Printable View
Merhaba adım Melda 15 yaşındayım her gün ailemden psikolojik şiddet görmekten bıktım,arada fiziksel şiddet uyguladıkları da oluyor ancak gözle görülmediği için ne yapacağımı bilemedim.Öncelikle kararım bir anlık değil uzun zamandır düşündüğüm bir şey ne yaptığımı biliyorum.Bunun sona ermesi için nereye başvurmalıyım veya ne yapmalıyım ve reşit de olmadığım için evden ayrılsam nereye gideceğimi de bilmiyorum ancak dayanamıyorum da,koruyucu aile edinebilir miyim,yardım ederseniz sevinirim.
Öncelikle, içinde bulunduğunuz bu yaşların bir özelliği olduğunu biliyorsunuz değil mi?
Normalde insanların kızmayacakları şeylere kızmak, önemsemeyecekleri şeyleri önemsemek, sizin yanlış yaptığınız bazı şeyleri doğrultmak adına ebeveyninizin müdahalelerini yanlış algılamak gibi. Bunlar son derece normal.
Bu yaşlarda ben evden kaçmıştım örneğin :)
Ama şimdi aklıma geldiğinde gülümsüyorum.
Kendinize zaman verin. Sizin "psikolojik şiddet" olarak gördüğünüz şeylerin aslında bulunduğunuz yaşın size bir oyunu olduğunu aklınıza getirin bunaldığınızda. Üstelik son derece normal ve olması gereken bir durum olduğunu da unutmayın.
Mutlu olun :)
Evet bunu bilmeseydim böyle bir yola başvurmaz buraya gelmezdim üşengeç halimle,ancak insanla hergün yersiz dalga geçilmesi ve ortada bir şey yokken dövülmesini kastediyorsanız tabiki,her çocuğun başına gelir bir şey 3 sene her saniye yapmak ise hayır,kusura bakmayın
Sayın "senoleker" e katılıyorum. Detaylı bir anlatımınız yok. Ancak içinde bulunduğunuz yaş itibari ile abartılı değerlendirmelerde de bulunuyor olabilirsiniz.Alıntı:
Lolsuc rumuzlu üyeden alıntı
Evden ayrılmak yada başka yerlere gitmek sizin sorunlarınızı çözmeyeceği gibi aksine kat be kat arttıracaktır. Bunun yerine sizi anlayacak, dinleyecek, yardımcı olacak, yol gösterecek, tecrübeli ve sizi yönlendirebilecek ve ailenizle iletişim kurabilecek birisi yada birileri konuşmanızda paylaşmanızda fayda var.
Okulunuzda rehber öğretmeniniz, Müdür yada Müdür yardımcınız, yakın bulduğunuz bir akrabanız, aile dostunuz gibi kişiler size yardımcı olacaklardır eminim.
Yalnız olmadığınızı bilmeniz lazım, mutlaka yanınızda yakınınızda destekçiniz olan birileri olacaktır. Bu nedenle karamsarlığa kapılmadan akıllı mantıklı sağduyulu sizi anlayacak kişilerden yardım isteyin.
Geçmiş olsun..
Eğer sorun gerçekden ciddi ise Unicef'e yada çocuk esirgeme kurumuna danışın.
Dövmek mi?Alıntı:
Lolsuc rumuzlu üyeden alıntı
Siz psikolojik şiddet dediniz. Psikolojik olayların objektif olarak değerlendirilmesi çok zor. Sizce "dalga geçmek" olan şeyin belki de böyle bir şeyle hiç ilgisi olmayablir.
Ammaaaaa...
Dövmek dediğiniz fiziksel şiddettir.
Bunun kabul edilebilir bir tarafı yok.
183'ü aramayı denediniz mi?
Üye ilk mesajında fiziksel şiddet uygulandığını da belirtmiş zaten.
Konu ile ilgili Ailenin Korunması Hakkında Kanunun ilk maddesini okuyunuz.
Türk Medenî Kanununda öngörülen tedbirlerden ayrı olarak, eşlerden birinin veya çocukların veya aynı çatı altında yaşayan diğer aile bireylerinden birinin veya mahkemece ayrılık kararı verilen veya yasal olarak ayrı yaşama hakkı olan veya evli olmalarına rağmen fiilen ayrı yaşayan aile bireylerinden birinin aile içi şiddete maruz kaldığını kendilerinin veya Cumhuriyet Başsavcılığının bildirmesi üzerine Aile Mahkemesi Hâkimi meselenin mahiyetini göz önünde bulundurarak re'sen aşağıda sayılan tedbirlerden bir ya da birkaçına birlikte veya uygun göreceği benzeri başka tedbirlere de hükmedebilir:
Kusurlu eşin veya diğer aile bireyinin;
a) Aile bireylerine karşı şiddete veya korkuya yönelik söz ve davranışlarda bulunmaması,
b) Müşterek evden uzaklaştırılarak bu evin diğer aile bireylerine tahsisi ile bu bireylerin birlikte ya da ayrı oturmakta olduğu eve veya işyerlerine yaklaşmaması,
c) Aile bireylerinin eşyalarına zarar vermemesi,
ç) Aile bireylerini iletişim araçları ile rahatsız etmemesi,
d) Varsa silah veya benzeri araçlarını genel kolluk kuvvetlerine teslim etmesi,
e) Alkollü veya uyuşturucu herhangi bir madde kullanılmış olarak şiddet mağdurunun yaşamakta olduğu konuta veya işyerine gelmemesi veya bu yerlerde bu maddeleri kullanmaması,
f) Bir sağlık kuruluşuna muayene veya tedavi için başvurması.
Yukarıdaki hükümlerin uygulanması amacıyla öngörülen süre altı ayı geçemez ve kararda hükmolunan tedbirlere aykırı davranılması halinde tutuklanacağı ve hakkında hapis cezasına hükmedileceği hususu şiddet uygulayan eş veya diğer aile bireyine ihtar olunur.
Eğer şiddeti uygulayan eş veya diğer aile bireyi aynı zamanda ailenin geçimini sağlayan yahut katkıda bulunan kişi ise hâkim bu konuda mağdurların yaşam düzeylerini göz önünde bulundurarak daha önce Türk Medenî Kanunu hükümlerine göre nafakaya hükmedilmemiş olması kaydıyla talep edilmese dahi tedbir nafakasına hükmedebilir.
Evet, gözümden kaçmış. Sonradan farkettim.Alıntı:
cagjackal rumuzlu üyeden alıntı
Sağolun ciddi birşey olduğu için buraya geldim,dediklerinizi dikkate alıcam
Merhaba "Lolsuc" yazdıkların aslında sadece senin değil onbinlerce gencin ortak sorunu, onbinlerce ailede her gün yaşanan bu toplumsal trajediye devlet çözüm adına bazı önlemler almaya çalışıyor ancak görünen bu pek yeterli olmuyor. Sorunun kökeninde yatan kuşak çatışması malesef öyle kolay çözülecek bir konu değil, farklı zaman dilimlerinde yetişmiş insanların fikir ayrılığı her zaman olağandır ancak orta yolu bulma noktasında sanırım ebeveynlere daha fazla iş düşüyor.15 yaşında gencecik bir bireyin kendini yetişkin gibi hissetmesi ve bu şekilde muamele görmek istemesi belki onlar açısından normal olsada anne baba gözünde hala çocuk yaşlarıdır.Şimdi yazılanları okuduğunda muhtemelen canın sıkılmış ve istediğin yada içini rahatlatacak cevapları bulamadığın için hala kendini boşlukta ve çaresiz hissetmeye devam ediyorsundur.Ancak yazılanların hepsi hayat tecrübesi ile yazılmış doğrulardır. Aslına bakarsan bu dönemlerden hepimiz geçmişizdir ve bir şekilde bu dönemler atlatılmıştır, hızlı bir şekilde bu süreçten kurtulmak istiyorsun ama bana göre sana senden başkası gerçek manada yardımcı olamaz.Başkalarından alacağın korumanın kendi kendini korumadan daha iyi olacağını düşünüyorsan yanılırsın, neden diyeceksin ;
Sanırım bunun kısa öz ve de net bir cevabı direk bir şey ifade etmediği gibi kulağa da çok boş geldiği için çok yakınımda yaşanan bir örneği anlatsam daha faydalı olur.
Şu aralar 25-30 yaş arası olan çok yakın tanıdığım bir bayanın son 15 yılına, yaşadıklarına, çıkmazlarına, bunalımlarına defalarca tanık oldum, bahsi geçen bayanın senin dönemlerinde başladığı kimlik bunalımından sıyrılıp bu günlere gelene kadar yaşadıklarını kısaca anlatayım ve çözümü kendin gör.
Seninle aynı dönemde başlayan benlik, karakter oluşumu ve kimliğini bulma güdüleri yüzünden sürekli ailesiyle tartışan, normal sorunları bile olduğundan farklı algılayan bu nedenle hayatının büyük bir bölümünü hep bunalımda mutsuz ve sürekli kötü sonlara meyilli halde devam eden bu bayanın bu süreci atlatmasında kendisine yapılan en büyük iyilik onu dinlemek evet sadece dinlemek oldu.Kendisini anlayan birisinin olduğunu ve gerçekten çözümün sakinleşip olaylara farklı açıdan bakmaktan geçtiğini gören ve yaşananları olduğu gibi kabullenmeye başladığı andan itibaren bi şeylerin değiştiğini hissetmesi düğümü çözdü.En azından kendisini anlamadıklarını düşündüğü için ailesiyle kestiği iletişim yeniden başladı , yaşananları kendi istediği gibi değil olduğu gibi kabul etmeyi öğrendiği dönemden itibarende daha anlaşılabilir tepkiler vermeye başladı ve pek çok sorunun nedeni ve çözümünü bulmaya başladı, akıllı bir bayandı ama eğitim noktasında ilk dönemler pek şanslı değildi çünki ailesi eğitim hayatını kısıtlamışlardı, buna rağmen yılmadı şimdi hatrı sayılır bir üniversitede 2. okulunda psikoloji okuyor.Detaya girip seni yanlış yönlere süreklemek istemem ama inan bana bu bayanın yaşadıkları pek çok insanın katlanabileceği şeyler değildi bunalıma girdi, kendine zarar verdi, evden uzaklaştı ama sonunda yaptığı herşeyden binlerce kez pişman oldu.Bazen eskilerden konuşulduğunda haline gülen durumunu gördüğümüzde bizde onunla mutlu oluyoruz en azından ben kendi adıma bir genç bayanın bu hayatta yitip gitmesine izin vermemiştim, kendisi bana verdiği sözü tuttu tüm sorunlarını çözmek için sabırla kendisine ve ailesine zaman verdi, eğitimine devam etti ciddi bir birikime sahip oldu ve şu an kendine bir yuva kurma aşamasında.
Yukarıda anlattıklarımla senin yaşadıklarını, hayatını mukayese edemem ama sana çözümün sadece sende olduğunu anlatmaya çalışıyorum, yolunu bulmak için seni dinleyecek birisine ihtiyacın varsa bunu da en iyi sen bilirsin.Psikolojik destek almak kafanı ciddi anlamda rahatlatacak hayata bakışını değiştirecektir, bunu profesyonel birisiyle yapamıyorsan seni dinleyen empati yapabilen birisiyle paylaş.Bu gün anlatan konumundasın ama kimbilir belki bir gün dinleyen konumunda olursun.
Tüm sıkıntılarının en kısa sürede çözülmesi dileklerimle.
Saygılarımla.
Merhaba Değerli Hukukçular ve Hukuk Severler...
Ben 32 yaşıma gelmiş ve hala bekar duran ve ailemle kalan bir erkeğim. Gün geçtikçe ailemle olan sorunlarım çoğalıyor özellikle maddi konudaki sıkıntılarım her gün geçtikçe dahada artıyor. Tabi bu arada ruhsal problemlerim de gün geçtikçe artıyor. Acaba mahkemeye başvursam mı diyorum ayrılma davası açabilir miyim? Gerekçe olarak ailemin bana uyguladığı maddi ve manevi şiddet diyebilme şansım var mı? Saygılarımla..
Forumu açan genç kardeşimiz; Seneloker ve diğerleri çok güzel aydınlatmışlar sizi. . SAKIN evden kaçmayın...O izlediğiniz eski türk filmleri gibi değil hiç birşey... Daha sert gerçekler...SAKIN kardeşim.. Bu bir dönem...Boyun uzuyor, kafan bile büyüyor. Yani, vücudun gelişmesini tamamlamadı bile...Bence okulda yakın olduğun bir öğretmenin varsa ona anlat.. Cesaretin yoksa ya da bize aktaramadıkların varsa sosyal hizmetleri ara.. Onlar seni inan yargılamadan anlayacaklar ve gerekiyorsa yardım edeceklerdir.. SOKAK TAHMİN EDEMEYECEĞİN KADAR KORKUNÇTUR..
32 yaşındasınız, bu isteğinizi yapmak için herhangi bir dava açmanıza ihtiyaç yok. Ne davası açacaksınız anlamadımAlıntı:
rmzn1234 rumuzlu üyeden alıntı
Herhangi bir davaya gerek yok.Eşyaların bir bavula konulması ve dış kapıdan çıkarak istediğiniz yöne gitmek suretiyle evden ayrılmanıza mani bir durum yada yasa yok.Alıntı:
rmzn1234 rumuzlu üyeden alıntı
Alıntı:
rmzn1234 rumuzlu üyeden alıntı
Anlaşılan o ki... 32 yaşına gelmişsiniz ancak tek başınıza ayakta duracak durumda değilsiniz. Maddi bir özgürlüğüüz olmadığı gibi, kendinize güveniniz de yok. Doğrumu anlamışmıyım acaba ?
Ailenizin size para vermiyor olması ve / veya bir iş bul da çalış diyor olmasına karşılık maddi ve manevi şiddet mazereti çok akılcı bir yaklaşım değil.
Ya da isterseniz biz yazdıklarınızdan yorum çıkartmak için uğraşacağımıza siz şu işin aslını detaylıca bir anlatıverseniz..
Bence böylesi daha uygun olur..
Üyenin diğer mesajlarına baktığınızda, aslında çalışmıyor, tek başına ayakta duramayacak gibi bir durum yok gibi görülüyor
rmzn siz şaka mısınız....Aileden ayrılmanın davası mı olur.
Bakın bu sayfada çok küçük genç bir kardeşimizin daha ciddi bir sorunu var.
Ailemden hertürlü şiddet görüyorum ve buna bir son verilmesini istiyorum lütfen yardım edin 😭😭😭😭Alıntı:
frmax rumuzlu üyeden alıntı
18 yaşimdayim kuculugumden beri fiziksel pisikloji siddet goruyorum dun artik kendime kiymayi planlamistim artik pisikloji olarak inaninki cok yorgunum ergenlik diceksiniz veya farkli seyler ama inanki deil ben kucuk yasta calismaya basladim lisede 2 sene kaldim onlar yuzunden babam olacak kisi ne babaligini gordum ne bana karsi onune alip konusmasini calisip para kazanip eve vermek kendime 1 kurus bile alamiyorum cebime hicbir zaman para girmedi cebime bu bir saka gibi gelcek ama hic arkadasim yok bakin hic acik liseye dustum beni hergun almak istiyorlardi okuldan evden kactim okuldan beni almamalari icin suan kendi imkanlarimla zorla acik liseye gidiyorum hic bir zaman arkamda kalmadilar hic bir zaman bana destek olmadilar hic bir yerim olmadigi icin gine gittim onlarin yanina gine dayak gine dayak gine pisiklojim bozuk babam beni sanki calismak icin dogurmus hic bir yere gezmeye gidemem arkadas edinemem hic sevgilim yok suan lise 12 gidiyorum acik lise gidiyorum staja gidiyom bir tane arkadasim var gizli gizli arkadaslik yapiyorum hergun o bana sabah kahvaltisi ismarliyor utaniyorum artik bne yedim diyorum oysaki oglen yemegine kadar ac geziyorum kardesim var inaninki benim ustume oynuyor annem ile bakin saka yapmiyorum bir gun kardesim gitti aneme dediki abime karis onu dov bunu kulaklarimla duydum saka yapmiyorum abim askerde ben artik dayanamiyorum kimsem yok yazacak konusacak kimsem yok param yok arkadaslarim yok hicbirseyim yok bu benim dunyada son gunum BayBay Dünya