gelmiştim. O kadar mesut ve bahtiyardım ki, anlatamam o duyguları... Hayatımda bir kez olabilecek bu muhteşem olayın gelişmeleri ve neticeleri de müthiş olmalıydı.

Ve gittim o gün... Sevdiğimi Allah'ın emri, peygamberin gavliyle istemeye... Bir yandan da Allah utandırmasın demeye... Gerçekten çok farklı bir duyguymuş. Sevdiklerimin de yanımda olmasını isterdim bu en mutlu günümde ama olmadı, kısmet... Birgün anlayacaklar ama o birgün de çok geç olmayacak inşallah...

Güzel geçmişti ama isteme faslı... Çok da hoştu sevdiğim.. Büyüleyiciydi. Peri masalından çıkıp fırlamıştı adeta! Hele ki o kapıdan içeri girerken bana bakışı yok muydu? Karşımda duruşu.. Eriyecektim neredeyse... Gelmiş karşıma ve almıştı elimden çiçeği... O kadar güzeldi ki, bakmaya kıyamıyordum adeta... Hani kanatları olmadığını anlamasam melek olduğunu sanacaktım.

Gelir gelmez el öpme fasılları derken oturmuştum koltuğa... Herkes sessiz bir şekilde durduktan bir süre sonra kahveleri yapmaya koyulmuştu sevdiğim.. Kalbi yerinden fırlayacaktı. Anlıyorum onu... Aynı şekilde ben de... İstedik Allah'ın emriyle... Herşey o kadar güzeldi ki, bunun üzerine o gece çok eğlendik. Gerçekten anlatılmaz, hani yaşanır derler ya, o misal... Çok farklı ve heyecanlı bir durumdu. Tek eksik, bazı sevdiklerimin yanımda olmamasıydı. Olsun be! Herkes her yaşta hata yapabilir. Her iki taraf da her ne kadar haklı da olsa, birgün mutlaka ortak yol bulunacaktır. Olmasa da canları sağolsun. Sonuçta ne olursa olsun; dünyaya gelme sebebim onlar... Yaşama sevincimi de günü geldiğinde kabulleneceklerdir elbet... Ve o gün geldiğinde haklı olduğumu da mutlaka anlayacaklardır.

Şimdi ise inanılmaz bahtiyarım.. İşime daha bir bağlıyım ve daha bir şevkle çalışmak adına gayretliyim. Kafadaki sorunlar da bir bir halloluyor. Kalanlar da zamanla düzelir kendiliğinden.. Hayata atılmak aslında başlı başına bir sanat.. Hani kendinizi dişli çarkların arasına atıp kırılmadık yerinizi bırakmazsınız ya o misal... Kırıldıkça onarırsınız. Onardıkça daha bir sağlamlaşırsınız. Sağlamlaştıkça hayata dair tecrübelerinizi de arttırırsınız. Derken hazır olan bütün donanımlarınız, sizi daha çevik bir hale getirir. Ve sonuç! Artık hayat sizi bekliyor demektir. İster baştan, ister sil baştan... Sonuçta zarar ya da kâr dahi olsa, kararı alan etkilenecektir mutlaka...

Garip!.. Bunları yazarken tatlı bir hüzün kapladı içimi... Ama olsun. Yine de çok mutluyum. Her iki taraf, her ne kadar haklı da olsa, yine de kendi hesabıma doğru olanı yaptığımı düşünüyorum. Yanlış dahi olsa kararların, her daim arkasında olan herkes için, kâti bir biçimde mutlu olması kaçınılmazdır diyorum. Ertelenen düşüncelerin de yok olma eğilimi fazladır şahsi kanaatim... Bu yüzden önemli olan; düşünüleni mantıklı bir şekilde yerine getirebilmektir. Ancak bu durumda muvaffakiyet mümkündür.

Ve tabi ki; aylardan Kasım ve 7'si olan tarihi birgün... Ve 11'i de tanıştığımız akşamın sessiz fısıltısı... Bu anlamlı günlerin eşsiz manası da cabası... Ve bugün de sözlü oluşumuzun 1'inci haftası... İnşallah daha nice haftalar göreceğiz. Ve sonsuzluğa beraberce adım atacağız.

Yılmadan birlikte, mutluluğa bir ömürboyu...

15.11.2009

MEHMET AKGÜL