Printable View
http://www.hurriyet.com.tr/_np/6562/5486562.jpg
Genç Kızın ağrıyan dişini tedavi etmeye çalışan şefkatli polisimiz.
1 Mayıs bahar bayramınının Taksim' de güneşlenerek tadını çıkartmaya çalışan vatandaşımız
Rengarenk, sirenahenk kutlanan bahar bayramı
Bahar bayramında cop çekme yarışmasından heyecanlı enstantaneler.
Bahar bayramından su şakaları.
"Ceza" gurubunun Taksim'deki dumanlı konserinden görüntüler.
Assolistlerimiz
http://fotogaleri.hurriyet.com.tr/Li...CA01095823.jpg
Iskaaaaaaaaaaaaa
Hayda brre effeleerrr
Veeee bahar bayramının kahramanı
1 Mayıs 2008
http://www.hurriyet.com.tr/images/siyah_ok.jpg Yılmaz ÖZDİL
yozdil@hurriyet.com.tr
[IMG]http://www.hurriyet.com.tr/_yazarlar/images/249b.jpg[/IMG
Taksim
Kliment Vefremoviç Voroşilov...
Var mı tanıyan?
Mihail Vesilyeviç Frunze?
*
Hadi bi soru daha... Erkek ceketlerinin düğmeleri sağda mı olur, solda mı?
*
Voroşilov, adı üstünde, Rus.
Frunze de.
Bolşevik devriminin generalleri.
Atatürk için "özel" adamlardı.
Çünkü, Kurtuluş Savaşı’nda dünya bize silah doğrultmuşken, bize destek veren Sovyetler’in "apoletli elçileri"ydi onlar... Frunze, 1921’de TBMM kürsüsüne çıkmış, Rus halkı adına, Sakarya Zaferimizi kutlamıştı. Voroşilov ise, "silahsa silah, paraysa para, isteyin verelim" demek için, savaşın en zorlu günlerinde Ankara’daydı.
Atatürk, onları unutmadı hiç.
*
Diyeceksiniz ki, e-ee?
E’si şu...
Taksim Meydanı’yla ilgili ne zaman bir tartışma olsa, aklıma geliverir Voroşilov ile Frunze... Çünkü, Taksim Cumhuriyet Anıtı’nda heykelleri var onların... Bizzat, Atatürk’ün emriyle dahil edildiler, Anıt’taki figürler arasına... 1928’den beri orada, Taksim’in göbeğinde, Atatürk’ün hemen yanıbaşında duruyorlar.
*
Taksim Cumhuriyet Anıtı’nda "ne var, niye var" gibi soruları merak etmeyen, orada "kim"lerin olduğundan haberi bile olmayan bir toplumun, "Taksim’e çıkarım, çıkartmam" diye kavga etmesinin manası var mıdır? "Gomünistler Moskova’ya" diyen dangalakların, Taksim Anıtı’nda Bolşevik generallerin önünde saygı duruşunda bulunması veya onları sendikalardan koruması, komik değil midir?
*
Habire önünden gelip geçtiğimiz Taksim Cumhuriyet Anıtı yıllardır orada dururken, Atatürk, Rus generalleri yanına yerleştirmişken; nasıl oldu da, 1950’den itibaren, Kurtuluş Savaşı’nda bize kurşun sıkanlarla kanka olup, bize destek verenlere düşman olduk? Atatürk o heykeli, kafasına kuş pislesin, siz de seyredin diye mi dikti?
*
Amaaaan, bana ne be...
Sıkıldık tarihten.
Magazine geçelim...
Erkek ceketlerinin düğmeleri sağda olurken, Taksim Cumhuriyet Anıtı’ndaki Atatürk’ün ceket düğmeleri neden solda?
1 Mayıs 2008 http://www.hurriyet.com.tr/images/siyah_ok.jpg Cüneyt ÜLSEVER
culsever@hurriyet.com.tr
http://www.hurriyet.com.tr/_yazarlar/images/3b.jpg
1 Mayıs 1977!
SENDİKALARIN neden "1 Mayıs İşçi Bayramı"nı illa ki Taksim Meydanı’nda kutlamak istediğini anlamak için 1977 kutlamasının önemini anlamak gerekir.
31 yıl evvel ben de o meydanda idim ve o gün yaşadığım dehşeti bugün hálá unutmuş değilim.
Önce Vikipedi, özel ansiklopedinin günle ilgili yazdıkları üzerinden o günü hatırlayalım.
"1 Mayıs 1977 İşçi Bayramı, 34 kişinin hayatını kaybettiği, yaklaşık 130 kişinin yaralandığı gün, tarihe Kanlı 1 Mayıs adıyla geçmiştir.
1 Mayıs 1977 günü çeşitli illerden İstanbul’a gelen yaklaşık 500 bin kişi, DİSK’in organizasyonu önderliğinde Taksim Meydanı’nı doldurdu... Saat 19.00 sularında dönemin DİSK Başkanı Kemal Türkler konuşmasının sonuna geldiğinde etraftan silah sesleri duyulmaya başlandı. Sular İdaresi binasının üstünden açılan bu ateş sonucu insanlar panik halde kaçmaya başladı, kısa bir süre içinde Intercontinental Oteli’nin de üst katlarından ateş açıldı.
İnsanlar panik halde kaçmaya çalışırken panzerler de kalabalığın arasına doğru girmeye ve kitleleri sıkıştırarak Kazancı Yokuşu’na itmeye başladı... Bir kamyonun tıkadığı Kazancı Yokuşu’ndan aşağıya kaçmaya çalışan kalabalığı daha da korkutmak için bir daha ateş açıldı. İnsanlar panzerler altında kalarak ve birbirlerini ezerek kaçmaya devam etti.
* * *
28 kişi ezilme ya da boğulma nedeniyle, 5 kişi vurulma nedeniyle, 1 kişi de panzer altında kalarak yaşamını yitirdi, yaklaşık 130 kişi de yaralandı. 470 kişi gözaltına alındı fakat hiçbirinin olayla ilgisi kurulamadı. Ateşi kimin açtığı tam olarak belirlenememiş, olay halen aydınlatılamamıştır. Sular İdaresi’nin çatısından ve otel odalarından ateş açanlar bulunamamıştır."
Ben şahsen Sular İdaresi Binası’nın üzerinden ateş açanları gözlerimle gördüm. Onlar yok oldular, zira o gün orada bulunan herkes inanır ki binanın arkasında bekleyen resmi araçlar katilleri kaçırdılar. Birçok insanın birbirini ezerek öldürdüğü Kazancı Yokuşu’nun boydan boya bir kamyon tarafından kesildiğini, panzerlerin insanları o tarafa sürüklediğini de bizzat biliyorum.
Ben o sürüklenme sırasında kendimi zorla güruhun dışına atmış ve ara sokaklardan aşağıya doğru koşa koşa Beşiktaş’a ulaşmıştım. Ara sokaklarda sivil giyimli provokatörlerin "Gün bugündür, savaşa geri dönün!" minvalli sözleri hálá aklımdadır.
* * *
O gün Taksim Meydanı’nda bulunanlar, başka hiçbir açıklamayı kabul etmezler:
Kanlı 1 Mayıs’ı devlet organları tertip etmiştir!
34 kişinin katili bizzat devlet aygıtıdır!
O gün ben derin devleti gözlerimle gördüm. Milletin parasıyla satın alınan panzerlerin üzerinde yine milletin verdiği maaşla geçinen ve bizzat milletin bağrından çıkmış polislerin işçilere nasıl saldırdığının şahitlerinden birisiyim.
Bugün Ergenekon’un üzerine gidilmesini haklı olarak talep edenler arasında Kanlı 1 Mayıs’ı yaşamış olanlar, "derin devlet"in öyle 3-5 kişinin "çetecilik" oynamaya kalkmaları kadar basit bir oyun olmadığını çok iyi bilirler.
Veli Küçük’lerin, Doğu Perinçek’lerin suyunun suyu olduğunu da bilirler.
"Ergenekon ne oldu?", diye bağıran kişilerin 1 Mayıs’ın bayram olması konusunda yan çizen hükümete de çok kızmaları gerekir.
* * *
1 Mayıs’ın tekrar bayram olması ve Taksim Meydanı’nda kutlanması devletin borcudur, zira o gün meydanda ölenlerin devletten alacağı hálá ödenmemiştir.
Artık kesinlikle eminim, bu adamın kafasına saksı düştü:p
Alıntı:
1 Mayıs 2008 http://www.hurriyet.com.tr/images/siyah_ok.jpg Cengiz ÇANDAR
cengizcandar@referansgazetesi.com
http://www.hurriyet.com.tr/_yazarlar/images/215b.jpg
Türkiye’nin 1 Mayıs’ı; Türkiye’nin dünyadan kopuş günü...
1 Mayıs bugün. Ülke nefesini tutmuş, gözlerini İstanbul’a dikmiş vaziyette. Olay çıkacak mı acaba?
İstanbul’un merkezi diye kabul gören Taksim Meydanı’na dünden itibaren bariyerler yerleştirilmeye başlandı. Taksim, görkemli kentin yüreği olmaktan çıktı; bir muhtemel muharebe alanı görüntüsü vermeye başladı.
Kamu otoritesi, “günlük yaşam olumsuz etkilenmesin” ve “huzur bozulmasın” diye bir takım önlemler aldı. 66 ilköğretim okulu tatil edildi. Beyoğlu’nda 41, Şişli’de 19, Kağıthane ilçesinde 6 okul kapılarını bugün kapatacak.
Bu arada, Taksim-Mecidiyeköy metrosu, Sirkeci-Kabataş hattı ve Kabataş-Taksim füniküler sistemi de bugün çalışmayacak. Şehir hatları vapurları Kadıköy ve Üsküdar’dan Kabataş, Beşiktaş ve Karaköy’e seferlerini durduracaklar. Beşiktaş-Karaköy ve Kabataş iskeleleri de saat 12:00’ye kadar kapalı kalacaklar. Taksim’e otobüs seferleri de yapılmayacak.
İstanbul gibi bir şehirde adı geçen yerlerde ulaşımın durdurulması ile “günlük yaşam” zaten yeterince “olumsuz” etkilenmiş olacak. Ama, işin “ironi”si o ki, bütün bunlar “günlük yaşam olumsuz etkilenmesin” diye yapılıyor.
İstanbul ve gözleri İstanbul’a dikili tüm Türkiye, bugüne “huzursuz” giriyor ve bütün bu önlemler “huzur bozulmasın” diye alınıyor.
Türkiye’de “huzuru korumak” ile “yasak koymak” genellikle eş anlamlı kullanılıyor ve en azından kamu otoritesi tarafından böyle anlaşılıyor. Yasağı koydun mu, huzuru sağlarsın.
Oysa, “yasaklar” ile “huzursuzluk” arasında bir irtibat olduğu kabul göre, huzurun özgürlüklerin sorumlu biçimde kullanılması ile sağlanacağı anlayışı yerleşmiş olurdu. Dersimizin o bölümüne bir türlü gelemedik.
*** *** ***
1 Mayıs’ın dünyanın her yanında, başta Batı demokrasilerinde olduğu gibi Türkiye’de de “Emek Günü” ya da “İşçi Bayramı” olarak “resmi tatil günü” ilan edilerek geçirilmesine 2008 yılında dahi gelebilmiş değiliz.
Bu gerçekleştirilmedikçe, Türkiye’nin “dünyalı kimlik kartı” alması da pek zor. “Çağdaş dünya”da yerini alması da. “Çağdaşlık”, sadece bir borsaya sahip olmaktan, teknoloji kullanımından vs. geçmiyor. Çağdaş dünyada sorun olmayan konuların sizde “sorun” olmaktan çıkarılıp çıkarılmamasından da geçiyor.
Bu çerçevede 1 Mayıs’ın resmi tatil günü olarak ve “Emek Günü” olarak ilan edilmesi fırsatını bu hükümetin kaçırması, kendi hesabına affedilmez bir haldir. Hükümetin “özgürlükçü zihniyeti ve niyetleri” konusunda da bir ipucudur.
1 Mayıs, eskilerde “resmi tatil”di ve dünyaya tümüyle ters düşmek istemeyen ülke yönetimleri, tuhaflıkla bugünü “Bahar Bayramı” ilan etmişlerdi.
Şimdi, ne “Emek Günü”, ne de “Bahar Bayramı”, Ülke çapında bir “gerilim günü”.
İstanbul Valisi ile başta Başbakan, kimi bakanların vurguladıkları 1 Mayıs vesile edilerek “provokasyonlara girişilmesi” ihtimali, işlerin bu duruma büründürülmesi konusuda ikna edici bir gerekçe sayılamaz. Madem, “provokasyonlar” konusunda “istihbarat bilgileri”ne sahipsiniz; o takdirde gereğini yaparsınız.
Hem Taksim’de yapılabilecek provokasyon, Kadıköy’de, Çağlayan’da, Kazlıçeşme’de yapılamaz mı, yapılmaz mı? Bu, ciddi bir gerekçe olabilir mi?
Taksim’de ısrar niye?
Bunun elbette bazı sendikaların anlamlı sayılamayacak inadından kaynaklanan nedenleri var. Amacı “üzüm yemek değil bağcı dövmek” olan, hükümete karşı “siyasi muhalefet”te kendilerini konumlandıran sendika yöneticileri var. Bunlar biliniyor. Taksim diye bastırdıkları da.
Ancak, Taksim’in bir “simgesel anlamı” da var. Taksim, Türkiye’nin gözbebeği, Türkiye işçi sınıfının yüreği İstanbul’un merkezi. Dolayısıyla, 1 Mayıs gösterisinin de şehrin merkezinde yapılmasını istemek de mantık dışı bir şey yok.
Futbol maçı zaferleri ve yılbaşı kutlamaları niye Taksim’de –hem de izinsiz- yapıldığında ses çıkarılmıyor da, işçiler 1 Mayıs’ı kutlamak için Taksim’e ulaşmak istediklerinde “kıyamet senaryoları” hazırlanıyor?
*** *** ***
Taksim’e ilişkin “olumsuz 1 Mayıs sicili” çok sayıda vatandaşımızın hayatını kaybettiği 1977 yılına ait. Ben, o 1 Mayıs’ta da, ondan önce 1 Mayıs’ın ilk kez Taksim’de kutlandığı 1975 ve 1976 kutlamalarında da oradaydım. İlk iki 1 Mayıs, Taksim’de görkemli bir biçimde kutlanmış, kimsenin burnu kanamamıştı.
1 Mayıs 1977’nin “kanlı 1 Mayıs” olması, Haziran ayında yaklaşan seçimler ve o dönemde esen “Ecevit rüzgarı” ile ilgiliydi. Seçim kampanyası sırasında Ecevit’e birkaç kez suikast girişiminde bulunulmuş, 1 Mayıs provokasyonu ile de iktidar yürüyüşü engellenmek istenmişti.
Aradan geçen 31 yılda Soğuk Savaş bitti. Sovyetler Birliği dağıldı. Sosyalist blok ortadan kalktı. Komünistlerin hükmü kalmadı ve Türkiye’de Komünist Partisi legalleşti. Yani, Türkiye’de 1 Mayıs kutlamalarının, Batı dünyası ile aynı dalga boyunda kutlanmasının tüm doğal şartları oluştu. 20.Yüzyıl’dan 21.Yüzyıl’a girdik.
Ve, Türkiye, hala “1 Mayıs sendromu”ndan çıkamadı ve “Taksim yasağı”ndan kurtulamadı.
Bugün gelinen ve Türkiye’yi dünyanın çok gerisinde kalmış gösteren tablo, hükümetin basiretsizliği ve özgüvenini yitirmiş olmasıyla açıklanabilir.
Dileyelim ki, bugünkü huzursuz 1 Mayıs, böylesi son 1 Mayıs olsun.
Dileyelim ki, bundan sonraki 1 Mayıs’lar, “Emek Günü” ve “resmi tatil” olarak huzur içinde yaşanabilsin ve kutlanabilsinler...
Sayın milo;
Cengiz Çandar'ın kafasına saksı düşmedi;
O Aziz usta'nın deyimi ile her devrin adamı olma ünvanını korumaya çalışıyor. Rüzgarın nereden estiğini anlamak için bu gibi müthiş tarafsız her devrin adamlarına bakacaksınız. Bunlar yanar döner acayiptir. O kadar zekidirler ki halkın hafızasının balıktan zayıf olduğunu bilirler ve ona göre her yolu yazarlar.
Bunlara göre bir maç ya berabere biter ya rakip yener ya ev sahibi bu üç sonucuda söylerler farklı yazılarında son durum hangisi işlerine geliyorsa onu pişirmek diğer yazılarını unutmaktır.
Kırk yılda birde maç bu üç sonuçlada bitmez. Maç tatil olur. Ya bir devlet büyüğü ölür ya fazla kırmızı kart çıkar yada olay çıkar maç tatil olur top federasyonun kucağına kalır. O zamanda bunlar herdevre uymak için '' Olağanüstülük'' ilan edip federasyonu savunurlar. Alacağı kararı sonuna kadar destekler gene bu üç sonuçtan birisinin olacağı varsayımıyla pohpohlayarak üçünüde yazarlar. Sonuçta bunlar için bir şey değişmez. Devre uyarlar...
Bundan dolayı kafasına saksı düşmedi kurt olduğundan havayı kokladı anladı...
77 bir mayısından tam 10 sene sonraydı yani 1987 ama bir mayısfilan değildi. Cüneyt Ülsever'in dediklerini doğrulayan olayın kahramanını tanma saadetsizliğine erişmiştim. Bunlar derin devlet değil paçoz devletin uzantılarıydılar. Derinliği olmayan kişilerdi. Gariptir gol attılar . Nasıl attılar bugün bile anlaşılamamıştır. Anlaşılmayan kimler olduğu değil golü nasıl attıklarıdır.
O tarihte en büyük gol aslında TSK ya atılmıştır. Çünkü böyle bir olay olabileceği sıkıyönetimden dolayı TSK ya bildirilmiş. TSK da şehir içi diye POLİS ağırlıklı önlemlere ağırlık vermiştir. Nereden bilinebilirdiki ihbarı yapanla olayı gerçekleştiren devletin aynı teşkilatı olacak... Aslında 12 Eylül ün Kilometre taşlarından birisidir bu olay arkaplanı itibarıyla ama konuşulamaz yazılamaz bilen bilir...
Taksimde birileriyle buluşacaktık. Bende ki sevda depreştiği için Atatürk heykelinin etrafında baka baka dolaşmaya başladım. Yanımda da arkadaşım. Arkadaşım irkildi neden derseniz beni tanır ilgili ilgisiz herşeyi bilmek anlamak öğrenmek zorunda olduğumdan dahada beteri bunlarıda birilerine mutlaka anlatma derdim olduğundan muhtemel ''yandık'' dedi... Orada Atatürk var ve ben etrafında dönüyorum...
Korktuğuda başına geldi tabiiki surduk yere soru sordum;
'' Bu heykelin adı ne ? ''
Kekim canım arkadaşım bu çok kolay soruya atladı hemen...
'' Taksim Anıtı '' bakışlarımı beğenmeyince düzeltti...
'' Taksim Atatük anıtı '' ben bir garip bakmış olmalıyım ki... ''ben böyle biliyorum.'' dedi... bu kurtulma sözcüğüydü ama yemezler
'' Yanlış biliyorsun umarım tek yanlışın budur '' dedim ekledim... '' Bu anıtın adı CUMHURİYET anıtıdır . En fazla eklesen eklesen Taksim Cumhuriyet anıtı diyebilirsin çünkü başka şehirlerde de var Cumhuriyety anıtı '' dedim... O an eminim ki içinden ''yandık'' dedi. Arkadaşlarla buluşmamıza yarım saat var ve ben yakalamışım bir kurban...
'' Bak ne ilginç bu anıtın dört cephesi var . Neden ki ????'' Şaşkın şaşkın baktı
'' Ulan kaç cephe olacak ?'' diyecek cesaret edemedi... Kısık bir sesle '' Evet dikkatimi çekti neden ki ? Bende bilmiyorum '' dedi... Aslında dediği '' nereden çattık bir daha burada buluşmak mı tövbe...''
Gökyüzüne baktım ulu öndere bir selam yolladım '' Bu heykeli bile biz yapamamışız yabancılar yapmış. Sıraselviler i gördün mü bak heykelin bir yanı oraya bakar bu CUMHURİYET dönemini simgeler. Harbiye ye bakan yan ise Kurtuluş savaşımızı simgeler diğer iki cephe ise cephede bayrak açmış askerlerdir üzerlerinde birer kadın figürü vardır dikkat et peçesizdir teki cephede ve peçesiz... Diğer yöndeki kadın ise peçelidir. Bunlardan birisi yani peçeli olan esaret içinde yaşayan Cumhuriyet öncesi kadını peçesiz olan ise gülümser gülen yüzü ile çağdaş Cumhuriyet kadınını temsil eder '' dedim... '' Heykel diyip geçme sana birşeyler anlatır.''....
Arkadaşım ilk defa gerçekten çok şaşkın baktı yüzüme sonra heykele bir daha baktı... '' Hadi yaaa gerçekten bu heykelin buraya bin kere geldim hiç böyle bir şey olduğunu görmemiştim... Abi sen manyakmısın bunları biliyorsun ?'' dedi Ama bu arada benden hızlı heykeli dönüp ciddi ciddi bakıyordu. Aslında macıma ulaşmıştım Takdim de bulunan Cumhuriyet Heykeline hiç olmazsa birisi ciddi ciddi bakmıştı...
Sonra baktım ciddi ilgili Atatürk ün olduğu yerde bir şey anlattım.
'' Ön sırada Kurtuluş Savaşı kahramanlarımızı Tanırsın Mustafa Kemal Atatürk , yanında İsmet İnönü Paşa ve Maraşal Fevzi Çakmak. Arka sıradakiler? Bizzat ATATÜRK'ün direktifleri ile ikinci sıraya Kızılordu’nun kurucularından Ukrayna'lı general Frunze ve Rusya Sovyet Federatif Sosyalist Cumhuriyeti Türkiye büyükelçisi Semion İvanoviç Aralov’un figürü konulmuştur ( K.E.Voroşilov’un Cumhuriyet’in 10. yıl kutlamalarına katıldığı bilinmektedir Commodore1tr'ın notu...)
Kurtuluş Savaşında Yunan orduları Ankara önlerine dayandığı sırada Sovyetler Birliği’nden Anadolu’ya önemli miktarlarda nakit para, altın ve silah yardımı yapılmıştır. İngiliz’lerin yanlış istihbaratlarla Türkler’i Ruslar’a karşı kışkırttığı bir dönemde General Frunze’nin bizzat Mustafa Kemal’le görüşmek üzere Ankara’ya gelmesi ile Sovyet yardımı devam etmiş, böylece belki de Türk Ordusu Sakarya Meydan Muharebesi’nde makus talihini yenmiştir.''
Arkadaşım baktı baktı....
'' Abi sen harbi manyaksın ya ama ben seni genede çok seviyorum iyiki varsın ve manyaksın '' dedi... Bende dha da üzerine gitmedim güldüm ve konuyu kapattım.
Kısmet bugüneymiş. Sayın özdil'in yazısını okuyunca Bir anıda ben anlatayım dedim anlatmasam ayıp olur değil mi? Bu arada umarım sayın Özdil kızmaz Kliment Vefremoviç Voroşilov' figürde yer almaz bu değerli general Cumhuriyetimizin 10. yıl kutlamalarına katılmış bizzat Atatürk ün yanında durmuştur. Destek lemeye devam etmişlerdir bizi o zamanda. Onun simgesi olarak bu değerli general Türkiyededir. Ama heykeldeki o değildir. Ama bu generalin yakın bir arkadaşını herles tanır... Kim mi ? yuh size... Elbette Nazim Hikmet RAN...
Dün sözkonusu manzaralara bakarken neler düşündüm neler ve neler yazdım, üzerini karaladım... Sonuçta içimde kaldı ve patlamaya hazır bomba gibi koydum kafamı yastığa. Ama çok teşekkürler ki bu forum yüreğime sus erpti.. Bu karelere üslup ve ağız bozmadan ancak böyle güzel yorumlar yapılır... Ellerinize sağlık:)
Kanlı Mayıs’tan ‘Gazlı Mayıs’a
http://w10.gazetevatan.com/pics/yazarlar/122.jpg
Türkiye, 1977’den 2008’e çok değişti. Ama Türkiye’de iktidar koltuğuna oturan kafanın, demokrasi düşmanlığı, çünkü halk korkusu hiç değişmedi.
Dün İstanbul’da sergilenen rezalet, kimsenin üstünde durmadığı bir gerçeği açığa çıkardı: AKP iktidarının işçilerden ödü kopuyor!
179 ülkede barış içinde kutlanan 1 Mayıs İşçi Bayramı’nı, önce adını, ardından kutlama yerini değiştirip, sonunda ne kutlaması, daha işçiler toplanırken, adeta düşmana karşı eğitilmiş gibi kin ve nefretle dolu kolluk güçlerini üzerlerine saldırtmak, ancak muazzam bir korkunun ifadesidir.
Daha 30 Nisan’da demir barikatlarla temerküz kampı gibi çevrilip boşaltılan Taksim Meydanı, İstanbul’da ilan edilen sıkıyönetim...
Otobüs, metro ve vapur seferlerini durdurarak insanların toplanmasını önlemek...
Türkiye’nin en büyük kentini karantinaya alıp, salt işçiler giremesin diye şehirlerarası yolları kapamak...
Bütün bu önlemlerden sonra, zaten on bin kişiden fazla toplanamayacak bir insan kitlesine karşı, hazır olan copların, tazyikli su kamyonlarının, panzerlerin ve daha nice alet edevatın yanısıra, var olan binlerce gaz bombasının üstüne fazladan eklenen, bir gün önceden Ankara’dan tedarik edilen 5 bin gaz bombasıyla silahlanmak...
Zaten daha fazla toplanması, yürümesi, buluşması imkânsız hale getirilen on bin işçiye karşı 30 bin polisi “saldırmaya” koşullayıp, yine Ankara’dan tedarik edilen 3 bin polisi ve 2 bin jandarmayı yedekte bekletmek...
Ve böyle bir saldırı iradesini, Hrant Dink’in katlinden önce polis olmaması, katlinden sonra derhal görevden alınması gereken bir İstanbul Emniyet Müdürü’nün komando bıyıklarına asmak...
Borazanı zekâsı boyuna orantılı bir valiye tutturup, tehdit savurtturmak...
***
Korkudan öte bir paranoya böyle tezahür edince, sonuçları elbette utanç vericidir:
1 Mayıs İşçi Bayramı, dün dünyanın hiçbir ülkesinde işçilerin bir yerden bir yere yürümesi önlenerek kutlanmadı.
Dünyanın hiçbir ülkesinde, işçilere meydan yasaklanmadı, yollar kapatılmadı.
Dünyanın hiçbir ülkesinde polis, işçilere, halka böyle saldırmadı, hastane bahçesine gaz bombası atmadı.
Ama zaten dünyanın hiçbir ülkesinde, bir başbakan işçilere “Ayaklar başı yönetmeye kalkarsa kıyamet kopar!” diye haddini bildirmeye kalkışmadı.
Dün kopan kıyamet, hangi ayakların marifetiydi acaba?
Kendisinin tarife uyduğunu unutup, kopmayacak kıyameti hazırlayan tepedeki ayakların mı, yoksa ezilen, coplanan, gazlanan başların mı?
Oysa Türkiye’de daha geçen yıl, cumhuriyet mitingleri milyonları meydanlara topladı. İstanbul’da, Ankara’da, İzmir’de gösteri yürüyüşü yapan milyonlar işçiler, köylüler, memurlar değil miydi? Sendikalar yok muydu, cumhuriyet mitinglerinde? O günlerde nasıl barışçı bir coşku içinde toplanıp dağıldılarsa, dün de öyle yapacaklardı...
Ama AKP hükümeti, “sendika” sözünü duydu mu sararıyor. Sarı bile kesmiyor, yeşeriyor ve yeşertiyor.
Dün Türkiye, iki dünya birinciliği yazdı garabet tarihine: Dünyada ilk kez 1 Mayıs İşçi Bayramı, tekbir ve kurban kesimiyle Van’da kutlandı. Dünyada ilk kez 1 Mayıs İşçi Bayramı, tekbir ve kurban kesimi olmadan, kutlanamadı.
***
1 Mayıs 1977’de Taksim damlarından meydanda toplanan işçilerin üzerine, bizzat devlet ateş açtırmıştı.
1 Mayıs 2008’de yine devlet, bu kez Taksim meydanında toplanmasınlar diye işçileri, halkı ve hastaları gazladı.
Türkiye’nin demokratik haklar yolunda 31 yıldır aldığı mesafe, demek bu kadar: ‘Kanlı Mayıs’tan ‘Gazlı Mayıs’a.
AKP’nin yazdığı tarihe,
gaz yakışır.
Mine G. KIRIKKANAT Vatan
Aslında sorun nerede biliyor musunuz?
1 Mayıs 2007 yi düşünün İstanbul daha beter olmuştu Köprü kapanmıştı köprü tek şeritti yol. Dayak aynen vardı. başbakan gene şaçmalamış vali ara gazını almıştı...
Yetmedi Cumhuriyet mitingi oldu yollar doldu taştı. Sonra ne oldu 22 Temmuzda seçim oldu herles şokta. Bu işleri yapanlar inanılmaz farkla iktidara geldiler. Kadrolaşma çok hızlandı devlet ve medya ya el koyma şeriata gidiş faşist bir yönetimle hızlandı. Bu nasıl oldu?
DİE Nüfus müdürlüğü YSK işin içinden çıkamadı çıkmakta istemedi. Binlerce ihbar yağdı CHP nin kılı kımıldamadı halk sessiz kaldı Yerel seçim arifesinde 5 milyon 250 bin vatandaş aranmaya başlandı seçimde OY kullanan ama OLMAYAN bir 5 MİLYON 250 BİN KİŞİ... Bu oyların nerede olduğu belli başka hilelerle açık ve net...
Her türlü üçkağıtla iktidarda durmak mübahken dinle oynamak izlee yolda araçken ne olacak? Tütreyip kendimize gelme zamanı geldide geçiyor uyan ey halkım uyan...
Gaz vermek deyimi genellikle motivasyon için kullanılır..Bu 1 mayısta verilen motivasyon:) epey bir idare eder bizi artık:o
Şimdi okudumda burada 77 bir mayısını anlatan bir yazı daha olmalı diye düşünüyorum. Soner Yalçın'dan komplesi. Belki bazı şeyler daha iyi anlaşılır İçindeki dram dahil.
1 Mayıs 1977’de ölenler artık sadece bir istatistik mi? Onların birer adı, hayatları ve yaşam hikáyeleri yok mu? 54 yaşındaki Ermeni vatandaşımız Garabet Ahyan’dan 17 yaşındaki Jale Yeşilnil’e, 20 yaşındaki polis memuru Nazmi Arı’dan Rum vatandaşımız 57 yaşındaki Aleksandros Konteas’a kadar ölenlerin tümünün bir öyküsü var kuşkusuz. Tıpkı ilkokul öğretmeni Bayram Çıtak’ın olduğu gibi...
TARİH: 30 Nisan 1977. Yer: Ankara Mustafa Kemal Bulvarı. Bir öğretmenler derneği olan TÖB-DER’in organize ettiği onlarca otobüs saat 22.30’ta İstanbul’a hareket etti.
Otobüsler tıklım tıklım doluydu.
Her otobüsten türküler, marşlar duyuluyordu hep bir ağızdan söylenen.
"Bir Mayıs, Bir Mayıs
İşçinin, emekçinin bayramı..."
1 Mayıs Bayramı’nı kutlamak için yola düşen binlerce öğretmenden biriydi Bayram Çıtak...
Bayram Çıtak, 1940 yılında Sivas-Şarkışla Emlek Köyü’nde doğdu. Ailesi çok fakirdi. Savaş yılları yoksulluklarını daha da artırmıştı.
Üç kardeştiler. Anne babasının tek umudu vardı; çocuklarını okutmak, subay ya da öğretmen yapmaktı. Bayram Çıtak, ilkokulu köyünde okudu.
Öğretmen olmak istiyordu: Hasanoğlan Öğretmen Okulu’na yatılı öğrenci oldu. 22 yaşında öğretmen çıktı. İlk görev yeri Sivas-Zara’ya bağlı Karacahisar Köyü’ydü.
Zaman içinde Anadolu’nun birçok yoksul köyünde öğretmenlik yaptı. Köy çocuklarını okutabilmek için her türlü zorluğu göze aldı. Okuldan arta kalan zamanda tarlada, bahçede köylülere yardım ediyordu.
Son görev yeri Ankara Mamak Derbent İlkokulu oldu. Ataması bir hafta önce yapılmıştı. Eşi Selver ve üç oğlu, 13 yaşındaki Mete, 10 yaşındaki Metin ve 5 yaşındaki Mesut’la, Mamak’ta kiraladığı gecekonduda yeni hayatlarına başlamışlardı.
OĞLU BÖBREK HASTASI
Ankara’dan kalkan otobüsler yolu yarılamıştı. Öğretmenlerin çoğu uykuya dalmıştı. Bayram Çıtak, sigaranın birini bitirip diğerini yakıyordu. Canı sıkkındı.
5 yaşındaki oğlu Mesut’u düşünüyordu. Küçük Mesut hastaydı. Böbrek yetmezliği teşhisi konmuştu. Haftada iki üç kez diyaliz makinesine bağlanacaktı. Bu nedenle tayinini Ankara’ya çıkarmıştı.
Hastalık acısı, oğul üzüntüsü ayrı; tek öğretmen maaşıyla bu ekonomik yükün altından nasıl kalkacağını düşünüyordu. Bu düşüncelerle ağırlaşan göz kapakları yavaşça kapandı. Uykuya daldı.
Çok zaman geçmedi, arkadaşlarının söylediği türkülere uyandı. Otobüsler İstanbul’a varmıştı...
MEYDANDA 100 BİN KİŞİ
Saat 07.30.
1 Mayıs Taksim mitingini organize eden DİSK’in buluşma noktalarından biri de Beşiktaş Barbaros Meydanı’ydı.
Bayram Çıtak’ın da aralarında bulunduğu Ankara’dan gelen öğretmenler burada korteje katıldı. Saat 10.00.
Binlerce insan kol kola girip Taksim’e doğru yürüyüşe başladı. Önde DİSK’e mensup işçiler; arkada sırasıyla Türk Tabipler Birliği, TÖB-DER, Çağdaş Hukukçular gibi sivil toplum örgütleri ve en arkada Dev-Genç vardı.
Saat 14.30. Kortej Taksim’e ulaştı.
Meydanda 100 bini aşkın insan bulunuyordu. Ve hálá meydana, her yandan oluk oluk insan akıyordu. İstanbul, tarihi mitinglerinden birine tanıklık ediyordu.
KIRMIZI KAMYONET
Bayram Çıtak acıkmıştı. Bir simit aldı. Yorulmuştu. Meydandaki Intercontinental (bugünkü adıyla The Marmara) otelinin önüne gitti; yere çömelip simitini yemeye başladı.
Bu sırada DİSK Başkanı Kemal Türkler konuşma yapmak için kürsüye çıktı.
Saat 18.30’tu. Başkan Türkler konuşmasını, meydandaki insanları, eski DİSK Sekreteri İbrahim Güzelce anısına bir dakikalık saygı duruşuna çağırarak bitirdi.
Saat 19.45. Binlerce insan saygı duruşunda bulundu. Ortalıkta hiç ses yoktu. Birden nereden geldiği belli olmayan silahlar ardı ardına patlamaya başladı.
Ateş edenler sanki saygı duruşunu beklemişlerdi. Silah sesini duyan meydandaki binlerce insan panik halinde sağa sola koşmaya başladı.
Öğretmen Bayram Çıtak önce ne yapacağını kestiremedi. Arkadaşlarına bakındı, herkes bir yana koşuşuyordu.
O da otelin hemen yanındaki Kazancı Yokuşu’na doğru koştu. Dar sokağa ilk girenlerden biri oldu. Ama çıkamadı. Kimin getirip koyduğu bilinmeyen bir kırmızı kamyonet bu dar yolu tıkamıştı.
Ölümlerin çoğu, buradaki ezilmeler sonucu oldu. İlkokul öğretmeni Bayram Çıtak burada kaburgaları kırılmış halde bulundu. Ölmüştü...
30 YIL SONRA
DİSK, 1 Mayıs 1977 katliamının 30. yılını Taksim’de anmak istedi. İstanbul Valiliği izin vermedi. DİSK inat etti.
Polis, belli sayıda DİSK görevlisinin Taksim’e çıkıp anıta çiçek koymasına izin verdi. Ancak başka kimseyi Taksim’e sokmamaya kararlıydı.
1 Mayıs İşçi Bayramı’nı kutlamak ve 30 yıl önce ölenleri anmak için Ankara’dan gelen otobüsler, bu nedenle İstanbul’a sokulmadı.
Polis, otobüslerin Ankara’ya geri dönmesini istedi. Gelenler ısrarcıydı. Tartışma sürerken, otobüsten inen bir kişi, kimseye gözükmeden oradan uzaklaştı.
Ne yapıp edip Taksim’e ulaşmak istiyordu. Saatlerce yürüdü. Beşiktaş Dolmabahçe’de, polisin üzerine sıktığı biber gazı bile onu durduramadı.
Sonunda başardı; DİSK kortejine katıldı; Taksim’e ulaştı. Ve elindeki kırmızı karanfili Kazancı Yokuşu’nun bir köşesine bıraktı sessizce.
Sanki babasına kavuşmuş gibiydi. O kişi Mete Çıtak’tı... Öğretmen Bayram Çıtak’ın yaşayan iki oğlundan biri...
Bayram Çıtak’ın, İstanbul’a gelirken otobüste sabaha kadar düşündüğü küçük oğlu Mesut, babasının ölümünden bir yıl sonra böbrek yetmezliğinden vefat etmişti...
1 Mayıs 1977’de kaç kişi öldü?
NE hazin!
1 Mayıs 1977’de kaç kişinin öldüğünü bilmiyoruz. Bu nedenle herkes bir sayı uyduruyor. Genellikle rakamlar 34 ile 42 arasında değişiyor!
Devlete göre sayı 34. Soruşturmayı yürüten altı savcı yardımcısından oluşan kurul bu sayıyı vermektedir. Keza iddianamede de aynı sayı verilmektedir. Devlete göre ölenlerin isimleri şöyle:
Hasan Yıldırım, Niyazi Darı, Kadir Balcı, Nazmi Arı, Hikmet Özkürkçü, Garabet Ahyan, Sibel Açıkalın, Ömer Narman, Ali Sidal, Mehmet Ali Genç, Hüseyin Kırkın, Aleksandros Konteas, Kadriye Duman (Kocamış), Kahraman Alsancak, Hatice Altun, Mehmet Ali Elmas, Kenan Çatak, Ercüment Gürkut, Leyla Altıparmak, Mahmut Atilla Özbelen, Rasim Elmas, Bayram Çıtak, Jale Yeşilnil, Nazan Ünaldı, Hamdi Toka, Hacer İpek Saman, Ramazan Sarı, Diran Nigiz, Bayram Eyi, Ziya Baki, Ahmet Gözükara, Meral Cebren (Özkol), Mültezim Oltulu, hüviyeti meçhul 35 yaşlarında bir erkek.
DİSK’in kayıtlarına göre ise ölü sayısı 36. İlginçtir: DİSK’in Taksim’de öldüğünü açıkladığı Ali Yeşilgül, Mustafa Ertan, Yücel Elbistanlı, Tevfik Beysoy, Bayram Sürücü, Özcan Gürkan ve Hülya Emecan adlı isimlere savcılık iddianamesinde yer verilmemişti.
Keza: Savcılık iddianamesinde olan Ali Sidal, Hatica Altun, Ramazan Sarı, Mürtezim Oltulu ve kimliği meçhul kişi de DİSK listesinde yoktu!
Yani: DİSK listesinden 7 kişi iddianamede, iddianamedeki 5 kişi de DİSK listesinde yoktu. Her iki listedeki isimler toplandığında ölü sayısı 41 oluyor. Bitmedi.
Katliamdan 15 gün sonra çıkan Devrimci Yol Dergisi, ölü sayısını 27 olarak verdi. Verilen 26 isim yukarıda var. Ancak her iki listede, yani iddianamede ve DİSK kayıtlarında olmayan bir isim vardı: Mehmet Ali Kol. O halde ölü sayısı 42 kişiydi.
Peki dönemin gazeteleri ölü sayısını kaç kişi vermişti: Hürriyet: 34, Milliyet: 34, Cumhuriyet: 34, Tercüman: 34, Günaydın: 39, Son Havadis: 38, Hergün: 40, Dünya: 39, Milli Gazete: 40, Politika: 35.
30 yıl sonra TV’lerde ve gazetelerde herkes ayrı bir sayı veriyor. Ve ne yazık ki biz hálá kaç kişinin katledildiğini tam olarak bilemiyoruz!...
Kaç kişinin öldüğünü bilmediğimiz gibi, 1 Mayıs 1977 provokasyonunun neden yapıldığını da pek tartışmıyoruz...
30 yıllık derin sır
TARİH: 5 Nisan 1977
Yer: TBMM.
Meclis, 5 Haziran 1977 tarihinde erken seçim yapılması kararını aldı. Seçime katılacak tüm partiler yollara düştü. İktidar olmasına kesin gözüyle bakılan CHP’nin mitingleri nedense hep olaylı geçiyordu.
CHP Genel Başkanı Bülent Ecevit’i taşıyan otobüs, her gidilen yerde saldırılara uğruyordu. 26 Nisan’da Niksar’daki CHP mitingine ateş açıldı. On kişi yaralandı.
27 Nisan’da Gümüşhane Şiran’da CHP konvoyuna ateş açıldı. Seçim otobüsünün camları kırıldı. 28 Nisan’da Erzincan’daki CHP mitingine ateş açıldı. Yedi kişi yaralandı. Bu arada DİSK, seçimlerde CHP’yi destekleme kararı aldı.
1 Mayıs’ta Taksim Meydanı’nda toplanan binlerce insanın üzerine uzun namlulu silahlarla ateş açıldı. Savcılık iddianamesine göre 5’i kurşunla olmak üzere 34 kişi öldü.
"Birileri" erken seçimin yapılmasını istemiyordu. CHP’nin tek başına iktidar olması "bazı çevreleri" rahatsız ediyordu.
21 Mayıs’ta Malatya’da CHP mitingi sırasında bomba patladı. Paniği, kürsüden ayrılmayıp halkı sakinleştiren Ecevit önledi.
27 Mayıs’ta Mardin’de sağ-sol çatışmasında 4 kişi öldü.
29 Mayıs’ta İstanbul Yeşilköy Havalimanı ve Sirkeci Garı’nda valiz içine bırakılan saatli bombalar ardı ardına patladı. 5 kişi öldü, 41 kişi yaralandı.
Aynı gün Ecevit’e İzmir Çiğli Havaalanı’nda suikast teşebbüsünde bulunuldu. Mehmet İsvan ayağından yaralandı. Ecevit, silahların gölgesinde seçim çalışması yapıyordu. Bütün bu olayların bir de psikolojik harbi vardı:
31 Mayıs 1977 tarihli Tercüman Gazetesi’nde "Almanya’da kurulduğu" bildirilen "Türkiye Sosyalist Devrim Konseyi" (TÜSDEK) imzalı bir bildirinin haberi yayımlandı. Bildiri, "Grevler 1977 seçim öncesi 39 BS 4 KK, 63 BKL eylemleri ile istenilen düzeye ulaşamazsa, süratle TH-4, DD-6, MEK-4 ve DİSK 19, 23, 27 eylemleri uygulamaya alınacaktır" gibi, şifreli izlenimler veren 11 maddeden oluşuyordu.
Bu arada terör, kan almayı sürdürüyordu. 1977 yılının ilk üç ayında terörden ölen insan sayısı 59 iken, seçim kararının alındığı nisandan haziran ayı başına kadar 133 kişi ölmüştü!
Bitmedi. CHP’nin 3 Haziran’da Taksim’de yapacağı mitingden önce, Başbakan Süleyman Demirel, Ecevit’i uyardı: "Taksim’e gitme, sana suikast yapılacak!"
1 Haziran’da, Türk Silahlı Kuvvetleri’nde sürpriz bir emeklilik gerçekleşti. Kara Kuvvetleri Komutanı Orgeneral Namık Kemal Ersun, ağustos şûrası beklenilmeden emekliye sevk edildi!..
İstanbul Göztepe Yeşil Çeşme Sokak’taki bir ev, nisan ayı boyunca hareketli gecelere tanıklık etmişti. Ev sahibi, ordu kökenli eski bir emniyet müdürü olan Rafet Kaplangı idi. Kaplangı ile Orgeneral Ersun uzun yıllar silah arkadaşlığı yapmışlar; ordu içindeki cunta Silahlı Kuvvetler Birliği’nde birlikte çalışmışlar; iki kez darbe teşebbüsünde bulunan Kurmay Albay Talat Aydemir’i desteklemişlerdi.
1977 yılında ise Ecevit’in tek başına iktidar olmasının, Türkiye için iyi olmayacağını düşünüyorlardı! Genelkurmay, cuntacı ekibi tasfiye etti. Ecevit, haziranda Taksim’e çıktı, büyük katılımlı, coşkulu bir miting yaptı. İki gün sonra seçimler gerçekleşti.
CHP tek başına iktidar olmaya yetecek kadar milletvekili çıkaramadı. Cuntacılar seçimi engelleyememişlerdi, ama "merkezdeki oyları korkutarak" CHP’nin gerekli oyu almasına engel olmuşlardı!..
Ve Türkiye üç yıl sonra büyük bir tsunamiyle, "emir komuta zinciri dahilinde" yapılan bir askeri darbeyle karşılaşacaktı: 12 Eylül 1980.
Bu arada TÜSDEK ve bildirisine ne oldu derseniz? Öyle bir örgüt, öyle bir bildiri hiçbir zaman olmamıştı... Bugün de örneklerini gördüğümüz gibi hepsi koca bir yalandı
1 Mayıs'ın bir günlük İşçi bayaramı olması istendiğinde Ekonemi'nin çok büyük zarara ugrayacağını söyleyenler o günlerde gazetelere cesitli hesaplar yapıp kendilerinin haklılığını göstermeye çalısanlar Bayramı 9 gün tatil edenlere sormak gerekmiyor mu? Bu Zihniniyet aynı zihniyet değil mi, değişen ne! sadece üç kağıt politikası...
Perhiz ve turşu
Akşam yediğin hurmalar sabah boğazımı tırmalar....
Bu söz, tedbirsiz yöneticilere iyi düşünmeden konuşmamayı öğütler.
Hatırlayacaksınız; 1 Mayıs'ın resmi tatil ilan edilmesi yolunda yükselen talepler üzerine Başbakan şu savunmayı yapmıştı:
"Türkiye bir resmi tatil ülkesi haline geldi. Bir günün maliyeti yaklaşık 2 katrilyon. Bir yanda emeğe daha fazla karşılk arayacağız, bir yandan da tatil diyeceğiz. 1 Mayıs'ı Emek ve Dayanışma Günü ilan ettik. Bu yeter, tatil gerekmez!"
Gerekçeli perhiz budur, 3 günlük Şeker Bayramı için 9 günlük tatil kararı vermek de önümüze konulan lahana turşusu!...
Başbakan yoruldu mu yoksa ekonemik kriz ortamında devleti ve ekonomiyi tatil edecek başka bir zorlayıcı neden mi var?
Korkarız Deniz Feneri'ne toslayan AKP bayrama sarılıp siyaseti tatil etmek istedi.
1 Mayıs'ta bir günlük tatilin ekonomik maliyetine katlanamayan iktidarın rahat etmek uğruna 3 günlük tatili 9 güne çıkarması fazla hovardalık değil mi?
Güngör Mengi 28/ eylül/2008 Vatan Gzt
1 Mayıs bayramı ve onların ruhları şad olsun...
Önceki gece saat 01.00’de teşekkür etti DİSK Genel Başkanı Süleyman Çelebi, 1 Mayıs’ı Emek ve Dayanışma Bayramı yapılmasına kabul edenlere...
Elbette bu uğurda mücadele edenleri, ölenleri, yaralananları, polis coplarını yiyenleri, sıkılan gazlardan, gözyaşartıcı bombalardan nasibini alanları anarak...
***
Bundan sonraki kuşaklar 1 Mayıs’ı Emek ve Dayanışma Bayramı olarak kutlayacaklar, tatil yapacaklar, sevgilileriyle el ele gezerken muhtemelen “Biz de emeğimizle yaşıyoruz... Bu bizim bayramımız...” diyecekler ve sevgililerine daha bir sıkı sarılacaklar...
O günü bir “emek” bayramı olarak kutlayabilmek için, kendilerinden önceki kuşakların kaç 1 Mayıs’ta Taksim’de yerlerde tekmelendiğini bilecekler mi acaba?..
Otellerin tepesinden açılan ateşten kaçmaya çalışan “dönemin gençlerinin Kazancı Yokuşu’nda nasıl birbirlerinin altında kaldıklarını, o yokuşta, oracıkta birbirlerini ezerek öldüklerini” biri onlara söyleyecek mi acaba?..
Sevgililer 1 Mayıs Emek ve Dayanışma Bayramı’nda birbirlerine sıkı sıkıya sarılır ve çay bahçesinde çaylarını yudumlarken, 1 Mayıs’ın İşçi Bayram’ı olmaması için, nice politikacının, nice devlet adamının “olmaz” dediğini, “yasak” çektiğini hatırlayacaklar mı acaba?..
***
Yaşanan o dramların, trajedilerin, ölen o gençlerin, yaralanan, hapislerde çürüyen gencecik hayatların, önünde sonunda istediği tek şeyin “1 Mayıs gününü bahar bayramı değil, işçi ve emekçi bayramı olarak kutlamak” olduğunu fark edebilecekler mi?..
Acaba ne düşünecekler?..
Eskiden hayat ne kadar “barbarmış” mı diyecekler?..
Birbirlerine sarılıp Ayaspaşa tepelerinden, Gümüşsuyu’ndan Boğaz’ı seyrederken, aşk sözcükleri fısıldarken, buralardan her 1 Mayıs’ta panzer sesleri, siren sesleri, feryatlar ve dayaklar yükseldiğini duyabilecekler mi?..
Muhtemelen hiçbirini duymayacaklar ve yine muhtemelen hiçbirini doğru düzgün bilmeyecekler...
Ama olsun...
Barış içinde sevgiyle birbirlerine sokulacaklar ve kendilerinden önceki kuşakların onlar için sağladığı Emek Bayramı’nı sevgiyle yaşayacaklar...
Tek bir gün, evet, tek bir gün...
Bu yazı o tek bir günlük Bayram için yok olan ve mahvolan hayatların anısına yazıldı...
Ruhları şad olsun!..
Reha Muhtar 23/NİSAN/2009 Vatan G.Z.T
M.E.Sezen: Bu uğurda mücadele eden hayatlarını kaybenlere Allah rahmet eylesin. Öncelikle bu uğurda mucadele edenlerin hayatını kaybedenlerin yakınlarının ve emeğe saygı duyan herkesin bayramını kutlarım.
***
O günlerin ve bu uğurda can verenlerin anısına...
Günlerin bugün getirdiği baskı zulüm ve kandır
Ancak bu böyle gitmez sömürü devam etmez
Yepyeni bir hayat gelir bizde ve her yerde
1 Mayıs 1 Mayıs işçinin emekçinin bayramı
Devrimin şanlı yolunda ilerleyen halkların bayramı
Yepyeni bir güneş doğar dağların doruklarından
Mutlu bir hayat filizlenir kavganın ufuklarından
Yurdumun mutlu günleri mutlak gelen gündedir
1 Mayıs 1 Mayıs işçinin emekçinin bayramı
Devrimin şanlı yolunda ilerleyen halkların bayramı
Vermeyin insana izin kanması ve susması için
Hakkını alması için kitleyi bilinçlendirin
Bizlerin ellerindedir gelen ışıklı günler
1 Mayıs 1 Mayıs işçinin emekçinin bayramı
Devrimin şanlı yolunda ilerleyen halkların bayramı
Ulusların gürleyen sesi yeri göğü sarsıyor
Halkların nasırlı yumruğu balyoz gibi patlıyor
Devrimin şanlı dalgası dünyamızı kaplıyor
Gün gelir gün gelir zorbalar kalmaz gider
Devrimin şanlı yolunda bir kağıt gibi erir gider (gül gibi savrulur gider)
http://www.gitarakor.com/video/1_may...izle-35630.htm
İstanbul - 1977'den sonra ilk kez işçiler Taksim'de...
1 Mayıs Emek ve Dayanışma Günü, bugün ilk kez resmi tatil olarak, başta İstanbul, bir çok yerde kutlanıyor. İşçiler yaşanan olayların gölgesinde 32 yıl sonra Taksim'e bir kez daha çıkabilmenin coşkusunu yaşıyor...
İzmir'de 1 Mayıs
İZMİR Gündoğdu Meydanı'nda yapılan 1 Mayıs kutlamaları için gelen yaklaşık 5 bin kişi dört ayrı giriş noktasındaki polislerce aranarak alana alındı. Gündoğdu Meydanı'nda İşçi Partisi üyeleri ile Sosyalist Demokrasi Partisi (SDP), Ezilenlerin Sosyalist Platformu (ESP) ve kendilerini Dev-Liseliler olarak adlandırılan grup arasında taşlı sopalı kavga çıktı. Çevik kuvvetin araya girerek ayırdığı her iki gruptan yaralananlar oldu.
Ankara'da 1 Mayıs
Sıhhiye Meydanı'ndaki mitinge girmek üzere arama noktasına geldikleri sırada üzerlerini aratmak istemeyen halk evleri grubu ile polis arasında çıkan arbede sırasında 15 polis yaralandı. Yaralı polisler, ambulanslarla Numune Hastanesi'ne taşındı. Yaralanan polislerden 14'ünün ayakta tedavi edildiği, kafasına taş isabet eden bir polisin ise hayati tehlikesinin bulunduğu kaydedildi.
Güneydoğu'da 1 Mayıs Emek ve İşçi Bayramı, Coşku ile Kutlandı
Güneydoğu'da 1 Mayıs Emek ve İşçi Bayramı, coşku ile kutlandı. Diyarbakır'daki kutlamalara katılanlar davul - zurna eşliğinde halay çekerken, bölgenin diğer illerinde de kutlamalar sağduyu içerisinde geçti.
Yabancı ajanslar bu sabah sakin başlayan ancak gergin devam eden 1 Mayıs'la ilgili dünyaya çarpıcı kareler geçti.
Provokatörler işbaşında!
1 Mayıs Emek ve Dayanışma Günü dolayısıyla Taksim ve çevresinde güvenlik önlemleri alan İstanbul Emniyet Müdürlüğü’ne bağlı polisler, Cihangir ve Kurtuluş’ta yüzleri maskeli gruplara müdahale etti.
İzleyenleri dehşete düşüren görüntünün çekildiği yer, Tarlabaşı Al Hatun sokak. Taksim'e çıkmaya çalışan grubun içinde yer alan 27 yaşındaki Özgür A., polisin müdahalesiyle karşılaşınca bir binanın girişine sığınıyor.
Ancak Özgür A.'yı farkeden polis ekipleri, genci sokak ortasına çekerek feci şekilde dövmeye başlıyor. 5 polisin aralarına aldıkları genci, öldüresiye dövmesi bir mahalle sakini tarafından saniye saniye kaydediliyor...
FECİ DAYAĞIN VİDEOSU
KARE KARE O DAYAĞIN FOTOĞRAFLARI
www.hurriyet.com.tr
1 Mayıs bu güzellik için.........
http://www.birgun.net/photos/sunday_1240710753.jpg
kanlı günleme
1.
Bu alan
1 Mayıs Alanı
Emeğin gül cengi başlayalı
Yaşamış nice “Kanlı Pazar”ları
Bir yanı Paris Komünü
Bir yanı Lyon dokumacıları
Omuz başımızda duruyor
Amerikalı sınıf kardeşlerimiz
Şikago kahramanları!
2.
Bugün yüreğm ne şurda
ne burda
Bugün yüreğim bir kanlı külçe
İstanbul’da
Bugün yüreğim yalnızca
Taksim’de atıyor
Ve bedenim al kanlar içinde
paramparça
1 Mayıs’ta
Toprağa düşenlerle yatıyor!
3 Mayıs 1977
Attila AŞUT
Bunu da asla unutmamalı...
2007 1 Mayıs'ında da Tophane,Taksim ve civarlarında da benzer manzaralar yaşandı.Özellikle Taksim Meydanında AKM ve çevredeki binalar üzerinde konuşlanan güvenlik kuvvetlerinin fotoğrafları bu etkinliğe katılan bir çok katılımcının; özellikle bu görüntüleri cep telefonlarına kaydetmeleri suretiyle belgelendi ve akabinde sadece bu günü kutlamak üzere bir araya gelen; (özellikle vurgulamak istiyorum, bu günde lanse edildiği gibi uç fraksiyon üyeleri bu meydanda değildi.Hiç bir yer tahrip edilmedi, güvenlik görevlilerine karşı bir hareket yapılmadı) katılımcılara karşı- 200-300 kişilik bir kitle - biber gazı ve panik ortamıyla bu ortam dağıtıldı...Alıntı:
Av.Abbas Bilgili rumuzlu üyeden alıntı
1 Mayıs Bahar Bayramı değildir. Bahar Bayramı’nın kutlanması için geleneklerimize göre en uygun gün, Rumî takvime göre 23 Nisan’a, Miladî takvime göre 6 Mayıs’a denk gelen Hıdrellez’dir(1). Bütün Türk Dünyası’nda bilinen bir gündür. Kırım’da Tepreş (2) adı ile kutlanır. O halde 1 Mayıslarda sokağa dökülenler neyi kutluyorlardı ? Emek ve Dayanışma Günü ile sokağa dökülenlere gerekçe verilmiştir.
(1)Hıdrellez: Kelimenin doğrusu, Hızır İlyas’tır. Hızır, ölümsüz olduğuna inanılan bir peygamberdir. Çâresiz kalan inançlı insanlar, rahatlamak için bir çözüme kavuştuklarında, ‘Hızır imdada yetişti !’ Denilir. Burada ismi geçen Hızır, sözü edilen Hızır Aleyhisselâm’dır. İlyas ise, tabiatı canlandırdığına inanılan bir başka peygamberin adıdır. Rivâyete göre, Hz. Hızır ve Hz. İlyas 6 Mayıs günü bir araya gelerek, tabiatı bahara hazırlamışlar, dertlilere devâ, hastalara şifa dağıtmışlardır. Hızır ve İlyas söylenişleri, zamanla Hıdrellez şekline dönüşmüştür. Hıdrellez; eski Türklerde, Nevruz ile eşdeğerli olarak kutlanan çok önemli bir gündü. Türkler, Anadolu’ya geldikten sonra Selçuklular ve Osmanlılar döneminde de Hıdrellez’i kutlamaya devam ettiler.
(2)Tepreş: Kırım Türkleri arasında, Tepreç ve Kıdırlez olarak da anılır. Anadolu Türklerinde Hıdrellez olarak isimlendirilen kavramla aynı mânâyı ifade eder. Kırım halk yaşayışında, İlkbahar mevsimi; 21 Mart’ta başlar, 20 Haziran’da sona erer. Mevsimin tam ortası 6 Mayıs günüdür. 6 Mayıs, eski takvime göre 23 Nisan’a denk gelir. Bu gün, Yeşillik Günü olarak isimlendirilir. Tabiat da bu isimlendirmeyi doğrular. Mayısın ilk günlerinde, bitkilerin yeşillenmesi son haddini bulur. Bu günlerde kalpler neşe ile dolar, gönüller coşar. 6 Mayıs günü Hıdrellez’dir. Kırım’lı ihtiyarlar, ölümsüzlüğe kavuşmuş olduğuna inanılan Hıdır İlyas’ın, o günde çölleri, tarlaları dolaşmaya çıktığını; İslâmî ve insanî güzel amelleriyle Allah (cc)’a yaklaşmış, Allah’ın sevgisini kazanmış olan müminlere göründüğünü söylerler. İnanılır ki, Hıdır İlyas her kime görünürse, o kişinin bütün arzuları yerine gelir.
1 Mayıs Taksim’de
Sendika temsicileriyle görüşen İstanbul Valisi Muammer Güler, 1 Mayıs’ın Taksim’de kutlanmasına karar verildiğini açıkladı.
Türk-İş Genel Başkanı Mustafa Kumlu, Hak-İş Genel Başkanı Salim Uslu, DİSK Genel Başkanı Süleyman Çelebi, Türkiye Kamu-Sen Genel Başkanı Bircan Akyıldız, KESK Genel Başkanı Sami Evren, Memur-Sen Genel Başkanı Ahmet Gündoğdu ile Türk-İş 1. Bölge Temsilcisi Faruk Büyükkucak, 1 Mayıs kutlamalarıyla ilgili görüşmek için İstanbul Valiliği'ne geldi.
Görüşmenin ardından İstanbul Valisi Muammer Güler ve İstanbul Emniyet Müdürü Hüseyin Çapkın ile sendika temsilcileri açıklama yaptı.
İstanbul Valisi Güler, 2911 sayılı Toplantı ve Gösteri Yürüyüşleri Kanunu'na göre, Taksim'in bir toplantı ve gösteri yürüyüşü alanı olmadığını ifade ederek, ''Ancak kanunun öngördüğü istisna çerçevesinde, Taksim, Emek ve Dayanışma Günü'nün bayram kutlaması tarzında o gün için tahsis edilecektir'' dedi.
Vali Güler, şöyle konuştu: "Üretimin vazgeçilmez unsuru olan emeğin kutsallığı çerçevesinde emekçilerin 1 Mayıs'ın huzur ve güven içinde, demokrasiye yakışır bir şekilde bayram havasında kutlaması en doğal hakları olarak görülmektedir. Bu itibarla 1 Mayıs Emek ve Dayanışma Günü'nün ülkemize yakışır bir şekilde tüm sosyal taraflarca barış ve huzur içerisinde demokratik bir olgunlukla kutlanması konusunda bir mutabakat sağlanmıştır.''
Kutlamalar için gerekli önlemleri alacaklarını ifade eden Güler, “Günlük hayatın en az etkilenmesini sağlayacak düzenleme yapılacak” dedi.
Bakanlar Kurulu kararıyla 2008 yılında "1 Mayıs Emek ve Dayanışma Günü" olarak ilan edilmişti.
www.ntvmsnbc.com
Bugün 1 Mayıs Emek ve Dayanışma Günü. Bu önemli gün 32 yıl aradan sonra Taksim Meydanı'nda da kutlanacak. Kutlamalar için tüm hazırlıklar tamam...
http://www.trt.net.tr/medya/resim/20...4173-80x60.jpg
KUTLU OLSUN
.
PKK'ın katlettiği Şehitlerimize Allah'tan rahmetdiler ulusumuzun başı sağolsun
Açılımcı hainlerin iki çihanda iki yakaları bir araya gelmesin Sezen Aksu denilen kişi haberleri seyrediyormu acaba onun.......namusunu koruyan şehitlerimizden özür dilermi kuş beyin.