Anılarla ATATÜRK

Ankara'da yakici bir yaz günü idi Atatürk beraberinde arkadaslari ve yaverleri oldugu halde Kizilcahamam'a giderken Kazan köyü yakinlarinda durmus ve otomobilinden inmisti. Köyün kadini, genci, yaslisi, ihtiyari köylerin içinden geçen, sosede duran bu yabanci konuklari görünce hep kosustular. Kimi su seyirtti, kimi ayran , bunlardan biri, gügümünden aktardigi soguk ayrani ata'ya uzatti:

- bir soguk ayran içermisiniz,dedi.

Bu çorak iklimin kavurdugu yüzünde bronzlasmis Türk kadinin en bariz ifadelerini tasiyan, bir türk anasi idi. Bögrüne sikistirdigi kundagi biraz daha bastirdiktan sonra, sag elindeki ayran bardagini uzatti, bekledi. Ata'si, ayrani kana kana içmis ve biran durakladiktan sonra ona:

- senin kocan kim? Diye sormustu

Köylü kadini,yüzü tunçlasmis, elleri nasirli bir Türk anasi Ankara'nin kendine has sivesi ile kocasinin Sakarya harbinde bogazindan yaralanmis bir cengaver oldugunu söyledi. Ata bir soru daha sordu:

- ne zaman dogdun?

- 1919'da Atatürk Samsun'a çiktigi zaman dogdum.

Ata, bir an düsündü. Yil 1934 idi. Kadinin bu ifadesine göre 15 yasinda olmasi lazim gelirdi. Halbuki karsisindaki kadin 25 yaslarinda görünüyordu tekrar sordu:

- nasil olur

- evet , nasil olurdu .bu sati kadin hiç tereddütsüz, o her zamanki nüktedan haliyle ve memleketin isgal altinda geçirdigi aci yillari ima ederek:

- evet pasam,ondan evvel yasamiyordum ki !

Bu espiri ata'yi bir hayli düsündürdü. Ayrilirken yaverine kadinin ismini ve adresini not ettirdi.daha sonra biz sati kadini büyük millet meclisine giren ilk kadin milletvekili olarak görmekteyiz.

Yeşilaycı bir profesör bir konferans veriyor. Bir ara dinleyicilere sormus:

"Bir eşegin önüne iki kova koysanız. Biri su dolu, biri rakı. Hangisini içer?"

Cevabı kendi veriyor: "Tabii suyu."

Gene bitirmiyor soruyor: "Neden?"

Arkadan bir bekri söz alıyor. Yüksek sesle cevaplıyor.

"Eşekliğinden."

Atatürk bu cevaba bayılıyor. Gülüyor, gülüyor.

Bir akşam Orman çiftliğinde yanında erkanı, açık havada oturuyorlar.

Rakılarını yudumluyorlar. Biraz ilerde 15-16 yaşlarında bir çiftçi çocuk çalışıyor. Atatürk el edip, çağırıyor. Soruyor:

"Söyle çocuk: Bir eşegin önüne iki kova koysan. Biri rakı dolu, biri su. Hangisini icer?"

Anadolu tosunu yutkunuyor. Bakıyor. Gazi Paşa Hazretlerinin ve yanındaki muhterem zevatın önünde rakı kadehleri. Devletin en büyükleri...Esas vaziyetine geçiyor:

"Rakıyı kumandanım!"

Atatürk kahkahayı basıyor. Herkes şaşkın. Ata onlara dönüyor. Muzip:

"Aman beyler! Neden diye sormayın!"

Yıl 1922. 14 Ocak gece yarısı. Mustafa Kemalin özel treni Eskişehire doğru gidiyor. Bu yolculuk bir kamuoyu yolculuğu olacak ve Gazi, savaş sonrası Anadolusunda bazı şehirlerin nabzını yoklaya yoklaya İzmire gidip annesini görecek. Ve Latifeyi.

Ama o gece çok sıkıntısı var Mustafa Kemalin ve bir türlü uyku tutturamıyor.

Ali Çavuş kompartımanın kapısı önünde sigara üstüne sigara içiyor. Kapıya dayanmış karanlığı seyreder ken bir yandan da kendi kendine mırıldanıp duruyor.

Bu işin bu kadar çabuk oluvereceğini hiç düşünmedim.

İşte, sonunda şifreli telgraf geldi. Zübeyde anamızı yitirdik. Peki, ne duruyorum. İçeri girip onu uyandırmalıyım. Ama işe bak, giremiyorum. Kıyamıyorum paşama. Nasıl derim ki: Anamız öldü paşam!diyemem. Onun yüreği anası için atar. Hep söyler. Vatanı kurtarmakla anasını kurtarmak aynı anlama gelir onun için. Kapıyı açsam, telgrafı uzatsam, Paşam sen sağ ol desem Eyvah demez mi?Koca vatanı kurtardım ama anamı kurtaramadım demez mi?"

Ali Çavuş, anlattığına göre birden yerinden sıçramış. İçeriden bir ses geliyor. Mustafa Kemal sesleniyor.

Çavuş kompartıman kapısını açıp selam duruyor:

Emret Paşam.

Mustafa Kemal yatağa oturmuş soruyor telaş ile:

Ne demeye kapıda bekliyorsun sen?

Uyku tutturamadım da Paşam

Annemden bir haber var mı?

Az önce bir telgraf geldi dediler, şifreyi çözünce size sunacaklar.

Boşuna kıvranma Ali, benden de saklamaya çalışma. Ben haberi aldım.

Ali Çavuş bir şey yokmuş gibi durmaya çalışıyor ve merakla soruyor:

Ne ola, ne haber aldın ki paşam? Hayır haber inşallah.

Mustafa Kemal usul usul anlatıyor.

Az önce dalmışım, rüyamda yeşil bir ovada anamla el ele geziniyorduk. Hep olduğu gibi bana birşeyler anlatıyordu. Birden bir fırtına çıktı. Bir sel bastırdı, anamızı aldı götürdü. Hiçbir şey yapamadım. Hiç, hiç!..

Çavuşu bir titremedir almıştı. Derken.. Mustafa Kemal emri verdi:

Çocuk! Al getir şu telgrafı, hemen!

Ali Çavuş kompartımandan çıkar çıkmaz, çözümü getiren görevliyle karşılaştı.

Ver onu dedi. Paşamız bekliyor.

Kağıdı aldı, içeri girdi, selam durdu ve: Sen sağol paşam dedi.

Millet sağ olsun.

Gözünden iri bir damla göz yaşı akıvermişti. Çavuş Ağlama paşam diye yalvardı.

Neden? Ben insan değil miyim? Anam öldü. Ben buna ağlarım. Ama, Anavatan kurtuldu. Bununla da te selli bulurum. Benim için ikisi bir.

İşte ben bunun için:

Bulunur kurtaracak bahtı kara maderini diye cevap vermedim mi Namık Kemale? Birden Mustafa Kemal ile Ali Çavuş birbirlerine sarıldılar ve açık açık, hıçkırıklarla, içli içli ağlıyorlardı.

Yıl, 1933; mevsim, kış. Yer, Ankara tren istasyonu.

Akşam üstü.

Gazi, yurt gezisine çıkacak, gar dolup taşıyor onu uğurlamaya gelenlerle.

Gazi trene bineceği sırada bir köylü kalabalığı yararak koşa koşa onun yanına ulaşmayı başarıyor, ayaklarına kapanıyor.

Yaverleri, ilgililer köylüyü tutup götürmek istiyorlar.

-Bırakın!..." Kendisi eğilip kaldırıyor köylüyü.

-Nasılsın yurttaşım?

-İyiyim Paşam, iyiyim.

-Senin iyiliğine memnun oldum. Benden ne istiyorsun?

-Hayır Paşam, bir şey istemiyorum.

-Niçin geldin öyleyse?

-Seni gördüm, kendimi tutamadım, ayaklarına kapanmak istedim.

-Yok, sen benden bir şey istiyorsun, söyle bana yapacağım.

-Sağlığından başka bir isteğim yok Paşam.

-Ben biliyorum senin istediğini, sen benimle kucaklaşmak istiyorsun.

Köylü yoksul, üstü başı dökülüyor, üstelik giysileri kirli.

Gazi, sarılıyor köylüye, kucaklıyor onu, bağrına basıyor, yanaklarından öpüyor.

O sırada orada kalabalık arasında bulunan Feridun Cemal Erkin diyecektir ki:

-"Etrafıma baktım, herkes mendili çıkarmış ağlıyordu.

O, Cumhuriyet'in 3. yıldönümünde tribünlerden inip, çevresindeki asker çemberini kaldırtıp, yaverini de uzaklaştırıp halkla birlikte, ellerini iki vatandaşının omuzlarına dayamış yürürken duyduğu mutluluğu tatmak isteyecekti hep.

Halk nasıl da kendiliğinden onu incitmemek için arada bir boşluk bırakmıştı o gün.

Epeyi yürümüşlerdi öylece.

-Artık otomobile binseniz, demişti birileri.

Onlara dönüp demişti ki:

-Sen belki ömründe sevmişsindir. Fakat hiç sevildin mi? Bundaki zevk hiçbir şeyde yok. Hele âşığın Türk milleti olursa!..

Ve eklemişti:

-Beni bu zevkten biraz daha ayırmayın...

Gazi Çiftliğinde dolaşıp hava alırken oldukça yaşlı bir kadına rasladık. Atatürk attan inerek bu ihiyar kadının yanına sokuldu.

- Merhaba nine

Kadın Ata'nın yüzüne bakarak hafif bir sesle;

- Merhaba dedi.

- Nereden gelip nereye gidiyorsun? Kadın şöyle bir duralayıp,

- Neden sordun ki, dedi. Buraların sabısı mısın? Yoksa bekçisi mi?

Paşa gülümsedi.

- Ne sahibiyim ne de bekçisiyim nine. Bu topraklar Türk milletinin malıdır. Buranın bekçisi de Türk milletinin kendisidir. Şimdi nereden gelip nereye gittiğini söyleyecek misin? Kadın başını salladı.

- Tabii söyleyeceğim, ben Sincan'ın köylerindenim bey, otun güç bittiği, atın geç yetişdiği kavruk köylerinden birindeyim. Bizim mıhtar bana bilet aldı trene bindirdi, kodum Angara'ya geldim.

- Muhtar niçin Ankara'ya gönderdi seni?

- Gazi Paşamızı görmem için. Başını pek ağrıttım da.... Benim iki oğlum gavur harbinde şehit düştü. Memleketi gavurdan kurtaran kişiyi bir kez görmeden ölmeyeyim diye hep dua ettim durdum. Rüyalarıma girdi Gazi Paşa. Bende gün demeyip mıhtara anlatınca, o da bana bilet alıverip saldı Angaraya, giceleyin geldimdi. Yolu neyi de bilemediğimden işte ağşamdan belli böyle kendimi ordan oraya vurup duruyom bey.

- Senin Gazi Paşa'dan başka bir isteğin var mı? Kadını birden yüzü sertleşti.

- Tövbe de bey, tövbe de! Daha ne isteyebilirim ki... O bizim vatanımızı gurtardı. Bizi düşmanın elinden kurtardı. Şehitlerimizin mezarlarını onlara çiğnetmedi daha ne isteyebilirim ondan? Onun sayesinde şimdi istediğimiz gibi yaşıyoruz. Şunun bunun gavur dölünün köpeği olmaktan onun sayesinde kurtulmadık mı? Buralara bir defa yüzünü görmek, ona sağol paşam! Demek için düştüm. Onu görmeden ölürsem gözlerim açık gidecek. Sen efendi bir adama benziyon, bana bir yardım ediver de Gazi Paşayı bulacağım yeri deyiver. Atatürk'ün gözleri dolu dolu olmuştu, çok duygulandığı her halinden belliydi. Bana dönerek,

- Görüyorsun ya Gökçen, işte bu bizim insanımızdır... Benim köylüm, benim vefalı Türk anamdır bu. Attan indim. Yaşlı kadının elini tuttum anacığım dedim, sen gökte aradığını yerde buldun, rüyalarını süsleyen, seni buralara kadar koşturan Gazi Paşa yani Atatürk işte karşında duruyor.

Köylü kadın bu sözleri duyunca şaşkına döndü. Elindeki değneği yere fırlatıp, Atatürk'ün ellerine sarıldı. Görülecek bir manzaraydı bu. İkisi de ağlıyordu. İki Türk insanı biri kurtarıcı, biri kurtarılan, ana oğul gibi sarmaş dolaş ağlıyorlardı. Yaşlı kadın belki on defa öptü atanın ellerini. Ata da onun ellerini öptü. Sonra heybesinden küçük bir paket çıkarttı. Daha doğrusu beze sarılmış bir köy peyniri. Bunu Atatürk'e uzattı;

- Tek ineğimim sütünden kendi ellerimle yaptım Gazi Paşa, bunu sana hediye getirdim. Seversen gene yapıp getiririm.

Paşa hemen orada bezi açıp peyniri yedi. Çok beğendiğini söyledi.

Sonra birlikte köşke kadar gittik. Oradakilere şu emri verdi;

"Bu anamızı alın burada iki gün konuk edin. Sonra köyüne götürün. Giderken de kendisine üç inek verin benim armağanım olsun."

Bir ögrenci anlatiyor,

Mahmut SADI: "Yil 1923. Istanbul Üniversitesinde ögrenci oldugum siralar. Okul duvarinda bir ilan görüyorum. "Avrupa'ya talebe yollanacaktir.

"Allah, Allah diyorum, Ülke yikik dökük yil 1923..

Avrupa'ya talebe! Lüks gibi gelen bir sey, ama bir sansimi denemek istedim. 150 kisi içerisinde 11 kisi seçilmisiz. Benim ismimin yanina
ATATÜRK "Berlin Üniversitesine gitsin" diye yazmis.

Zaman geldi. Sirkeci garindayim, ama kafam öyle karisik ki gitsem mi kalsam mi orada beni unutur mu bunlar, para yollarlar mi, gurbet ellerde ne yaparim ? Bir an gitmemeye karar verdim, döndüm. O sirada bir müvezzi ismimi çagirdi:

"Mahmut SADI, Mahmut SADI, bir telgrafin var". Telgrafi açtim aynen sunlar yaziyordu: "Sizleri birer kivilcim olarak gönderiyorum; alevler olarak geri dönmelisiniz". Var mi böyle bir sey? 11 ögrencinin nerede, ne zaman,ne düsünebilecegini hesap edebilen bir lider, DÜNYA LIDERI olmasin da ne olsun!

Yil 1923, biz evimizde bir çocugumuzun huyunu degistiremiyoruz bir huyunu. Tüm Ülkenin huyu degisiyor. Bununla ugrasan bir insan, yolladigi 11 ögrencinin nerede, ne zaman, ne düsünebilecegini hissedebiliyor.

Mahmut Sadi devam ediyor: "Gel de simdi gitme, git de orada çalisma, dön de bu ülke için canini verme!" diyor

Atatürk bir sabah Florya dan Dolmabahçe sarayina dönüyor. Yesilköy istasyonunun önünden geçerken birdenbire otomobili durduruyor ve başyaver 'e:

- sorunuz, tren var mi? Diye emir veriyor.

O sırada tren hemen hareket etmek üzeredir, hep birlikte otomobilden inip yanındakilerle trene biniyor. Karar ani verildigi ve tatbik edildigi için bu trene binis hemen kimsenin nazarı dikkatini çekmiyor. Bir müddet sonra, her seyden habersiz olan kondüktör Ata nın bulundugu kompartımana geliyor. Kafileyi görünce çekilmek istiyor. Ata hemen sesleniyor;

- vazifeni yap! (yanındakileri göstererek) bu efendilere niçin bilet sormuyorsun?

Yanindakiler cevap verirler.

- pasam biz mebusuz. Tren bileti almayiz. Parasız seyehat ederiz.

Ata hayretle:

- bu imtiyazi hiç begenmedim, der. Çok ayıp ve acayip bir kaide. Çok güzel halkçılık!

Ali Kılıç

Not: Şimdiki zamanla kıyaslayın lütfen.

Izmir kurtuldu, cok tatli bir yorgunluk,Ankara'ya hareket edecekler.
Trene binerler kompartimana cekilirler.
Ertesi gun
kompartimanin kapisini calar yaveri, acar
yorgun, bitkin, kravatini
yikamaktadir Ataturk.!!!
Yaveri "ya pasam bu ne
hal hic uyumadiniz herhalde niye
boylesiniz" der.
Ya çocuk kompartimanima yastikla battaniye koymayi
unutmussunuz.
Kolumu yastik yaptim agridi setremi yastik yaptim usudum
bende
uyumadim kalktim" der. Yaveri;"aman pasam! Birimize
haber vereydiniz hemen size
bir yastikla battaniye getirirdik" der.
Ve bir ulke kurtarmaktan donen komutan soyluyor
bunlari tarihi
bir cevap der ki
"Gec farkettim hepiniz en az benim kadar yorgundunuz.
Hicbirinize kiyamadim.
Onemli olan benim uyumam degil milletimin rahat uyumasi".

Atatürk'ün Fevzi Paşa'ya yazdığı mektup

Hürriyet - Çanakkale Savaşı'nda Anafartalar Grup Komutanı olarak görev yapan Albay Mustafa Kemal'in, 8 Eylül 1915 tarihinde, Seddülbahir Cephesi'nde çarpışan 5'inci Kolordu Komutanı Fevzi Paşa'ya (Çakmak) kardeşinin şahadet haberini vermek için yazdığı duygu yüklü mektup:

Anafartalar Grubu - 08 Eylül 1915

Huzur-ı Alilerine,

Muhterem Kardeşim Paşa Hazretleri, 05 Eylül 1915 tarihli mektubunuzu dün aldım. Hakk-ı acizanemde izhar buyurulan iltifat ve teveccühatınıza arz-ı teşekkür ederim.

Vatan-ı mukaddesimizi çiğnemeye çalışan hain düşmana ancak Ali-himmet arkadaşlarımızın istihkar-i mevt eylemeleri sayesinde iyi dersler verilmekledir.

Vatanı tahlis için han-ı hamiyetlerini büyük bir şevk ile asar eden arkadaşlarımın gayretleriyle düşmanın her nevi teşebbüsat-ı müstakbelesine de mani olunacağı hakkındaki itminanım ber-kemaldir.

Ancak, bu derecedeki asar-ı fedakaranin istilzam eylediği bazı acılara tahammülün zaruri olduğu zat-ı alilerince de musaddaktır. Bu zaruretin ilcaatıyla sizi daçar-ı me’yüsiyet edeceği tabii bulunan biraderinizin haber-i şehadeti bendenizi cidden müteessir ve giryan eylemiştir.

Şehid-i mağfur biraderiniz 08 Ağustos 1915’te millet ve memleketin hayat ve memat noktası olan Conkbayırı’nda düşmana atılan sufafun ilerisinde idi.

Teessüratınıza bütün safvet ve samimiyet-i kalbiyemle iştirak eder ve Cenab-ı Hakkın zat-ı alilerine, aile-i kederdidenize sabr-ı cemal buyurmasını tazarru ile arz-ı meveddet ve arz muhaleset ederim efendim.

Anafartalar Grubu Kumandanı Mustafa Kemal

Taha Akyol

Milliyet/ 23.04.2009

Atatürk'ün değişen politikaları

ATATÜRK 23 Nisan 1920’de TBMM’yi Osmanlı tarihinde bile görülmedik şekilde yoğun bir İslami gösteriyle açtı. 24 Nisan’da Meclis’te uzun bir konuşma yaptı. Konuşması, mükemmel bir siyasi analiz örneğidir ve zafere kadar sürecek iki yıllık dönem için de bir yol haritasıdır.

Bu konuşmasında tam bir Osmanlı paşasıdır; hilafet ve saltanata fevkalade bağlıdır. Milletin Türk, Çerkez, Kürt gibi “anâsır-ı İslamiye”den oluştuğunu, bunların “ırki, sosyal ve coğrafi haklar”ının bulunduğunu ama bu hakların şimdi değil zaferden sonra konuşulacağını söyler.

1915’te Ermenilerin maruz kaldığı hadiselerin “fezahat” (çok çirkin olaylar) olduğunu belirtir.
Mustafa Kemal’in, on ay önce imzaladığı Amasya Protokolleri’nde de Kürtlerin “ırki ve sosyal hakları”ndan bahsediliyordu. Aynı protokollerde, 1915’te Ermenilere karşı suç işleyenleri yargılamanın “adalet ve siyaset” açısından gerekli olduğu da belirtiliyordu.

Dış politikada, İslam ve Bolşevik desteğine birinci derecede önem veriyor, resmen ilk defa “emperyalizm”den bahsediyordu.

Radikal değişim
Zaferden sonra, bu çok yoğun İslami vurgudan radikal bir laikleşme sürecine girildi.
Milli Mücadele sırasında dile getirdiği Kürtlerin “ırki, sosyal, coğrafi hakları” ve “İslam kardeşliği” vurgusunun amacı onları Milli Mücadele’ye kazanmak ve Doğu illerimizde Ermenistan kurulmasını önlemekti.
Gazi’nin Kürtlerden ve “illerin özerkliği”nden bahsettiği son konuşması, 17 Ocak 1923 tarihlidir ve Lozan’da Kürt meselesinin tartışıldığı sıradadır. Lozan’dan sonra bu kavramları ömrü boyunca ağzına almamış, 1924 Anayasası’nda bütün vatandaşlarımız hakkında “Türk denilir” hükmünü koymuştur.
Doğru olan “vatandaşlık” vurgulu milliyetçilik, 1930’larda “ırk ve köken birliği” vurgusuna kadar savrulacaktır maalesef.
Milli Mücadele döneminde 1915 olaylarının Divan-ı Harplerde yargılanmasını “adaletin ve siyasetin” gereği olarak kabul etmesi de siyasi bir taktikti. Batılıları yatıştırmak ve Milli Mücadele’ye “İttihatçı” damgasının vurulmasını önlemek için...
Zaferden sonra ise, bırakın yargılamayı, Lozan’da,“Genel Affa İlişkin Açıklama ve Protokol, Ek VIII” ile genel af çıkarıldı ve 1915 defteri hukuki olarak kapatıldı.

Tarihten geleceğe
Milli Mücadele’de İslam dünyasının ve Bolşevik Rusya’nın desteğini almak için geliştirilen “İslam âlemi” ve “hilafet” vurgusu da “emperyalizm” ve “mazlum milletler” söylemi de zaferle birlikte tamamen terk edildi.
Gazi artık yeni Türkiye’yi “Avrupa Türkiye’si, Batı’ya yönelmiş Türkiye” diye tanımlamaktadır.
“Nutuk” da bu değişen iç ve dış politikalara göre yazılmıştır.
Bu dönemde yabancı sermayeye çağrı çıkarılmış, dış borç alınmış, İngiltere ile ittifak politikası geliştirilmiştir.
Bunlar niye önemli? İki sebepten:
- Atatürk’ün söylem ve eylemleri doğaüstü hikmetler olmayıp bir siyaset dâhisinin ‘tarihsel zaman’lara göre geliştirdiği değişik politikaların ifadesidir.
- Biz de günümüzün iç ve dış olaylarına ezberlerimiz açısından değil, içinde bulunduğumuz ‘tarihsel zaman’ın dinamikleri açısından bakmalıyız.
Aksi halde, tarihten ders almış olmayız, tarihe çakılıp kalırız; günümüzün körleri oluruz.

Vakit gazetesi yazarı Abdurrahman Dilipak'ın Atatürk'ü kaleme aldığı 23 Nisan 2009 tarihli "Mustafa Kemal kimdir? hakaretamiz yazısını da altına ekleyin de tam olsun.

Mustafa Kemal pragmatik bir adamdı doğru, dönemin şartlarına bağlı olarak politika değişikliklerine gitmişti bu da doğru, ancak konulara genel bakış açısı asla değişmemiş, düz bir çizgi izlemiştir.

Bu tür yazılarla örtülü olarak dile getirilmeye çalışıldığı üzere, Mustafa Kemal asla işine geldiği gibi nabza göre şerbet veren biri değildi.

Biz Mustafa Kemal Atatürk'ün kim olduğunu biliriz, işlerine gelmediği için bilmemezliğe verenler utansın.

Selamlar,

Atatürk'ün eskimeyen kıyafetleri...

http://haber.gazetevatan.com/pics/yazarlar/136.jpg

Bir insanın hayat karşısındaki duruşu ailesine karşı duruşuyla belli olur...

Bir erkeğin, kadınlarla ilgili gerçek düşüncesi, kendi karısına ya da sevgilisine tavrıyla doğru orantılıdır...

Ve mutlaktır ki bir erkeğin, gerçekte nasıl bir yaşam tarzına ait olduğunun göstergesi giydiği kıyafetler ve tarzdır...

***
Dün Hürriyet gazetesinin sürmanşetindeki Atatürk fotoğrafına bakıyorum...

Tril tril bir beyaz pantolon, altında ince kumaştan şeritli olduğunu sandığım beyaz çoraplar ve tam bir uyum sergileyen beyaz pabuçlar...

Üstte laci bir ceket, kolalı beyaz gömlek, ceket cebinde aynı renkten mendili ve kravatla bütünlenen şıklık...

Hangi fotoğrafına baksanız, sanki 89 yıl önce çekilmemiş, bugün Milano’da resmedilmiş gibi duruyor...

Hayat eskir mi bilmem, ama kıyafetler eskir...

Babalarımızın, dedelerimizin yıllar öncesine ait fotoğraflarına baktığımızda, tarihe kayıt düşen fotoğraflarda “hep bir eskimiş gibidir” kıyafetler...


***
Eski olduğu için değerlidir ve nostaljiktir zaten o kıyafetler...

Bir tek Atatürk’ünküler hariç...

Burada yayınladığımız fotoğraftaki Atatürk’ü 89 yıl öncesinden getirin bugüne koyun, gözünüzü ısıran tek bir kare yakalayamazsınız...

Bir insanın kıyfatleri zamana bu kadar dayanıklı olabilir mi?..


***

Atatürk’ün yaşam biçiminin tuğlası olan bu kıyafetler, bir şeyi daha gösterirler...

Mustafa Kemal’in “Batılı çağdaş yaşam biçimine” duyduğu sonsuz ilgiyi ve beğeniyi...

Çok açıktır ki, Mustafa Kemal kendi halkına da ilgi ve beğenisinin olduğu bu kıyatleri giydirmeye çalıştı, kılık kıyafetten şapkaya kadar nice yeniliğe öncülük etti...

Bugün Mustafa Kemal antiemperyalist yönüne referans yaparken, kendilerini Avrupa Birliği düşmanlığının ortasında görenler, Atatürk’ün kıyafetlerinden, yaşam biçimine, kadınlara bakışından, dans edişine hangi dünya kültürünün ve evrensel değerlerin üzerine kişilik inşa ettiğini iyi düşünmelidirler...

Mustafa Kemal, Batılı bir liderdir...

Batı’nın emperyalizmiyle savaşması, Batılı lider olma özelliğini yok etmez, tersine Batılı lider değerleriyle yetiştiği için antiemperyalist ve antikolonyalisttir...


***
Bugünün Türkiye’sinde değişen dünya ve demokrasi açılımlarında, mutlaktır ki Batı’nın kültürel değerlerini benimsemiş bütün Atatürkçü demokratlar,

kıyafette tek tipleşmeyi savunmazlar...

İnançların,

siyasi duruşların, muhafazakarlaşmanın, farklılaşmanın çeşitli renklerini,

dillerini, kıyafetlerini ve kültürlerini bir renk armonisi içinde yaşatmak isterler...

Atatürk’ün moda dergilerinden fışkırırcasına çektirdiği muhteşem resme hayran olup, türban giyme hakkını savunmak birbiriyle çelişmez...

İnançlara ve hayatlara saygı demokrasinin çağımızdaki açılımının kendisidir...


***
Demokrasinin insandan, özgürlüklerden, farklılıklardan, renklerden, inançlardan oluşan bütün güzelliklerini bütün gönlümle kabul edip bir tarafa koyuyorum...

Ve fakat Mustafa Kemal’in her zaman imreneceğim bu kıyafetinin önünde saygıyla eğiliyorum...

Benim demoktarik tercihim her zaman bu kıyafetten yana olacak...

Bilmenizi isterim!..

24/Nisan/2009 VATAN G.Z.T

Sayın Gür;

Taha Bey'in yazısnı Abdurrahman Dilipak'ın yazısı ile özdeşleştirmeniz sanıyorum, biraz önyargıdan kaynaklanıyor. Bu iki yazarın dünya ögrüşleri, çizgileri ve Atatürk hakkındaki düşünceleri oldukça farklıdır.

Dilipak'ın yıllar önce Atatürk'ü eleştirdiği bir kitabı var.

Taha Akyol'un, oldukça ses getiren "Ama Hangi Atatürk" isimli kitabı da geçen yıl Doğan Kitapçılık'tan çıktı. Bir çok yazar tarafından Atatürk hakkındaki en iyi çalışmalardan biri olarak kabul edildi. Sizin, A. Dilipak'la özdeşleştirmeniz üzerine merak ettim kaynakçasına baktım ve 260 civarında kaynaktan yararlanılarak yazılmış olan bu kitabın kaynakçasında A. Dilipak'ın yazdığı kitabın adını göremedim. Şüphesiz bu kitabın da eksikliği/yanlışlığı olabilir, ama konusunda en iyilerden biridir. Nitekim Alev Coşkun ("Son 6 Ay"ın yazarı/Cumhuriyet Kştapları), Taha Akyol'un kitabını eleştiren ciddi bir yazı yazmış ve Taha Bey de bu eleştiriden yararlandığını belireterek teşekkür etmişti.

Önyargıları bırakalım da biraz objektif olalım. Atatürk'e sizin gözünüzle bakmayanı "Atatürk düşmanı" olarak görmeyin lütfen.

http://www.hurriyet.com.tr/yazarlar/...id=61&sz=39126

Bir öğle vakti
Bitmeyen enerji, kavuniçi bir top olmuş, trajik bir yangının küllerinden yeniden doğan şehrin ufuk çizgisinde, körfeze usul usul iniyor.
Rakının dibine vurma saati...
Takvimler, 1923'ü gösteriyor.
Adres, numara 248, Kordon...
Naim Palas... ikinci kat...
Cumbada oturuyor Mustafa Kemal.
Sevmez fazla yemeği.
Leblebi var yine önünde...
Garson titriyor. Çünkü çocuk, Rum.
Sesleniyor Gazi, şefkatli bir ses tonuyla...
Vre Dimitri' diyor, 'gel bakayım.'
Çocuk, 'buyur Pasam' diyor, ş'lere dili dönmeyen, kırık dökük Türkçesi'yle.
'Sizin Kosti' diyor... işgal sırasında izmir'e gelen Yunan Kralı
Konstantin'i kastederek.. .
Sizin Kosti, geldi mi buraya?
Geldi pasam...
Oturdu mu bu masaya?
Oturdu Pasam.
Güneş batarken rakı içti mi?
içmedi Pasam.
Bu cevap üzerine rakısından bir yudum daha alır ve gülümseyerek sorar:
Eee.. o zaman sormadın mı çocuk, ne halt etmeye almış İzmiri?!

Gülen Atatürk fotoğrafları, tam da 29 Ekim arefesinde iyi gider...

http://fotogaleri.hurriyet.com.tr/ga...id=27622&rid=2

Atatürk'ün ABD'lilere hitabı internette izlenme rekoru kırdı...

Cumhurbaşkanlığı internet sitesinde Atatürk'ün ABD'lilere hitabı dört milyon kez
tıklanmış...

ABD'lilere konuşma yaparken dönemin ABD Büyükelçisi yanında bulunuyor...
izlemek için

SEVMEK İÇİN TANIMAK VE ANLAMAK GEREK...
Her gün geçtiği yolunun üzerindeki iğde ağacının kesildiğini görünce ağlayan,

— Çok sevdiği köpeği Foks öldüğünde matemini tutan,

— Yalova’da köşke zarar veren ağacın dalı kesilmesin diye köşkü kızaklarla kaydırtan,

— Savaş sonrası Çankaya’da ücretle çalıştırılan ve ayrılışlarında çantalarında Gazi markalı sigara çıktığı için görevli personel tarafından dövüldüklerini gördüğü Yunan esirlerinden özür dileyerek sigara ve para ile onları uğurlayan,

— İçki içmeyen ve beş vakit namaz kılan Mareşal Fevzi Çakmak yemekte olacağı zaman masaya içki koydurmayıp limonata ile yetinen,

— Ramazanlarda Hafız Yaşar Okuyan’a, gündüzleri Hacı Bayram Veli ve Zincirlikuyu camilerinde şehitlerimizin ruhu için hatim okutan, akşamları da huzurunda okuttuğu sureleri derin bir hazla dinleyen,

— Ankaralı lar tarafından kendisine hediye edilmek istenen Çankaya’daki evin tapu tescilini, 1.İnönü savaşını kazanan orduya bağışlanmak üzere M.S.B’ye yaptıran

— Yurt gezilerinde, Kara Fatma, Satı Kadın gibi Kurtuluş Savaşı’nın kahraman Türk kadınlarını buldurup ellerini öpen,

vefalı, şefkatli, merhametli, inançlı, saygılı, dürüst, yüreği sevgi dolu bir insan olan Atatürk.

Her şeyimizi borçlu olduğumuz böyle bir Önder nasıl sevilmez ?

Onun; parasal yardım yaparken dahi, ne kadar zarif bir tutum sergilediğini Yaveri Muzaffer Kılıç’ın aşağıdaki anısı ne güzel anlatıyor.(1)


“Bir gün Atatürk’le beraber Abidinpaşa’dan gelip Samanpazarı yoluyla Ulus’a geçiyorduk.

O zamanlar Samanpazarı’nda bulunan üç beş dükkan dan birisi Ali Efendi isimli kitapçıya aitti. Kitapçı dükkanının kepenklerinde, nefis bir halı asılmış duruyordu. Harp yıllarının sonu olduğundan hiçbir yerde, hele Ankara’da böyle güzel bir şey görmek pek şaşırtıcı olduğu için bu halı Atatürk’ün de dikkatini çekti. Hemen arabayı durdurup indik.

Beraberce dükkana yürüdük. Kitapçı Ata’yı görünce, ”Buyurun Paşam” diyerek heyecanla bir Emri olup olmadığını sordu. Paşa da bu halıyı çok güzel bulduklarını ifade ettiler. Kitapçı;

-Paşam, bu halı bir müşterimin.Paraya ihtiyacı olmuş, satılması için bana bıraktılar. Benimle bir ilgisi yok dedi.

Atatürk, böyle güzel bir halının çok kıymetli olduğunu, bunu halı sahibinin nereden almış olabileceğini öğrenmek istediler. Kitapçı ezile büzüle;

-Paşam, emanet koyan isminin söylenmemesini özellikle rica ettiler, müsaade ederseniz ismini söylemeyeyim dedi.

Bu sefer Atatürk daha çok merak edip;

-Çocuk, belki halıyı almak isteyeceğiz. Kimin ve kaça olduğunu öğrenmek isteriz dediler.

Kitapçı;

-Paşam 40 lira istemişlerdi

deyip yine halı sahibinin ismini vermedi. Atatürk halı sahibini iyice merak edip ısrar edince de, kitapçı istemeyerek ve sıkılarak;

-Abdülhalim Çelebi Hazretlerinin Paşam dedi.

Abdülhalim Efendi, Mevlana sülalesinden gelmiş, Konya milletvekili olarak Meclis’te görev yapıyordu. Kapısı herkese daima açık, cömert, gayet güzel konuşan, Mevlevi kalpağı ile gezen, Akıllı, sevimli, hoş sohbet, özü sözü doğru bir kişiydi.

Atatürk, bu cevabı alınca çok duygulandı ve bana dönerek dükkana 40 lira bırakmamı emretti.

Hemen parayı bıraktım. Kitapçı halıyı koşarak indirip paket yapmaya koyuldu.

Bu arada Atatürk, Abdülhalim Efendi’nin kişiliğinden övgüyle bahsederek;

-Abdülhalim Efendi, evde halısını satacak kadar parasız kalıyor ama, kapısını kimseye kapamıyor

diyerek onu övdü. Sonra da kitapçıya dönerek;

-Bana bak, halıyı biz alıyoruz. Fakat halıyı Abdülhalim Efendi’nin evine yollayınız, biz oradan aldırırız. Akşamüzeri de kendilerine bir kahve içmek için geleceğimizi söyleyiniz.

Dediler. Kitapçı bu davranışa şaşırmış bize bakarken, arabaya binip uzaklaştık.

Aynı akşam Abdülhalim Efendi’nin evine gittik. Kendisi bizi avlu kapısında karşıladı.

Eve girince baktım halı, kapı arkasında paketli olarak duruyordu. Mütevazı evinde minderlere oturuldu, kahveler içildi.

Abdülhalim Efendi;

-Paşam halıyı almışsınız. Fakat halı evime geri geldi. Müsaade ederseniz, arabanıza koyduralım. Dedi.

Atatürk de;

-Abdülhalim Efendi halı yine bizim olsun. Biz arada sırada sana kahve içmeye geldikçe onun üzerinde kahvemizi içeriz.

Diyerek halıyı açtırdılar ve odaya serdirdiler.

Kahveler içildi ve sohbet edildi. Giderken Abdülhalim Efendi yine bizi kapıya kadar uğurlayarak;

-Paşam eğer müsaadeniz olursa halıyı…..

derken Atatürk sözünü keserek mütebessim,

-Abdülhalim Efendi, onu sana emaneten bırakıyoruz. Her gelmemizde onu burada görmek ve üzerinde oturmak isteriz.

Diyerek veda edip ayrıldılar.

Böylece Atatürk, Abdülhalim Çelebi Efendi’ye, kitapçıya bile belli etmemeye çalışarak ihtiyacı olan yardımı yapmış, fakat halıyı almamışlardı.”

Bu ibret verici anı; O büyük asker, devlet adamı ve devrimci liderin, en az bu nitelikleri kadar

Büyük olan insanlığını anlatmasının yanı sıra Onun, gerçek dindar ve üstelik bir tarikat mensubu olan Çelebi’ye saygısını göstermek bakımından da ayrı bir önem taşıyor.

Ayrıca; Herkese açık sofrasını sürdürebilmek için halısını satan bir tarikat ehlinin, dini siyasete alet ederek para, mevki ve güce ulaşan, yurt içinde ve dışında saf ve eğitimsiz vatandaşları sömürerek trilyonluk mal varlıklarının sahibi olup sefa süren günümüz din ve tarikat bezirganlarından farklılığını da ortaya koyuyor.

Tabi anlayana ve anlamaktan yana nasibi olanlara !


Reşit ÇAĞIN
E.Dz.Kur.Alb.

(1)Atatürk’ten Hiç Yayınlanmamış Anılar
-Prof.Yurdakul Yurdakul

Alıntı:

---

Av.Engin Oğuz rumuzlu üyeden alıntı

Onun; parasal yardım yaparken dahi, ne kadar zarif bir tutum sergilediğini Yaveri Muzaffer Kılıç’ın aşağıdaki anısı ne güzel anlatıyor.(1)


“Bir gün Atatürk’le beraber Abidinpaşa’dan gelip Samanpazarı yoluyla Ulus’a geçiyorduk.

O zamanlar Samanpazarı’nda bulunan üç beş dükkan dan birisi Ali Efendi isimli kitapçıya aitti. Kitapçı dükkanının kepenklerinde, nefis bir halı asılmış duruyordu. Harp yıllarının sonu olduğundan hiçbir yerde, hele Ankara’da böyle güzel bir şey görmek pek şaşırtıcı olduğu için bu halı Atatürk’ün de dikkatini çekti. Hemen arabayı durdurup indik.

Beraberce dükkana yürüdük. Kitapçı Ata’yı görünce, ”Buyurun Paşam” diyerek heyecanla bir Emri olup olmadığını sordu. Paşa da bu halıyı çok güzel bulduklarını ifade ettiler. Kitapçı;

-Paşam, bu halı bir müşterimin.Paraya ihtiyacı olmuş, satılması için bana bıraktılar. Benimle bir ilgisi yok dedi.

Atatürk, böyle güzel bir halının çok kıymetli olduğunu, bunu halı sahibinin nereden almış olabileceğini öğrenmek istediler. Kitapçı ezile büzüle;

-Paşam, emanet koyan isminin söylenmemesini özellikle rica ettiler, müsaade ederseniz ismini söylemeyeyim dedi.

Bu sefer Atatürk daha çok merak edip;

-Çocuk, belki halıyı almak isteyeceğiz. Kimin ve kaça olduğunu öğrenmek isteriz dediler.

Kitapçı;

-Paşam 40 lira istemişlerdi

deyip yine halı sahibinin ismini vermedi. Atatürk halı sahibini iyice merak edip ısrar edince de, kitapçı istemeyerek ve sıkılarak;

-Abdülhalim Çelebi Hazretlerinin Paşam dedi.

Abdülhalim Efendi, Mevlana sülalesinden gelmiş, Konya milletvekili olarak Meclis’te görev yapıyordu. Kapısı herkese daima açık, cömert, gayet güzel konuşan, Mevlevi kalpağı ile gezen, Akıllı, sevimli, hoş sohbet, özü sözü doğru bir kişiydi.

Atatürk, bu cevabı alınca çok duygulandı ve bana dönerek dükkana 40 lira bırakmamı emretti.

Hemen parayı bıraktım. Kitapçı halıyı koşarak indirip paket yapmaya koyuldu.

Bu arada Atatürk, Abdülhalim Efendi’nin kişiliğinden övgüyle bahsederek;

-Abdülhalim Efendi, evde halısını satacak kadar parasız kalıyor ama, kapısını kimseye kapamıyor

diyerek onu övdü. Sonra da kitapçıya dönerek;

-Bana bak, halıyı biz alıyoruz. Fakat halıyı Abdülhalim Efendi’nin evine yollayınız, biz oradan aldırırız. Akşamüzeri de kendilerine bir kahve içmek için geleceğimizi söyleyiniz.

Dediler. Kitapçı bu davranışa şaşırmış bize bakarken, arabaya binip uzaklaştık.

Aynı akşam Abdülhalim Efendi’nin evine gittik. Kendisi bizi avlu kapısında karşıladı.

Eve girince baktım halı, kapı arkasında paketli olarak duruyordu. Mütevazı evinde minderlere oturuldu, kahveler içildi.

Abdülhalim Efendi;

-Paşam halıyı almışsınız. Fakat halı evime geri geldi. Müsaade ederseniz, arabanıza koyduralım. Dedi.

Atatürk de;

-Abdülhalim Efendi halı yine bizim olsun. Biz arada sırada sana kahve içmeye geldikçe onun üzerinde kahvemizi içeriz.

Diyerek halıyı açtırdılar ve odaya serdirdiler.

Kahveler içildi ve sohbet edildi. Giderken Abdülhalim Efendi yine bizi kapıya kadar uğurlayarak;

-Paşam eğer müsaadeniz olursa halıyı…..

derken Atatürk sözünü keserek mütebessim,

-Abdülhalim Efendi, onu sana emaneten bırakıyoruz. Her gelmemizde onu burada görmek ve üzerinde oturmak isteriz.

Diyerek veda edip ayrıldılar.

Böylece Atatürk, Abdülhalim Çelebi Efendi’ye, kitapçıya bile belli etmemeye çalışarak ihtiyacı olan yardımı yapmış, fakat halıyı almamışlardı.”

Bu ibret verici anı; O büyük asker, devlet adamı ve devrimci liderin, en az bu nitelikleri kadar

Büyük olan insanlığını anlatmasının yanı sıra Onun, gerçek dindar ve üstelik bir tarikat mensubu olan Çelebi’ye saygısını göstermek bakımından da ayrı bir önem taşıyor.

Ayrıca; Herkese açık sofrasını sürdürebilmek için halısını satan bir tarikat ehlinin, dini siyasete alet ederek para, mevki ve güce ulaşan, yurt içinde ve dışında saf ve eğitimsiz vatandaşları sömürerek trilyonluk mal varlıklarının sahibi olup sefa süren günümüz din ve tarikat bezirganlarından farklılığını da ortaya koyuyor.

Tabi anlayana ve anlamaktan yana nasibi olanlara !


Reşit ÇAĞIN
E.Dz.Kur.Alb.

(1)Atatürk’ten Hiç Yayınlanmamış Anılar
-Prof.Yurdakul Yurdakul

---

Ya işte sayın Av. Engin Oğuz;

Kendiniz yazmışsınız ne güzel umarım günümüzdekilerle kıyasınızda doğru olur... Günümüzdekiler bırakın bu zarafetin binde birini yapmayı fırsat bu fırsat diyip adamın evini alıp yanyana beş villacık yaptırıverirler... İşte kavgam budur...

Hitler’in aptallığına gülermiş

Ünlü romancımız Yaşar Kemal’in çevirmeni olan Cornelius Bischoff (82), 19 Mayıs Türkiye Halk Kültür ve Gençlik Merkezi (TÜRGEM) ve Verdi Sendikası tarafından Almanya’nın Lübeck kentinde düzenlenen “Ayyıldız Altında Kurtuluş” başlıklı konferansta ilginç açıklamalarda bulundu.

Tarihi belediye sarayındaki konferansta konuşan Ernst Heilmann, Nazi döneminde Alman muhaliflere Türkiye gibi cesaretle kucak açan çok az ülke olduğunu söyleyerek, “Türkiye hayat kurtarıcı bir ülkeydi. Bugün Türkiye AB’ye dahil olmalı mı, olmamalı mı tartışmalarını yürütenlerin tarihe bir göz atmasını diliyorum” dedi.

Babası sosyal demokrat ve sendikacı olduğu için 1939’da Türkiye’ye sığındıklarını söyleyen, çocukluk ve gençliğini Nazi Almanya’sından kaçan ailesiyle birlikte burada geçiren Bischoff, “Bizden önce 1933’de Türkiye’ye sığınan çok sayıda bilim adamı vardı. Bazıları bizzat Atatürk ile tanışma imkanı bile bulmuşlardı. Onlar daha sonra lisede, üniversitede hocalarımızdı. Anlatırlardı, Atatürk, akıl almaz ırki ve siyasi sebeplerden dünyaca ünlü bilim adımlarını Almanya’dan kovan Hitler’in aptallığına gülermiş. Atatürk, Türkiye’nin bu bilim adamlarını ülkeye almamasını talep eden Hitler’in bir elçisini kapı dışarı etmiş. Hatta Türkiye’ye muhalif bilim adamlarına kapılarını açmaması ve aldıklarını kovması için Almanya’dan Nazi yanlısı bilim adamları gönderme ve maaşlarını ve tüm masraflarını Alman devletinin ödemesi bile teklif edildi. Atatürk Türkiye’si bu ahlaksız teklifi tabii ki reddederek büyüklüğünü gösterdi” dedi.

http://www.hurriyet.com.tr/gundem/15149248.asp?gid=233

11 Kasım 2010
Ümit ÖZDAĞ

Türklüğün Himalayası Atatürk

10 Kasım 2010, Türk milletinin Büyük Türk milliyetçisi, devletimizin kurucusu, Hakk’a yürüdüğü akşam vermiş olduğu son siyasi demeçte kullandığı ifade ile “Türklüğün Himalayası” Atatürk’ün hayatını kaybetmesinin 72. yılıydı.
Aradan geçen yıllar içinde Türk milletinin çok büyük bir bölümünde Atatürk’e olan sevgi ve şükran duygusu gelişerek devam ederken küçük ancak etkili bir azınlık da Atatürk aleyhtarlığı hatta düşmanlığı yaparak, Türk milletini Atatürk’ten soğutmaya çalışıyor.

Bunların bir bölümü ahlaken işgal altındaki İstanbul’da İngiliz yanlılarından bile düşük bir seviyeyi temsil ediyorlar. Bir bölümü ise değişik nedenlerle kafası karışık, bilgisi az veya çarpık adamlar.
Atatürk’ü anlamak için 1774’te başlayan bir tarihsel süreci anlamak gerekmektedir. 1774 Osmanlı Devletinin üç kıtadan geri çekilmeye başladığı tarihtir. 1881’de Mustafa doğduğu zaman Türkistan’da Türkistan’ın son ordusu olan Türkmen ordusu, Rus ordusuna yenilmiş ve bu kadim Türk coğrafyasının işgali tamamlanmıştır. Batı Türklüğünün kalesi olan Osmanlı İmparatorluğu’nun parçalanmamasını sağlayan ise kendi gücünden çok Avrupalı emperyalistlerle Rusya arasındaki uzlaşmazlıklardır.

Genç Mustafa Kemal, Batı emperyalizmi ile ilk savaşını 1911’de Trablusgarb’ta verir. İtalya, Afrika’daki bu son toprağımızı işgal etmiştir. Mustafa Kemal 30 yaşındadır.
Osmanlı devleti isteyen subayların gönüllü olarak Trablusgarb’a gitmelerine izin verir. Gidenler Enver, Mustafa Kemal ve onlar gibi genç birkaç subaydır.

Dinamik, cesur, yurtsever, olağanüstü sıra dışı, olan bu subaylar Libya’da halkı İtalyan Ordusuna karşı gerilla savaşı için örgütlerler. Mustafa Kemal ilk kez burada çatışmalarda gözünden yaralanır. Bu kurak, çorak, çölden ibaret coğrafyayı vatan bilmezseniz onun için savaşmazsınız. Bu genç subaylar bu coğrafya için gönüllü olarak savaşırlar. Bu kadronun daha sonra 1913-1938 arasında Türkiye’nin kaderini ellerinde tutmaları tesadüf değildir. Şimdi Atatürk’e küfreden sözde şucular ve bucular, siz 30 yaşında Mustafa Kemal’in yerinde olsaydınız, İtalyan Ordusuna karşı savaşmak için gönüllü olarak Trablusgarb’a gider miydiniz?

Sonra Mustafa Kemal’i Çanakkale’de görürüz. Çağın en büyük ve en gelişmiş iki ordusu olan İngiliz ve Fransız ordularına karşı savaşan Mehmetçiklerin komutanıdır Çanakkale’de. Ve Çanakkale Mustafa Kemal’in ikinci kez doğduğu yerdir. Sonra Doğu Cephesinde Muş-Bingöl hattında Rus Ordusunu geri çekilmeye zorlar.
Şimdi siz Atatürk’e küfreden sözde şucular ve bucular, hiç dünyanın en büyük iki ordusuna karşı vatan toprağı savundunuz mu? Askerlerinize ölmeyi emrettiniz mi? Göğsünüze şarapnel yediniz mi?

Savaş sonunda Mustafa Kemal, Filistin Cephesine İngiliz Ordusuna karşı yollanır. O artık savaşın kaybedildiğini, Türk askerinin ve eldeki imkânların kazanılamayacak bir cephede israf edilmeden Türk nüfus hattına kadar geri çekilmesi gerektiğini söyler. Hatta Tuğgeneral Mustafa Kemal artık milletin bir “gerilla savaşına” hazırlanması gerektiğini söylemeye başlamıştır. 1918’de ateşkes imzalandığında Türk ordusu Halep-Musul hattında Türk nüfus hattına çekilmek zorunda kalmıştır. Ancak birçok kaynak ve yerine konulamayacak insan gücü kaybedildikten sonra.
1918’de Türkiye savaşı kaybetmiştir.
Yunan ordusunun İzmir’i işgalinin ardından Mustafa Kemal 1919’da Samsun’a çıkmıştır. Artık en zor savaş başlamıştır. Bu da 1774’ten bu yana geri çekilen ve mağlup olan bir milleti ve orduyu önce savaşa devam etmeye ikna etmek sonra da savaşı kazanmaktır.
Mütareke sırasında Osmanlı ordusunun 10.000 subayı vardır. İstiklal Harbine 5000 subay katılmıştır. Emrinde bir ordu olan Kazım Karabekir, rütbeleri sökülmüş olan Mustafa Kemal’in emrine girerken, herhalde “Onun yapacağı şeyi ben yapamam, ancak yapmasına yardımcı olabilirim” diye düşünmüş olmalıdır.

1774’ten bu yana Osmanlı iki savaş kazanmıştır. Birisi Plevne muharebeleri öteki ise Yunan savaşı. Sadece ordu ve subay heyeti değil, halk da bıkkın, yorgun, kızgın ve umutsuzdur. Ve hatta halk savaştan bahsedene de düşmandır. Mustafa Kemal’in tarihsel büyüklüğü bir dünya savaşı kazanmış olan emperyalizme ve emperyalizmin kiralık ordusuna karşı bu yorgun, bitkin ve 1774-1918 arasında 144 seneden bu yana geri çekilen bir milleti savaşmaya ikna etmek, örgütlemek ve savaşı kazanmada bulunmaktadır.
Sonra Mustafa Kemal Atatürk, felsefi köklerini Büyük Türk milliyetçisi düşünür Ziya Gökalp’in attığı bir proje olan Türkiye Cumhuriyetini kurmuştur. Türkiye Cumhuriyeti dönemin en ileri siyasal projesidir. Atatürk, Cumhuriyeti kurarken Almanya’da Hitler, Rusya’da Stalin, İtalya’da Mussolini iktidardadır. Demokratik İngiltere ise dünyanın en büyük sömürge imparatorluğudur.
Yanlışlıklar yapılmış mıdır? İnsan olan herkes ve insani olan her şey hata yapar. Atatürk’ün de hataları olmuştur. Bazı denemelerinden vazgeçmiştir. Bazılarını galiba çok ileri gittik diye durdurmuştur. Keşke Ziya Gökalp 1924’te ölmeseydi de Mustafa Kemal Atatürk’e fikri yoldaşlık yapmaya devam etseydi.
Ancak, bütüne baktığınız zaman Atatürk’ün hayatının ve eserlerinin olağanüstü olduğu görülmektedir.
Böyle bir hayatı yaşayan ve sonuçta yurttaşı olduğumuz bir devleti kuran, bize bırakan Atatürk’ün Allah’ın Türk milletine bir lütfu olduğunu görmemek için kör olmak gerekmektedir. Allah rahmet eylesin.

http://www.yg.yenicaggazetesi.com.tr...hp?haber=15656