Tebrikler Hocam
Printable View
Tebrikler Hocam
CEVDET KUDRET SOLOK
İstanbul 1907 10 Temmuz 1992 İstanbul
İstanbul da doğdu. 1933 te İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi ni bitirdi. Meslek olarak edebiyat öğretmenliğini seçti. 1935 ile 1945 yılları arasında Kayseri Lisesi, Ankara Atatürk Lisesi, Ankara Devlet Konservatuarı nda yazın öğretmenliği yaptı. 1945 ten 1950 ye kadar Türkiye Ansiklopedisi nde çalıştı. Demokrat Parti seçimleri kazanınca bu görevinden ayrılmak zorunda kaldı. Sol dergilerde yazması, üstelik de soyadının Solok olması dışlanmasına yetiyordu. İstanbul da ve Ankara da avukatlık yaptı. Bir süre Türk Dil Kurumu nda çalıştı. Okullar için yazdığı ders kitaplarını hep takma adlarla yayımlamak zorunda kaldı. Sonunda soyadını değiştirdi. Bir ara Bilgi Yayınevi nde çalıştı. 1970 de öğretim görevlisi olarak girdiği Siyasal Bilgiler Basın ve Yayın Yüksek Okulu ndan 1973 te emekli oldu. 1974 Türk Dil Kurumu Bilim Ödülü nü kazandı.
Şiir Kitabı: Birinci Perde (1929).
ON ÖLÜM ŞARKISI
IX
Şimdi sonu gelmez maviliklerde
Yağmurlar ruhumu yıkamaktadır;
Tenimin ruhumdan koptuğu yerde
Bir gizli facia kanamaktadır.
Acımı duyamaz oldu kimseler,
Bana bir tahammül ver aklıselim
İnsanlardan ayrı kaldığım yeter,
Yetişir onları göremediğim!
Yetişir yetişir yalnız yaşamak,
Kimseler görmeden her yeri görmek;
Yokluğu içimde her an taşımak,
Ziyayı işitmek, sesleri görmek...
Usandım buluttan, aydan, yıldızdan;
Elverir yürümek samanyolunda;
Usandım elinden ey dipsiz zaman,
Ey sema, ey sonu gelmeyen kıta!
Ağaçlar, özledim serin ve asil
Gölgeniz altında uyuklamayı;
Artık böyle her gün yakından değil,
Uzaktan görmeyi özledim ayı.
Ey dünya, cazibe kuvvetin nerde?
Artık beni kurtar semadan kurtar;
Sar beni sarmaşık, çek beni dere,
Bana elinizi verin ağaçlar!
GECE YARISI
Dizilir ince ince, alnına bir soğuk ter!
Gavur mahallesidir evimin yukarısı,
Rüzgârın salladığı bir çan durmadan öter.
Bu ses aynı şekilde uzayacak yarın da!
Bazen bir ışık gezer, tamam gece yarısı,
Karşıdaki bir evin pencere camlarında...
Şimdi göz yaşlarımla karanlığı delerim;
Bana hatırlatıyor uzun uzun her akşam
Simsiyah servileri bembeyaz perdelerim!
Korkudan, büzülürüm usulca bir kenara;
Yatmak için yerimden azıcık kımıldasam,
Gölgem bir hırsız gibi tırmanır duvarlara.
YEDİKULE DE AKŞAM
Güneş vurdu başını bir kale kemerine!
Kuşlar yine bu akşam surlara otursunlar.
Baksınlar şu kocaman mahalle üzerine
Kızıl bir aydınlıkta şaşırıp kaldı bunlar;
Ufak saksılar gibi görünüyor uzaktan
Pencere camlarında kurutulan sabunlar...
Mademki ayni yükü sürüyecek her zaman:
Ne çıkar, çevirdiği dolabın kenarında
Şu bostan beygirinin gözünü bağlamaktan?..
Akşam Yedikule nin gezer sokaklarında:
Kızıl bir şerit gibi yolların ucu yandı,
Güneş, yardı başını bir kal a duvarında..
Bostan korkulukları sanki bir kahramandı,
Kuşlara bahsederken büyük tasavvurundan!
Sular olduğu yerde bir defa halkalandı:
Akşam, attı kendini Yedikule surundan
ASAF HALET ÇELEBİ
29 Aralık 1907 İstanbul 15 Ekim 1958 İstanbul
Sekiz yıl Galatasaray Sultanisi nde ve Güzel Sanatlar Akademisi nde okudu. Adliye Meslek Mektebi ni bitirdi. Üsküdar Asliye Ceza Mahkemesi Zabıt Katipliği yaptı. Osmanlı Bankası nda, Devlet Denizyolları İdaresi nde çalıştı. Edebiyat Fakültesi Felsefe Bölümünde kütüphane memuru iken Guraba Hastanesi nde öldü
Fars edebiyatını iyi bilmesi nedeniyle bu edebiyatla ilgili çeviriler yaptı, gazel ve rubailer yazdı.
Şiir Kitapları: He (1942), Lametif (1945), Om Mani Padme Hum (1953), Eşrefoğlu Divanı (1944), Divan Şiirinde İstanbul (1953).
CÜNEYD
bakanlar bana
gövdemi gördüler
ben başka yerdeyim
gömenler beni
gövdemi gömerler
ben başka yerdeyim
aç cübbeni cüneyd
ne görüyorsun
görünmeyeni
cüneyd nerede
cüneyd ne oldu
sana bana olan
ona da oldu
kendi cübbesi altında
cüneyd yok oldu
MARA
bilmemek bilmekten iyidir
düşünmeden yaşayalım
mara
günü ve saatleri ne yapacaksın
senelerin bile ehemmiyeti yoktur
seni ne tanıdığım günleri hatırlarım
ne seneleri
yalnız seni hatırlarım
ki benim gibi bir insansın
tanımamak tanımaktan iyidir
seni bir kere tanıdıktan sonra
yaşamak acısını da tanıdım
bu acıyı beraber tadalım
mara
başım omzunda iken sayıkladığıma bakma
beni istediğin yere götür
ikimiz de uykudayız
ne uyanık
SITKI YIRCALI
1908 Balıkesir 29 Aralık 1988 Ankara
Ortaöğrenimini İstanbul Kabataş Lisesi nde tamamladı. İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesini bitirdikten sonra Paris te doktorasını verdi. Dönüşünde Balıkesir de avukatlığa başladı. Avukatlığın yanı sıra siyasetle ilgilendi. Demokrat Parti İl Başkanı olarak siyasal hayata atıldı. Balıkesir Milletvekili olarak TBMM ne girdi. Gümrük ve Tekel, İşletmeler, İktisat ve Ticaret, Basın-Yayın, Sanayi Bakanlıkları yaptı. (1946-1960) 27 Mayıs hareketinde bir süre Yassıada da tutuklu kaldı. Af yasasından sonra siyasal hayata yeniden dönüp Adalet Partisi nden Balıkesir Senatörü seçildi. İnsan Dergisinde yazılar yazdı. Özellikle dost dergisinde yayınlanan yazılarıyla tanındı.
Şiir Kitapları: Kilitlenmiş Dünya (1959), Üçüncü Katın İnsanları (1959), Narlı Kahvede Deli Divane (1966).
BAŞINI ALIP GİDEN DÜNYA
Bir söğüt yeşili üstümüzde göğümsü
Yeşil üstünde bir gök mavisi gönlümsü
Bir yaprak koynunda saklı
Bir dalda asılı
Sanki yıldızlar çiçek çiçek
Sanki ışıyıp söner bir telli böcek
Bir ağaç gölgesinde bir havuz yosunsu
Bir yeşile çocuklu ıslak kokusu
Sesinde yaşayıp unutulmak korkusu
En karanlık en serin diplerden gelip diri diri
En sıcak en güneşli türküleri
Yapraklara okuyan su
Altımızda bir soğuk toprak gövemsi
Başımızda bir ağaç gövdesi gecemsi
İçimiz ışık ışık aydınlık
Düşüncemiz ateşce kanımız korca yanık
Zamanlar yitti böylece duygular yitti
Böylece bir dünya başını alıp gitti
YIĞINLARIN DÜŞÜ
Geçen zaman, gelecek gün bu bir tarih
düşü müdür nedir?
Yüzlerce yüz, soluk soluğa beyaz, yanık
Dirsek dirseğe, yumruk yumruğa yığınca kalabalık
Bir yol kan tutup başlarını dönmesinler geri
Can üstüne kıran kırana bir şenlik bir şenlik
Bu bozgun zafer dönüşü mü nedir?
Tarlalar döşenmiş bütün bütüne kan kırmızı gelincik
Şehit gazi, kaçak esir, ya bir nişan ya bir dipçik
Bir kez bir korku depreşmesin içlerinde deli deli
Ölüm üstüne, bayram bayrama, bir şenlik, bir şenlik
Bir kuraklık bir açlık göçü müdür nedir?
Bahara yüklü kırların sevdası bir su incecik
Yatağı ısınmadan yola düşmüş bir incecik gelincik
Hayvanlar koşulur, araba haydanır, harman
yine gelecek yıla vergi
Ağaçlar donda mı, çiçekte mi? Bir donanma bir şenlik
Bu ağlamaklı yakarış bir şeytan gülüşü müdür nedir?
Bir ak aydınlık eser aramızda, bulutsu duruk duruk
Bir acı karabasan göğsümüzü tadımsı buruk buruk
Sonra bir sağır suskunluk esir eder duyguları, her şeyi
Katılmış taşlarda bir kıvranma, bir şenlik bir şenlik
TOPRAĞIN ÜŞÜMESİ
Toprak damların üstünden
Yürüyüp döndükleri duyulacak
Daha bir yakın yıldızlar, daha bir parlak
Ellerimiz uzanıp sanki bir tutacak
Bulutlar hani kararıp gitmesinler.
Toprak damların üstünden
Gök kubbe daha çıplak daha sıcak
Kırlara dağlara sulara çöküp işlemese
Aydınlıkla bir olup yaylanın ak ayazı
Ve içimize bir yeşil kuşku düşmese
Ya da yağmur tasası dört mevsim
Çoluk çocuk hani birlikte
Sevişmemiz içimizin sıcaklığı
Günü güneşi beklemeden yorgun yatağımızı
Uyutup bir tatlı düşe, bir güzel ısıtacak
Toprak damların üstünden
Oba oba, ev ev, insan insan, gerçekler
Daha üşütücü daha çıplak yalnızlık
Gece gündüz uyanıp kalabalıkça
Boşluğa insanca yürüse yollar
Hani ocak ocak tüm bacalar tütse
Uzanıp dere tepe el-ele verse dumanlar
Bütün bir kimsesizlik silinip dağılacak
Tarlalar tohuma işlenip sürülse hani
Toprağın çözülüp geçecek üşümesi
HAMİT MACİT SELEKLER
1909 Antakya 23 Ocak 1974 Ankara
Ortaöğrenimini Konya Lisesi nde, yükseköğrenimini Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi nde tamamladıktan sonra yurdun bir çok yerinde Cumhuriyet Savcı Yardımcılığı, Cumhuriyet Savcılığı ve Yargıçlık görevlerinde bulundu. Adalet Bakanlığı bünyesinde Adalet Müfettişliği, Yargıtay Üyeliği, Yüksek Hakimler Kurulu üyeliği yaptı.
Yurt güzellikleri, aşk sevinci ve aşk üzüntüleri gibi temaları işleyen şiirleriyle tanınır. İlk yazıları Konya da yayınlanan Babalık gazetesinde çıktı. Daha sonra Servet-i Fünun Uyanış, Varlık, Çığır gibi dergilerde genel olarak hece vezniyle bazen de aruzla yazdığı şiirlerle romantizmin sevilen temsilcisi oldu.
Şiir Kitabı: Sulh ve Diğer Şiirler (1956)
KAL
Gün soldu, vakit geç, gitme bırak, kal,
Omuzlarında şal, başında örtü,
Odamda hülyalı bir akşam üstü,
Gölgeler içinde renk ve dudak kal.
Gidersen sana da kırılacak, kal,
-Gönlüm ki, böyle bir gidene küstü -
Ve deme buradan bir akşam üstü
Giderken ardımdan hıçkırarak, kal!
Madem, günlerimiz, sevgilim, kısa,
Madem, dudakların yandığı lahza,
İçin ruhumuzda bir özleyiş var,
Kal, çizsin hülyamız mat ufkumuza
Gümüşlü sabahlar, altın akşamlar,
Soluk bir gül ıtrı gibiyken bahar...
SULH
İşte gün, dışarda serpilen ışık,
Düşen ses, solan yüz ve birkaç sayı...
Yüzün pençe pençe, saçın dağınık,
Beyaz örtüsüyle kurdun masayı.
#8220;Sofra hazır! Hava dalgalı ılık,
Sesin andırıyor gergin bir yayı.
Ve sen çok güzelsin sevgilim, artık
Sildim başımdaki günlük tasayı.
Bu anda uzakta, daha uzakta,
Evde, su başında yahut sokakta
Konuşan, sevişen ve hıçkıran var,
Onların da kalbi böyle vurmakta,
Onlar da seviyor ve bekliyorlar
Ne zaman gelecek diye ilkbahar...
HAMİT MACİT SELEKLER
1909 Antakya 23 Ocak 1974 Ankara
Ortaöğrenimini Konya Lisesi nde, yükseköğrenimini Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi nde tamamladıktan sonra yurdun bir çok yerinde Cumhuriyet Savcı Yardımcılığı, Cumhuriyet Savcılığı ve Yargıçlık görevlerinde bulundu. Adalet Bakanlığı bünyesinde Adalet Müfettişliği, Yargıtay Üyeliği, Yüksek Hakimler Kurulu üyeliği yaptı.
Yurt güzellikleri, aşk sevinci ve aşk üzüntüleri gibi temaları işleyen şiirleriyle tanınır. İlk yazıları Konya da yayınlanan Babalık gazetesinde çıktı. Daha sonra Servet-i Fünun Uyanış, Varlık, Çığır gibi dergilerde genel olarak hece vezniyle bazen de aruzla yazdığı şiirlerle romantizmin sevilen temsilcisi oldu.
Şiir Kitabı: Sulh ve Diğer Şiirler (1956)
KAL
Gün soldu, vakit geç, gitme bırak, kal,
Omuzlarında şal, başında örtü,
Odamda hülyalı bir akşam üstü,
Gölgeler içinde renk ve dudak kal.
Gidersen sana da kırılacak, kal,
-Gönlüm ki, böyle bir gidene küstü -
Ve deme buradan bir akşam üstü
Giderken ardımdan hıçkırarak, kal!
Madem, günlerimiz, sevgilim, kısa,
Madem, dudakların yandığı lahza,
İçin ruhumuzda bir özleyiş var,
Kal, çizsin hülyamız mat ufkumuza
Gümüşlü sabahlar, altın akşamlar,
Soluk bir gül ıtrı gibiyken bahar...
SULH
İşte gün, dışarda serpilen ışık,
Düşen ses, solan yüz ve birkaç sayı...
Yüzün pençe pençe, saçın dağınık,
Beyaz örtüsüyle kurdun masayı.
Sofra hazır! Hava dalgalı ılık,
Sesin andırıyor gergin bir yayı.
Ve sen çok güzelsin sevgilim, artık
Sildim başımdaki günlük tasayı.
Bu anda uzakta, daha uzakta,
Evde, su başında yahut sokakta
Konuşan, sevişen ve hıçkıran var,
Onların da kalbi böyle vurmakta,
Onlar da seviyor ve bekliyorlar
Ne zaman gelecek diye ilkbahar...
AHMET MUHİP DIRANAS
1909 Sinop 27 Haziran 1980 Ankara
Ortaöğrenimini Ankara Erkek Lisesi nde tamamladı. Ankara Üniversitesi Hukuk, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Felsefe Bölümü nde okudu. İstanbul da Güzel Sanatlar Akademisi Kitaplık Müdürlüğü yaptı. Resim ve Heykel Müzesi Müdür Yardımcılığı görevinde bulundu. 1938 de Halkevleri Kültür ve Sanat Yönetmenliği yaptı. Çocuk Esirgeme Kurumu, Anadolu Ajansı, Devlet Tiyatrosu, İş Bankası gibi kurumlarda yöneticilik yaptı.
Şiirlerinde aşk, doğa mutluluk, gibi temaları işledi. Filme çekilen Fahriye Abla şiiriyle ünlendi. Tiyatro oyunları yazdı. Tevfik Fikret in şiirlerini günümüze uyarladı.
Şiirlerinde biçim ustalığına özellikle önem verdi. Hece veznini duraksız kullanarak yeni ses olanaklarını denedi. Simgelerden geniş ölçüde yararlanan şiirleri iç sıkıntısı, yalnızlık, pişmanlık, kuşku, günah, sevgi temalarını işedi.
Şiir Kitabı: Şiirler (1974)
FAHRİYE ABLA
Hava keskin bir kömür kokusuyla dolar,
Kapanırdı daha gün batmadan kapılar.
Bu, afyon ruhu gibi baygın mahalleden,
Hayalimde çizgi bir sen kalmışsın, sen!
Hülyasında geniş aydınlığa gülen
Gözlerin, dişlerin ve ak pak gerdanınla
Ne güzel komşumuzdun sen, Fahriye Abla
Evimiz kutu gibi küçücük bir evdi,
Sarmaşıklarla balkonu örtülü bir evdi;
Güneşin batmasına yakın saatlerde
Yıkanırdı gölgesi kuytu bir derede,
Yaz, kış yeşil bir saksı ıtır pencerede;
Bahçende akasyalar açardı baharla.
Ne şirin komşumuzdun sen, Fahriye Abla
Önce upuzun, sonra kesik saçın vardı;
Tenin buğdaysı, boyun bir başak kadardı.
İçini gıcıklardı bütün erkeklerin
Altın bileziklerle dolu bileklerin.
Açılırdı rüzgârda kısa eteklerin;
Açık saçık şarkılar söylerdin en fazla
Ne çapkın komşumuzdun sen Fahriye Abla!
Gönül verdin derlerdi bir delikanlıya,
En sonunda varmışsın bir Erzincanlıya
Bilmem hala bu ilk kocanda mısın,
Hâlâ dağları karlı Erzincan ;da mısın?
Bırak, geçmiş günleri gönlüm hatırlasın;
Hatırada kalan şey değişmez zamanla.
Ne vefalı komşumuzdun sen, Fahriye Abla!
BÜYÜK OLSUN
Ben büyük şarkıları severim; büyük olsun,
Deniz gibi, gökyüzü gibi her şey ve mahzun.
Seviyorsam seni aşk ölümsüzdür gönlümce,
Aşıksam kadınım değil tanrıçasın, ece.
Denizler yolculuğa çağırır durur da beni
Gitmem düşünerek geri döneceğim günü.
Ben büyük rüzgârları severim; büyük olsun
Aşkım da, özlemim de hepsi, her şey ve mahzun.
İnsan bir yanınca Kerem misali yanmalı,
Uykudan bile mahşer gününde uyanmalı.
KAR
Kardır yağan üstümüze geceden
Yağmurlu, karanlık bir düşünceden,
Ormanın uğultusuyla birlikte
Ve dörtnala, dümdüz bir mavilikte
Kar yağıyor üstümüze, inceden.
Sesin nerde kaldı, her günkü sesin,
Unutulmuş güzel şarkılar için
Bu kar gecesinde uzaktan, yoldan,
Rüzgâr gibi ta eski Anadolu dan
Sesin nerde kaldı? Kar içindesin!
Ne sabahtır bu mavilik, ne akşam!
Uyandırmayın beni, uyanamam.
Kaybolmuş sevdiklerimiz aşkına,
Yağsın kar üstümüze buram buram...
Buğulandıkça yüzü her aynanın
Beyaz dokusunda bu saf rüyanın
Göğe uzanır- tek, tenha- bir kamış
Sırf unutmak için, unutmak ey kış!
Büyük yalnızlığını dünyanın.
AHMET MUHİP DIRANAS
1909 Sinop 27 Haziran 1980 Ankara
Ortaöğrenimini Ankara Erkek Lisesi nde tamamladı. Ankara Üniversitesi Hukuk, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Felsefe Bölümü nde okudu. İstanbul da Güzel Sanatlar Akademisi Kitaplık Müdürlüğü yaptı. Resim ve Heykel Müzesi Müdür Yardımcılığı görevinde bulundu. 1938 de Halkevleri Kültür ve Sanat Yönetmenliği yaptı. Çocuk Esirgeme Kurumu, Anadolu Ajansı, Devlet Tiyatrosu, İş Bankası gibi kurumlarda yöneticilik yaptı.
Şiirlerinde aşk, doğa mutluluk, gibi temaları işledi. Filme çekilen Fahriye Abla şiiriyle ünlendi. Tiyatro oyunları yazdı. Tevfik Fikret in şiirlerini günümüze uyarladı.
Şiirlerinde biçim ustalığına özellikle önem verdi. Hece veznini duraksız kullanarak yeni ses olanaklarını denedi. Simgelerden geniş ölçüde yararlanan şiirleri iç sıkıntısı, yalnızlık, pişmanlık, kuşku, günah, sevgi temalarını işedi.
Şiir Kitabı: Şiirler (1974)
FAHRİYE ABLA
Hava keskin bir kömür kokusuyla dolar,
Kapanırdı daha gün batmadan kapılar.
Bu, afyon ruhu gibi baygın mahalleden,
Hayalimde çizgi bir sen kalmışsın, sen!
Hülyasında geniş aydınlığa gülen
Gözlerin, dişlerin ve ak pak gerdanınla
Ne güzel komşumuzdun sen, Fahriye Abla
Evimiz kutu gibi küçücük bir evdi,
Sarmaşıklarla balkonu örtülü bir evdi;
Güneşin batmasına yakın saatlerde
Yıkanırdı gölgesi kuytu bir derede,
Yaz, kış yeşil bir saksı ıtır pencerede;
Bahçende akasyalar açardı baharla.
Ne şirin komşumuzdun sen, Fahriye Abla
Önce upuzun, sonra kesik saçın vardı;
Tenin buğdaysı, boyun bir başak kadardı.
İçini gıcıklardı bütün erkeklerin
Altın bileziklerle dolu bileklerin.
Açılırdı rüzgârda kısa eteklerin;
Açık saçık şarkılar söylerdin en fazla
Ne çapkın komşumuzdun sen Fahriye Abla!
Gönül verdin derlerdi bir delikanlıya,
En sonunda varmışsın bir Erzincanlıya
Bilmem hala bu ilk kocanda mısın,
Hâlâ dağları karlı Erzincan da mısın?
Bırak, geçmiş günleri gönlüm hatırlasın;
Hatırada kalan şey değişmez zamanla.
Ne vefalı komşumuzdun sen, Fahriye Abla!
BÜYÜK OLSUN
Ben büyük şarkıları severim; büyük olsun,
Deniz gibi, gökyüzü gibi her şey ve mahzun.
Seviyorsam seni aşk ölümsüzdür gönlümce,
Aşıksam kadınım değil tanrıçasın, ece.
Denizler yolculuğa çağırır durur da beni
Gitmem düşünerek geri döneceğim günü.
Ben büyük rüzgârları severim; büyük olsun
Aşkım da, özlemim de hepsi, her şey ve mahzun.
İnsan bir yanınca Kerem misali yanmalı,
Uykudan bile mahşer gününde uyanmalı.
KAR
Kardır yağan üstümüze geceden
Yağmurlu, karanlık bir düşünceden,
Ormanın uğultusuyla birlikte
Ve dörtnala, dümdüz bir mavilikte
Kar yağıyor üstümüze, inceden.
Sesin nerde kaldı, her günkü sesin,
Unutulmuş güzel şarkılar için
Bu kar gecesinde uzaktan, yoldan,
Rüzgâr gibi ta eski Anadolu dan
Sesin nerde kaldı? Kar içindesin!
Ne sabahtır bu mavilik, ne akşam!
Uyandırmayın beni, uyanamam.
Kaybolmuş sevdiklerimiz aşkına,
Yağsın kar üstümüze buram buram...
Buğulandıkça yüzü her aynanın
Beyaz dokusunda bu saf rüyanın
Göğe uzanır- tek, tenha- bir kamış
Sırf unutmak için, unutmak ey kış!
Büyük yalnızlığını dünyanın.
ZİYA OSMAN SABA
30 Mart 1910 İstanbul- 29 Ocak 1957 İstanbul
Galatasaray Lisesi nde okurken şiir yazmaya başladı. Cumhuriyet Gazetesi Muhasebe Servisi nde çalışırken İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi ni bitirdi. (1936) Muhasebecilik, Emlak Bankasında memurluk, Milli Eğitim Basımevi Düzeltme Şefliği yaptı. Geçirdiği kalp hastalığı nedeniyle Varlık Yayınevi ile ilgili işlerini evinden yönetti. Duygu yüklü şiirleriyle tanınır.
Yedi Meşale topluluğunun en genç şairi olarak gazete ve dergilerde yazıları yayımlandı. Bu topluluğun şiir çalışmalarını yaşamının sonuna dek sürdüren tek üyesidir. Hece ve serbest vezinle yazdığı şiirlerinde çocukluk anıları, ölüm, alın yazısı gibi konuları inceledi.
Şiir Kitapları: Sebil ve Güvercinler (1943), Nefes Almak(1957), Geçen Zaman-Nefes Almak (Bütün şiirleri, 1974)
DİLEK
Mesut olmuş görmek isterdim hepinizi.
Her bahar gününde, dertliyi, ümitsizi.
Terfi etmiş memur, sınıf geçmiş öğrenci,
Kadını, erkeği, yaşlısı, genci.
Bir bayram sevinciyle, kol kola sokaklarda.
Su başlarında, ağaç altlarında, parklarda,
Sevgililer, baş başa, muratlarına ermiş.
Çocuklar, el ele, bir halka oluvermiş.
Görmek isterdim camlardan, odalarda oturmuş,
Radyoyu açmış, küçük sofrayı kurmuş.
Yol, meydan, dere tepe, dağ, bayır, kır...
Vapurlar, limanlarda, yola çıkmaya hazır.
Gazinolar, plajlar, sinemalar açık.
Her dilden bir şarkı, her dudakta bir ıslık
Ne yoksul ahı, ne dul hıçkırığı, ne hasta iniltisi,
Mesut olmuş görmek isterdim hepinizi!..
PATİK YAP, KUNDURACI
Patik yap, kunduracı, bol bol patik;
Bebeler için, ilk adımı atacak,
Çocuklar için, koşacak, oynayacak...
Terzi abla, minimini elbiseler dik,
Yazlık, kışlık, mevsimlik...
Saçlarına kurdela,
Bileklerine bilezik...
Ama şu dünya hali, bin türlü kaza, bela
Ama bunca hastalık, gıdasızlık, verem;
Tabutçu, ölçünü büyük tut, büyük!
Çocukların öldüğünü istemem...
ÇOCUKLAR BAKIYORLAR
Çocuklar bakıyorlar, gözlerinde mavilik,
Bize bakıyorlar çocuklar, bir deri bir kemik.
Çocuklar tutamıyorlar ellerinde oyuncakları,
Çocuklar, koşamaz olmuş bacakları.
Bakıyorlar her akşam elimize,
Bir şey sormak ister gibi hepimize.
Benizleri sapsarı, hasta.
Çocuklar bedbaht bu yaşta.
Kim getirip koymuş onları yanımıza:
Bakıyorlar çizgi çizgi alnımıza.
YETİŞİR
Beni hatırladıkça
Arasıra gönlümü al
Sokakta görünce, gülümse
Yanıma yaklaş,
Az elin elimde kal.
Evine misafir geleyim,
Kahvemi sen pişir.
Taze doldurulmuş sürahiden
Bir bardak su ver
Yetişir...
ZİYA OSMAN SABA
30 Mart 1910 İstanbul- 29 Ocak 1957 İstanbul
Galatasaray Lisesi nde okurken şiir yazmaya başladı. Cumhuriyet Gazetesi Muhasebe Servisi nde çalışırken İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi ni bitirdi. (1936) Muhasebecilik, Emlak Bankasında memurluk, Milli Eğitim Basımevi Düzeltme Şefliği yaptı. Geçirdiği kalp hastalığı nedeniyle Varlık Yayınevi ile ilgili işlerini evinden yönetti. Duygu yüklü şiirleriyle tanınır.
Yedi Meşale topluluğunun en genç şairi olarak gazete ve dergilerde yazıları yayımlandı. Bu topluluğun şiir çalışmalarını yaşamının sonuna dek sürdüren tek üyesidir. Hece ve serbest vezinle yazdığı şiirlerinde çocukluk anıları, ölüm, alın yazısı gibi konuları inceledi.
Şiir Kitapları: Sebil ve Güvercinler (1943), Nefes Almak(1957), Geçen Zaman-Nefes Almak (Bütün şiirleri, 1974)
DİLEK
Mesut olmuş görmek isterdim hepinizi.
Her bahar gününde, dertliyi, ümitsizi.
Terfi etmiş memur, sınıf geçmiş öğrenci,
Kadını, erkeği, yaşlısı, genci.
Bir bayram sevinciyle, kol kola sokaklarda.
Su başlarında, ağaç altlarında, parklarda,
Sevgililer, baş başa, muratlarına ermiş.
Çocuklar, el ele, bir halka oluvermiş.
Görmek isterdim camlardan, odalarda oturmuş,
Radyoyu açmış, küçük sofrayı kurmuş.
Yol, meydan, dere tepe, dağ, bayır, kır...
Vapurlar, limanlarda, yola çıkmaya hazır.
Gazinolar, plajlar, sinemalar açık.
Her dilden bir şarkı, her dudakta bir ıslık
Ne yoksul ahı, ne dul hıçkırığı, ne hasta iniltisi,
Mesut olmuş görmek isterdim hepinizi!..
PATİK YAP, KUNDURACI
Patik yap, kunduracı, bol bol patik;
Bebeler için, ilk adımı atacak,
Çocuklar için, koşacak, oynayacak...
Terzi abla, minimini elbiseler dik,
Yazlık, kışlık, mevsimlik...
Saçlarına kurdela,
Bileklerine bilezik...
Ama şu dünya hali, bin türlü kaza, bela
Ama bunca hastalık, gıdasızlık, verem;
Tabutçu, ölçünü büyük tut, büyük!
Çocukların öldüğünü istemem...
ÇOCUKLAR BAKIYORLAR
Çocuklar bakıyorlar, gözlerinde mavilik,
Bize bakıyorlar çocuklar, bir deri bir kemik.
Çocuklar tutamıyorlar ellerinde oyuncakları,
Çocuklar, koşamaz olmuş bacakları.
Bakıyorlar her akşam elimize,
Bir şey sormak ister gibi hepimize.
Benizleri sapsarı, hasta.
Çocuklar bedbaht bu yaşta.
Kim getirip koymuş onları yanımıza:
Bakıyorlar çizgi çizgi alnımıza.
YETİŞİR
Beni hatırladıkça
Arasıra gönlümü al
Sokakta görünce, gülümse
Yanıma yaklaş,
Az elin elimde kal.
Evine misafir geleyim,
Kahvemi sen pişir.
Taze doldurulmuş sürahiden
Bir bardak su ver
Yetişir...