Aldatılma - Vekil atama deneyimi
Daha önce aldatılma -yasal eşin duyguları isimli bir konu başlığı açmış, bu başlık altında duygularımı paylaşmıştım. Birbiri ile bağlantılı olsa da bu konu altında paylaşmak istediklerim daha farklı olduğu için umarım form yöneticileri yeni konu açmamı anlayışla karşılarlar.
Öncelikle aldatılama- yasal eşin duyguları isimli konu başlığı altında yazdığım yazıyı neden yazma ihtiyacı duyduğumu, sonra bu yazıyı yayınlamak için neden bu siteyi tercih ettiğimi ve buna bağlı olarak yaşadığım küçük bir deneyimi aktarmak istiyorum.
Şüphesiz ki paylaşmak, anlatmak bir insan gereksinimi. Bu gereksinimi ise hayatın zorluklarıyla karşılaştığımızda daha çok hissediyoruz. Aslında kötü günlerimizde bizimle bunu paylaşmak ve destek olmak için çevremizdeki insanlarda ellerinden geleni yapıyor. Öyle ki insan ne kadar çok arkadaşım varmış diye düşünmeden edemiyor. Belki ben bu konuda şanslı biriyim. Bilemiyorum. Ancak benim için öyle oldu.
Etrafta bu kadar çok akraba ve arkadaş varken neden böyle bir yazı yazma gereksinimi duyduğuma gelince ne yazık ki yakın çevremdekilerle bunu tam olarak paylaşma olanağı bulamadım. Bunun nedeni ne "yanlış anlaşılma"kaygısı ne de "ketum olma"gibi bir kişilik özelliği değildi.
Çünkü nasıl ki benim bu olguya karşı birtakım düşüncelerim ve yargılarım varsa etrafımdaki insanlarında var. Bu sanırım insanlar arasındaki en önemli iletişim problemlerinden biri. Beni seven ve destek olmaya çalışan insanlar genellikle konuşmaya "Seni anlıyorum." "neler hissettiğini tahmin edebiliyorum." sözleriyle başladı. Sonra böyle bir olay başlarına gelse hissedeceklerini varsaydıkları duygular ışığında "Şimdi sen......... hissediyorsun." ya da " ...... diye düşündüğünü biliyorum" diye devam ettiler. Daha sonra böyle hissetmemin ne kadar yanlış olduğunu ispatlamaya çalıştılar ya da bu duygularımın geçici olduğunu...
Çoğunlukla kendimde yanıt verecek enerji bulamadığım için varsayımlarını kabullenmiş göründüm. Daha enerjik hissettiğim anlara denk gelenlere ise açıklamaya çalıştım. Ancak sanırım birincisi daha akılcı bir yoldu. Çünkü ikinci gruptaki konuşmalar arkadaşlarımın " seni kimsenin anmadığını düşünmen normal" yorumuyla bitti.
İşte bu nedenle böyle bir yazı yazma ihtiyacı duydum. İstedim ki birileri gerçek duygularımı duysun. İster benzer şeyleri yaşamış olsun ister yaşamamış olsun farklı bir açıdan olaya baksın. Bu nedenle olabildiğince dürüst olamaya çalıştım bu konuda. İnsanların biz dürüst olmaya çalıştıkça bizi yalancılıkla suçlaması, bu arada neden yalan söylesin ki diye düşünmemesi garip bir ironi.
Neden bu yazıyı bu sitede yayınladığıma gelince... İnternet çağımızın yeni paylaşım ve iletişim yollarından biri. Bize bir ölçüde gizlilik olanağı da sağlıyor. Yani özgürlük.. Olabildiğince dürüst olma ve dürüst olmama özgürlüğü. Ancak bu siteyi seçmemin nedeni ne bana daha çok özgürlük sağlaması ne de bu siteden daha çok kişiye ulaşacağım düşüncesi değildir.
Siteye üyeliğim sırasında ulaşmak isteyeceğim iki gruba ulaşma olasılığımın yüksek olduğunu keşfetmiş olmam. Birincisi olayın farklı rollerini de oynamak durumunda kalsalar da benzer durumları yaşamış kişilere ulaşma olasılığımın olması.
İkincisi ve daha önemlisi bu sitenin avukatlar ve hukuk öğrencilerinden oluşan bir kitlesi olması. Çünkü bu olayla hayatımda ilk defa avukatlarla meslekleri çerçevesinde iletişimim oldu. Sizinle bu iletişimleri paylaşmak istiyorum şimdi.
Yazımın bu noktasında bu yaşantıların öznel olduğunu yani asla avukatlık mesleğini icra eden diğer kişileri bağlamayacağını, amacımın ise asla kimseyi rencide etmek olmadığını vurgulamak istiyorum. Amacım bazı tavır ve davranışların ne kadar farklı algılanabileceğine, mesleğin insan ilişkileri boyutunun önemine dikkat çekmektir.
Bir evlilik bitiyorsa ve aradaki iletişim ve güven tamamen ortadan kalkmışsa bir noktada hayatınıza yeni biri giriyor. Avukat. Çevremdeki kişilerin tavsiyesi hatta benim yerime çabucak oluşturdukları bir liste ile kendime bir avukat tutma kararı aldım. Elimdeki liste çok uzun değildi. Açıkçası yasaların sabit, olayın fazla karmaşık olmadığını da düşünerek örneğin bir uzman doktor seçme durumundaki gibi titizde değildim. Arkadaşlarımdan aldığım kartvizitlerin herhangi birini arayarak randevu aldım.
Randevuya gidip, tanışma faslından sonra kısaca öykümü anlatarak söze başladım. Karşımdaki şahıs önündeki kağıda bir takım notlar alıyor, arada "pardon eşiniz ne iş yapıyordu?" gibi sorular soruyordu. Daha sözlerimi tam olarak bitirmemiştim ki aynen şöyle dedi. "Eveet. Tabi ki boşanmak istiyorsunuz. Hiç merak etmeyin çocuğu da nesi var nesi yoksa onları da alacağız" Açıkçası donup kaldım. Aslında randevuya gitmeden önce bunun pek hoş toplantı olmamasına, yabancı birine özel hayatımla ilgili olarak açıklama yapmanın zorluğuna kendimi hazırlamıştım. Ancak bunu beklemiyordum. Birden çok üşüdüğümü hissettim. Duraksamam karşı tarafa bir şeyler anlatmıştı. Bu nedenle şu tasiyede bulunma inceliğini gösterdi. İncelik diyorum çünkü bana büroyu hemen terketme fırsatı tanıdı. "Bence acele etmeye gerek yok.Doğal olarak sinirleriniz bozuk. Bir süre bekleyip düşünmek ve ne istediğinize karar vermek istemezmisiniz?" ona katıldığımı belirtip zaman ayırdığı için teşekkür ederek oradan ayrıldım.
Birkaç gün bir avukat tutma kararımı erteledim. Ama bu bir gereklilik olmaya başlamıştı. Bu kez elimdeki kartvizitleri dikkatlice inceledim. Nerde hata yaptığımı anında keşfettim. Tabi ya neden bir erkek avukata gitmiştim. Hemcinsim beni daha iyi anlayabilir, daha duyarlı olabilirdi. Sevdiğim bir arkadaşımla aynı ismi taşıyan bir diğer avukattan randevu aldım.
Süreç ilk seferki gibi işledi. Ama bu sefer öyküm biter bitmez ve karşımdaki bir yorum yapma fırsatı bulmadan atıldım. "şu aşamada boşanmak istemiyorum" Daha başka bir şey söyleme fırsatı bulamadan şu cümleleri duymak zorunda kaldım. "Neden boşanacaksınız. Bu ona istediğini vermek olur. Bırakın biraz sürünsün" İçimden geçenleri paylaşmıyorum. Yorumu size bırakıyorum. Tabi ki bu avukatı da vekilim olarak görmek istemedim.
Ama bir avukata ihtiyacım vardı. Ne olursa olsun isteğimi kesin bir dille ifade etme, yorumlarına kulak asmama kararıyla elime ilk geçen kartvizitteki numarayı aradım. Öyleki isme bile bakmadım. Ta ki belirtilen adrese gidip kapıdaki isimle elimdeki kartı karşılaştırıncaya kadar. Yine bir erkek avukatla karşılaştım. Bunu hiç umursamadım.
Öykümü birazda ezberlemiş olarak kısaca anlattım. Ama yine yeterince hızlı davranamadım. Daha ne istediğimi söyleme fırsatı olmadan "anlıyorum" dedi. Arkasından gelecek cümleye hazırdım ancak beklediğim cümle gelmedi. Sakince "Bana tam olarak ne istediğinizi söyleyin bende yardımcı olup olamayacağımı söyleyeyim" Şaşırmıştım. Kısaca "zaman"dedim. Kısa bir süre düşündükten sonra cevap "yanlış anladıysam lütfen düzeltin. Şimdiki yaşamsal ve hukuki durumun bir süre aynen devamını istiyorsunuz" Başımla onayladım. "Tabi bu sürenin ne kadar sürmesini istediğinizi sormak anlamsız olur." "Ancak bu sürenin yasal sınırları ve bu arada herhangi bir kayba uğramamanız için yapılacaklar konusunda yardımcı olabilirim" dedi.Çok rahatlamıştım. Açıklamalarını dinledikten aklıma gelen soruları sorduktan sonra en yakındaki noterin yolunu tuttum.
İçtenliğine inanılmadığı için duygu ve düşüncelerime yer vermeden yazımı burada kesiyorum. Yorum size ait.
