Printable View
Tam 13 yıl önce bugün
Türkü yakanları,
yazarları
çizerleri
İNSANLARI YAKTILAR...
37 CANA KIYDILAR
Bu gün Sivas'ta bu acı olay bir kez daha anıldı.
Haberlerde, olayı anmak için yürüş yapanlarla bazı gruplar arasında gerginlik yaşandığı belirtildi. Hala mı dinmedi öfke ve nefretleri?
Otelin kamulaştırılması ve müze yapılması dileğinde bulunmuşlar.
Devletten beklenmemesi gereken bir talepte bulunmanın anlamı yok. Madımak Oteli kaç paraya mal olursa olsun SATIN ALINMALI ve müzeye dönüştürülmelidir.
Gericiliğin Ateşi Yakar Mustafa Kemalin Ateşi Aydınlatır
Sivas Acısı / Aziz Nesin
Ben tanırım
Bu bulut bizim oranın bulutu
Hemşeriyiz ne de olsa
Benim için kalkmış, ta Sivas'tan gelmiş
Yurdumun bulutu
Başımın üstünde yeri var
Ben bilirim
Bu rüzgâr bizim oranın rüzgârı
Hemşerimiz ne de olsa
Benim için kopup gelmiş yayladan
Yurdumun rüzgârı
Kurutsun diye akan kanlarımı
Ben anlarım
Bu acı bizim ora işi hançer acısı
Bir ülkedeniz ne de olsa
Aynı dili konuşsak da
Anlamayız birbirimizi
Hançerin nakışı
Tanıdım acısından Sivas işi
Ben duyarım duyumsarım
Bizim oranın sızısı bu
Binip kara bir buluta Sivas ilinden
Sivas rüzgârında uçup gelmiş
Helallik dilemeye
Ey yüreğimin onmaz acıları
Ey beynimin dinmez sancıları
Suç ne bende ne de sende
Suç seni karanlıklara gömenlerde
Ne de olsa yurttaşımsın
Kapalı olsa da bütün vicdan kapıları yüzüne
Bilmelisin bir yerin var canevimde
http://video.google.com/videoplay?do...0165886263417#
<EMBED SRC="http://www.basmakci.com/commodore/turkuleryanmaz.mp3" WIDTH=1 HEIGHT=1 HIDDEN="true" AUTOSTART="true" LOOP="false" volume="100"></EMBED>
MADIMAK OTELİNDE TÜM KAMUOYUNUN GÖZLERİ ÖNÜNDE GERÇEKLEŞTİRİLEN KATLİAM, LİNÇ EYLEMLERİ TÜRKİYE'NİN TARİHİNDE Kİ EN ÖNEMLİ KARANLIK SAYFALARDAN BİRİ OLARAK YERİNİ ALDI...
OLAY SADECE ALEVİLERE YÖNELİK DEĞİL TÜM İNSANLIĞA VE İNSANLARA YÖNELİK VAHŞİ BİR SALDIRI OLARAK HAFIZAMIZA NAKŞOLDU.
MAKTULLARIN EZGİLERİ, YAZILARI, BAĞLAMALARINDAN ÇIKAN SESLERİ KULAKLARIMIZDA HER DAİM KALACAK; KATİLLERDEN ÇIKAN İĞRENÇ SESLERİ SÜREKLİ BASTIRACAK...
37 CANLAR, CANLARIMIZDI... İÇİMİZDE YAŞIYOR, YAŞAYACAK VE YAŞATILACAK...
MADIMAK OTELİNİN, VAKİ ZULMÜN, KATLİAMIN VE İNSANLIK DIŞI OLAYIN GELECEK NESİLLEREDE AKTARIMINDA SOMUT BİR ÖRNEK OLMASI AMACIYLA MÜZEYE ÇEVRİLMESİNİ BENDE TÜM KALBİMLE İSTİYORUM...
Sivas'ta Madımak Oteli'ndeki vahşet ve katliam konusunda görüş belirten arkadaşlara aynen katılıyor ve ilave edecek birşey bulamıyorum. İnsanlık bu kadar mı alçaldı diye de kendime soruyorum.?
.....
Ahmet Karabilgin(Sivas Valisi)
... onbinin üzerindeki bir grup vilayetin önünde toplandı. Vilayetin önünde toplandığında bizim mzdım<k otelinin önündeki polis ve jandarmamız ölüleri yaralıları sağları kurtarma çabasına girdi. .... hükümet binasının önünde, hedef vilayet, vali ve dolayısıyla cumhuriyetti. söylenen sözler şudur." Ya Allah intikam" "islama uzanan eller kırılsın" "Vali istifa" "dinsiz vali istemiyoruz" " yaşasın şeriat" buna benzer sloganlala, taşlarla Hükümet konağına, camlara saldırıya başladılar. .............her an hükümet konağının basılması gibi linç edilme gibi bir tehlikeyle karşı karşıya bulunuyordum...
(Meclis Araştırma Komisyonu tutanaklarından alıntıdır.
Bazı anlarda bazı sözler söylenir, bazen bu sözlerin ve bu sözleri söyleyenlerin asla unutulmaması gerekir. Bu sözler ve onları söyleyenler yeni acılar yaşanmaması için, yeni katliamlar olmaması için, dostu düşmanı tanımak ve aklımızdan çıkarmamak için kesinlikle unutulmamalıdır. Taşlara, demirlere bu sözler kazınmalı ve bir kenara konulmalıdır.
Sivas katliamı yaşanırken de unutulmaması gerekin sözler söylenmiştir.
Hem de bu sözleri dönemin Cumhurbaşkanı, dönemin başbakanı söylemişlerdir. Bu sözler bize katliamın arkasındaki gizi ifade etmektedir.
UNUTULMAYACAK SÖZLER BİR
GÜVENLİK GÜÇLERİ İLE HALKI KARŞI KARŞIYA GETİRMEYİN!
Sözün sahibi Cumhurbaşkanıdır. Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel. Katiller Madımak Otelini kuşatmış, insanlar içeride çığlıklarla yardım beklerken bu sözü defalarca Sivas valisine ve emniyet müdürüne söylemiştir. Demirelin vatandaş dediği şeriatçı katillerdir. Ve güvenlik güçlerinin onlara müdahale etmesine engel olmakta, katillerin işlerini rahatça yapmalarını istemektedir adeta. Katillere karşı gelmeyin, bu sözün anlamı bundan başka nedir? Bu söz nasıl unutulur?
UNUTULMAYACAK SÖZLER İKİ
OTELİ SARAN VATANDAŞLARIMIZA BİR ŞEY OLMAMIŞTIR!
Sözün sahibi Başbakandır. Başbakan Tansu Çiller. Çiller Madımak Otelini saran ve insanlarımızı katleden şeriatçı katillere bir şey olmadığını, katillerin burunlarının kanamadığını müjdelemektedir.
Başbakanın vatandaş dediği de şeriatçı katillerdir. Ya içeride çığlıklarla yardım bekleyenler? Onların vatandaşlık hakları? Onların yaşama hakları? Çillerin umrunda olan, Çillerin bu sözleri ile gözetip kayırdığı katillerdir mağdurlar değil. Bu sözler nasıl unutulur?
Babamı aydın olduğu için yakanlar, bugün kendilerine 'aydın' tanımlaması yakıştırılanların da desteği ile hepimizin geleceğini tehdit ediyor. Uzlaşmacı aydınlar -bu nasıl aydın olmaksa- her değere musallat kültür zararlısına dönüştü.
13 yıl önce, 2 Temmuz 1993'te 35 aydın insanımız, Sıvas'ta şeriat yanlısı ve gözü dönmüş bir kalabalık tarafından yakıldı. Bu tarihten itibaren 9 yıla varan uzun bir mahkeme süreci yaşadık. Olayın örgütçüleri ve elebaşıları hâlâ yakalanmadı, arandıkları da şüpheli.
Olayı gerçekleştiren kalabalık arasından kimliği belirlenerek yakalananların yargılandığı dava 33 idam cezası ile sonuçlandı. Bugün ise iktidardan güç alarak aftan yararlanmak üzereler.
Yalnızlıkla baş başayım
Bütün bu süreç zarfında Sivas'ı unutturmamak adına neler yapıldı? Ben kişisel olarak kendi kaybımın intikamını almak yerine, bu korkunç olayı birincil olarak yaşamış biri olarak önce ibret, sonra önlem almak konusunda toplumsal destek görebilmek için çabalıyorum.
Bunun için de doğal olarak toplumlara ulaşabilmenin en önemli yollarından biri olan medyadan destek almaya çalışıyorum.
Sanırım çoğunuz bu yaklaşımı oldukça naif bulacaksınız. Ama "aydın"larımız, sanatçılarımız var. Bunca yıldır birkaç istisna dışında karanlık ve çaresiz bir yalnızlıkla baş başayım.
"Daha fazla yalnız kalamayız, artık daha fazlası olamaz" derken Sivas'ın 10. yıldönümünde "aynı vahşet ve utancın bir daha yaşanmaması için Sivas'ı anmamıza" bile birtakım aydınlarımızın itirazı olduğunu hayretle gördük. "Bu konuyu ısıtıp ısıtıp gündeme getirmeyin artık" diyen aydınlarla karşılaştık. Hesaplaşılmamış ve özrü bütün bir toplum tarafından paylaşılmamış bir tarih, eninde sonunda ayağa dolaşır. Bunu unutmamak ve unutturmamak gerek.
Aydın, aydınlatır da
Ben bugün burada "aydın" tanımını tartışmak istiyorum. Bizim kadar eğitimsiz bir toplumda aydın olmanın ayrı bir önemi olduğuna inandığım için... Bakın Metin Altıok ne diyor:
"Sözcük anlamından yola çıkarsak 'aydın'; aydınlanmış kendini bilgiyle donatmış kişi diye açıklanabilir. Ülkemizde aydın genellikle okumuş insan olarak bilinir ama okumuş olmak, kendini elinden geldiğince bilgi ile donatmak aydın olmak için yeterli midir acaba? Söz konusu bilgi donanımı hangi seviyede olursa olsun bu soruya verilecek cevap 'Hayır!' olmalıdır. Her ne kadar bilgili ve kültürlü olmak aydın olmanın gerek koşuluysa da yeter koşulu değildir.
Şimdi gelin sözünü ettiğimiz yeter koşul üzerinde duralım biraz: Osmanlı'da okumuş, kültürlü insana 'münevver' denirdi. Münevver sözcük olarak 'nur'dan gelir. Anlamı 'aydınlanmış, aydınlık'tır.
Osmanlıcada aynı kökten gelen bir başka sözcük vardır ki, o da 'tenvir'dir. 'Aydınlatma, ışıklandırma' anlamına gelir. Birbirine bağlı bu iki sözcükten de anlaşılacağı gibi, münevver olan, özü gereği aynı zamanda tenvir edendir. Bunun aksi düşünülemez. Yani tenvir etmeyen münevver olamaz. Bu çıkarsamamızı Türkçe söyleyecek olursak; 'aydınlatmayan, aydın değildir' dememiz gerekir."
İyiden yana olmak
Evet; babamı "aydın" olduğu için yakanlar, bugün kendilerine "aydın" tanımlaması yakıştırılanların da desteği ile hepimizin geleceğini tehdit etmeye devam ediyorlar.
Metin Altıok'a göre "Aydın olmaya giden yol muhalif olmaktan geçer. Muhaliflik ise tavır koyarak yapılır. Doğru adına, iyi ve güzel adına yanlışın, kötü ve çirkinin üstüne gitmeyen kişi aydın değildir.
Türk aydını kimi muhaliflerin başına gelenden ürkmüş ve nemelazımcı bir konuma düşmüştür. Bu konuma düşenler bir dereceye kadar bağışlanabilirler. Ama uzlaşmacı aydınlar -bu nasıl aydın olmaktır bilinmez- her türlü değere musallat bir kültür zararlısına dönüşmüşlerdir."
Hepsi kurtuluyor
Sivas olayı; cumhuriyetin kuruluşunu hemen izleyen bir dönemde meydana gelen Kubilay olayından sonra, cumhuriyetin 70. yılında tarihimize kara bir leke olarak geçmiştir. Bu olayı hiç unutturmamak, hep hatırlatmak ise aydınların görevidir. Burada amaç, gösterilmeye çalışıldığı gibi yarayı kaşımak ya da intikam almak değil, ülkemizi karanlık bir geleceğe teslim etmemektir.
Davalar sırasında Devlet Güvenlik Mahkemesi'nde yargılanmamak ve hafif ceza almak için, örgütlü olmadıkları savı ile savunma yapan sanıklar, aradan geçen bunca yıldan sonra örgüt suçları kapsamında geçerli olan bir kapsamına girebilmek üzere, 13 yıl önceki eylemlerinin örgütlü olduğunu kabul etmektedirler. Bu ince ayrımı kimse vurgulamazsa, ben nasıl duyurabilirim! Bugün 53 sanık bu programdan yararlanmak için başvurdu.
Üstelik örgüt üyesi olarak yargılanmamış ve bireysel bir suçtan hüküm giymiş olmalarına rağmen. Yani usulen başvuruları temelsiz olmasına rağmen. Bu 53 kişinin serbest bırakılmasına ilişkin dava devam ediyor.
Serçenin yüreği
Ben sözlerimi yine babamın bir yazısından alıntıladığım bir masalı anlatarak bağlamak istiyorum:
"Serçe kuşu yağmurlu bir günde, şimşekler çakıp gök olanca hızıyla gümbürderken, yere sırtüstü yatmış, havaya kaldırdığı incecik ayaklarıyla boşluğu dövermiş. Bu tuhaf durumu görenlerin 'Neden böyle yapıyorsun?' sorusuna 'Bunca mahlûkat var yeryüzünde, gök yıkılıp üstümüze düşerse hepsi telef olacaklar. Ben de göğü tutmak için kaldırdım ayaklarımı' cevabını vermiş. Sonra içtenlikle 'Kaldırdım kaldırmasına ama yine de korkudan yüreğimin kırk kantar yağı eriyor' diye eklemiş.
Çevresindekiler 'Amma yaptın ha, sen kendin beş dirhem etmezsin. Bu kırk kantar yağ da neyin nesi!' diyerek alaya almışlar serçeyi. Serçecik şöyle bir bakmış yüzlerine, 'Siz bunu anlayamazsınız. Varın gidin işinize. Herkesin kendine göre kantarı, topuzu var' demiş."
Metin Altıok'a göre aydın sorumluluğu ve etkinliği bir toplumun lokomotifidir. Eğer "Aydının gücü nedir?" diye soracak olursanız; masaldaki serçe örneği aydın sorumluluğunun kendisinin, kendiliğinden bir güç olduğunu söylemek olasıdır. Yeter ki bir toplum oturduğu yerde ille de güç için fil beklemesin! İşte benim 13 yıldır Sivas kıyımı suçlularından çok aydınlara, kendi safımızda sandıklarıma içerlemem de bu yüzdendir.
'Bir yarım umuttur'
Sivas'ın 10. yıldönümünde Fazıl Say tarafından bestelenen Metin Altıok Oratoryosu'nun da adı olan bir dize ile bitireyim yazımı. Ki bana göre sanatçının tam bir aydın ve sanatçı sorumluluğu ile yola çıktığı; unutmamak, unutturmamak adına çok önemli bulduğum bu eseri de ne yazık ki yine tırnak içindeki "aydın"larımız tarafından sansüre uğratılmıştır.
Ülkemizi başarıları ve çağdaşlığı ile yurtdışında da temsil eden Fazıl Say ise sansürü içine sindiremediği, susmadığı için bugün kendisine dönemin kültür bakanı tarafından açılan dava ile uğraşıyor.
Sözde aydınlarımız da meyve veren ağaç taşlanır misali onun tartışılmaz dehasını ve başarısını tartışıyorlar, sosyal bilincine destek olmak şöyle dursun köstek oluyorlar.
Onun aydınlığını gölgelemek istiyorlar. Varsın uğraşsınlar. Güneş balçıkla sıvanmaz! "Bir yarım umuttur elimizde kalan, göğüslemek için karanlık yarınları..."
Sivas sanıklarının dörtte üçü serbest
35 aydının katledildiği olay üzerine 124 kişi hakkında dava açıldı. 52'si bırakıldı, 8'i hiç yakalanmadı, çoğu hafif cezalarla kurtuldu
Sivas'taki Madımak Oteli'nde 2 Temmuz 1993'te meydana gelen ve 37 kişinin yanarak ölümüyle sonuçlanan olaylarla ilgili olarak 124 sanık hakkında dava açıldı.
Sekiz yıl süren hukuk mücadelesinden sonra dava 2001'de sonuçlandı. Yargıtay 9. Ceza Dairesi'nin onadığı karar uyarınca, "Cumhuriyete karşı örgütlü kalkışma" girişiminde bulunan sanıklardan 33'ü TCY'nin 146/1. maddesine göre idam cezası aldı. Bu müebbet ağırlaştırılmış hapse çevrildi, geri kalan sanıklar da değişik cezalara çarptırıldı.
Ancak 13 yılda içeride kalan sanık sayısı beraat ve tahliyelerle 33'e düştü. 8 sanık ise Yargıtay'ın 1997'deki bozma kararından bu yana firarda.
Yasa yanlış yorumlanıyor
2003 yılında Topluma Kazandırma Yasası'ndan yararlanmak için bugüne kadar Sivas davasından hüküm giyen 64 kişi başvuruda bulundu.
Bu başvuru üzerine infaz durumunda olanların bir kısmı mahkemece tahliye edildi. Müdahil avukatlarından Ali Sarıgül hâlâ firarda olanların bile bu ceza indiriminden yararlanmak için avukatları aracılığıyla dilekçe verdiklerini belirterek, "Onlar da dilekçe verince biz bu karara itiraz ettik. Çünkü mahkeme Topluma Kazandırma Yasası'ndaki değişikliği yanlış yorumluyor. 146/3'ü maddenin kaldırıldığını düşünerek salıveriyorlar ama bu hüküm yeni yasada 'Fer'i iştirak' olarak devam ediyor" dedi.
Davanın seyri
Sivas davası 21 Ekim 1993'te 79'u tutuklu 124 sanıkla başladı. İlk duruşmada sanıklar mahkemede toplu halde öğle namazı kılmaya kalkıştı.
- 25 Mart 1994'teki duruşmada önceki salıvermelerle tutuklu sayısı 78'e düşmüş, 51 sanığın daha bırakılmasını istemişti. Mahkeme 26 kişiyi bıraktı.
- 26 Aralık 1994'te 22 sanık hakkında 15, 3 sanık hakkında 10, 1 sanık hakkında 5, 54 sanık hakkında 3, 6 sanık hakkında 2 yıl ceza; 37 sanık hakkında beraat, bir sanık için de tefrik (dosyayı ayırma) kararı verdi.
- DGM'nin bu kararı müdahil avukatların yanı sıra, cezaları çok bulan sanık vekillerince de temyiz edildi. Yargıtay 9. Ceza Dairesi, 6 Haziran 1996 tarihinde kararı bozdu.
- Yargılama yeniden yapıldı ve 38 sanık çeşitli cezalara çarptırıldı.
-Yargıtay 9. Ceza Dairesi, 4 Mayıs 2001 tarihinde, tüm sanıkların mahkumiyet kararını onadı.
- Öte yandan, haklarında tutuklama kararı bulunan sanıklardan, başta Sivas Belediye Meclisi üyesi Cafer Erçakmak olmak üzere sekiz kişinin Almanya ve Suudi Arabistan'a sığındıkları öğrenildi. Davada kilit isim Cafer Erçakmak hiç yakalanamadı. Sivas katliamı sanığı Muhammed Nuh Kılıç'ın yıllardır Almanya'da Mannheim'da eşi adına açtığı dönerci dükkânını işlettiği ortaya çıktı.
35 aydın otelde yakıldı
Sivas'ta 2 Temmuz 1993'te, Pir Sultan Abdal'ı anma etkinlikleri, cuma namazından çıkan grubun eylemiyle katliama dönüştü. Şeriatçı grup, Aziz Nesin'in Salman Rüşdi'nin "Şeytan Ayetleri" kitabını yayımlamasını bahane ederek Madımak Oteli'ni ateşe verdi. 35 yazar, şair, sanatçı ve öğrenci hayatını kaybetti. Otel personeli ve oteli ateşe verenlerle birlikte ölenlerin sayısı 37'ye çıktı.
'Madımak Oteli müze olsun'
Alevi Bektaşi Federasyonu Genel Başkanı Selahattin Özel ve bağlı örgütlerin başkanları, Madımak
Oteli'nin müze yapılmasına ilişkin yasa teklifinin TBMM Genel Kurulu gündemine alınmasının reddedilmesi nedeniyle önceki gün AKP Ankara İl Başkanlığı binası önüne siyah çelenk bıraktı. Sivas olaylarında hayatını kaybedenlerin fotoğraflarının yer aldığı pankart taşıyap grup, "Sivas'ın ışığı sönmeyecek" sloganları attı. Özel de binanın "kebap salonu" olarak hizmet vermesinin canlarını yaktığını söyledi.
Bir kalem susar , yerini bir başkası alır. Bu kalemler tükenmez .Kalemler vardır , yılmadan , usanmadan , eğilmeden , bükülmeden yazar.
UĞUR MUMCU
Sayın Site Sakinleri,
Olur,olmaz konularla sizi de meşgul ediyoruz.İzin veriirseniz,bu gün değişik bir şey yapmak isterim: Bilirsiniz yarın 2 Temmuz..Madımak yüz karasının 14.yılı..
Bu sabah Aydınlık dergisinde okuduğum yazıyı aktarmak istedim:
SORUN!
Sorun dostlar!Her gün sorun!14 yıl önce 2 Temmuz günü’’Yanın! Geberin!’’diye diye Sivas’ta Madımak Otelinde 37 ‘Adam gibi Adam’ı nasıl yaktınız?Sorun!Nasıl kıydınız,o vatan sevdalılarına;yapıtlarıyla ülkeyi ışığa boğan o aydınlara,sanatçılara?
Yineleyelim:Siz nasıl müslüman’dınız?Kura’anda Yüce Tanrı bile:’’Din dayatılmaz’’derken; can almayı en büyük vebal sayarak:’’Kulumdam gasp ettiğin hiçbir hak,aldığın hiçbir can için bana gelme!Kuluma git;eşine,evlatlarına git!’’derken siz nasıl kıydınız,o eşsiz bilge insanlara?
Siz de,77 ceddiniz de;kin nefret üreten,kardeşe düşüren o kıyıcı ağababalarınız da bu vebali,bu acımasızlığı,kıyamete kadar,bir damga gibi alın şakınızda taşıyacaksınız!Ve kıyamet günü bile ödeyemeyeceksiniz o güzel insanların bahasını!Hiçbir şer(riniz),bu denliaşağılamadı insanı;bu denli kirletmedi ölümü!Siz nasıl Müslümansınız?
YILMAZ GRUDA
Madımak kurbanlarını saygı ve rahmetle,canileri lanetle anıyoruz.
Saygılarımla.
Madımak Otelde feci bir şekilde hayatını kaybedenleri saygı ve rahmetle anıyor, olaya sebebiyet verenleri de KINIYORUM.
Geçmişi bu güne taşımadan; Sıvas başta olmak üzere, tüm illerimiz katliam yeri değil, birlik beraberlik içinde, daima el ele, ülkemizi en iyiye en güzele en ileriye götürecek hedef alanları olmalıdır.
Hep birlikte, barış dolu aydın yarınlara...
Sayın AV. muratsadioğlu hatırlatğınız için sağolun sanki dün gibi ne kadarda çabuk geçmiş zaman ölenlerin hepşine Allah rahmet eylesin geride kalanlarına sabırlar dilerim.
Muhibe Akarsu - 35 yaşında,
Muhlis Akarsu - 45 yaşında, sanatçı
Gülender Aka - 25 yaşında
Metin Altıok - 52 yaşında, şair, yazar
Ahmet Alan - 22 yaşında
Mehmet Atay - 25 yaşında, gazeteci
Sehergül Ateş - 30 yaşında
Behçet Aysan - 44 yaşında, şair
Erdal Ayrancı - 35 yaşında
Asım Bezirci - 66 yaşında araştırmacı, yazar
Belkıs Çakır- 18 yaşında
Serpil Canik - 19 yaşında
Muammer Çiçek - 26 yaşında, aktör
Nesimi Çimen - 62 yaşında, şair, sanatçı
Carina Cuanna - 23 yaşında, Hollandalı gazeteci
Serkan Doğan - 19 yaşında
Hasret Gültekin - 26 yaşında şair, sanatçı
Murat Güneş
Murat Gündüz - 22 yaşında
Gülsüm Karababa - yaşında
Uğur Kaynar - 37 yaşında, şair
Asaf Koçak - 35 yaşında, karikatürist
Koray Kaya - 12 yaşında
Menekşe Kaya - 17 yaşında
Handan Metin - 20 yaşında
Sait Metin - 23 yaşında
Huriye Özkan - 22 yaşında
Yeşim Özkan - 20 yaşında
Ahmet Öztürk - 21 yaşında
Ahmet Özyurt - 21 yaşında
Nurcan Şahin - 18 yaşında
Özlem Şahin - 17 yaşında
Asuman Sivri - 16 yaşında
Yasemin Sivri - 19 yaşında
Edibe Sulari - 40 yaşında, sanatçı
İnci Türk - 22 yaşında
Kenan Yılmaz - 21 yaşında
İnsanın insana yapabileceği en büyük kötülük herhalde canını almaktır. Hele bu can alış, düşünceleri, mezhebi, ırkı, dini, rengi vb. kendisinden farklı diye ortaya çıkıyorsa bu tam bir barbarlıktır.
Aslında bu barbarlık örnekleri bizlere has değildir, bugün demokrasiden?!!! dem vuran Fransa Katolik-Protestan Savaşları'na ve barbarlığın en aşağılık örneklerine anayurtluk etmiştir. Gelişmiş Batının geçmişi bu tarz sayısız örneklerle doludur.
Çorum ve Maraş Katliamları'nın altyapısını, Türk-Kürt çatışması çıkarmaya çalışanların hangi dış odaklardan güç aldığını anlayamamış toplumumuz , dün barbarlık abidesi Batının alttan alta ve artık neredeyse açıktan verdiği gazı hala almaya devam etmektedir.
Dünün insan yakıcılarına, bir de bu gözle bakın. Olaylarda sorumluluğu olanlar sonrasında nerelere, hangi makam ve mevkilere gelmişler, maşalar hangi ülkelere gitmişler ve hala oralarda yaşıyorlar.
Ben bu işte iki ironi görüyorum: Birisi bugün Alevilerin bir kısmının; dün 37 canın kaybında bizzat sorumluluğu olan Batıya sırtını dayamış ve oralardan medet umuyor olması, ikincisi ise olaylarda idari sorumluluğu bulunanların kapılandıkları siyasi görüşe, bu seçimde oy vereceklerini beyan etmeleri...
Tabi asıl ironi ise şu : 37 insanın yakılarak katledildiği Madımak Otel'in altında şimdi bir kebapçı faaliyet gösteriyor.
12 yaşındaki Koray Kaya başta olmak üzere katledilenlere Tanrı'dan rahmet diliyor, failleri ise lanet ve nefretle kınıyorum.
Yeni Başlayanlar İçin:
ADAM YAKMA TEKNİKLERİ-1
1-Yakılacak kişinin özellikleri:
a-Öncelikle düşünen,ışık saçan kısaca aydın biri olacak.
b-Bizim gibi düşünmüyor olacak
c-Eser’i olacak.Bu eser’in edebi,sosyolojik,sanatsal olması fark etmez.
d-Kurban laik,demokrat ve özellikle Atatürkçü olacak.
Bu çok önemli:çünkü bunlar illa da ‘’Cumhuriyet,Atatürk Devrimleri ve İlkeleri’’ diye dayatırlar.İflah olmaz laik’tirler..
2-Kullanılacak Malzeme:
Tecrübe ile sabittir ki: Benzin malzemenin kralıdır.Bidon bidon taşırsın kimsenin ruhu duymaz.
Bu arada yangından kaçan olursa,vurmak için 1-2 silah da fena olmaz.
3-Olay yeri:Bunu artık biliyoruz:Otel,Motel,Kıraathane,Kitaplık en uygun yerlerdir.
Buraların yangın merdiveni,otomatik yangın söndürme cihazları filan olmayacak.
4-Özellikle bu tür şiir yazanlar tercih edilmeli:
Çünkü beyaz bir gemidir ölüm
siyah denizlerin hep
çağırdığı
batık bir gemi
sönmüş yıldızlar gibidir
Yitik adreslere benzer ölüm
yanık otlar gibi
Sen bu şiiri okurken
Ben belki başka bir şehirde ölürüm*
*(Behcet Aysan’ın bir şiirinden.)
BAŞBAĞLAR Katliğamında ölenlerede(33)kişi Allahtan rahmet dilerim
5 Temmuz 1993 de Erzicanın kemaliye ilçesine bağlı Başbağlar Köyüne Akşam ezanından sonra köye gelen yaklaşık 100 kişilik PKK'lı terörişt gurup,masum köylüleri tek tek evlerinden çıkararak köy meydanına toplayarak erkekeklerin üzerine kurşun yağdırıp köyü de ateşe verdiler.
29 kişi kursunlar sonucu 4 kişi de ateşe verilen evlerde diri diri yanarak katledildi.
Katliamı devlet yetkilileri ancak bir gün sonra haberdar olabildi.
Katliamı gerçekleştiren ve yardım edenlerden 16 sı yakalandı.
Ancak dava,22 Eylül 1997 de İzmir DGM de sadece 2 kişinin 14 ve 3;5 yıla mahkumiyetiyle son buldu.
Bugün, Sivas'ta Madımak Oteli'nin ateşe verilmesiyle başlayan ve 37 kişinin ölümüyle sonuçlanan olayların 15'inci yıldönümü... Saygıyla anıyoruz!
İki temmuz
Bu gün iki temmuz yüreğim yasta
İçimde yaşıyor otuz sekiz can
Bedenim burada aklım Sivas’ta
İçimde coşuyor otuz yedi can
………..İçimde yaşıyor otuz sekiz can
Cehalet kokusu gelir derinden
Davacıyım kirli insan erinden
Yarın bu içimi bakın derinden
Miraca koşuyor otuz yedi can
………..İçimde yaşıyor otuz sekiz can
Sızlıyor vicdanım can pazarında
Korkar hep kaçarım dil azarında
Ölümsüzdür onlar hak nazarında
Ufkumda ışıyor otuz yedi can
………..İçimde yaşıyor otuz sekiz can
Ey düzen mizanın yoksa darası
Biter mi sanırsın yürek yarası
Hainlerde kalsın bu yüz karası
Şafağa taşıyor otuz yedi can
………..İçimde yaşıyor otuz sekiz can
Her gün yanıyorum içim madımak
Öz yurdumdan gelir göçüm madımak
Tuşmuş yüreğim saçım madımak
Vahşete şaşıyor otuz yedi can
………..İçimde yaşıyor otuz sekiz can
İlhamiyim içim kavrulur gider
Külüm namertlere savrulur gider
Bir gün yüce divan kurulur gider
Sabrımız taşıyor otuz yedi can
………..İçimde yaşıyor otuz sekiz can
İlhami Arslantaş
Evet onların; değerli aydınlarımızın katledilişleri üzerinden tam 15 yıl geçti.
2 Temmuz 1993 tarihi ülkemiz tarihinin en kara günlerinden biri olarak belleklerimizden silinmiyor.Sözüm ona; bu kutsal din'imize inananlar asıl olarak inançsızlıklarını gösterdiler; Allah'ın verdiği ve ancak onun alabileceği canları acımasızca aldılar..
Tüm katledilen aydın'ların aziz anıları önünde saygıyla eğiliyorum..
Pir Sultan Abdal Şenlikleri için orada toplanan aydınlarımız bizi affettimibilmem ama biz kendimizi affetmemeliyiz. Gerçi bugün yobazlık bunu bir festivalin katliama dönüşmesi olarak göstermemek için ellerinden geleni yapıyorlarr ama acı gerçek duruyor. Müze olacak yerdede maalesef bir garip lokanta.
Buyurun size yıllar arasından gelen '' Aydın'' olmasada ''insan '' olan bir yürek. Ama o yürek yok bugün...
Hollandalı Carina Thuijs’ın yanmış cesedi, Türkiye’den doğduğu kasaba Doetinchem’e götürüldü ve orada defnedildi. Annesi, toprağa verilmesine rağmen biricik kızının öldüğüne inanmadı. "Kızım söylediği tarihte mutlaka gelecek" diyordu herkese.
Carina’nın dönüş bileti tarihinde havaalanına gitti. Uçak havaalanına indi. Ama Carina yoktu. Anne Thuijs, kızının öldüğünü o an anladı ve olduğu yere yığılıp kaldı. 22 yaşındaki Carina Thuijs’ın Sivas Madımak Oteli’ndeki son saatleri...
TARİH: 2 Temmuz 1993. Yer: Sivas/Madımak Oteli. Saat 13.30. Madımak Oteli’nin lobisi kalabalık. Lobidekiler, yarım saat sonra Pir Sultan Abdal Şenlikleri kapsamında Kültür Merkezi’nde başlayacak Arif Sağ’ın konserine gitmek için son hazırlıklarını yapıyor.
Carina Thuijs, aynı odada kaldığı Yasemin ve Asuman Sivri kardeşleri bekliyor. Bu arada lobidekileri izliyor.
Arif Sağ, sazının akordunu yapıyor.
Bir köşede Türk edebiyatının "ulu çınarı" 65 yaşındaki Yazar Asım Bezirci, iki büyük halk ozanı Muhlis Akarsu ve Nesimi Çimen ile muhabbet ediyor.
Bir başka grupta ise şairler bulunuyor: Metin Altıok, Dr. Behçet Aysan, Uğur Kaynar. Ekibin espri kaynağı, karikatürist Asaf Koçak da orada.
Semah ekibi bir köşede hocaları Kamber Çakır ile sohbet edip gülüyorlar. Carina, tek tük bildiği Türkçe sözcüklerle bu neşeli grubu anlamaya çalışıyor.
Herkesin kendisine gülümseyerek bakması çok hoşuna gidiyor. Hollanda’daki çekingenliği üzerinden atmasına, insanlarla rahat diyalog kurmasına kendisi de şaşırıyor.
Oda arkadaşları Yasemin ve Asuman’ın merdivenlerden inişini görüyor; el sallıyor onlara.
ÜNİVERSİTE ÖĞRENCİSİ İDİ
Carina, Türkiye’ye 11 gün önce 21 Haziran’da gelmişti.
Leiden Üniversitesi Kültürel Antropoloji Bölümü son sınıf öğrencisiydi. Bitirme tezini, sınıf arkadaşı Maryze Schoneveld ile birlikte hazırlayacaklardı. Tezlerinin konusu: Türk kadınlarının aralarındaki ilişkilerin nasıl yapılandığı; nelerle uğraştıkları ve aile içindeki rolleriydi.
Maryze, Hollanda’da yaşayan Türk kadınlarını; Carina ise Türkiye’deki kadınları araştıracak, sonra karşılaştırma yapacaklardı. Bu konuda kendilerine yardım edecek kişi ise aynı şehirde, Doetinchem’de yaşayan bir Türk, Rahmi Sivri idi.
Rahmi Sivri, Carina’yı Ankara Dikmen’de yaşayan akrabaları Sivri Ailesi’nin yanına gönderdi. Oteldeki Yasemin ve Asuman, bu ailenin kızlarıydı.
Yasemin Sivri, 18 yaşındaydı ve Hacettepe Üniversitesi Felsefe Bölümü’nde okuyordu.
Asuman Sivri ise 16 yaşındaydı; lise ikinci sınıfta öğrenciydi. İkisi de Pir Sultan Abdal Derneği’nde görevliydi. Yasemin, derneğin kütüphane sorumlusu, Asuman ise semah ekibindendi.
Carina, bir ay konuk olacağı Sivri Ailesi’ni çok sevmişti. Bu arada, Ankara Üniversitesi TÖMER Dil Merkezi’nde bir ay sürecek Türkçe kursuna başlamıştı. Ardından Çorum’un Mollahasan Köyü’nde çalışmalar yapacaktı.
Bir yandan dil kursuna giden Carina, arta kalan zamanlarında Yasemin ve Asuman Sivri ile birlikte Pir Sultan Abdal Derneği’ne gidiyordu. Sivas’taki şenliğe gitmeyi çok istiyordu.
Yasemin ve Asuman, "Sivas’ta su bulamazsın, aç kalırsın, yatacak, kalacak yer bulamazsın" diyorlardı.
Carina, "Siz ne yerseniz ben de onu yerim, siz nerede kalırsanız ben de orada kalırım" diyordu sürekli.
30 Haziran günü otobüs Ankara’dan hareket ettiğinde, yolcular arasında en mutlu kişilerden biriydi Carina...
SAAT 14.00
Carina’nın el salladığını gören Yasemin ve Asuman ona doğru yürüyor. Asuman telaşlı; Carina’ya "Telefon geldi mi" diye soruyor. Hayır. Halbuki ağabeyi Yalçın Sivri saat tam 14.00’te arayacağını söylemişti. Yoksa haber tatsız mıydı; ondan mı aramıyordu? Yasemin kardeşini sakinleştiriyor: "Arar merak etme."
O sırada lobiye Aziz Nesin geliyor.
Herkes hazır; konsere gidilmek üzere otelin kapısına yöneliyorlar.
Dışarıdan slogan sesleri gelmeye başlıyor: "Müslüman Türkiye"... "Kahrolsun Laikler"...
Ne oluyordu?
Öğreniyorlar:
Cuma namazından çıkan 500 kişilik grup, taşlar ve sopalarla konserin yapılacağı Kültür Merkezi’ne saldırmaya başlamıştı.
Konseri izlemek için gelenler karşılık verince, çatışma çıkmış; polis grupları zor dağıtmıştı. Ancak, konsere gelenler dağıtılırken, saldırganların hedefinde Madımak Oteli vardı.
Oteldekiler dışarı çıkmıyor. Ortalığın sakinleşmesini bekliyor.
Konserin iptal edilmesi canlarını sıkıyor. Basın bildirisi hazırlayarak yasaklamayı kınamak istiyorlar. O sırada polis, otelin önünü kuşatmaya alıyor. Azgın kalabalık otelin önüne kadar geliyor.
SAAT 15.30
Carina ilk kez tedirgin oluyor. Çünkü sürekli gülen insanların yüzü ilk kez asılmaya başlıyor. Salonda gerginlik var.
Sorduğunda, "Türkiye’de olur böyle şeyler, aldırma" diyor arkadaşları. "Birazdan biter."
Biteceğe pek benzemiyor. Saldırganlar otele girmeye çalışıyor. Yönetmen Erdal Ayrancı, Ozan Hasret Gültekin, Şehir Planlamacısı Muammer Çiçek, üniversite öğrencileri Serkan Doğan, Murat Gündüz, Ahmet Özyurt otelin giriş kapısına masa ve sandalyelerden barikat kurmaya başlıyor.
"Yaşlılar, çocuklar yukarıya çıksın!" deniliyor.
Carina, Yasemin ve Asuman’la birlikte odasına çıkıyor. O sırada otele ilk taş atılıyor. Arkasından yüzlercesi mermi gibi yağıyor. Odadan kaçıyorlar. Otelin tüm camları birkaç saniye içinde kırılıyor. Carina herkes gibi koridorda taşların durmasını bekliyor, sessizce.
SAAT 16.30
400 yıl önce Pir Sultan’ı taşlayanlar, o gün dirilmişti sanki...
Kalabalığa katılımlar artıyor. Bağırıyorlar: "Kanımız aksa da zafer İslam’ın..."
Arif Sağ sürekli telefonla Ankara’yı arıyor; yetkilileri haberdar ediyor. Yanıt hep aynı: Korkmayın, askerler geliyor!
Bir avuç polis, kalabalığı otele sokmamak için var gücüyle çabalıyor.
Otelde bulunanlar çaresiz.
Barikatların arkasında bekleyenler, saldırırlarsa ne yapacaklarını konuşuyor. Herkesin elinde fırça sapı, süpürge sapı, sandalye ayağı var. Kimsenin aklından yangın geçmiyor...
SAAT 17.30
Carina, ekipteki kızlarla birlikte koridorda oturmayı sürdürüyor.
16 yaşındaki lise öğrencisi Özlem ve 17 yaşındaki üniversite öğrencisi Nurcan Şahin kardeşlerle sohbet ediyor.
Aynı anda Özlem, çantasından çıkardığı rengárenk iplerle üniversite öğrencisi 19 yaşındaki arkadaşı Handan Metin’in saçını örmeye başlıyor.
12 yaşındaki Koray Kaya, başını ablası 17 yaşındaki Menekşe Kaya’nın dizine koymuş, hiç sesini çıkarmadan yatıyor. O sırada yanlarına karikatürist Asaf Koçak geliyor; mızıka çalıyor.
SAAT 18.30
Kalabalık yedi saattir otelinde önünde. Gitmiyorlar. Bir anlık öfke olamaz bu. Kime, neden bu kin?
Kültür Merkezi önündeki Ozanlar Anıtı yıkılarak otel önüne getiriliyor; parçalara ayrılıp otele fırlatılıyor.
Mustafa Kemal’in "Cumhuriyeti biz burada kurduk" dediği kongre binasının önündeki büstü tahrip ediliyor.
SAAT 19.30
Kalabalık, içeridekilerin kellesini istiyor! Eşit olmayan bir savaş bu. Otelin lobisindeki telefon susmuyor. Olayların çıktığını öğrenen bazı aileler çocuklarını merak ediyor, çırpınıyor yavruları için.
Yalçın Sivri, saatlerdir aradığı otelin telefonunu nihayet düşürebiliyor. Kız kardeşi Asuman’la konuşmak istediğini söylüyor. Asuman’ın telefona gelmesi zor. "Biz aradığınızı söyleriz" diyor oteldekiler. Ağabey Yalçın, "Söyleyin kardeşime karnesini aldım; takdir almış" diyor.
Asuman’ın bütün gün beklediği haber nihayet gelmişti işte; sınıfını takdirle geçmişti.
Sevinçli haberi aldı mı, bilinmiyor.
Çünkü...
Saat tam 19.50’de otelin elektrikleri kesiliyor...
Sonra... Duman kokusu...
Ardından... Kavurucu bir sıcaklık...
Ve alevler...
Gençlerin, çocukların çığlıkları yeri göğü inletiyor. Karanlığın içinde herkes bir yana savruluyor.
Carina, terasa ulaşmak isteyen semah grubunun arasında. Ulaşamıyorlar.
Carina ile birlikte o koridorda oturan semah grubunun gencecik kızları; Yasemin, Asuman, Belkıs, Handan, Gülsüm, Gülender, Huriye, İnci, Menekşe, Nurcan, Özlem, Sehergül, Serpil, Yeşim... Hiçbiri kurtulamıyor.
Eminim; Carina ve o dünyalar güzeli kızlarımız, ozanlarımız, yazarlarımız, aydınlarımız bizi çoktan affettiler.
Alıntıdır.
Yer oynak, kaygan yürürken yürürken yürünemez olur.
Baktığın her yer, herkes bulanık, herşey tanınmaz.
Dününü, bugününü, yarınını esirgermişsin de usul usul, uslu uslu..,bilemezmişsin... Bilmeye aklın, kalbin kifayet etmezmiş.
Oysa parça tesirli bir bomba imiş koynundaki ve gitmeye koyulduğun uzaklarda kara kara karanlıklar alev olmuş.., bir fitil ateşlenmiş oralarda senden bi haber, kilometrelerce harını eksiltmeden gelip yamacına ermiş, senin el nazarından sakındığın 'dününü, yarınını' 'O' gün infilak ettirip, yergök toz duman bir kıyıya savururken bu lanet.., O'nu kora çevirmiş...
Gündüz değil, gece değil hiçbir literatürde yazılmamış, adlandırılmamış, hiç kimsece yaşanmamış bir zaman diliminde. Film bir yerde kopmuş, makara boş dönmekte, kulaklarında bir cızırtı, bir parazit, tüm konuşanlar yabancı, uzak, sesleri olmayan dudak kımıltıları. Anımsamak için kendini hava gibi su gibi bir 'ayna'ya muhtaç.., geçip bakmak, uzun uzun bakmak.., bakmak yansımana! Bir elin suratında bir elini suretinde kendini arayıp da bulamamak..,ha cesaret diye aynanın gözleri ile buluşabilmek için canı dişe katmak.
Asti, 2 temmuz, Ankara'da akşam oluyor, hala hala çok sıcak.., acele etmeliyim.., zaten 2 gün geciktim.
Oysa seferler gibi.., O dakka zamanı durdurdum kendimde. Bir sayfa kapanıyordu üstüme biliyordum, sessizce bekliyordum, uzaklarda bir yerlerde birisi mızıka çalıyordu dinliyordum,
Yesterday ...
All my troubles seemed so far away
Now it seems as though they`re here to stay
I believe in yesterday;
Ve galiba belli belirsiz mırıldanamıyordum.
_________________________________
Doğduk, yürüdük, konuştuk, oynadık, okuduk, öğrendik, çalıştık, tembellik ettik, hayallerimiz oldu büyük, hayata uydu bir kısmı,,, bir kısmı uymadı kah revize kah heder ettik.., sevdik, sevmedik, dost olduk kimilerine gözü kara yürüdük, düşman olduk kimilerine, kalleşliklerimiz oldu kimsenin bilmediği, günahımıza girdiler, günahlarına girdik, yalanlarımız oldu kendimize göre sebepleri olan içimize sindirmemize yarayan, doğruları söyledik yüreklice, kazançlarımız oldu kimi yüreğimizi zenginleştirdi, kimi mevduatlarımızı. Yaşam bize ne getirdi ise eyvallah diyebildik..., yeter ki umudumuza el değmesin...
Umut.
Umut yaşamın katığı..,
En kıymetlindi, biliyorum. Sen de Çok'tu...Ömründen daha ÇOKTU...
__________________________________
Temmuz, Ağustos, Eylül, Ekim derken Ankara'ya yine yeni yeniden kış geldi. İlahi bir dans koreografisi gibi yine yeni yeniden geceler günlerce karlar düştü şehrin üstüne. Yüksel caddesi beyaza kesti.
Kardelen'in pencerelerinin ufku hem geniş hem dardır bilirsin. Gözlerin görebildiği hızla gelip geçen adımlar ise de, dizden yukarsını tasavvur etmek aklınının, beyninin vazifesi...
Birkez gittim, bildiğin bir masaya iliştim. Karlar üstünde adımlayan onlarca, yüzlerce çift ayak seyrettim. Umut ettim, beynime buyruk verdim.., olmadı. Tek bir çiftinin bile üzerine sulietin uymadı...
___________________________________
Gazeteler, ajanslar, bültenler manşetler attılar. Kitaplar yazıldı. Türküler yakıldı. Şiirler mısralandı. Mahkemeler kuruldu... 2 Temmuz mıh oldu, bu memleketin alnına vuruldu...,
yine de, kimi yürek kuytuluklarında bambaşka bir sızı barınır... hem isyan barındırır, hem tahammül...
Bugünlerine erse idin Ülkemin muhtemel kalemine çok daha çok iş düşecekti.
Yahut fırsat verselerdi kalemine bunca yıl içinde 'devekuşların' başlarını dimdik semaya kaldırmış olacaktı,,, biliyor musun 'hala devekuşlarını'n başını kumdan dışarda çizen olmadı... Bıraktığın gibi herşey, heryer.., ihtimal daha derinde...
____________________________________
dün, tüm sorunlarım çok uzak görünürdü
şimdiyse kalıcı görünüyorlar
oh, dün'e inanıyorum
aniden, eskiden oldugum adamın yarısı bile degilim
üzerimde bir gölge var
oh, dün aniden gelmişti
neden gitmek zorundaydı bilmiyorum, soylemedi
yanlış bir şey soyledim, ozluyorum dün'ü şimdi
dün, aşk oynaması o kadar kolay bir oyundu ki
şimdi saklanacak bir yere ihtiyacım var
oh, dün'e inanıyorum
neden gitmek zorundaydı bilmiyorum, soylemedi
yanlış bir şey soyledim, ozluyorum dün'ü şimdi
dün, aşk oynaması o kadar kolay bir oyundu ki
şimdi saklanacak bir yere ihtiyacım var
oh, dün'e inanıyorum
yesterday/dün....
________________________
Umud,,, pandoranın kutusundan en son saçılan dünyaya.., bu yüzden tüm saçılanlardan daha genç, daha diri, daha güçlü... Asaf,,, hep dediğin gibi....
MADIMAK!
İşte biz bunun için LAİKLİK diyoruz ya!
Başka daha nasıl anlatılır kaygılarımız ? Bu yaşanan olay kaygıların mesnetsiz yani dayanaksız olmadığının bir göstergesi değil de nedir? Siz korkularınıza insanların özgürlüğünü feda ediyorsunuz diyenlere bu yetmez mi?
Madımak'tan sağ kurtulan Serdar Doğan 2 Temmuz 1993’te Madımak'ta yaşananları anlattı...
30 Haziran 2009 / 08:55
Serdar Doğan’a “Sizce Alevisiniz diye mi orada yakılmaya kalkıldınız, Aziz Nesin yüzünden mi, neden?” diye sorduğumuzda aldığımız yanıt şu oldu:
“Aziz Nesin işin bahanesiydi. Alevi olmak da tek başına açıklamıyor. Asıl kavramsal olarak biz ‘öteki‘ olduğumuz için o günü yaşadık”
Eğer 2 Temmuz 1993’te ne olduğunu henüz bilmeyenler varsa umarız Serdar Doğan’ın iki gündür Milliyet’e anlattıklarını okuma fırsatı bulmuşlardır. Eğer biliyor, ama biraz unuttu gibi olanlarımız varsa umarız yine onlar da okuyabilmişlerdir. Yok, eğer unutmak isteyen ya da unutulabileceğini düşünenler çıkıyorsa işte asıl inşallah onlar okumuştur.
Ve son temenni: Bu yazıyı bugün bitirip kenara koyarken yaşı müsait olanlarımız hep beraber şunu düşünelim mi: “Ben 2 Temmuz 1993 günü saat 11.00-20.00 arası neredeydim, ne yapıyordum?”
Şimdi Doğan’la söyleşimize dün kaldığı yerden devam ediyoruz:
- 2 Temmuz’dan hatırladığınız en son kare bacağınıza yapışan erimiş camdı; sonra ne oluyor?
Sonra ben, kardeşim Serkan ve Hasret Gültekin karga tulumba üst üste konup, morga atılmışız.
- Siz mi? Tabii ben de… Nefes yok, nabız yok, ağzımdan köpükler gelmiş, kaslar gitmiş, her yerim yanık, ölmüş gibi duruyorum.
- Serkan?
Çok yanığı yokmuş Serkan’ın, o asıl karbondioksit zehirlenmesinden…
- Anne-baba; onlar nasıl duymuş peki?
Televizyonda alt yazıdan… Benim, kardeşimin, bir de uzaktan bir akrabamızın adını okur okumaz hemen hazırlanıp üç tabutla yola çıkıyorlar. Sabahın ilk ışıklarında da kaza yapıyorlar. O ruh haliyle bir tarlaya uçmuşlar. Allah’tan tarla…
Ama asıl vahimi sonra yaşanıyor. Katilleri serbest bırakanlar sabah sıkıyönetim ilan edip cenazeyi almaya gelenleri kente sokmuyor. O acılı insanlar ancak uzun süren kimlik tespitlerinden sonra girebiliyorlar. Her şeyi atlatıp sonunda morgun kapısına kadar geliyor babam. Ama artık gücü bitmiş, içeri giremiyor. Orada yığılıyor.
- Kim teşhis ediyor sizi?
İş dayıma düşüyor. Yanında da bir doktor. Ettiği yemine saygılı bir doktor olmalı ki cenazeyi son bir nabız kontrolüyle teslim etmek istiyor dayıma. Serkan’a bakıyor, nabız yok. Bana bakıyor, yok. Ama bana bir daha bakıyor, çok zayıf da olsa bir şey hissediyor. Birkaç kere daha kontrol ediyor, kalp atışlarımı dinliyor, sonunda diyor ki “Bu çocuk yaşıyor, çok zayıf da olsa nabzı atıyor.” Tabii dayım hemen babamın yanına koşuyor. Enişte diyor, Serkan’ı kaybettik, ama Serdar yaşıyor.
- Ne yapıyor baba?
Daha sonra bizim davanın avukatlarından da olan dayımın o sahne için ifadesi şudur: “Kim ne anlatırsa anlatsın, isterse ciltlerce kitap yazılsın, oğullarından birinin yaşadığını öğrenen o babanın attığı çığlığı, yüzünün bir tarafı salya sümük ağlarken, bir tarafının nasıl kahkaha attığını kimse tarif edemez. İşte Sivas oydu.”
- O sırada hemen müdahale edildi herhalde size?..
Şehrin elektriği, 2 Temmuz akşamından beri kesik olduğundan morgun soğutucusu çalışmıyormuş. Zor da olsa bir oksijen tüpü buluyorlar ve beni hemen hasta katına alıyorlar. Ama aslında o sırada morgda olmak hasta katından olmaktan daha güvenli. Çünkü saldırganlar bu sefer de yaralıların odalarını basıyor. Hastaların odaları değiştiriliyor, kapıya dolap falan konuyor ki açmasınlar diye.
- Sizinkiler ne yapıyor?
İki gün sonra beni hastaneden çıkarıp GATA’ya getiriyorlar. Tabii ben hala her şeyden habersizim. İlk kendime geldiğim ana kadar 16 gün geçmiş. Aslında çoğu zaman konuşulanları duyuyordum, ama konuşamıyordum, gözümü açamıyordum. Beyin o kadar oksijensiz kalmış ki komutlar gitmiyor. Tek yaptığım bağırmak.
Hatta hiç unutmuyorum, Yanık servisinin bölüm başkanı ayakucumda duruyordu, doktora “Murat şu çocuğa bir şey yap, ben bu çığlıklara dayanamıyorum artık, bu ağrıları durdurun, bir şey yapın” dedi. Murat doktor da “Hocam her şeyi yaptık, beklemekten başka çare yok” yanıtı verdi.
- Bacağınız dışında başka yerde yanık var mı?
Sırtım, kollarım, özellikle dirseklerim ve ellerim… Kaçış sırasında alevlerin deydiği, sıcak duvarlara çarptığım her yer. Olduğu gibi derim kavrulmuş ve oralardan kirli kanı akıtmak için o ölü derinin bildiğiniz jiletle kazınması gerekiyor. Tabii korkunç bir acı, çünkü resmen derinizi yüzüyorlardı. Fakat özellikle biri bu işlemi yaptığında canım çok daha fazla yanıyordu. Yoğun bakıma girebilenlerden biriydi ve bir keresinde onun yanındakilere “Yaşıyor mu len bu hâlâ” dediğini duydum. Kendime geldikten sonra izini sürdük, ama bulamadık o kişiyi.
- Peki, bu sesinizin kısıklığı, yavaşlığı o da mı Madımak hatırası?
Zehirlenme sırasında ses tellerim zarar görmüş, ama biraz da beyinle ilgili bir şey. Bazen iletimde bozukluk oluyor ve düşündüğümü ağzımdan çıkaramıyorum. Bazen okumakta da geç kalıyorum.
- Üzerinizde bıraktığı başka bir hatıra?
Hala sıcak bir şey tutamam. Ne zaman çay taşısam dökerim. Sıcağı hissettiğim an titremem artıyor. Mesela ben sigara içerken bile çakmaktan çıkan alev, sigaradan gelen duman hep bana eziyet gibi gelir.
- Serkan’ı ilk ne zaman duydunuz?
Kendime geldiğimde Sivas’ı hiç hatırlamıyordum. Sürekli ziyarete gelenler oluyor, ama Serkan yok, onu soruyordum, “Siz trafik kazası geçirdiniz, Serkan da başka hastanede” diyorlardı. Üzerinden iki hafta daha geçtikten sonra bir gün bir doktor söyledi, “Serkan öldü” diye. Abim vardı yanımda, hemen ona sordum, “Doğru mu?”, Abim hepsini anlattı. Ölenleri teker teker saydı. İlk duygum bir daha anne babamın yüzüne bakamayacağım oldu. Serkan bana emanetti ve ben onu koruyamamıştım. Tabii annemler hemen gelip beni öptüler, teselli ettiler, ama çok uzun bir süre bunu atamadım. Belki de hâlâ..
- Psikolojik bir destek aldınız mı?
Altı ay tedavi gördüm. Bir gün psikoloğum bana “Kusura bakma ama bazen çektiğin acının dozunu bilerek senin artırdığını düşünüyorum” dedi. “Çünkü acı önce çıkar, sonra yatay bir seyir izler, ardından inişe geçer. Ama sende hep çıkıyor, yataya dahi dönmüyor. Bu kuramda da böyle değil, kitaplarda da böyle yazmaz” dedi. Ben de sanırım otelden sağ çıkan herkesin vereceği yanıtını aynısını verdim doktora: “2 Temmuz gibi bir gün dünyanın hiçbir kitabında, hiçbir kuramcısının yaşamadıysa yazabileceği bir şey değildir.”
- Sivas’ta ölenlerin sayısının 37 denmesi sinirinizi bozuyor mu?
Hem de çok. Özellikle o iki katilin otelde öldürülenlerle anılması anlaşılır bir şey değil. Otel yandıktan sonra bile hala saldırmaya devam eden ve askerin açtığı ateşle ölen iki kişinin yitirdiğimiz değerlerle anılması bizi çok incitiyor. Ben o iki katili asla hiçbir zaman kardeşlerimle anmayacağım.
- Diğer iki otel görevlisi için?
Ben orada ölen iki otel görevlisi çocuğu bizimle aynı kaderi paylaşmış, yazık olmuş iki genç insan olarak görüyorum. Ama onları da kardeşlerimle beraber anmayacağım. Biz orada taşlanırken o iki görevli patronlarına iletmek üzere neye zarar verdiğimizin notunu tutuyordu. İkisine de kaç kez söyledim çıkın, size bir şey yapmazlar diye. Ama onlar inatla patronlarının malını korumaya devam ettiler. Bize ne olduğu ise umurlarında bile değildi.
- Madem orası otel olarak duruyor, madem dönerci yapmışlar altını, Aleviler neden bugüne kadar Madımak’ı satın alıp kapatmadı?
Alınmaması çok da hayırlı bir şey oldu. Çünkü biz alsaydık saldırılardan koruyamazdık ve orayı her gün yeniden tadilat ettirmek zorunda kalırdık. Aynı Ruhi Su’nun mezarı gibi olurdu, sürekli yıkılırdı. Bunu yapması ve sonra da koruması gereken devlet.
- Orası ne yapılırsa sizin acınızı biraz olsun dindirir?
Kitapçı olsun diyorlar; bu nasıl bir rahatlıksa orada koruyamadığın adamların kitaplarını satacaksın. Çiçekçi olsun diyorlar; Koray 12 yaşında çiçek gibi çocuktu. Sen öylesi çiçek gibi insanları, kızları, o yaştaki çocukları katledeceksin, sonra dalga geçer gibi çiçekçi dükkanı açacaksın. Bunların hiçbir samimi değil. Oranın olması gereken tek bir yer var; utanç müzesi. İçine bir şey koymalarına bile gerek yok. Sadece önünden geçenler “Burada böyle bir şey olmuştu” diye hatırlasın yeter.
- Ancak otel sahibi kolay satacağa benzemiyor galiba?
Şükrü Erbaşın dediği çok güzel bir dize var; başkasının ateşiyle kendini ısıtana lanet olsun… “Artan marka değeri” olduğu için en son sekiz milyon Euro istiyormuş. Bu söylediği fiyatla Sivas’ın yarısı alınabilir.
- Peki sizce devletin sekiz milyon Euro’su yok mudur?
Zaten Alevi açılımı, çalıştayı osu busu yerine bir bunu yapsalar samimi olup olmadıklarını asıl o zaman kanıtlamış olurlar. Ama çok da bir şey beklememek lazım. Sonuçta Temel Karamollaoğlu, Şevket Kazan’la birlikte siyaset yapmış insanlar. İstedikleri kadar gömlek değiştirsinler. O zihniyet kemiklerine kadar işlemiş bir kere.
- Yalnız AKP yedi yıldır var; onun öncesindeki dokuz yıl için ne diyeceksiniz?
Biz zaten bir tek Ecevit’in iktidarda olduğu dönemden umutluyduk, ama hele de onun zamanında Madımak’ın müze olmaması bize çok daha acı verdi.
- Otel sahibi öyle, siyasiler böyle; ama bir de geçen yıla kadar o otelin lokantasına gidenleri sormak gerekiyor: İnsan etinin yakıldığı bir yerde yine etin yakılmak suretiyle yapıldığı döner yemeğe gidilmesi size nasıl geliyor?
Oraya zevkle gidildiğini düşünüyoruz biz. Çünkü orası bazıları için kutsal bir yer. Bizim dostlarımızın gülüşlerinin ve kokularının hala olduğu yerde onlar et yiyebiliyor olmanın keyfini yaşadılar ve bunu da inadına yaşadılar. Hiç bilinçsiz bir durum değildi o. Bizi acıtmak içindi.
- Bilmeden gidenler olmuş olamaz mı?
Olabilir, bilmeden yoldan geçerken gelen insanlar da vardır, ama kaçının öğrendikten sonra boğazı düğümlenip çıktığından emin değilim. Belki olmuştur, ama genel hava orada sanki hiçbir şey yaşanmamış gibi.
- Vatandaş unuttu mu sizce 2 Temmuz’u?
Öyle görünüyor. Mesela bu Perşembe günü Ankara’da bir markanın büyük bir şenlik organizasyonu düzenleniyor. Oysa 2 Temmuz bu milletin ortak bir acımız olmalı, sadece Alevilerin değil, ama o duyarlılık gösterilmiyor.
Gerçi Fenerbahçe’nin 100’üncü yıl kutlaması da 2 Temmuz’da yapılacaktı. Biz bir mektup gönderdik, özür dileyerek hemen iptal ettiler. Böyle örnekler de var tabii…
- AKP’nin Alevi milletvekili Reha Çamuroğlu ise, “Ben müzeler, kırım anıtları sevmem. Uluslaşma sürecinin hatırlamalar kadar bazen de unutmalarla gerçekleşebileceğine inanıyorum” demişti.
Ben ise unutmamak için yanık izlerime deri nakli yaptırmıyorum. İnsan yapısıdır, unuturum, duyarsızlaşırım diye…
- Devlet Serkan için ne kadar tazminat verdi, Serdar için ne kadar?
İkisini de almadığımız için bunu ben bilemeyeceğim. Çok büyük bir küfürdü o bizim için. Oğlunuzun birinin ölmesine, diğerinin yanmasına göz yumduk, kusura bakmayın, alın bu parayı, unutun. O yüzden öyle bir paranın miktarını bile sormadık, bilmiyoruz. Galiba bir hesaba yatırılmış, oradan bizim dernek için kullanılmış, ama biz evimize sokmadık o parayı.
- Geçen yıl Arif Sağ’a “Madımak’a gidip orada söyleşi yapalım mı” demiştik; “Ben Sivas’ın önünden bile geçemiyorum” yanıtını vermişti. Siz 16 yıldır hiç gittiniz mi Madımak’a?
Umarım bütün gücümü toplayarak bu 2 Temmuz’da gitmeyi planlıyorum, ama bugüne kadar ben de Sivas’ın önünden dahi geçemedim. Nörolojideki doktorlarım da oraya gitmeyi biyolojik olarak kaldıramayacağımı, aşırı stresten inme gelebileceğini, tekrar konuşamamaya başlayabileceğimi söylemişlerdi. Ama umarım bunu bu yıl aşarım.
- Siz daha Sivas’a gitmeden gelen tehdit telefonları varmış, peki hiç “Gitmesek, başımıza bir şey gelir” demediniz mi?
Demedik, çünkü şunlara güveniyorduk: Birincisi, bir şey olacaksa bile en fazla kolumuzu bacağımızı kırarlardı, ama yakacaklarını aklımızın ucundan dahi geçiremezdik. İkincisi, orası Sivas’tı. Cumhuriyet’in kurulduğu, bütün devrim kararlarının alındığı yer. Üçüncüsü, etkinlik Valiliğin ev sahipliğinde yapılıyordu. Yani arkamızda devlet vardı. Dördüncüsü, yanımızda ünlü isimler olacaktı, onlara herhalde kimse bir şey yapmazdı. Beşincisi de dönemin Kültür Bakanı Fikri Sağlar 2 Temmuz günü heykelin açılışını yapmak için geleceğini defalarca söylemişti. Onun orada olması bizim de garantimizdi. Bizi oraya götüren de biraz onun verdiği cesaretti.
- Sağlar’ın o gün oraya gelmekten son anda vazgeçmesine ilişkin kuşku uyandıran açıklamalar yapıldı; siz ne düşünüyorsunuz?
Biz gelmemesini bir şekilde anlamaya çalıştık. Ama Sivas sonrası hiç konuşmuyor olmasının ne anlama geldiğini hâlâ çözemedik. Susurluk Komisyonu’nda yer aldı, dosyalar hazırladı, binlerce kez Susurluk paneli verdi, yetmedi dizisini yaptı, ama ne hikmetse Sivas hakkında 16 yıl boyunca tek kelam etmedi.
- Sizce Alevisiniz diye mi orada yakılmaya kalkıldınız, Aziz nesin yüzünden mi, neden?
Aziz Nesin işin bahanesiydi. Alevi olmak da tek başına açıklamıyor. Biz muhalif olduğumuz, öteki olduğumuz için o günü yaşadık.
- Yani o günden çıkardığınız siyasi ders nedir?
Biz Madımak’ta siyasallaştırılmış İslam’ın istediği zaman neler yapabileceğini, kimleri yedeğine alabileceğini gördük. İkincisi Alevilerin hiçbir zaman devlete güvenmemesi gerektiğini. Olan hep bize olmuştur ve bu böyledir. Üçüncüsü de en azından 2 Temmuz 1993 günü Türkiye aslında şeriatla yönetiliyordu. Çünkü sizin sekiz saat recm edilmeniz ve güvenlik güçlerinizin bunu seyretmesi ancak şeriatta olabilecek bir şey.
- Bu ay tamamlanması beklenen üçüncü iddianamede Sivas’la derin organizasyonların arasındaki bağlantıların masaya yatırılması bekleniyor; sizce Sivas’ta Ergenekon var mıydı?
Maraş’ta ne vardıysa Sivas’ta da o vardı. Ben bunların üç tane çapulcunun işi olduğuna asla inanmam. Sivas derin bir organizasyondu.
- Peki arkasındaki niyet?
Eğer bu niyet bir Alevi-Sünni çatışması çıkarmak idiyse bu çok salakça. Biz Kerbela’dan beri katlediliyoruz, ama hiç karşılık vermemişiz, bunu hâlâ anlamıyorlar mı?
- Bir de şuradan bakalım; velev ki Ergenekon, bu sizin için o gün size saldıranların kökten dinciler olduğu bilgisini değiştirir mi?
Böyle bir şey olabilir mi? O zaman o aşırı dincilerin topyekûn geri zekalı filan olduklarını düşünmek gerekiyor. Biri onlara balkondan atlayacaksınız sürü halinde dese, yapacaklar mı? Siz gazete ve dergilerinizde “Şanlı Sivas kıyımımız” derken herhalde bunu da Ergenekon yazdırmadı size... Aralarında üç beş tane ajan olabilir, ama bu oradaki recm vakasının sosyolojik boyutlarını yok etmez.
Üstelik inatla devam ediyorlar. Kırmızı bültenle aranan sanık Sivas’ta ehliyet alıyor, nikâh kıyıyor. Bir tanesi İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nde gişe memuru çıkıyor. Kim bilir kaç belediyede daha kaçı çalışıyordur. Peki biz bunları unutur muyuz sanıyorlar?
ASKER GELİNCE “BOSNA’YA GİDİN” DİYE BAĞIRDILAR
“2 Temmuz günü olaylar sürerken -saat kaçtı hatırlamıyorum- 15 kişilik bir asker grubunun otelin önüne geldiğini gördük. Birden hepimize bir umut geldi. Öyle sevindik ki anlatamam, birbirimize sarıldık, kurtulduk, geldiler dedik. Ama çok geçmedi birden saldırganların sloganları değişti, ‘Asker Bosna’ya’, ‘En büyük asker bizim asker’, ‘Bosna’daki Müslüman kardeşlerimizi kurtarın’. Sonra içlerinden birileri askerin yanına gelip bir şeyler konuştu. Konuşma bittikten sonra asker hızlı bir şekilde geri çekildi. Biz daha kuvvetli gelirler diye düşündük, ama işte öyle olmadı, bir daha gelmediler.”
BİZİ KURTARMAYAN BBP’LİLER YARGILANMALIYDI
“Otelden BBP’ye giden havalandırma boşluğunu önceden keşfedebilsek ya da ne halde olduğumuzu gören BBP’liler ‘Arkadaşlar çatıyı zorlamayın, gelin buradan kurtulabilirsiniz’ deseler yangın çıktığında dahi kimsenin burnu kanamadan kurtulabilirdik. Ama tam tersine bizimkiler keşfettiği halde almamak için uzun süre direnmişler. En sonunda Aziz Nesin’in koruması komiser Mehmet kimliğini gösterip silah çekmiş de öyle girebilmişler. O yüzden BBP’nin oradaki tavrı çok önemlidir, ama ne hikmetse onların hiçbiri yargılanmadı. Kimse onlara siz ne biçim adamsınız demedi.”
“GEREKİRSE SEN ÖL, AMA AZİZ NESİN’İ SAĞ İSTİYORUM”
“Sonradan öğrendim ki, taşlar odanın içine yağıyor ve cam kırılmış vaziyetteyken Aziz Nesin, Lütfü Kaleli’ye ‘Lütfü beni yatağıma yatır. Sen benden genç bir insansın, daha çok dayanırsın, ama ölümümle bunları sevindirmeyeyim. Kötü bir halde, kıvranırken beni bulmasınlar. Yatağımda bulsunlar hiç olmazsa’ demiş ve uzanmış. O sırada fark ediyorlar ki itfaiye merdiveni gelmiş, Aziz hocayla Lütfü hocayı alacaklar. Ama tabii oradaki alçaklar Aziz hocayı merdivenden atıyor, düştüğü yerde dövmeye çalışıyorlar. Allah’tan hemen yetişen bir polis aracına alınıp götürülerek kurtarılmış Aziz Hoca. Zaten söylenene göre dönemin Genelkurmay Başkanı Orgeneral Doğan Güreş Vali Ahmet Karabilgin’i arayıp emir vermiş; Ne yap ne et gerekirse sen öl, ama Aziz Nesin’i sağ istiyorum, demiş.”
BİR ÖZGEÇMİŞTEKİ MADIMAK İZLERİ
Serdar Doğan 1972, Ankara doğumlu. Anne babası Tuncelili, ancak beş çocuklarının kütüğü de Çankaya. Nüfus kimliğinde Tunceli yazmasının zararlarına karşı babalarının koruma refleksi…
İkinci bir refleksi de Keçiören’den taşınırken gösterdiler. “Niye Ramazan’da ışıklarınız yanmıyor”, “Çocuklar niye Kuran kursuna gitmiyor”, “Babanın sakalları niye Stalin’inki gibi” sorularından tedirgin olan Doğan ailesi kendilerini daha güvende hissettikleri başka Alevilerin yanına taşındılar.
2 Temmuz öncesinde Altındağ Belediyesi, Pir Sultan Abdal Tiyatro Topluluğu ve Ankara Deneme Sahnesi’nde tiyatro çalışmalarına katılan Doğan, 2 Temmuz yüzünden altı yıl gecikmeli olarak Dokuz Eylül Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Tiyatro Bölümü’nü kazandı. Dört yıl sonra mezun olduğunda ise bir dramaturg olarak TRT ya da Kültür Bakanlığı’na girme yaşı geçmişti.
Bunun üzerine Canlar Tiyatrosu’nda oyun yazarlığına başlayan Doğan’ın Sivas katliamını anlattığı “Simurg” adlı oyunu ilk kez 2006’da AST’ta sahnelendi. İki aylık Avrupa turnesinden daha geçen hafta dönen Serdar Doğan aynı zamanda Pir sultan Abdal Derneği Ankara Şube Başkanı, evli ve 19 aylık Deren’in babası.
Alıntı : Haber 3
2 TEMMUZ 16 Yıl önce bugün işlenen İnsanlık sucunu unutmadık.
Katliamda yaşamını yetirenleri saygıyla anıyor yakınlarına sabır diliyorum.
Sivas katliamında ölenler anılıyorAlıntı:
av.muratsadioğlu rumuzlu üyeden alıntı
2 Temmuz 2010
2 Temmuz 1993 tarihindeki Pir Sultan Abdal Şenlikleri sırasında Sivas ımak Oteli’nin ateşe verilmesi sonucu 33 aydın ve 2 otel görevlisinin yaşamını yitirdiği Madımak Katliamı’nda hayatını kaybedenler olayın 17. yılında anılıyor
Sivas'ta olanlar elbette kabul edilemez ,Cumhuriyet tarihinin yüzkaralarından bir olay.Ancak alevi vatandaşlarımızda bıraksın artık bu mağdurlar edebiyatlarını.Bu ülkenin en özgür kesimi olduklarının farkında değiller sanırım.Ayrıca Ulu Önder Mustafa Kemal,aslında alevilerin gram umrunda değil.Bir kere Dersim'den kuyruk acıları var.İçin için bir nefret var ama bunu kusamıyorlar.Çünkü kemalizm onların işine gelen bir durum.
Geçenlerde madımakta ölenlere ait otopsi görüntüleri yer aldı çoğu silahla vurulup öldürülmüş yanarak ölmemiş olayın örgüt işi olduğu apaçık belli herkes yutar biz yutmayız onlar yedirdik yutturduk sanırlar ben olay gününden beri bunun mezhepsel bir iş olmadığını bu devletin öz evlatlarınca gerçekleştirilmiş hıyanet olduğunu düşündüm hep.
Camiden çıkıp otel önünde nümayiş yapan zevat hadi cahil de provoke olmuş.
Benim anlamadığım hepsi "aydın" olanlar nasıl oluyor da provoke oluyor? Onlar da cahil diyorum ama kabul etmiyorlar.
Üç tane tezgahtar; dekoru, ışıkları, ses sistemini hazırladıktan sonra hem onları hem bunlar gaza getirip önce Sıvas'ta sonra Başbağlarda 70'e yakın insanı katletti.
Bize de "vay Atatürkçü vay laikçi vay din düşmanı vay irticacı" demek kaldı...
Tezgahtarları gören yok ya eyvah!
Ermenilerden özür dileyen aydınları gördükten sonra aydınlıklarına inancım kalmamıştır bence ülkemizdeki çoğu aydın zifiri karanlıktadır.
Tezgahtar ABD-Evanjelizm-F tipi cemaatAlıntı:
senoleker rumuzlu üyeden alıntı
Sayın hakkaniyetli..O salyalarınızı cemaatimiz üzerine akıtmana asla izin vermeyeceğim.Cemaati bu iğrenç komploya karıştırmak ahmaklıktır.Biz sizler gibi, bize kötülük eden insanlara lanet okumadık,gene de haklarımızı onlara helal ettik.Bu zihniyetin temsilcileriyiz ki,hepimizin de aklı başında.Biz bir terör örgütü değiliz.Hocamız 1243 davanın hepsinden beraat etti ama yılmadı kan emici güçler.En büyük korkumuzdur kul hakkı .Her ne kadar siz bizi canavar gibi görseniz de.Alıntı:
Hakkaniyetli rumuzlu üyeden alıntı