Printable View
Mustafa Kemal ATATÜRK ve kahraman ecdatımız insanlığı ve kahramanlığı ile Çanakkale Savaşında savaşdan daha ziyade insanlık adına kahramanlık dersi vermiştir dünyaya. Bize ve dünyaya söyleyecek bir şey bırakmamışlar. Bizede gurur duymak ve ders almak düşer. Mustafa KEMAL ve ecdatımızdan gurur duyyorum. onlara layık bir Türk evladı olmak hepimizin görevi.
"Şehit ruhları semalarımızda dolaştıkça, şanlı bayrağımız vatan toprakları üzerinde dalgalandıkça, ulusumuz sonsuza dek hür ve bağımsız yaşayacaktır."
M.Kemal ATATÜRK
"Bir asker için mutluluk denen bir şey varsa, Türklerle omuz omuza savaşmaktır diyebilirim. Fakir insanlardı, buğday kırığından yapılmış çorba en önemli yemekleriydi, sağlıksız su içerlerdi, çamur barınaklarda yatarlardı. Fakat en modern silah ve araçlarla donanmış düşmanlarına karşı arslanlar gibi savaşırlardı... Bu insanların kalblerinde sadece ve sadece ulvi bir vatan sevgisi vardır. Ölüme onlar kadar gülümseyerek giden bir millet ferdi daha görmedim."
5.Osm.Ordu Kumandanı
Mareşal LİMON VON SANDERS
"Evet, insan ruhunu yenmek mümkün olmuyor. Dünyada hiçbir ordu bu kadar sürekli ayakta kalamaz. Sadece bugün 1800 şarapnel attık. Aylardan beri gece gündüz savaş gemilerimiz mevzilerini bombalıyor. Son derece hırpalanmış Türkleri koruyan Cenab-ı Allahlarından ayırmak için başka ne yapabiliriz."
Müttefik Orduları Başkomutanı
General Sir Jean HAMİLTON
"Türk Askerinin savaş ve muharebe için haiz olduğu yüksek niteliklerin önceden layikiyle bilinmemesi İngilizler için felaket olmuştur.... Türk askerinin ne yaman muharip olduğunu İngilizler kendileriyle dövüştükten sonra denemeyle anlamışlardır."
İngiliz Generali OGLANDER
"Başka bir millet askerinin, artık muharebeyi kaybettik, yenildik diye silahını bırakıp savaştan vazgeçtiği hallerde,Türk askeri için muharebe yeniden başlar"
İngiliz General MAUDE
"Müdafaada Türk askerine kumanda edebilen bir asker, üniformasını zaferle süslemiş demektir."
Müttefik Orduları Başkomutanı
Sir Jean HAMİLTON
"Kılıcı insafsız bir maharetle kullanan Türk eli, mağlup ettiği insanların yarasını sarmakta da ustadır."
İngiliz Komutanı Lord BYRON
"Beni üçüncü kez vuran, aramıza sızan keskin bir nişancıydı. Bundan eminim. Siperde yakınımda bir yerde idi. Mermi o taraftan geliyordu çünkü. Tanrım o kadar cesurlar ki... Bizimkilerden çok daha cesurlar. Yeşil üniformalarıyla Alman subaylarını da kıçlarını sallayarak cephede koştuklarını gördüm. Birkaç dakika sonra Alman subaylarına hemen hiç rastlamadım."
İngiliz Binbaşı BROWN
Çanakkale Zaferinin birçok sonuçları arasında bir husus daha vardır ki bu pek dile getirilmemektedir. Ordumuz, Çanakkalede kazandığı zaferle Balkan savaşlarında oluşan güvensizliği üzerinden atmış ve yeniden özgüvenini kazanmış, bu güvenle de İstiklal savaşında Anadoludaki işgalci kuvvetleri denize dökmüştür. Bundan sonra da sıra İngilizlerle müttefiklerinin işgali altındaki boğazların, İstanbul'un ve Trakyanın kurtarılmasına gelmiştir. Hayrete şayan nokta şudur ki, buraları o mağrur İngiliz ordusu nasıl olmuş da savaşmadan paşa paşa terketmiştir. Bunun sebeb-i hikmeti sadece diplomatik temaslarla açıklanamaz. Bence bunun açıklamasını da İngilizlerin Çanakkale'de aldıkları derste aramak lazımdır. Türk ordusuyla yeni bir maceraya girip Çanakkalede yaşadıklarını yeniden yaşamak istememişler ve selameti buralardan çekilip gitmekte bulmuşlardır. Yani, bir köşe yazarının "Çanakkale geçilmedi, ama yine de İstanbul işgal edildi" lafıyla o şehitlerin boşa verildiğini ima etmesi çok yanlış ve haksızdır. Şehitlerimizin kanlarının hiç bir damlası boşa gitmemiştir ve bu günlerimizi onlara borçlu olduğumuzun bilincinde olarak onları minnetle anmalıyız.
Yukarda, geçen sene gene bu günlerdeki bir yazısından bahsettiğim köşe yazarı (Çetin Altan) bugün (22 Mart 06) gene Milliyetteki köşesinde aynı görüşlerini tekrarlamış ve şöyle yazmıştır[u]:"Züğürtleyen bakkal eski defterleri karıştırırmış; 91 yıl önce, Enver Paşa'nın hangi akla hizmet, bir gecede 2 Alman zırhlısının Romonof'lara saldırmasını onaylayarak girdiğimiz savaşta; korkunç ve kanlı bir fiyaskonun, sadece Çanakkale sayfasını, rötuşlayarak anmak...
***
Rötuşlayarak anmak; Çanakkale Savaşı'nın başkomutanları olan Esat Paşa ile Feltmareşal Liman von Sanders'i, pas geçerek...
Ve 300 bin şehidin kahramanlığına karşın, Mondros Mütakeresi'yle İstanbul'un yine de işgal edilmiş olduğuna hiç değinmemek...
Bir bakıma sürdürüp gitmek, şiirlerle, zafer övünmeleriyle Çanakkale şehitlerinin boşu boşuna ölmüş olduklarını sütrelemeyi (perdelemeyi)..."</u>
Her ulus geçmişindeki kahramanlıklarıyla övünür. Bu, ulus olma bilincini artırır ve bireylere moral kazandırır. O halde biz neden övünmeyelim. Bu yazarın bu fikirlerine katılmak benim için hiç mi hiç mümkün değildir.
Çok Haklısınız sayın bkol,
Yaşadığı ülke ve insanına sırt çeviren bu baba ve oğullarının Çanakkale Zaferi için (çok sık kullandığı kendi deyimiyle "ISKALADIĞI" husus, bu zaferin gelecekte yaratılacak TÜRKİYE CUMHURİYETİ' nin temelini oluşturduğu, zaten aşina olduğu "VATAN İÇİN" duygusunu çok farklı boyutlara taşıdığı, Osmanlı' nın hatası ile girilmiş olsa da bu savaşta emperyalizme geçit verilmediği, onca insanın hiç de "BOŞUNA ŞEHİT OLMADIĞI" dır.
En büyük ikinci şehitlik bulundu
A.A
Gelibolu Yarımadası Tarihi Milli Parkı'nda 57, 64 ve 72. alaylara ait olduğu tahmin edilen 2 bin 500 kişilik şehitlik ortaya çıktı.
Şevki Paşa Haritası üzerinde uzun yıllardır çalışmalar yürüten tarih araştırmacısı Gürsel Akıngüç, yaptığı açıklamada, Gelibolu Yarımadası'ndaki tarih araştırmacılarıyla birlikte, harita üzerinde tanımlanan noktaları bir süredir gezerek keşfetmeye çalıştıklarını söyledi.
Akıngüç, yaptıkları araştırmada, 43 paftalık Şevki Paşa Haritası'nın 15 numaralı paftasında belirledikleri Düztepe, 180 Rakımlıtepe ve Kılıçbayırı altındaki Çataldere kolunun oluşturduğu vadinin arasındaki meyilli arazide, geçen yıl yapılan Çataldere Şehitliği'nden sonraki en büyük ikinci şehitliği bulduklarını belirtti.
Şehitliğin bulunduğu yerin, 19 Mayıs Taarruzu'na kadar çok yoğun çarpışmaların yaşandığı bir mevzi olduğunu, burada 19. Tümene bağlı 57, 64 ve 72. alaylardaki Türk askerlerinin savaştığını belirten Akıngüç, şunları kaydetti.
"Harita üzerinden ölçtüğümüz kadarıyla bu şehitlik 2 bin metrekarelik alanı kapsıyor. Burası cephe hattının gerisinde yer alan büyük şehitliklerden biri. Şevki Paşa Haritası'nda yer alan Türk Şehitlikleri içinde en büyük ikinci şehitlik. Bu şehitlikte, 2 bin 500-3 bin kadar şehidimiz yatıyor. Şehitlerimize ait kemik parçalarını toprağın üzerinde görmek mümkün. Ayrıca bu bölgenin şehit mezarlığı olduğunu belirli aralıklarla konulan taşlardan anlıyoruz."
Akıngüç, ayrıca Kılıçbayırı mevkiindeki bu şehitliğin Şevki Paşa Haritası'nda yer aldığını, ancak diğer 28 şehitlik gibi yerinin yetkililerce bilinmediğini belirtti.
ŞEHİTLİKLER DOĞAL YAPILARI KORUNARAK İHYA EDİLMELİ
Akıngüç, Gelibolu Yarımadası'nın doğal bir yapısı olduğunu, bu yapının her şeyden önce Çanakkale Kara Savaşları'nın nasıl bir arazide yapıldığını anlattığını; bu nedenle şehitliklerin doğal yapıları korunarak ihya edilmesi gerektiğini söyledi.
Yeni bulunan şehitliğin yer aldığı arazideki bitki örtüsünün 1994 orman yangınında zarar gördüğünü belirten Akıngüç, şehitliğin zamanla Çanakkale Savaşları dönemindeki doğal bitki örtüsüne kavuştuğunu bildirdi.
Şehitlikler ortaya çıkarıldıkça ve projeler gerçekleştirildikçe, bu tarz şehitliklerin betonarme projelere kurban edilmemesini isteyen Akıngüç, şöyle konuştu:
"Bu şehitliği gösteren iki Türk siperi var. Bu siperlerin içi temizlenirse, bu arazinin üzerindeki doğal bitki örtüsü kaldırılarak, şehitliğin sınırları belirlenebilir. Şehitlikler, doğal yapıları korunarak ihya edilmelidir. Kılıçbayırı'na yakın olduğu için, şehitliğe bu isim verilebilir."
Toplumlar tarihi zenginliklerine sahip olabildikleri ölçüde, ulusal onur ve şuurlarını korurlar.Alıntı:
6 Mart gecesi Cevat Bey, mayın grup komutanı Hafız Nazmi Bey'e "Oğlum, diyordu. Sana çok önemli bir görev veriyorum. Vatanın selameti bu görevin başarıyla yerine getirilmesine bağlıdır. Yarın akşam, Nusrat'le son 26 mayınını şu gördüğün karanlık limanda kıyıya paralel olarak dökeceksin. Düşman hareketinizi seçer, size saldırıya kalkışırsa kıyı toplarımız önceden aldıkları talimata uygun olarak hareket edecek ve sizi himaye ateşiyle koruyacaklar. Kendinizi göstermemeye çaba harcayın. Allah yardımcınız olsun."
3 İngiliz zırhlısının batmasını, 3'ünün de savaşamayacak kadar tahrip olmasını sağlayarak Çanakkale Savaşı'nın seyrinin değişmesinde büyük katkısı olan NUSRAT mayın gemisi gibi tarihi bir miras, bundan birkaç yıl öncesine kadar Mersin Limanı'nın ücra bir köşesinde, hurda, su almış ve sancak tarafına yarı yatmış bir vaziyette çürümeye bırakılmıştı. Hurdacılar istenen fiyatı vermiyor, gemi jilet bile olamıyor, çürüdükçe çürüyordu.
Tarsus Belediyesi ne mutlu ki, bu zenginliğin de diğerleri gibi kaybolmasına izin vermedi. Gemiyi alarak onardı, restore etti. Bugün bu tarihi miras, D 400 Devlet Yolu kenarında, Tarsus girişinde bir parkta karada sergileniyor. NUSRAT eminim denizde olmayı tercih ederdi, ama en azından hala Cevat Bey'le, Hafız Nazmi Bey'le, Yüzbaşı Hakkı ile birlikte, bizimle...
ÜŞENMEYİN, OKUYUN
http://www.gallipoli1915.org/images/...onmulelogo.jpg
ZİON KATIR BÖLÜĞÜ
Yahudi Katır (Ester) Bölüğü, tıpkı 1. Dünya Savaşı'ndaki Yahudi Lejyonu", İspanyol İç Savaşı'ndaki "Botwin Bölüğü ve 2. Dünya Savaşı'ndaki "Yahudi Alayı" gibi bir ""Diaspora birliğiydi" Bu birlik, 2000 yıldan bu yana, Yahudi tarihinin "bir savaşa katılan ilk askeri birliği" olma şöhretini kazanacaktı.
Ancak, onların öyküsünü anlatmadan önce, Yahudiler'in I. Dünya Savaşı öncesinde "bir Yahudi devleti kurmak" adına çizdikleri eylem planlarından söz etmek gerekir.
*************************
Yahudiler'in bir kısmı, binlerce yıl önce kovuldukları Filistin'e dönmek için bir Mesih beklerken, diğer bir kısmı da buna gerek olmadığını, Filistin'e kendilerinin de dönebileceğini düşünüyordu. Bu kişilerden biri de Theodore Herzl adlı Budapeşteli bir Yahudi'ydi. Yahudiler'in ancak bir Yahudi devleti kurarak özgürleşebileceklerini savunan Herzl, bu devleti kurmak için de üç şartın yerine getirilmesi gerektiğine inanıyordu: 1- Bir banka, 2- Filistin'de toprak satın almak için oluşturulacak bir Yahudi Ulusal Fonu, 3- Yahudileri birbirine bağlayacak bir siyasal örgüt (Dünya Siyonist Örgütü)...
I. Dünya Siyonist Kongresi'ni Basel'de toplayan Herzl, dünya Yahudileri'nin en zenginlerini seferber etti. İkinci girişimi ise Osmanlı devleti ile ilişki kurmak oldu. 1892 ile 1902 yılları arasında 5 kez İstanbul'a gelerek sarayla ilişki kurmaya çalıştı. Amacı, Filistin'deki topraklardan bir kısmını satın almaktı. Ödeyeceği parayla Osmanlı devletinin ekonomisinin düzeleceğini ve o günün parasıyla 30 milyon Sterlin'i bulan dış borçlarının ödeneceğini söyleyen Herzl'in arzu ettiği alanın sınırları da şöyleydi: Kuzeyde Kapadokya dağları, güneyde Süveyş Kanalı'na kadar olan bölge..
17 Haziran 1896'da, Abdülhamid'in yakın dostu ve Avrupa'daki ajanı Polonya asıllı Kont Phillip de Newlinsky ile İstanbul'a gelen Herzl'e Sultan'ın hasta olduğu söylendi ve görüştürülmedi. Daha sonra Newlinsky'nin aktardığı teklif üzerine de Abdülhamid şu yanıtı verdi:
" Eğer Mösyö Herzl senin bana olduğun gibi bir arkadaşın ise, ona nasihat et, bu konuda bir adım atmasın. Ben, bir karış bile olsa toprak satamam. Zira bu toprak bana ait değil, milletime aittir. Benim milletim bu imparatorluğu savaşta kanlarını dökerek kazanmışlar, onu kanlarıyla mahsüldar kılmışlardır. Bu toprak bizden sökülüp alınmadan evvel, biz onu tekrar kanlarımızla sularız. Benim Suriye ve Filistin alaylarımın efradı birer birer Plevne'de şehit düşmüşlerdir. Onlardan bir tanesi dahi dönmemek üzere muharebe meydanlarında kalmışlardır. Devlet-i Aliyye bana ait değil, Türk milletine aittir. Ben onun hiçbir parçasını veremem. Bırakalım Yahudiler milyonlarını saklasınlar. Benim imparatorluğum parçalandığı zaman, onlar Filistin'e hiç karşılıksız sahip olabilirler. Fakat, yalnız bizim cesetlerimiz parçalanarak bu ülke taksim edilebilir. Ben canlı bir vücut üzerinde ameliyat yapılmasına razı değilim..."
Theodore Herzl, ısrarından hiç vazgeçmedi; Osmanlı sultanından sonra İtalya kralına gitti, ona da "yıkılmakta olan Osmanlı'nın toprağı Filistin'inin Yahudiler'e verilmesi için çalışırsa, İtalyanlar'ın Trablus'u almalarına maddi açıdan yardımcı olabileceklerini" söyledi. Ama aldığı yanıt olumsuz oldu. Bu sıralarda, Rusya'dan önemli sayıda Rus Yahudisi Filistin'e göçüyordu. Sayıları kısa zamanda 80 binleri bulacaktı... Bu çabaları dikkatle izleyen Abdülhamit de bir dizi tedbir aldı.
II. Abdülhamid, sadece Siyonistlerin teklifini reddetmekle kalmamış, büyük güçler nezdinde diplomatik girişimlerde bulunarak Yahudîler'in "Siyonistleşmesi"ni de engellemeye çalışmıştı. Duhûliye Nizamları hazırlatmış, Siyonistler'in yabancı himaye elde etmelerini önlemek için çaba harcamış ve Filistin'den Yahudîler'in arazi satın almalarını yasaklamıştı.
1867 tarihli Osmanlı Arazi Kanunnamesi, Musevîler'in Kutsal Topraklarda arazi almalarını engellemiyordu. 5 Mart 1883'de çıkarılan yeni kanun, yabancı Siyonistler'in Osmanlı ülkesinde taşınmaz mal satın almalarını yasakladığı halde, Osmanlı vatandaşı olan Yahudiler'e herhangi bir yasak getirmemişti. Yahudiler bu açıktan yararlandı ve yerli Yahudiler'e Siyonist örgütlerce para verilerek, bölgede önemli bir miktar toprak parçasının Siyonistlerce satın alınmasını sağladılar. Bu şekilde Hayfa ve Akkâ'da Yahudiler'in iskânı sürekli hâle getirildi.
Bu satışlara göz yumanlar da ne yazık ki, yöredeki Osmanlı idarecileri ve memurlarıydı. Çünkü, başkentten uzak ve yönetimin unuttuğu bu imparatorluk beldesinde bütün kapıları açan bir anahtar vardı: Rüşvet... Yahudiler, bu anahtarı kısa zamanda keşfetmekte gecikmediler; her türlü engele rağmen arazi almayı sürdürdüler. Ancak, hepsi de başarılı olamıyordu; bölgenin daha eski Yahudileri, sahip oldukları şeyleri kaybedecekleri korkusuyla yeni komşularını Osmanlı vatandaşı olmaya zorlarken, bir taraftan da Osmanlı ordusuna katılıyorlardı.
Osmanlı hükümeti, Yahudiler'in Filistin'de oradan oraya göçmesine, seyahat etmesine, Arap çapulculara karşı kendilerini savunacak güvenlik birimleri oluşturmalarına izin vermiyordu. Bunun üzerine, bazıları, gizliden gizliye silah edinmeye ve İngilizler lehine casusluk yapmaya başladı. (Hatta, Osmanlı ordusunda yıllarca çalışıp rütbe aldıktan sonra İngiliz ordusuna kaçan birçok Yahudi oldu...) Aaron Aaronson adlı bir Yahudi'nin yönetiminde kurulan NILI adlı istihbarat örgütü hiç durmadan İngilizler'e bilgi uçuruyordu. Fakat, Osmanlı yöneticilerinin bu duruma karşı takındığı tavır da sert oldu; birçok Yahudi yakalandı, öldürüldü veya Mısır'a göçe zorlandı. Çünkü, artık Osmanlı, bütün Yahudiler'e "casus" muamelesi yapmaya başlamıştı. Telaviv zorla Yahudiler'den arındırıldı. İngilizler de bu Yahudiler için Mısır'da çadır kamplar oluşturdular... Özellikle ABD bandıralı USS. Tennessee gibi içinde orkestra bulunan gemiler, bu Yahudileri İskenderiye'ye taşıyordu.
1914 yılının Aralık ayında, İskenderiye'de dörtte üçü Rus Yahudisi olan yaklaşık 11.000 göçmen toplanmıştı. Bunlardan Mısır Yahudi Topluluğu ve İngiliz askeri yetkilileri tarafından korunup kollanan 1200 tanesi, Mısır İçişleri Bakanlığı Mülteciler Masası Şefi Mr. Hornblower tarafından Gabbari ve Mafruza kamplarına yerleştirilmişti. Bu mülteciler, kendilerine verilen bir kimlik kartı sayesinde, günde üç öğün yemek yiyebiliyorlar ve kamp içinde çalışabiliyorlardı. Ancak, her yeni gelen mülteci grubu, Filistin'de kalanların "Türkler'den kötü muamele gördüklerine dair" haberler taşımakta ve bu haberler de kampta bekleşenleri öfkelendirmekteydi...
3 Mart 1915 akşamı, 8 kişilik bir Yahudi komitesi, Gabbari kampında, bir akaryakıt firmasının temsilcisi olan Mordehay Margolin'in odasında toplandı. Bu adamlardan ikisi, daha birkaç gün önce tanışmıştı: Ze'ev Jabotinsky ve Joseph Trumpeldor, o sıralarda Siyonist liderler olarak biliniyorlardı. Bu ikisi; fizikçi Dr. Weitz, Şarap Birliği temsilcisi Victor Gluskin, Amerikalı işadamı G. Kaplan, Anglo-Palestine Bankası'ndan Z. D. Loventin ve agronomist Akiva Ettinger'e yeni bir "Yahudi Lejyonu" planı sundular. Plan, 5 kabul, 2 red, bir de çekimser oyla kabul edildi. 12 Mart günü, Mafruza kampında, ahırdan bozma bir salonda toplanan 200 Yahudi'ye Jabotinsky'nin yaptığı duygulu bir konuşma da etkisini gösterdi; bir defterden yırtılmış kağıda İbranice yazılan 7 satırlık kararı 180 kişi imzaladı.
*************************
Komite'ye bu planı sunan Ze'ev Jabotinsky, 1880de Odessa'da doğmuş, Rusya'da eğitim almış ve 1898'de Bern ve Roma'da hukuk öğrenimi görmüştü. Geçimini gazetecilikle kazanıyor; iki Odessa gazetesine muhabirlik yapıyordu...
Vladimir Jabotinsky
1880-1940
1901'de Odessa'ya döndüğünde Siyonist hareketten iyice etkilenmiş durumdaydı. Ayrıca, Rusca, İbranice, Yiddiş, İngilizce, Fransızca ve Almanca dillerini bildiğinden, nereye gitse kalabalıkları yönlendiren bir güce sahipti. Bu nedenle, Siyonist kongrelerinde oldukça etkileyici oluyordu. Önceleri, Yahudiler'in Filistin'e yerleşmelerini ve Diaspora'daki politik ve eğitimsel eylemlerini destekledi. Doğu Avrupa ve Rusya'da Yahudi düşmanlığının toplu katliamlara dönüşmesi nedeniyle birçok Siyonist lider gibi o da Theodore Herzl'in düşüncelerine katılmıştı. Bu sırada çıkan 1. Dünya Savaşıyla Odessa gazetesi onu batıya gönderdi. Osmanlı İmparatorluğu Merkezi Güçler (Almanya-Avusturya-İtalya) yanında savaşa girdiğinde, Jabotinsky de "Avrupa'nın hasta adamı"nın artık yıkılacağını öngörmüştü. Bu öngörüsü onu, o ana kadar tarafsız olan Siyonist hareketin Filistin'le ilgili emelleri için, savaşta artık İtilaf Güçleri (İngiltere-Fransa-Rusya) yanında yer alması gerektiğine inandırmıştı.
Jabotinsky, 1908 Jön Türk devriminden sonra İstanbul'a gelmiş ve geniş bir çevre yapmıştı. Jön Türkler arasında da aktifti ve bu sayede Türkler'i de yakından tanıma fırsatı bulmuştu. Türkler'i, "büyük devlet adamları çıkaran ve asker yetiştiren, iyi kalpli ve misafirperver bir millet" olarak düşünmekteydi.
(Jabotinsky, 1917 yılında yayınladığı "Turkey and the War" [Türkiye ve Savaş] adlı kitabında, I. Dünya Savaşı'nın çıkış nedeninin, İtilaf devletlerinin iddia ettiği gibi Alman militarizmi değil, "şark meselesi" olduğunu ileri sürecekti. Savaşın Osmanlı Asyası'nı paylaşmaktaki ahenk yoksulluğundan çıktığını söyleyen Jabotinsky'ye göre Almanya, tüm Osmanlı'yı himayeye almak bahanesiyle Şark'ın zenginliklerine sahip çıkmak isterken; Fransızlar Suriye'ye, İngilizler Mezopotamya'ya, Rusya Doğu Anadolu ve Boğazlar'a, Yunanlılar ve İtalyanlar da İzmir'e göz dikmişlerdi.. Ona göre, Osmanlı İmparatorluğu artık parçalanmaya yüz tutmuştu. "Osmanlı İmparatorluğu'nun yıkılmasını isteyen, Türk halkının düşmanı değil dostudur" diyen Jabotinsky'ye göre, Osmanlı artık bölünmeli ve milli devletlerin kurulmasına izin verilmeliydi. Bu düşünceler ve Siyonizm davası, onda Osmanlı'ya karşı savaşma fikrini doğurmuştu; Jabotinsky de bu savaşı yüksek sesle öneren ilk kişiydi.)
Joseph Trumpeldor 1880-1920
Jabotinsky'nin İskenderiye'ye gittiğinde tanıştığı adam, Joseph Trumpeldor adında biriydi. Trumpeldor, St. Petersburg Üniversitesi'nin Dişçilik Fakültesini bitirmiş, ancak kariyerini askerlikte yapmış bir Rus Yahudisi'ydi. 1904-1905 Japon-Rus savaşında, ünlü Port Arthur kuşatmasında Rus ordusunda savaşırken sol kolunu kaybetmiş ve bu nedenle Rus Çarı tarafından ülkenin en büyük 4 şeref madalyasıyla onurlandırılmış bir gerçek kahramandı. Kendisine orduda tekrar görev verilmesine rağmen Trumpeldor Rusya'da rahat değildi; Filistin'e yerleşerek toprakla uğraşmayı istiyordu.. 1914'te Filistin'e geldi ve burada, kendisi gibi göçmüş Rus Yahudiler arasında siyasi faaliyetlere girişti.
Jabotinsky ile Trumpeldor, ilk kez Aralık 1914'te, Mısır'da Cabbari mülteci kampında karşılaştıklarında aynı idealleri paylaştıklarını anlamışlardı. Trumpeldor, mültecilerden bir lejyon oluşturup bu birliği Türkler'e karşı İtilaf Güçleri'nin hizmetine sunmayı ve bunun karşılığında da İsrail'i kurmakta İngilizler'den yardım almayı savunuyordu. O da, yapılan savaşa katılmazlarsa, Filistin'i Türkler'den kurtarmak ve "Yahudiler'e vaadedilmiş ülke İsrail" yaratmak için asla talepkâr olamayacaklarına inanıyordu..
Trumpeldor ve Jabotinsky, İskenderiye'deki bu mülteci kalabalığından yararlandı; 1000 kişilik bir liste hazırlayıp bir dilekçeyle Mısır'daki İngiliz güçlerinin komutanı General Sir John Maxwell'e başvurdular. Ne var ki Maxwell, 22 Mart 1915 günü aldığı bu dilekçeyi, "Filistin'e bir taarruzun şimdilik sözkonusu olmadığı"ndan başka, "İngiliz ordusu kurallarının yabancı ulusların mensuplarından askere almaya izin vermediğini" belirterek reddetti. Ancak generalin bir başka teklifi vardı; neden bu gönüllülerden diğer Türk cephelerinde kullanılacak bir katır ulaştırma birliği oluşturmuyorlardı? Hatta, bu birliğe bir de isim bulmuştu; "Asuri Yahudi Mülteci Katır Birliği"...
Jabotinsky ve komite üyeleri bu teklifi derhal reddettiler. Teklif ve birliğin adı onur kırıcıydı. İtilaf ordusunun içinde bir "eşek taburu" olmayı içlerine sindirememişlerdi. Ama Trumpeldor, "herhangi bir anti-Türk gücün Sion yolunu açacağı"na kalpten inanıyor ve sadece Yahudiler'den kurulu böyle bir birliğin, İsrail'i özgürlüğüne kavuşturacak gücün başlangıcı olacağını iddia ediyordu.
Alb. John H. Patterson
1867-1947
Tam bu noktada, sahneye Yarbay John H. Patterson adlı bir İngiliz subayı girdi. Kraliyet istihkamcılarından olan bu demiryolu mühendisi, 1898'de Uganda'ya gönderilmiş; Hintli Müslüman işçilerle Mombasa-Nairobi demiryolunu yapmıştı. Boer Savaşı gazisi bir İrlandalı'ydı. Hindistan ve Güney Afrika'da çok şöhret kazanmıştı. Özellikle Afrika'da yöre halkının "insan yiyen" adını taktığı iki aslanı öldürmüş, ama adı bir seks skandalına karışınca ortalıktan kaybolmuştu. Skandalın nedeni, bir subay arkadaşının karısıyla aşk yaşamasıydı...
Patterson'u Kahire'ye çağıran, General Maxwell'di. Onun Eski Ahit ve diğer dini kitapları okumuş, tarihi Yahudi kahramanları hakkında bilgi sahibi bir adam olduğunu biliyordu. Patterson Yahudiler'e de çok sempati duyuyordu. Bu nedenle kısa zamanda Jobotinsky ve Siyonizm destekçisi oldu. 19 Mart günü, Mafruza kampında göçmenlere hitaben yapılan bir toplantıda, Patterson; "savaşta ileri hatlara cephane ve malzeme taşıyan bir kişinin, ileri hatta düşmana kurşun sıkan kişi kadar cesur olması gerektiğini vurgularken, onlara eşlik eden Gen. Alexander Godley de,"Bugün, İngiliz halkı, Yahudilerle bir akit imzalamıştır" dedi.
Patterson, Hindistan ve G. Afrika'da görev yapmıştı. Afrika'da insan yiyen iki aslanı öldürmesiyle büyük şöhret kazanmıştı. Bu olayı, daha sonra kitap yaptı...
Böylece, Yahudi Katır Bölüğü, Mısır'da, 23 Mart 1915'te, Yarbay Patterson yönetiminde göreve başladı. Trumpeldor, birlikteki 2. komutandı. İkisi, Kahire'den Yahudi mültecilerin yaşadığı İskenderiye'ye gittiler ve Rue Sesostris 14 numarada bir karargah kurdular. 31 Martta, Yahudi toplumunun önde gelenleri, özellikle de Hahambaşı Prof. Raphael de la Pergola'nın yardımlarıyla Gabbari'de gönüllü kaydettiler. İlk 500 kişiye yemin ettiren Hahambaşı Pergola, yaptığı konuşmada Patterson'u, "İsrail'in Mısır'dan Vadedilmiş Ülke'ye ulaşmasını sağlayacak 2. Musa"olarak tanıttı. Başlangıçta bu birliğe karşı olan Jabotinsky ise, Roma, Paris ve Londra'ya giderek İtilaf Güçleri'nin içinde "tam teşkilatlanmış bir Yahudi lejyonu" kurulmasına destek vermeleri için birtakım devlet adamlarıyla görüşmeler yapmaya başladı. Ama, görünürde böyle bir iş için umut yoktu.
Tam bu sırada, İskenderiye'deki Rus konsolosu Petrov, Mısır ve İngiliz yetkililerini uyararak, Rus Yahudileri'nin Rusya'ya geri gönderilmelerini ve Rus ordusunda kullanılmasını istedi. Hahambaşı Pergola, Jabotinsky ve Yahudi banker Edgar Suarez'in de yardımıyla, ilişkilerini kullanarak bu konunun rafa kaldırılmasını sağladı.
Zion Katır Birliği'nin arması...
Bu yeni birlik, Mısır Seferi Gücü'nün bir birliği olarak tasarlandı. Birlik, 737 adam, 5 İngiliz ve 8 Yahudi subaydan oluşacaktı. 20 at ve 750 yük katırı, eyer ve yük sandıkları, her biri 4 galon su alan bidonlar İskenderiye'de temin edildi. Yahudi subaylar, İngilizler'den yüzde 40 daha az ücret alacaktı. Birlik, her biri iki subaylı 4 takıma, her takım, bir çavuş yönetiminde 4 bölüğe, her bölük de başlarında birer onbaşı olan alt birimlere ayrıldı.. Emirler İngilizce ve İbranice verilecekti. Hahambaşı da "onursal din görevlisi" olarak nitelendi. Subayların ve askerlerin birçoğu yüksek okul okumuş ya da öğretmenlik, avukatlık yapmış profesyonel insanlardı. Sıhhiye ekibinin başına getirilen Dr. Meshulam Levontin de bunlardan biriydi.
Yahudi Katır Bölüğü, 562 adamla 17 Nisan 1915 günü Anglo-Egyptian ve Hymettus gemileriyle Gelibolu'ya doğru yola çıkmış ve 25 Nisan 1915 günü de yarımadaya ayak basAlbert Prago - "The Botwin Company in Spain, 1937-1939," 1992
L. Rabinowitz - Soldiers from Judaea. Palestine Jewish Units in the Middle East. l94l-43-44
Joshua Rothenburg - "The Jewish Naftali Botwin Company" , 1980
Cyril Silverthorn - "The 'Righteous Colonel' and the Jewish Legion," , 1985
Gen. Sir Archibald Wavell - Allenby: A Study in Greatness, 1941
Vladimir E. Zhabotinskii, Samuel Karz, trans. - The Story of the Jewish Legion, 1945
Murat Karataş / Muhammet Erat - Çanakkale ve Yahudiler, 18 Mart Üni., 2003
Fahir Armaoğlu - 20. yy Siyasi Tarihi
Yusuf Besalel - Yahudi Tarihi, 2000
Yusuf Besalel - Osmanlı ve Türk Yahudileri, 1999
A. Hikmet Eroğlu - Osmanlı Devletinde Yahudiler, 2001
Ahmet Fettahoğlu - Maceracı Jabotinsky, Tarih ve Düşünca dergisi, 2002/6
Melek Fırat - Balfour Deklerasyonu, Türk Dış Politikası, 2002
Avram Galanti - Türkler ve Yahudiler, 1993
Naim Güleryüz - Türk Yahudileri Tarihi, 1993
Funda Keskin - Siyonizm, Türk Dış Politikası, 2002
Süleyman Kocabaş - Vaad Edilmiş Toprak Filistin İçin Mücadele, Türkiye ve Siyonizm, 1994
Berta B. Özgün - Yedi Nesil Öncesinden Günümüze Yolculuk
Mahir Ruşen - Siyon Katırcı Birliği, Tarih ve Düşünce Dergisi, 2002/6
Hikmet Tanyu - Yahudiler, İslam Ansiklopedisi,1989
Hikmet Tanyu - Tarih Boyunca Yahudiler ve Türkler
Mete Tunçoku - İsrail'in Kuruluşuna Varan Gelişmeler İçinde Çanakkale Savaşlarının Önemi, Belleten dergisi, 1991/4
Mete Tunçoku - Çanakkale 1915: Buzdağının Altı, 2002
Yörünge Haftalık Siyasi Gazete, 1991/3
Mim Kemal Öke, Kutsal Topraklarda Siyonistler ve Masonlar, İstanbul 1991
Yaşar Kutluay, Türkiye ve Siyonizm, İstanbul, 1973
Başbakanlık Osmanlı Arşivi, İrade Dahiliye, 1311
**************************************
İngiliz askeri istihbarat elemanı
Aubrey Herbert'in günlüğünden
Zion Katır Birliği
Günlük. Salı, 27 Nisan
Bizimle birlikte, şüpheliden çok daha fazla, varlıkları en çılgın dedikoduları besleyen bir sürü adam da vardı. "Siyonistler" ve daha bir sürü başka adla anılıyorlardı. Bunlar Suriye'den sürülmüş olan Yahudilerdi ve katırlara bakıyorlar, "aslan avcısı" diye tanınan Albay Patterson'ın kumandası altında Katır Müfrezesini oluşturuyorlardı. Bunlar oldukça iyi hizmet verdiler ve olağanüstü cesarete sahip olduklarını ispatladılar. Bir kaç kere katırların soluk soluğa kaldıklarını ve Katır Bölüğündekilerin görevleri esnasında son derece sakin olduklarını gördüm.
Bir gece bana öyle geldi ki, sonunda, gerçekten az rastlanır ilginç bir olay yaşadık. Nefes nefese kalmış bir Avustralyalı, Katır Müfrezesi elemanı kılığına girmiş bir Alman'ı esir aldıklarını haber vermek için geldi, fakat ne yazık ki adam, yakalanmadan önce birini öldürmüştü. Sorguladığımda, adam ismini Fritz Sehmann olarak verdi ve onunla en rahat anlaşabildiğimiz dil Almanca'ydı. Doğru olduğu anlaşılan bir açıklama yaparak kendisini haklı çıkarmayı başardı. Katırıyla birlikte uçurum boyunca geceleyin yürümekteyken hayvanı vurulmuş ve Fritz Sehmann'la birlikte uçuruma yuvarlanmıştı. Birlikte, aynı patlamada ölmüş olan talihsiz bir askerin üstüne düşmüşlerdi...
Diary. Tuesday, April 27th.
(We had with us, too, a remarkable body of men who were more than suspect, and whose presence fed the wildest rumours. These were called Zionists, Zionites, and many other names. They were the Jewish exiles from Syria, who looked after the mules, and constituted the Mule Corps, under Colonel Patterson, of lion-hunting fame. They performed very fine service, and gave proof of the greatest courage. On several occasions I saw the mules blown to bits, and the men of the Mule Corps perfectly calm, among their charges.
One night it did seem to me that at last we had got the genuine article. A panting Australian came to say that they had captured a German disguised as a member of the Mule Corps, but that he had unfortunately killed one man before being taken. When I examined this individual he gave his name as Fritz Sehmann, and the language in which we conversed most easily was German. He was able to justify himself in his explanation, which turned out to be true. He had been walking along the cliff at night with his mule, when the mule had been shot and fallen over the cliff with Fritz Sehmann. Together they had fallen upon an unfortunate soldier, who had been killed by the same burst.)
Mons, Anzac & Kut
Hutchinson & Co. Ltd.
London
Boşa "tarih tekerrürden ibarettir" dememişler. Dün Yahudiler'di, bugün Kürtler... Bir tarafta canımız, kanımız, en yakın arkadaşlarımız, kardeşlerimiz Kürtler; (25-30 yıl evvel böyle bir ayrım ve söylem de yoktu) onlar ki o Çanakkale'de bizlerle birlikte kan döktüler, can verdiler, bugün bile şehit cenazeleri Diyarbakır'a da gidiyor, Bitlis'e de, Van'a da, bir tarafta ise ayrılıkçı Kürtler...Alıntı:
Yahudiler, savaşın garip bir cilvesi olarak, karşılarındaki siperlerde Osmanlı askeriyle omuz omuza savaşan Osmanlı Yahudileri'ne kurşun atacaklardı. Siyonist Yahudiler Osmanlı'nın yıkılmasını "yeni bir gelecek" olarak görürken, Osmanlı Yahudileri "geleceklerinin mahvolması" olarak görüyorlardı. Yüzyıllardır askerlik bile yapmayan Osmanlı Yahudileri, kendilerini 400 yıldan beri kucaklayan devletin bu savaştan hasarsız kurtulabilmesi için cepheye de gitmişler, cephe gerisinde de hizmet etmişlerdi. Ama dünya siyaseti, yüzyılın başında onları cephede birbirine kırdırıyordu...
Ayrılıkçılar, bugün ağababaları Amerika'nın, dün kendilerini nasıl gaza getirip, sonra birden elini eteğini çektiğini ve Halepçe'yi yaşadıklarını çabuk unutmuşa benziyorlar... Ne diyelim? Allah sonlarını hayır etsin...
Yarın 92. yıldönümü bu emsalsiz destanın. Şehitlerimizi ve Yüce Önder MUSTAFA KEMAL'imizi bir kez daha rahmet ve minnetle anıyoruz.