Arkadaşlar çocuklarımla babaanneleri hiç bir şekilde görüştürülmüyor buna nasıl bir dava açabiliriz..?
Printable View
Arkadaşlar çocuklarımla babaanneleri hiç bir şekilde görüştürülmüyor buna nasıl bir dava açabiliriz..?
Görüştürmeyen kim?
Sayın üye...Alıntı:
adnandky rumuzlu üyeden alıntı
Çocuğunu göremeyen eski eşinin yaklaşımları neticesinde sağlıklı ilişki kuramayan nice kadın ve erkek üye var (pardon anne - baba lar olacaktı) sitede.. Siz babaannenin çocukları görememesinden yakınıyorsunuz.
Elbetteki torununu görmek sevmek onunla hasbihal etmek hakkı bvardır. Ancak bu kanuni bir hak değil ahlaki bir sorumluluk ve durumdur.
Muhtemelen eşiniz (kadın) ve ailesi sizin çocuklarınızla telefonla yada doğrudan ilişki kuarak görüşmek isteyen babaanneleri ile çocukları görüştürmüyorlar. Metinden anlaşılan bu. Siz görüşebiliyormusunuz ? Neden annenizle eski eşinizin ailesini karşlı karşıya getiriyorsunuz. Siz alın çocuklarınızı sonra babaannelerine götürün. Buna mani bir halmi vardır. Varsa buna mani bir durum öncelikle bu durumu aşmalısınız.
Mahkemeler çocukların anne yada babaları ile şahsi münasebet günlerini belirler. Babaanne dede teyze halaların değil.
Geçmiş olsun..
Abdullah Bey ne güzel yazmışsınız; benim de eski eşim (!) sürekli annemi torun sevgisinden mahrum bırakıyorsun, senin yüzünden torununu göremiyor diyip duruyor. Alır almaz annesiyle yaşadığı eve götürüyor ( o hadi normal şu şartlarda) İnanır mısınız dün mahkemede avukatı da böyle söyledi hakim hanıma; " çocuk babanne ve dede sevgisinden ilgisinden uzak kalıyor" dediler. Ne baba sevgisinden bahseden oldu ne de babasına olan ihtiyaçtan; sık sık düşünüyorum, herhalde bazen anneanneler-babaanneler ve hatta dedeler; gelin ve damatlarını sadece torun aracı olarak görüp, çocuğu kendilerinmişçesine sahipleniyorlar.Alıntı:
Abdullah Yaman rumuzlu üyeden alıntı
Hakim hanım çok güldürdü bizi orada, tüm gerginliğimizi aldı. " Karınız çocuğu annenize evlatlık vermek için mi doğurdu,böyle mi anlaştınız " dedi dalga geçerek.
Garip durumlar..
Bir erkek olmama, bahse konu olayları çok şiddetli yaşamış olmama rağmen ne yazıkki bu konuda bir çok ebeveynin yaptığı bazı hataları yazmak durumundayım..Alıntı:
akcurali rumuzlu üyeden alıntı
1- Bir çok boşanmış erkek ister istemez (inkar etse bile) çocuğunun bir ajan gibi davranmasını bekler. eski eş ve eski eşin ilişkileri konusunda bilgi akmasını ister.
2- Bir çok kadın da çocuğunun babası ile neler yaşadığını nerelere gittiğini, eski eşin giyim kuşamını, çocukla neler yaptıklarını, eski eşin hanım arkadaşını, vs merak eder. bilgi akmasını bekler
3- Birçok boşanmış erkek hafta sonunda çocuğunu alır almaz kendi anne babasına gider. Çocuğuyla kaliteli vakit geçirme kavramını, ailece bir arada olmak, yemek yemek, sarılıp uyumak yada çocuğuna oyuncaklar kıyafetler almak ve sinemaya gitmekten ibaret sayarlar. Dedeler babaanneler ısrarla çocuğun anensinin yanında ne kadar mutsuz olduğunu duymak isterler. Sessizce geçen 3 gün yerine çocukla konuşularak geçirilecek 2 saat daha verimli olacaktır bunu hesaplamazlar..
4- Birçok kadın çocuğu eve gelir gelmez sanki kimsayal üretim yapan bir fabrikadan gelmiş de dezenfekte edilmesi gerekiyormuş gibi çocuğu banyoya, elbiselerini çamaşır makinasını sokarlar. Banyo aşamasında daha önceden hiç olmadığı kadar ilgi ile neler yaptığı günü nasıl geçirdiği, nerelere gittikleri neler yedikleri sorulur.
5- Uyanık çocuklar anne - baba arasındaki bu durumu anlar anlamaz kullanmaya başlarlar.
Bunlar ne yazıkki boşanmış ebeveynler ile arada kalan çocukların yaşadıklarından basit örnekler.
Oysa ebeveynler, dedeler, nineler herşey yolunda giderken o evliliğe o birlikteliğe daha fazla özen gösterselerdi, daha fazla ilgilenselerdi, daha az müdahale edip, daha az kıskanıp, daha fazla destek olsalardı, kuru inatlaşmalar ve kısır çekişmeler yerine yapıcı, onarıcı yaklaşımlar sergilense idi, "ben deli değilim" demek yerine, "ailem için giderim elbette" diyerek psiklojik profesyonel destek almaya gönüllü olsalardı, bu gün yemyeşil bahçeleri, pembe panjurları olan evler / yuvalar hayal olmazdı..
Kesinlikle katılıyorum, iletinizi okurken işte gelişmiş bir insan, ne dediğini bilen,olması gerekenle olanı ayırt edebilen bir insan dedim durdum kendi kendime. Bunu söylemem gerekmiyor tabii ki size; ama bakış açınız hem çok sağlıklı hem de bir erkeğe en çok yakışan şekilde.Alıntı:
Abdullah Yaman rumuzlu üyeden alıntı
Nedense -tabirimi mazur görün- erkekler sinirli olmayı, laf sokmayı, karşı taraf olan kadına haddini bildirmeyi erkeklik, kişilik olarak görürken; karşısındakini anlamayı, dinlemeyi, empatin kurmayı,en azından bunlar için uğraşmayı kadına ait,kadınsı görüp, hatta biraz da böyle bakabilen insanlara kılıbılık vs gözüyle bakıyorlar.
1- Benim gördüğüm örnekler (sadece kendimden bahsetmiyorum) buna yakın ya da tam da bu şekilde. Sadece daha önce bir konuda bahsettiğim gibi iki üç çiftte gördüm tam tersini, arkadaş kalmamışlar, ama çocukları söz konusu olduğunda ikisi de yeni eşleri ve yeni çocuklarıyla hep beraber tatile gidiyorlar.
Onların dışında bu forumda gördüğüm, hayatımda karşılaştığımda öyle bir anlayış hakim.
2-Benim kızım henüz bütün bunlar için çok ufak, istesem de şimdilik ajan olarak kullanamam :) ama bunda da haklısınız, özellikle babanın ne yaptığını çocuktan öğrenmeye çalışmak söz konusu.
3-Bu madde hem benim durumuma hem de genele çok uygun, tebrik ederim. Başka bir konuda yine yazmıştım, genelde babalar çocukların anneleriyle mutsuz olduğunu, eğlenmediğini, annenin çocukla ilgilenmediğini söyleyip dururlar. Ama çocukla gurur duyarlar, benim kızım derler, o ilgilenilmeyen,eğitilmeyen kız ya da oğlan çocuğu başarılı olunca iftahar ederler dönüp de iyi yetiştirilmeyen, huzurlu mutlu bir çocuk böyle mi olur diye düşünmezler. Klasik çocuğun tüm kötü huyları mutlaka karşı tarafa çekmiştir.
Benim de eşim ne yazık ki bugün bu üçüncü maddenizin hepsini yapmakta; çocuğuyla yalnız vakit geçirmemekte, fazla fazla yaşına uygun olmayan oyuncaklar almakta. Eski eşim sürekli; ortak arkadaşlarımıza da tanıdıklarımıza da annesine giderken ağlıyor -aslında bebeğim neredeyse doğduğundan beri eve girerken her şekilde ağlıyor dışarda olmak istiyor patalojik bir şekilde- benimle çok mutlu,annesi ilgilenmiyor,annemi çok seviyor, onun annesini sevmiyor, zaten manyak onlar, çocuk bunu biliyor,hissediyor diyip duruyor. En komiği de ; benim ve annemin kızımla ilgilenmediğimi,yeterince sevmediğimi iddia edip sonra samimi bir şekilde başkalarına ne kadar çabuk öğreniyor, her gördüğümde daha çok öğrenmiş,daha akıllanmış, sevimli buluyorum demesi. E be adam diyorum tamam yapmadığın kalmadı, e benim de hatalarım oldu tamam, ayrılıyoruz çocuğa bak sorunları neden kaynaklanıyor,ne zaman başladı, nasıl bu kadar öğreniyor zannediyorsun diye..
4-Ben şimdiye kadar öyle bir dezenfekte çalışmasına girmedim, dikkat ettim siz yazınca ama komşulardan da arkadaşımdan da böyle davranışlar gördüm,haklısınız. Ancak ben de kızımın son zehirlenmesinin ardından artık ne yediğini soruyorum, çeşitli kusmalara ve ishale önlem olabilmek için. Ama haklısınız, çocukları böyle sıkıştırmak, kullanmak zararlı ve gereksiz.Yalnız itiraf edeyim ben de bir kaç kez; babası kızına elbise ya da oyuncak aldığında bunu babam aldı falan dediğinde, bir kaç dakika sonra benim aldığım oyuncağı da bunu da ben aldım diye gösterdiğim, benim aldığım elbiseyi giydirdiğim babasınınkini isteyince de bunu ben aldım ama dediğim oldu. Sanki bu tür oyuncaklarla, elbiselerle çocuğumu kandırıp benden soğutacakmış gibi geliyordu ilk zamanlar,sonra zamanla geçti. Şimdi o tavırlarım trajikomik geliyor mesela.
5-Aynen öyle. Kızımda henüz emareleri sadece bir iki kez gözüktü. Olabildiğince normalleşmesine çalışıyorum ama elimden geldiği kadar..
Son paragrafınız da forumda gördüğüm en iyi metinlerden,fikirlerden,tekrar tebrik ederim.Üstüne koyacak bir söz bulamıyorum,gerek de yok zaten.
Çocuklar anne babalarının ayrılmış olmasından dolayı zaten sıkıntılı bir dönem geçiriyorlar. Bu statü değişikliğini hayatlarının her anında zaten yoğun bir şekilde yaşıyorlar. Okulda , parkta, sokakta, aile çevresinde.
Okulda çocuklara aile tanımlaması yapılırken; "aile anne baba ve çocuklardan oluşan en küçük toplumsal gruptur" diye öğretiliyor. Anne-baba ayrılmış çocuklar da aile mevhumu eksik şekilleniyor. Bir çocuk anne-babasının elinden tutmuş yürürken görse bir elinin hep boş kaldığını düşünüyor, aile çevresinde dedeler nineler "vah garibim, talihsiz yavrum, babası da yok, baba böyle anne şöyle" diyerek arabesk yapıyor, çocuk bundan etkileniyor. Hele çocuk belli bir yaşta ise, örneğin 12 nin üzeri, o tarihsel misyonunu yerine getiremediği için kendisini suçluyor. Hani vardır ya klasik aile yapısı, çocuk ailede iki insanı yani karı kocayı birbirine bağlayan tek organik bağdır.. Yıllarca bununla büyürüz, aileyi bir arada tutan tek ve en önemli unsur.. Aile dağıldığında anne baba ayrıldığında o yaşlardaki çocuklar bundan daha fazla etkileniyorlar. Görevlerini yapamadıklarını, anne ve babayı bir arada tutamadıkalrını düşünüp kendilerini suçluyorlar. Bu kadar baskıyı üzerinde hisseden çocuklar bu kez tepkilerini farklı yansıtıyorlar. Ya statülerini anne babaya karşı kullanıyor anne babayı maddi ve manevi anlamda sömürüyorlar, yada asi ve söz dinlemez oluyorlar. Okulda başarıları düşüyor, karşı cinse düşmanlık artıyor, uyuşturucu, madde, alkol, sigara ve sex eğilimleri artıyor. İçlerine kapalı, şiddete eğilimli daha fazla tepki veren daha az konuşan bir insan olup çıkıyorlar.
Velevki ebeveynlerden bir tanesi bunu farketti..Anne yada baba (ayni ile vaki tecrübe ile sabit) diğer ebeveyni bu yönde uyardı. "aman çocuğa dikkat edelim bu tür emareler var önlem alalım bari bir psikologa götür yada götürelim" dedi. Diğer ebeveynden ilk tepki..." benim çocuğumda birşey yok seninle bir araya gelince böyle oluyor" yada "nerelere götürüyorsan çocuğu, kimlerle görüştürüyorsan çocuk nasıl etkileniyro kimbilir" yada bunu diğer ebeveynden daha önce kendisi farketmediği için kabullenemiyor sindiremiyor.
Oysa sevgili ebeveynler sadece karı - koca olmaktan boşanılıyor, anne baba olmaktan yaşadığınız sürece (hatta ölseniz bile) boşanamayacağınızı unutmasanız ne güzel olur değilmi ? Çocuklarımız için en doğru, en güzel, en sağlıklı olanı elbirliği içerisinde yapabilsek..
Ama bu mümkün görünmüyor..
Bunun mümkün olmadığını (en azından büyük bir çoğunluk için) kabullenmek gerek. Bu kadar erdemli bu kadar faziletli bu kadar çocuklarının geleceğini düşünen ebeveynler bu özveri ve çabayı evlilikleri içerisinde iken gösterseler boşanmalar % 50 oranında azalırdı.
Yinede umut etmek ve çaba göstermekten başka çaremiz yok sevgili ebeveynler..
Çocuklarınız üzerinden prim yapmaya çalışmayın.
Onları iki arada bir derede bırakmayın.
Onları zaten çok fazla olan yükleri üzerine birde bu gereksiz yükleri yükleyip yormayın..
Canları zaten çok yanıyor ne yardan ne serden geç demeyin..
Sizin her olumsuz tepkinizle sizden uzaklaşıyorlar uzaklaştırmayın.
Hukuki bilgi araştırdığınız kadar psikolojik yanınıda araştırın.
Oyuncak için harcayacağınız paraların bir kısmı ile psiklojik destek alın. Emin olun daha faydalı olacaktır.
Sevgiyle kalın. Onlar bizim çocuklarımız, ne hasım ne düşman nede rakibimiz..Unutmayın..
Yazdıklarınıza kesinlikle katılıyorum. Ama genel olarak böyle bir çizgiye ulaşmamız bakınca zor görünüyor.
Burda ortak velayetle ilgili bazı iletilere rastladım. Bir iki arkadaşım,tanıdığım anlaşmalı boşanarak bunu başarabildiler.
Ama bir tanesine de gayet güzel anlaşarak boşanıp; bir sene sonra anne evlendiğinde sorun çıktı.
İnsanlar yaptıkları hareketlerden sorumlu tutulacaklarını bilmeliler.
Ama nedense özellikle bizim toplumumuzda; kadınlar da erkekler de bir garip.
Kendi adıma da söylüyorum bunu zaman zaman. İşin garibi; nedense bir yerden sonra otomatiğe bağlıyor bu nefret dolu bakış açısı, ön yargı.
Sen evliyken karşındakine yapmadığını bırakmayacaksın; sonra boşanırken en küçük fedakarlıktan kaçınacaksın; çocuğu alıp gideceksin; sorulduğunda kötü niyetliydi diyeceksin..
Geçen gün mahkemede beklerken bir hanım geldi; kızı boşanıyormuş; görmeye dayanamamış, fenalaşmış. Çok şirin bir kadındı. Elli yaşlarında. Anlaşmalı mı boşanıyorlar çabuk biter merak etmeyin dedi avukatım.
Kadın sinirlendi, o kadar çok anlaşsalar, boşanmazlardı kızım dedi.
Cidden öyle..
:)
Doğru söze ne denir...Alıntı:
akcurali rumuzlu üyeden alıntı
Benim kızım üç evin tek torunu. Ben daha kızımı dünyaya getirmeden önce babaane, dede en çok da görümcem tarafından doğacak çocuğumun sahiplenildiğini yaşadım. Ben o zamanlar çalıştığım için eşimin ailesi tarafından ben bakarım,doğduğunda ben bakacağım gibi tartışmalar çok çıktı.Çok para ile çocuk iyi yetişir, iyi bir insan olur diye bir hüküm yok. Sonuçta benim annem baktı ben çalışırken ama eşimin ailesine de sık sık gittik tüm yaşadıklarıma, yaşattıklarına rağmen. Şimdi eşim kızımı her aldığında beraber vakit geçirmek yerine koşa koşa ailesine götürüyor. Eşime mahkemenin verdiği görüş günleri haricinde kızımı her almak istediğinde belki bu sefer başbaşa zaman geçirirler diye almasına izin veriyorum. Yine koşa koşa ailesine gidiyorlar. İyi niyetimi ve kızımın babasına karşı özlemini yanlış yönde kullanıyorlarAlıntı:
akcurali rumuzlu üyeden alıntı