Suçun Unsurları

I
FİİLSİZ SUÇ OLMAZ

1. Fiil kavramı, niteliği,unsurları, 2.Hareket, 2.1.İcra hareketi 2.2.İhmal hareketi, 3. Netice, 3.1. Neticenin tabiatçı anlayışı, 3.2.Neticenin hukuki / normatif anlayışı, 4.Nedensellik , 4.1. Genel olarak, 4.2.Nedenselliği açıklayan düşünceler, 4.2.1.Tabii nedensellik düşüncesi, 4.2.2.Uygun nedensellik düşüncesi, 4.2.3.Beşeri nedensellik düşüncesi, 4.3.Hukukumuzda nedensellik meselesi, 5.İhmalin nedenselliği , 5.1. İhmalin gerçekliği tartışması, 5.2. İhlalin nedenselliği, 6.Neticeyi önleme yükümlülüğü, 7. Maddi unsur esas olmak üzere suçların tasnifi, 7.1.1.Ani suçlar , 7.1.2. Kesintisiz suçlar, 7.1.3. İtiyadî suçlar, 7.2. Netice esas olmak üzere suçların tasnifi


1.Fiil kavramı, niteliği, unsurları
Suç, öncelikle, kaynağını insanda bulmak anlamında, beşeri bir fiildir. Bu, kaynağını insanın dışında bulan fiillerin, yani tabiat ve hayvan fiillerinin suçu oluşturmaması demektir. İnsanın dışında canlı veya cansız tabiata ait fiiller, ancak insana izafe edilebildikleri takdirde ceza hukukunca hüküm ifade edebilir.
Felsefede ve etikte, kişinin iç aleminde oluşan her çeşit devinim; düşünce, inanç ve kanaat fiildir.
Ancak, Ceza hukuku, insanların iç alemine, sonunda insanın kendisinde kalana bakmaz. Ceza hukukunda, fiil, kişinin haricî, nesnel bir davranışıdır, yani kişinin, başkalarınca algılanabilen bir davranışıdır. Bu anlamda olmak üzere, kişiden çıkarak haricileşmiş bir fiil olmadıkça, suç da olmaz.
Buradan, suçun maddesi, açıkçası maddî unsuru olan “fiilsiz suç olmaz” mutlak kuralı ortaya çıkmaktadır. Liberal-demokratik bir ceza hukuku düzeninde kuralın istisnası yoktur. Kural, bir ceza hukuku düzeninin niteliğini belirlemede mihenk taşıdır. Böyle olunca, düşünce, inanç ve kanatati yasaklayan bir hukuku düzeni demokratik değildir, totaliterdir.
Anayasa, 38. maddesinde, … kanunun suç saymadığı bir fiilden söz ederken, açıkça fiilsiz suç olmaz kuralına vurgu yapmış olmaktadır. Aynı şekildi, CK”nunu, 2.maddesinde, kanunun suç saymadığıbir fiilden söz edilmektedir. Bu demektir ki, suçun maddesini, fiil oluşturmaktadır.
Bugün, fiilsiz suç olmaz kuralı, uygar bir ceza hukukunun, kendisinden vaz geçemesi imkansız olan bir temel taşıdır. Ancak, Ceza Kanunu, bazı hükümlerinde, maalesef bu temel kuralı ihmal etmiştir. Gerçekten, Kanun, ör., 216. maddesinde düşünce, inanç ve kanaatin kendisini suç saymakla, 267. maddesinde “ basın ve yayın yoluyla “ iftira suçunun işlenebileceğini kabul etmekle, fiilsiz suç olmaz kuralını açıkça ihlal etmiş olmaktadır.
Fiil, genelde, hareket, netice ve bu iki terim arasında neden-sonuç ilişkisini ifade eden nedensellik bağınından ibaret bulunmaktadır. Ancak , hukukta, hareketten, mutlaka hukukî değeri haiz bir neticenin hasıl olması zorunlu kılınmış değildir. Bazı suçlar hareketten ayrıca hukukun değer izafe ettiği bir neticenin meydana gelmesini zorunlu kılarken, bazı suçlar hukukun değer izafe ettiği bir netice aramaksızın, salt hareketten ibaret bulunmaktadırlar. Gerçekten, en başta teşebbüs derecesinde kalan suçlarda, bunların niteliklerinden ötürü, bir neticeden söz etmek mümkün olamamaktadır. Ayrıca, Kanunun,ör., 215, 219, 220, 225, 227,230, 275, 280, 292. maddelerinde öngörülen suçlar salt hareketin oluşturduğu suçlardırlar.
Bu demektir ki, netice, tabii buna bağlı olarak nedensellik bağı, fiilin zorunlu bir unsuru değildir, ama hareket, fiilin zorunlu bir unsurudur. Bir hareket yoksa, ortada, ne bir fiil, ne de bir suç vardır.


2.Hareket
Hareket, vücudun nesnel, yani algılanabilir bir devinimi, bir kımıldanmasıdır. Tanım hareketi mekanik bir olgu olarak ifade etmekle birlikte, hukukun gerçeklerine uygun düşmemektedir, çünkü hukukta hareket, her zaman vücudun tek bir devinimi veya kımıldanışı olarak ortaya çıkmamakta, ama çoğu kez vücudun bir çok devinimi veya kımıldanışı birlikte bir bütün oluşturarak ortaya çıkmaktadır. Tabii, böyle olunca, mekanik alemde vücudun her bir devinimi bir hareket sayılırken, hukuk aleminde vücudun bir tek devinimi kadar birden çok devinimi de, bir hareket sayılabilmektedir. Bu durum, “hareketin mekanık anlayışı” yanında “hareketin bütüncü anlayışına” vücut vermiştir.
Bütüncü anlayışında hareket, sadece mekanik aleme ait salt fiziki bir olgu değildir, aynı zamanda psişik bir olgudur. Bunun içindir ki, ceza hukukunda hareket, “vücudun şuurlu ve iradi devinimi” olarak tanımlanmaktadır.Ancak, bu tanım, kasıtlı ve taksirli hareketleri kapsamakla birlikte, münferit devinimleri birleştirerek hukukun hareket dediği bir bütünü oluşturmaya imkan vermemektedir. Bir düşünce, bu eksikliği gidermek amacıyla, hareketi, davranmak toplumsal alemde bilincli amaçlar için uğraşmak olduğundan, “vücudun toplumsal değeri haiz bir amacı bilinçli olarak gerçekleştirmeye matuf iradi bir devinimi” olarak tanımlamaktadır (Bettiol ).Bu düşüncenin taksirli hareketi açıklamada yeterli olmadığı iddia edilmiştir. Hukuki gerçeklikte ereksel varlığıyla aralarında beşeri davranışın da yer aldığı kanun koyucuyu bağlayan ontolojik yapıların bulunduğu felsefi önermesine dayanan “Hareketin ereksel teorisi” adında başka bir düşünce, ceza hukuku bakımından değer ifade eden hareketi, “ereksel olarak tipik neticenin gerçekleşmesine yönelmiş bulunan bir faaliyet” biçiminde algılamaktadır ( Welzel ).Bu düşünce de tutarlı bulunmamıştır. Gerçekten, taksirli hareketleri yeterince açıklayamaması bir yana, düşüncenin kastı ve taksiri içeriğinden soyutlayıp kusurluluktan kopararak bunları hareketin, dolayisiyle hukuka objektif aykırılığın subjektif unsuruna dönüştürmesi, temel hata olarak değerlendirilmiştir.
Beşeri hareketin, vücudun şuurlu ve iradi bir devinimi olarak, psişik-fizik bir bütün teşkil ettiğinde kuşku yoktur. Ancak, bu, hareketin bütünlüğü bozulmadan farklı açılardan ele alınıp incelenmesine bir engel teşkil etmemektedir.Böyle olunca, hareketin nesnel ve öznel açıdan farklı yerlerde, farklı biçimlerde incelenmesi bir özür değil, tersine bir zorunluluktur. Ama, bu, beşeri hareketi salt “mekanik bir veri” olarak algılamak hakkı bahşetmez. Şuur ve irade sahibi bir varlık olarak insan, aid olduğu toplumun dışında, bizzat hayatının akışına yön veren toplumsal kurumlarla çatışan veya uyuşan davranış modelleri oluşturabilmektedir. Oluşturulan bu davranış modelleri, kişinin davranışının kurallarıdır. Kişi, bu yapı içerisinde kendisine varılacak amaçlar koyabilmekte ve kendisine göre bu amaçlara götürebilecek en elverişli araçları belirleyebilmektedir. Elbette, böyle olunca, mekanik alemden farklı olarak, hukuk aleminde hareketi vurgulayan özellik, amaçscallık olmaktadır. Gerçekten, vücudun biribirini izleyen şuurlu ve iradi birçok devinimi, amaçsallık sayesindedir ki, mekanik alemin tersine birçok harekete değil, ama hep birlikte bir bütün teşkil ederek tek bir harekete vücut vermektedir.
Hareket olumlu veya olumsuz bir biçimde ortaya çıkabilir.Olumlu bir biçimde ortaya çıkan hareket bir yapmak, olumsuz bir biçimde ortaya çıkan hareket bir yapmamaktan ibaret bulunmaktadır. Yapmak biçiminde ortaya çıktığında harekete “icra hareketi”, yapmamak biçiminde ortaya çıktığında harekete “ihmal hareketi” denmektedir. Elbette, ihmal hareketi, icra hareketinin “antitezi”dir. Ancak, ihmal hareketi de insanın nesnel, yani harici bir davranışıdır. Kuşkusuz, bu da, failin kişiliğinin bir tezahürünü oluşturmaktadır.
Doktrinde yürürlükten kalkmış bulunan 765 sayılı TCK”nun 135/2, 578, vs. maddeleri hükmüne bakılarak, icra veya ihmal hareketi yanında, bir “durumun” da suçu oluşturabileceği ileri sürülmüştür. Bu çeşit suçlara “durum suçları” veya “salt şüphe suçları” denmektedir( Bellavista, Manzini ). Ancak, bu düşünce, genelde kabul görmüş değildir. Denmektedir ki, iddia edilenin tersine, bu çeşit suçlarda cezalandırılan şey, salt bir “durum” değildir, ama bir “harekettir”. Bu çeşit suçları vurgulayan özellik, bir şeye zilyed olmaktır. Bir şeye zilyed olmak ise, kuşkusuz bir harekettir. Ancak bir şeye zilyed olmak iradi değilse, ortada failin bir fiili olmadığından, o şeyi salt bulundurmuş olma, tabii suç sayılmayacaktır. Bu, ortada bir icra veya ihmal hareketi olmadıkça, bir suçun da bulunmaması demektir.

2.1.İcra hareketi
Ceza hukuku düzenini oluşturan normların büyük bir kesimi, bir şeyi yapmanın emrinden ibarettirler. Bir yapmamanın, yani bir yasağın emri olan normlar ( ör., CK. m. 81 ), ihlal edilebilmeleri için bir icra hareketini gerektirmekte, dolayisiyle bunlara, hareketten ötürü “icra suçları” denmektedir. Ancak, bu suçların bazıları, özünde bir icra hareketini gerektirmesine rağmen, bir ihmal hareketiyle de işlenebilmektedirler.Bunlara, ihmal suretiyle icra suçu denmektedir. Adam öldürme, müessir fiil suçları, bu türün tipik örnekleridir. Kanun, 83 ve 88. maddelerinde bu suçları düzenlemiştir. Gerçekten, öldürme ve yaralama suçları, bir icra hareketi ile işlenebildiği gibi, bir ihmal hareketi ile de işlenebilmektedir.
İcra hareketi, kişinin yapmak biçiminde nesnelleşen davranışıdır. Doktrinde, icra hareketi, normca korunan menfaati veya kanun koyucunun cezalandırmak suretiyle ulaşmak istediği kamusal menfaati ihlale elverişli bedensel devinim olarak tanımlamaktadır. Bu, en başta dış organların, yani genelde el, kol ve bacakların bir devinimi olmakla birlikte, bir sözle ( ör. sözle hakaret ) veya vücudun bir kımıldanışı ve hatta, kişinin iradesinin nesnelleşmesi olmak kaydıyla, her çeşit yüz ifadesiyle de ortaya çıkabilir. Ancak, vücudun belirtilen bu biçimlerdeki bir deviniminin hukuken bir değer ifade edebilmesi için, bunların normca korunan bir değeri veya menfaati ihlale elverişli olmaları gerekmektedir.
Vücudun bir tek devinimi ( ör. bir biçak darbesiyle bir kimseyi yaralamak ) normca korunan değer veya menfaati ihlale elverişli olabileceği gibi, birden çok devinimi de ( ör. birçok biçak biçak darbesiyle bir kimseyi yaralamak ) birlikte ihlale elverişli olabilir veya ihlali gerçekleştirebilir. Bu halde, hareketin, tabii buna bağlı olarak suçun, tekliği veya çokluğu meselesi ortaya çıkmaktadır. Meselenin çözümünde, genelde, beşeri davranışın niteliğinden hareket edilmektedir:
Şuur ve irade sahibi bir varlık olarak insan, belli amaçları elde etmek için, davranışta bulunur. Davranışta bulunmak, esasında, bilinçli amaçlar için hareket etmek demektir. Böyle olunca, hareket, insanın bir amaca matuf bir davranışı olmaktadır. O halde, bütüncül karakteri itibariyle hareketi vurgulayan özellik, bilinçli bir amaca yönelmedir. İcraları esnasında aralarında ayrılabilen münferit devinimler, insanın kendisine koyduğu amaç sayesinde biribiriyle birleşmekte ve bir birlik arzetmektedir. Örneğin, öldürmek maksadıyla bir kimsede birden çok yara açıldığında, yara sayısınca harekette bulunulmuş olmamakta, ama bir tek harekette bulunulmuş olmaktadır. Ancak, hareketi belirlemede, bir başına amaç yetmemektedir, ayrıca vücudun muhtelif devinimleri arasında bir zaman birliğinin, yani hemzamanlığın bulunması da gerekmektedir. Amaçta birliğe rağmen, vücudun muhtelif devinimleri arasında bir zaman birliği yoksa, hareket bir tane değildir, birden çoktur. Tabii, bu halde, suç da birden fazla olmaktadır ( Antolisei ).
Bu düşünce taksirli suçlarda icra hareketini açıklayamadığı gerekçesiyle eleştirilmiştir. Denmektedir ki, bu ölçü kabul edildiğinde, ör. taksirli bir davranışla ateş alan otomatik bir silahla aynı kişiyi birden çok yaralama halinde, bir tek taksirli fiilden değil, birden çok taksirli fiilden söz edilecektir. Bu, kabuledilebilir bir durum değildir. Öyleyse hareketin tekliğini tayinde amaca değil, muhtelif tipik davranışların himaye edilen aynı menfaati ihlale elverişli olup olmadığına ve muhtelif davranışlar arasında bir zaman birliğinin bulunup bulunmadığına bakmak gerekir. Bu iki unsur birlikte varsa, hareket tektir. Eğer bu unsurlardan biri yoksa, hareket, dolayisiyle suç birden çoktur ( Mantovani ). İleride suçların içtimai ile ilgili bazı meseleleri çözmekte yararlı gözükse bile, bu düşünce meseleye yaklaşımında tutarlı değildir. Gerçekten, verilen örnekte, amaç kavramından hareket edilmesi halinde bile, hareket çok değildir, tektir, çünkü ileri sürülenin tersine, burada amaç sadece otomatik silahla oynamak olduğundan, silahın birden çok ateş alması sonucunda bir kimsenin yaralanmasında ortada birden çok taksirli müessir fiil suçu bulunmamakta, sadece bir tek taksirli müessir fiil suçu bulunmaktadır.
Özetlersek, hareketin tekliğini veya çokluğunu tayinde, amaçta ve zamanda birlik yeterlidir, başka bir ölçü aramaya gerek bulunmamaktadır.

2.2.İhmal hareketi
Sayıları pek fazla olmamakla birlikte, ceza hukuku düzenini oluşturan diğer bir kısım normlar, bir şeyi yapmanın emri, yani bir emirin emri (ör. CK.m. 278, 279, 280, 284, vs. ) olan normlardır. Bir şeyi yapmanın emri olan bu normlar, ihlal edilebilmeleri için, bir ihmal hareketini gerektirmekte, dolayisiyle bunlara “ ihmal suçları “ denmeketir. Bununla birlikte, yukarıda belirtildiği üzere, bazı icra suçlarının ihmal hareketiyle işlenmesi imkansız değildir. Bu durum, ihmal suçlarını, salt ihmal suçları, ihmal suretiyle icra suçları olarak ayırmayı zorunlu kılmıştır.
İhmal hareketi, icra hareketinin karşıtı / antitezi olarak, vücudun şuurlu ve iradi bir devinimde, bir kımıldanmada bulunmasıdır. Bu durum, ihmal hareketinin mahiyetini tartışmalı kılmıştır. Oldukça etkili bir düşünce, ihmalin nesnelliğinin, ifadesini, failin kendisinden beklenen davranışı yapmayarak yaptığı başka bir icra hareketinde bulduğu kanaatindedir. Gerçekten, kişinin bir davranışı olarak ihmal, bu düşüncede, bir boşluk veya bir yokluk değildir. İhmalda bulunan kimse hareketsiz kaymamakta, ama başka bir şey yapmakta; kendisinden beklenen hareketi yapmamakla birlikte, başka bir hareketi yapmaktadır. Bu ikinci hareket ihmalle bir bütün oluşturmakta ve onun nesnel yüzünü ifade etmektedir ( Luden, Massari, Grispgini ).Bu düşünce, sadece anlaşılmaz olduğundan dolayı değil, ama aynı zamanda tutarsız olduğundan dolayı eleştirilmiştir.Bir kere bir harekette bulunmak zorunda olan bir kimse, her zaman mutlaka başka bir hareketi yapmamaktadır. Örneğin, kişinin hareketsiz kalmaya devam etmesi veya uyuyakalması halinde durum budur.Sonra öyle yükümlülükler vardır ki, bunların belli bir anda yerine getirilmesi gerekmemekte, ama uzun veya kısa, belli bir süre içerisinde yerine getirilmesi istenmektedir. Bu halde, ihmalin nesnel yüzünü ifade eden “ başka bir hareketin “ neden ibaret olduğunun tesbiti mümkün olmamaktadır. Kaldi ki, failin kendisinden beklenenden başka bir harekette bulunması, hukuki bir değeri haiz bulunmamaktadır. Hatta bunun tesbitine de gerek yoktur, çünkü ör. kamu görevlisinin suçu bildirmeme suçunda ( CK.m. 279 ) hakim, suçu bildirme yükümlülüğünü yerine getirmediği esnada kamu görevlisinin ne yaptığını tesbitle yükümlü değildir. Burada, hakimin yükümlülüğü, sadece kamu görevlisinin suçu bildirme görevini yapıp yapmadığını tesbit etmekten ibarettir.
Bir başka düşünce, ihmal hareketinin algılanabilir bir gerçekliğinin bulunmadığı, bunun insan aklının ortaya koyduğu sadece basit bir değer hükmü olduğu kanaatindedir (Vannini). Ancak bu düşünce de tutarlı bulunmamıştır. Bir kere ihmal hareketini algılanabilir bir gerçeklik saymamak, en başta “ beşeri bir fiil olmadıkça suç da olmaz “ ilkesiyle çatışmakta, böylece ceza kanunlarında yer alan ve hiç de azımsanmayacak bir sayıda olan ihmal suçlarını açıklamak mümkün olmamaktadır. Sonra, denkettedir ki, ihmali açıklamada, ille de “ evrende yegane geçeklik maddi, algılanabilen ve dokunulabilen gerçekliktir “ denmedikçe, ihmalin nesnelliği inkar edilemez. Gerçekten, felsefi kavramlara gitmeden, içinde yaşadiğimiz toplumlara bakıldığında, kimsenin çocuğunu boğarak öldüren anne ile ona süt vermemek suretiyle öldüren anne arasında bir fark gördüğü gözlenmiş değildir. Her halde, bu durum, başka bir şeye gerek kalmadan, ihlalin nesnelliğini açıklamaya yeterlidir.
Bugün, doktirinde, ihmalin esasının “ kişinin kendisinden beklenen hareketi yapmaması “ olduğu düşünülmektedir. Tabii her ihmal hareketi hukukla ilgili değildir. Hukuku ilgilendiren ihmal hareketi, bir hukuk kuralıyla çatışan, yani hukuk düzenince emredilen davranışların yapılmamasından ibaret olan ihmal hareketleridir. Ancak, burada, salt ihmal suçlarıyla ihmal suretiyle icra suçlarının özelliklerini gözden uzak tutmamak gerekmektedir, çünkü salt ihmal suçları ( ör. CK. m. 278, 279 vs.), emredilen davranışın yapılmaması ile işlenirken, ihmal sureti ile icra suçları, ihmalin maddi bir netice meydana getirmesi ile (ör. annenin yeni doğmuş olan çocuğuna meme vermeyerek onu öldürmesi, makasçının makası değiştirmeyi ihmal ederek bir tren kazasına neden olması ) işlenebilmektedirler.

3. Netice
Beşeri davranış, normatif bir değerlendirmenin de konusu olmakla birlikte, esasında olgusal aleme ait bulunmaktadır. Olgusal alemde, olguların, birinin diğerinden hasıl olması anlamında bir bağıntısının bulunduğu gözlenmektedir. Nedensellik denen kavramın da esısını oluşturan bu bağıntıda, hasıl eden karşısında hasıl olana genelde “ netice “ denmektedir. Ancak, olgusal bu yapının bir sonucu olarak, hasıl olan bir yerde hasıl eden konumunda bulunmakta, tabii bu süreç sonsuza kadar sürüp gitmektedir. Burada, suç söz konusu olduğunda, suçta neticenin, açıkçası hareketin sonucunun neden ibaret olduğu meselesi ortaya çıkmaktadır.Bu konuda doktrinde iki görüş bulunmaktadır.

3.1. Neticenin tabiatçı anlayışı
Netice, hareketin doğal sonucudur, yani zaman itibariyle hareketten sonra gelen, dolayisiyle onunla nedensel olan ve algılanabilen dış dünyadaki bir değişikliktir. Bundan ötürü, netice, harekete eklenen, ama mantıksal ve zamansal olarak hareketten farklı, onun dışında algılanabilen bir gerçekliktir. Hareketin bu doğal sonucu, yani netice, fiziki ( ör. başkasına zarar vermede, yıkma, tahrip etme, vs.), fizyolojik ( adam öldürmede, ölüm ), mameleki ( ör.hırsızlıkta maldan mahrum kılma ) ve hatta psikolojik ( ör. hakarette, tahkir edici sözü idrak etmek ) olabilir. Ancak, hukuku ilgilendiren netice, hareketten hasıl olan dış dünyadakiher değişiklik değildir, sadece suçun basıt veya ağırlatılmış halinin varlığı için ceza normunca istenen “ tipik “ değişikliktir. Gerçekten, tipik netice, ya suçun unsurunu (ör. adam öldürme suçunda, CK.m. 81, ölüm neticesi), ya da ağrlatıcı nedenini (ör. silahlı isyan suçunda, CK.m. 313, isyanın gerçekleşmesi ) oluşturmaktadır. Hatta, bazan, birden çok suç birleşerek bir suçu oluşturduklarında, oluşturulan bu suçta, birden çok neticeye rastlanabilmektedir.
Ancak, netice, her zaman suçun zorunlu bir unsuru değildir. Hukuk düzenlerinde, bu anlamda olmak üzere, neticeli suçlar yanında neticesiz suçlara da rastlanmaktadır. Belli bir neticenin gerçekleşmesi aranmadan yanlızca belli bir hareketin yapılmasıyla tamamlanan suçlara “ neticesiz suçlar “ veya “ salt hareket suçları “ yahut “ şekli suçlar “ , ama buna karşılık belli bir hareketin belli bir neticeyi doğurmasıyla tamamlanan suçlara “ neticeli suçlar “ veya “ maddi suçlar “ denmektedir.
Birinci grubu, Kanunun, ör., 102, 103, 104, 105, 106, 107, 318, 319, 332, vs. maddelerinde öngördüğü suçlar oluşturmaktadır . Hatta, salt ihmal suçları (ör., CK., m. 98, 257/2, 278, 279, vs. ) da bu gruba giren suçlardırlar. Bunlar dışında kalan suçlar (ör.CK. m. 81, 86, 91, 99, 100, vs.), ikinci gruba giren suçları olturmaktadırlar. Suçların bu tür bir ayırımı, özellikle teşebbüsle ilişkili olarak suçların tamamlanması anını tesbit, suça iştirak, suçun işlendiği yer ve zamanı belrlemek, vs. bakımından büyük önem taşımaktadır.
Öte yandan, netice daima nedeni olan hareketi izleyerek ondan daha sonra ortaya çıktığından, hareketle netice arasında zamansal bir farkın bulunması doğaldır. Ancak, hareketle netice arasında geçen zaman, hukuken her hangi bir önemi haiz bulunmamaktadır.Böyle olunca, ör.,adam öldürme suçunda, ölüm neticesi hareketten ister hemen sonra, isterse çok sonra gerçekleşmiş olsun suç oluşmuş olmaktadır. Bu özellikten ötürü, neticenin hareketin yapıldığı yerden bir başka yerde gerçekleşmesi de imkansız değildir. Bu biçimde gerçekleşen suçlara, doktrinde “ mesafe suçları “ denmektedir.

3.2.Neticenin hukuki / normatif anlayışı
Netice, bu anlamda, zarar vermek veya tehlikeye sokmak suretiyle, hukukça korunan menfaatin ihlalidir. Bu açıdan bakıldığında, neticesiz suç yoktur, bütün suçlar neticeli suçlardır ve ihlal olarak ortaya çıkan netice, mantıksal olarak hareketle nedenseldir. Tabii, böyle olunca, suçların neticeli suçlar, neticesiz suçlar olarak ayrılmasına da gerek yoktur.
İhlalin hareketin neticesi olarak algılanması, eleştirileri de birlikte getirmektedir.Bir kere, ihlal, hareketin olgusal, yani doğal bir sonucu değildir, tabiri caizse hukuki bir sonucudur, yani bir olgu üzerine verilen bir değer hükmüdür.Açıkçası, ihlal, hareketin neticesi değildir, suçun kendisidir, çünkü beşeri bir davranış, hukuki bir değer veya menfaatin ihlali değilse, pek tabii suç da değildir.Sonra, neticeyi ihlalle aynı saymak, zorunlu olarak, bir suçtan sorumlu olmak için ihlalin, yani hukuki bir menfaate zarar verilmesinin yahut tehlikeye sokulmasının istenmesini veya en azından öngörülmesini gerektirmektedir. Kuşkusuz, bu durum “ normu “ bilmeyi, öyleyse ihlalin veya hukuka aykırılığın, davranışın ve sonuçlarının farkında olmayı zorunlu kılmaktadır.Ancak, hiç olmazsa yürürlükteki hukukta, kanunu bilmek yükümlülüğü getirilmiş, dolayisiyle kanunu bilmemek mazeret sayılmamıştır.Böyle olunca, ihlal olarak anlaşıldığında, neticenin öngörülmemiş olması, hukuki bir değeri haiz olmayacaktır.Tabii, bu da, mevcut hukuk düzeninin temel ilkeleriyle çelişmektedir. Hepsi bir yana, ihlalin netice olarak anlaşılması, genelde İCK”nun 6, 40, 43, 56, 116. maddelerinde yer alan “ netice “ ( evento ) terimi üzerindeki tartışmalara dayanmaktadır. Ceza Kanunu, ör., 8, 22, 23, maddelerinde “netice” terimine yer vermiş, ancak önemli olduğu suça teşebbüste, bu terime yer vermemiştir. Kanunun neticeden söz ettiği hükümlerinde, netice, ihlal anlamında, normatif anlamda netice değildir, ama salt maddi anlamda neticedir.
Böyle olunca, Kanunda neticenin normatif anlayışını çağrıştıran bir hüküm bulunmadığından, ceza hukukuda, neticeden, hareketten hasıl olan, kanunun göz önüne aldığı dış dünyadaki değişikliği anlamak gerekecektir. Buna rağmen, aksini düşünmek, yani ihlali hareketin neticesi olarak algılamak, bir fantezi olmaktan öte her hangi bir anlam ifade etmez.

4.Nedensellik

4.1. Genel olarak
Neticenin hareketten hasıl olması, hareket-netice arasında olgusal bir bağıntının kurulmasını zorunlu kılmıştır.Bu, nedensellik bağıdır.Gerçekten, hareket-netice arasında nedensellik bağının varlığı, yeterli olmasa bile, cürmi fiilin failine isnat edilebilmesinin ilk ve gözardı edilmesi mümkün olmayan bir şartıdır. Neden olduğu bir neticeye bağlanmış olmadıkça, bir kimse hakkında, hiçbir sorumluluk veya tehlikelilik yargısı verilmesi imkanı bulunmamaktadır.
Nedensellik, doktrinde çok tartışmalı bir konudur. Bundan ötürü, nedensellik, sadece ceza hukukunun değil, hukukun tümünün, açıkçası hukukun genel teorisinin bir meselesidir .
Bir kimsenin işlediği bir fiille bağıntılı olarak sorumlu veya tehlikeli olduğunu söyleyebilmek, ancak, o kimsenin, suç teşkil eden bir fiili işlemiş olması halinde mümkündür. Böyle olunca, nedensellik bağı, ceza hukukunun incelemek zorunda olduğu bir konu olmaktadır.
Ceza Kanunu, 765 sayılı Kanun, ICK.undan ( m. 40 ) farklı olarak, hareket ve netice arasındaki olgusal bağı düzenleyen bir hükme genel hükümleri arasında yer vermemiştir. Ancak, Kanun, taksiri düzenlediği 22. maddede neticeden söz etmektedir. Suça teşebbüsü düzenleyen 35. maddede, zarar veya tehlikenin ağırlığından söz edilmektedir. Ayrıca, Kanun, oluşmasınında doğal bir zararın veya tehlikenin meydana gelmesini aradığı birçok suçta ( ör.m. 81, 83, 86, 87, 89, 94, 95, 185, 187, vs. ), açıkça belirtmese bile, işin icabı olarak nedensellek bağına yer vermiş bulunmaktadır. Bütün bunlar, nedenselliğin, ceza hukuku düzeninin olmazsa olmazlarından biri olduğunun kanıtıdır.
Ancak, ceza hukukunda, ceza hukukunun ihtiyaç duyduğu nedensellikten ne anlaşılması gerektiği hususu, halen çözümlenebilmiş bir mesele değildir. Bu konudaki düşünceler hem çoktur, hem de çeşitlidir. En azından didaktik bakımdan, bu düşüncelerin tek tek incelenmesinin gerkeli olduğunu düşünmüyoruz. Burada, sadece, doktrinde ve uygulamada genellikle izlenmekte olan temel bazı düşünceler incelenecektir. Ayrıca, ihmalde nedensellik ve ihmalden sorumluluk meseleleri tartışılacaktır.

4.2.Nedenselliği açıklayan düşünceler

4.2.1.Tabii nedensellik düşüncesi
Tabii nedensellik düşüncesi ( Von Buri ), nedenselliği mantıksal-tabii bir veri olarak algılamaktadır. Bu düşüncede, nedensellik bağıntısı kurulurken, neticenin her münferit şartı, yani neticeden önce gelen ve bulunmadığında gerçekleşmesine imkan vermeyen her şart, neden kabul edilmiştir.O halde, burada, hareketin nedenselliğinden söz edilebilmesi için, kişinin neticenin her hangi bir şartını gerçekleştirmiş olması, yani sonucun meydana gelmesinde zorunlu olan önceki bir şartı sağlamış bulunması yeterlidir.Tabii, böyle düşünüldüğünde, failin hareketinin dışında kalan, hareketten önce, hareketle birlikte veya hareketten sonra ortaya çıkan her hangi bir şart harekete katıldığından, nedensellik bağı kesilmemektedir.Bu özelliğinden ötürü, tabii nedensellik düşüncesine, doktrinde, neticeyi meydana getiren her şart neticenin “olmazsa olmaz bir şartı” niteliğini taşıdığından veya neticeyi meydana getirmede her şart diğeriyle eşit bir değere sahip olduğundan, “şar” veya “şartların eşitliği” kuramı da denmektedir.
Bu düşünce ceza sorumluluğunun sınırını belirsiz bir biçimde genişlettiği gerekçesiyle eleştirilmiştir.Gerçekten, denmektedir ki, söz konusu düşünceye itibar edildiğinde, ör., nekahat döneminde sokağa çıkan ve bir sürücü tarafından çiğnenen bir kimsenin ölümünden, sürücü kadar, sokağa çıkmasına izin veren doktor, yolda raslayarak lafa tutan tanıdık, güzergahı kararlaştıran eşi, yol sorarak alıkoyan yabancı vs., sorumlu olacaklardır.Ancak, bu eleştiri, suçun manevi unsurundan yararlanılarak giderilmeye çalışılmıştır.Madem cezadan sorumluluk için nedensellik yeterli değildir, ayrıca kast veya taksirin katılması gerekmektedir, öyleyse bu unsur vasıtasıyla söz konusu sorumluluk doğru sınırlar içine çekilebilecektir. Yukarıdaki örnek ele alındığında cezadan ne doktor, ne yolda rastlanan tanıdık, ne hastanın eşi ne de yol soran yabancı sorumlu olacaktır.Burada, cezadan sorumlu kişi, sadece kusurlu hareketiyle ölüme neden olan sürücüdür.
Çözüm yeterli görülmemiştir.Hukuk düzenimizde kusurlu sorumluluk yanında objektif sorumluluğa da yer verilmiştir. Bu tür sorumlulukta, fiilin sadece iradi olmasına bakılmakta, mahiyeti gereği kusur aranmamaktadır.O halde, objektif sorumluluk hallerinde, doğal olarak kast veya taksirin sorumluluğu belirlemede sınırlandırıcı bir etkisi olamayacağından, sorumluluğun belirsizliği giderilemeyecek, hatta, çoğu kez, saçma sonuçlar ortaya çıkabilecektir. Gerçekten, A B‘yi hafif yaralasa, B hastahaneye giderken bir otomobilin altında kalarak ölse, bu düşüncede A, yaralamadan değil, ama kastı aşan adam öldürme suçundan sorumlu olacaktır.Bu bir yana, söz konusu düşünceye itibar edildiğinde, sorumluluk için kast veya taksirin katılımının arandığı bazı hallerde bile, saçma sonuçlara ulaşılabilmektedir.Bir kimse, hatta öldürme kastıyla yaralandıktan sonra hastahaneye kaldırılsa, burada çıkan bir yangın veya başka bir felaket sonucunda ölse, yaralayan kişi, ölüm sonucu onun kusurlu davranışı olmadan gerçekleşemeyeceğinden, tamamlanmış adam öldürme suçundan sorumlu tutulacaktır.Tabii, bu, kabul edilebilir bir sonuç değildir.

4.2.2.Uygun nedensellik düşüncesi
Uygun nedensellik düşüncesi (Von Kries), nedensellik bağından, beşeri davranışın neticenin olmazsa olmaz bir şartı olması yanında, ayrıca onun neticeyi meydana getirmeye uygun, oranlı olmasını anlamaktadır.Gerçekten, hukukta bir nedenselliğin mevcut olabilmesi için, kişinin neticeyi belirleyen hareketinin, onu meydana getirmeye uygun, oranlı olması gereklidir. Genelde neticeyi meydana getirmeye, yani hayatın alışılan akışı içerisinde neticeyi belirlemeye elverişli hareket, uygun harekettir.Başka bir deyişle, burada, uygunluk, ortak beşeri deneyimden çıkarılan soyut uygunluktur.Esasen, bu uygunluk, olasılıktan başka bir şey değildir.Söz konusu düşüncenin zorunlu sonucu, hareketin yapıldığı esnada olası olmayan, yani hareketin “atipik” veya olagandışı sonuçlarının, insan tarafından neden olunmuş sayılmamasıdır.
Uygun nedensellik, maddi nedensellik alanında temel çelişkiler içerdiği gerekçesiyle eleştirilmiştir.Neden ya uygun olur, ya da neden olmaz.Bunun başka bir açıklaması yoktur.Esasen, uygunluk, tabii netice hasıl olabileceği için değil, ama olgusal bazda zaten meydana gelmiş olduğu için somut olarak göz önüne alınmaktadır.Uygun nedensellik yargısı, ancak hareket nedensel bir etkiyi haiz olabildiğinde, ama, nedenselliği kesen dış etkilerin karışması nedeniyle, hareketin doğal sonucu olarak gerçekleşmek zorunda olan netice henuz gerçekleşmemiş olduğunda kabul edilebilir.Artık, bu durumda, uygun nedensellik düşüncesinin esas aldığı tamamlanmış suç alanında değil, tam tersine suça teşebbüs alanında bulunulmaktadır.Burada, olagan olmayan şartlardan ötürü olsa bile, hareketten dolayı netice gerçekleştiğinde, tanım gereği nedenin uygun olup olmaması, tüm kavramların gerçekte altüst edilmesidir.
Öte yandan, hareketin elverişliliğinin ortaya çıktıkça belirlenir olması, kararsızlıklara yer verebilen oldukça nazik bir hüküm söz konusu olduğundan, hukukun pratik ihtiyaçlarına cevap vermemektedir.Gerçekten, bir neticeyi doğurmuş olan hareketin genel ve soyut olarak onu doğurmaya elverişli olmadığının savunulması imkanı, adaletin elinden kaçmasında suçluya rahat bir kaçış yolu sunabilmektedir.
Hepsinden öte, doktrinde, hareketin olagandışı veya atipik neticelerinden ötürü sorumsuzluk genel ifadesine ulaşılması aşiri bulunmuştur.Gerçekten, herhangi bir olagandışılığın nedensellik bağını ortadan kaldırmaya yeterli olduğu kabul edildiğinde, bu örnekte olduğu gibi, neticenin bir kimseye isnadı mümkün olamamaktadır: A B‘yi yaralar.B yaranın verdiği sıkıntıdan ötürü yarasını ağırlaştıracak bir biçimde sargılarını çözer.Bu durum, B‘nin zaten beklenen ölümünü çabuklaştırır.Bu düşünceye itibar edildiğinde, A, muhtemelen ölümden sorumlu olmayacaktır.Bu demektir ki, uygun nedensellik düşüncesi, abartılı bir biçimde sorumluluk alanını daraltmaktadır.
Kısacası, temelini özel hukukta bulan elverişlilik düşüncesi , nedensellik bağının tesbitinde değil, ama teşebbüsü açıklamada yararlı olmaktadır.

4.2.3.Beşeri nedensellik düşüncesi
Beşeri nedensellik düşüncesi ( Antolisei ) insanın irade ve şuur sahibi bir varlık olmasına, bu temel niteliğinin onunla dışındaki alem arasında kurulan ilişkilerde nihai bir değeri haiz bulunmasına dayanmaktadır: İnsan şuuru sayesinde, hareketini engelleyen veya kolaylaştıran şartları göz önüne almak ve beşeri deneyimden yararlanarak belli nedenlerden kaynaklanan neticeleri önceden hesaplayabilmek yeteneğine sahip bulunmaktadır.İradeye gelince, insan, iradesi vasıtasıyla, faal olmayan harici hareketleri tahrik ederek, faal olanları durdurarak nedensel olguya katılabilir ve onu istediği bir yöne sevkedebilir.Bu demektir ki, insan, şuur ve irade erkiyle, az-çok egemen olduğu bir alana sahip olmakta, yani olgusal alemde insanın bir tür bir egemenlik alanı bulunmaktadır.
Sadece belirtilen bu alana giren neticeler, insanın neden olduğu neticelerdir.Zira, insan, istememiş olsa bile, bunları önleyecek durumdadır.Tabii, insan tarafından hükmedilebildiklerinden, söz konusu neticeler, insana izafe edilebileceklerdir: İnsan, bunların nedenidir, yani failidir.Buna karşılık, öteki neticeler, yani insanın egemen olduğu alanın dışında cereyan eden, bundan dolayı insan tarafından denetlenemeyen neticeler, “doğanın kör kuvvetleri” sayılacaklarından, insan eseri sayılmayacaklardır.
Ancak, bu düşüncede, tüm “atipik” veya “olagandışı” neticeler, insanın egemen olduğu alanın dışında cereyan eden neticeler olarak kabul edilmekte, beşeri hayatın genel akışında kural olarak gerçekleşmeyen birçok neticenin de, önceden hesaplanabilir, öyleyse önlenebilir olduğu düşünülmektedir.Bu durumda, insanın egemenlik alanına girmeyen haller, gerçekleşme ihtimali esasında en düşük olan, yani sadece ender olarak gerçekleşebilen haller, kısacasi “istisnai” hallerdir.Kuşkusuz, bu niteliği haiz olaylar, beşeri imkanların dışındadırlar.Şimdi, burada, beşeri davranışın istisnai neticelerinin gerçekleşmesinin mantığı arandığında, bunun, aynı niteliği gösteren “nedenlerin içtimai” hallerinde bulunması zor değildir.Sadece istisnai hallerin katılması, istisnai neticelerin meydana gelmesini açıklayabilir.Bundan, insanın egemen olmadığı neticeler insana izafe edilemez demek, istisnai hallerin katılması sonucu ortaya çıkan neticelerin insana yüklenmemesi demektir, sonucu çıkmaktadır.
Bu tarz muhakemenin bir sonucu olarak, söz konusu düşünce, hukukta nedenselliğin varlığı için, biri olumlu öteki olumsuz olmak üzere, iki şartın birlikte gerçekleşmesini aramaktadır.Olumlu şart, insanın hareketiyle neticenin bir şartını gerçekleştirmiş olmasıdır. Olumsuz şart, netice istisnai hallerin katılması sonucunda gerçekleşmiş olmamalıdır.Tabii, bu durumda, hareketle netice arasında bir bağıntı bulunmakta, ancak belirtilen nedenlerle (istisnai hallerin katılması) netice insana izafe edilmemekte, hareketle netice arasındaki bağıntı raslantısaldır denilmektedir.Elbette, burada, hukuki nedensellik bağı kesilmiştir de denebilir.
Beşeri nedensellik düşüncesi, ilkelerini uygularken, ör., şu hallerde nedensellik bağının bulunmadığı sonucuna ulaşmaktadır:
Hafifçe yaralanan bir kimsenin, hastahanede, düşman saldırısında atılan bir bombayla ölmesi.
Taşla yaralanan bir emofili hastasının hayatını kaybetmesi.
Kolu kırılan bir kimsenin tedavi edildiği sağlık kurumunun gösterdiği büyük ihmal sonucunda ölmesi.
Bir kimse herkesin uğradığı bir yere muhafazasız olarak dolu silahını bırakır.O esnada aralarında tartışmakta olan iki kişiden biri, silahı bulunduğu yerden kapar, ötekini vurarak öldürü.
Nedensellik bağı, örneklerde görüldüğü üzere, sadece istisnai halin insanın hareketinden sonra ortaya çıkması halinde değil, ama aynı zamanda, emofili örneğinde olduğu gibi, insanın hareketinden önce mevcut olması halinde de kesilmiş olmaktadır.Öte yandan, örneklerde görüldüğü üzere, nedensellik bağı doğal bir olay sonucunda kesilebileceği gibi, hukuka uygun veya aykırı olsun, başka bir insanın fiili sonucunda da kesilebilir.
Bu düşünce, doktrinde, uygun nedensellik düşüncesinin bir türevi olduğu, suçun maddi unsuruna manevi unsurunun bulaştırıldığı, nedenselliği zaten yeterince belirsiz olan “önleyebilme” kavramıyla açıklarken kusurluluk alanına girdiği, dolayısıyla nedensellik nedensellik meselesini halledemediği gerekçesiyle eleştirilmiş olmakla birlikte, bizce, bir yandan sorumluluğun sınırlarını daraltıp suçluluğa ödün vermeyerek, öte yandan sorumluluğun sınırlarını genişletip mantıksız sonuçlara ulaşmayarak, hukukta nedensellik meselesine, insani boyutlar içerisinde, kabul edilebilir bir çözüm getirmeyi başarmıştır.



4.3.Hukukumuzda nedensellik meselesi
765 sayılı Kanunun yürürlükte olduğu dönemde, Kanunun nedensellikten ne anladığı konusunda doktrinde bir fikir birliği yoktur. 765 sayılı Kanun, 451. maddesinde “ölüm failin fiilinden evvel mevcut olup failce bilinmeyen ahvalin birleşmesi veyahut failin iradesinden hariç ve gayrimelhuz esbabın inzimamı yüzünden vuka gelmişse”, 452/2.maddesinde “telefinefs failin fiilinden evvel mevcut olup da failce bilinmeyen ahvalin birleşmesi veyahut failin iradesinden hariç ve gayrimelhuz esbabın inzimcmı ile vukua gelmişse” faile hafifletilmiş ceza hükmolur diyordu .
Bu durum, en azından adam öldürme suçlarında, failin fiiline katılan ama tek başına neticeyi meydana getirmeye elverişli ve / veya yeterli olmayan “istisnai hallerin” nedensellik bağını kestiğini göstermektedir. Kısmen buna benzeyen bir hüküm, İCK.un 41. maddesinde yer almaktadır. Gerek İtalyada, gerekse bizde, söz konusu bu hüküme dayanarak, kimi (Battaglini, Kunter), Ceza Kanununun “tabii nedensellik” düşüncesini, kimi (Grispigni, Santoro, Erem), “hafifletilmiş tabii nedensellik” düşüncesini ve kimi (Bettiol, Dönmezer-Erman), “ uygun nedensellik “ düşüncesini kabul etmektedir. Hatta, kimi, hukuk düzenimize en uygun nedensellik düşüncesinin, beşeri nedensellik düşüncesi olduğunu ileri sürmüştür (Antolisei, Toroslu).
Bu konuda, Yargıtay kararlarının istikrarlı olduğu söylenemez. Yargıtay, olayına göre, kimi zaman tabii nedensellik, kimi zaman uygun nedensellik düşüncesini uygulamıştır. Hatta, son zamanlarda, Yargıtayın beşeri nedensellik düşüncesini öne çıkardığı görülmektedir.
5237 sayılı Türk Ceza Kanunun, ne suçta nedenselliği ve nedenselliğin kesilmesini, ne de arizî olarak birden çok nedenin bir araya gelmesi halini düzenlemiştir. Failin fiili yanında arizî başka nedenlerin katılması ile netice meydana geldiğinde failin nasıl ve neye göre sorumlu tutulacağı hususunun belirgin olmaması tartışması bir yana, Kanun, gerek genel, gerekse özel hükümlerinde, suçta nedenselilik konusunda öne çıkardığı bir nedensellik düşüncesine yer vermiş değildir. Bu durumda suçta nedenselliği açıklayan düşünceler, Ceza Kanunu bakımından aynı değerdedirler. Ancak, biz, suç söz konusu olduğunda, olgusal aleme ait olan nedensellikte, beşerî iktidarın göz ardı edilemeyeceği kanaatindeyiz. Tabii, böyle olunca, beşeri nedensellik düşüncesinin, 5237 sayılı Türk Ceza Kanununa yakıştığını ve en azından çatışmadığını iddia etmek yanlış olmaz.

5.İhmalin nedenselliği

5.1. İhmalin gerçekliği tartışması
Bir neticenin gerçekleşmesinin unsur (ihmal suretiyle icra suçları, ör., 83 ) veya ağırlaştırıcı neden ( netecesi nedeniyle ağırlaşan ihmal suçları, ör., m.98 ) olarak ortaya çıkan ihmal suçlarında nedensellik meselesi her zaman tartışma konusu olmuştur.
İhmale maddi bir gerçeklik tanımayan, bir hiçten ibaret olduğunu söyleyen düşünce, ona nedensel her hangi bir etki tanımamaktadır: İhmal, “neden” olamaz, çünkü bir netice ihmali izleyerek gerçekleştiğinde, neticeye neden olan, hareket etmekle yükümlü olan kimsenin karşı durmadığı veya duramadığı doğal kuvvetlerdir.Bundan ötürü, ihmalin cezalandırılması, neticeyle nedensel olmaktan kaynaklanmamaktadır. Kanun, neticeyi hasıl eden fiille, neticeyi önlememe fiilini aynı esaslar içinde göz önüne almaktadır.İhmalin cezalandırılmasının kaynağı da bu olmaktadır.Ancak, bu düşünce, sadece hukuk alanında değil, ama aynı zamanda günlük hayatın akışı içindeki değerlendirmelerde de, neticenin belli şartlarda önlenmemesinin niçin neticeyi gerçekleştirmeye eş tutulduğunu açıklayamamaktadır.Gerçekten, kim nasıl düşünürse düşünsün, sokaktaki adam, çocuğunu suya atarak boğulmasına neden olan anneyle, yemek vermeyerek çocuğunun ölümüne neden olan anne arasında her hangi bir fark gözetmemektedir.Söz konusu bu iki durumun eş/eşit sayılması genelin bir düşünce tarzıysa, bu demektir ki ihmal, salt hukukun yarattığı bir kavram değildir, tersine bunun da ötesinde kendine özgü gerçekliği olan bir kavramdır.

5.2. İhlalin nedenselliği
Bugün, genelde, ihmalin nedensel olduğu; ihmal suçlarında da nedenselliğin icra suçlarından farksız olarak çözümlendiği düşünülmektedir.Bunlardan, beşeri nedensellik düşüncesi, bir ihmalin failine yüklenebilmesi için, neticenin bir şartınıngerçekleşmesini ve olagandışı hallerin müdahalesinin bulunmamasını gerekli görmektedir.
Gerçekten, ihmalde, bir neticenin gerçekleşebilmesi için bazı fiillerin varlığı yeterli değildir, başka fiillerin de varlığı gerekmektedir, yani mevcut bu fiillerin etkinliklerini engelleyebilen başka fiillerin bulunmaması zorunludur.Bunlar, neticenin hasıl olmasında olumlu şartlar kadar zorunlu olumsuz şartlardır.Bu konuda mantıkçıların da böyle düşündüğü gözlenmektedir.Bunlar, ör., nöbetçinin nöbet yerinde bulunmamasından ötürü bir askeri birliğin baskına uğraması örneğinde olduğu gibi, olumsuz bir davranışın da, neticenin şartı olabileceğini kabul etmektedirler(J.Stuart Mill).
Ancak ihmalde neticenin faile yüklenebilmesi için belirtilen bu şart yeterli değildir, ayrıca neticeyi hasıl eden kuvvetlere beşeri müdahale imkanı bulunmalıdır.Açıkçası, burada, insanın bilme ve isteme erkleriyle belli bir neticeyi belirleyen kuvvetlere egemen olma imkanına sahip bulunması gerekmektedir.Bu demektir ki, neticenin olagandısı hallerin katılmasıyla gerçekleşmesi halinde, nedensellik bağı kesilmiş olmaktadır.Ör., yeterli aydınlatmanın yapılmadığı bir apartımanda apartıman sakinlerinden birisi düşüp ayağını kırsa, sonra hastahaneye götürülürken bir otomobil kazasında ölse, apartıman sahibi veya yönetici, nedensellik bağının yokluğu nedeniyle ölümden sorumlu olmayacaktır.
Nedensellik bakımından ihmalde özellik gösteren husus, ihmal hareketiyle netice arasında nedensel bir ilişkinin varlığı veya yokluğu tesbit edilirken izlenen mantıksal usüldür.Gerçekten, ihmalde nedenselliğin varlığının veya yokluğunun tesbiti söz konusu olduğunda, ihmal kavramıyla sıkısıkıya bağıntılı olan failden beklenen haraketin yapılıp yapılmadığı hususunun göz önünde tutulması gerekmektedir, çünkü ihmal etmek demek, bir şey yapmamak demek değildir, ama yapılması beklenen hareketi, istenen hareketi yapmamak demektir.O halde, buradan, mantıksal olarak, “yapılması beklenen hareket, istenen hareket yapılmış olsaydı netice önlenebilir miydi” sorusu ortaya çıkmaktadır.Her somut olayda, soruya, eğer olumlu cevap verilebiliyorsa ihmal ortaya çıkan neticeyle nedenseldir denecek; yok eğer olumsuz cevap verilirse, beklenen hareket yapılmamış olsa bile, ihmal neticeyle nedensel değildir denecektir.Ör., bir demiryolu görevlisi yapmak zorunda olduğu manevrayı yapmamış, dolayisiyle bir tren kazası meydana gelmiş olsun.Bu olayda, görevli manevra da yapmış olsaydı kaza gene meydana gelirdi denirse, ihmalle netice arasında nedensellik bağı bulunmayacak; ama görevli manevra yapmış olsaydı kaza da meydena gelmemiş olurdu denirse, ihmalle netice arasında nedensellik bağı bulunacaktır.

6.Neticeyi önleme yükümlülüğü
Bir neticeyi meydana getirmikle, bir neticenin meydana gelmesine engel olmamak, sonuçta o neticenin meydana gelmesinin nedeni olmaktır. Ancak, bir neticenin meydana gelmesini önlemek, doğal olarak o neticeyi önleme konusunda bir yükümlülüğün bulunması halinde mümkündür.Elbette, ortada her hangi bir yükümlülük yoksa, neticenin meydana gelmesini önlememek biçiminde bir davranış da yoktur.
İCK., nedenselliği düzenleyen 40. maddesinde, “önleme hukuki yükümlülüğü bulunan bir neticeyi önlememek ona neden olmaya denktir” demekle bu noktayı vurgulamış olmaktadır.
Ceza Kanununda, genel hükümler arasında buna benzeyen bir hüküm yoktur. Ancak, Kanun, 83. maddede yer alan “ Kasten öldürmenin ihmali davranışla işlenmesi” suçunda “ ihmalinin icraî davranışa eşdeğer kabul edilebilmesi için kişinin“ , ortaya çıkacak neticeyi önlemek konusunda hukuki bir yükümlülüğünün bulunmasınınin veya önceden gerçekleştirdiği davranışının doğurduğu tehlikenin meydana getirebileceği neticeyi önlemek yüküm altında olduğuna işaret etmektedir. Böylece, Kanun, tamamen şeyin tabiatından kaynaklanan, bir neticenin meydana gelmesini önlememenin o neticeyi meydana getirmeye denk sayılması kuralını kabul etmiş olmaktadır.
Gerçekten, ihmalde sorumluluktan söz edilebilmesi için, ihmalin gerçekleşen neticenin nedeni olması yeterli değildir, ihmalde bulunmamak, yani emredilen belli bir davranışta bulunmak, açıkçası neticenin gerçekleşmesini engellemek biçiminde bir yükümlülüğün bulunması da gerekmektedir.Tabii, söz konusu yükümlülük, kaynağı itibariyle ahlaki değil, salt hukuki bir yükümlülük olmak zorundadır, çünkü ahlaki bir yükümlülüğün ihlali, toplumsal bir duyarsızlığı da ifade etse, huhuka aykırılık oluşturmamaktadır.
Hukuki yükümlülük, ceza hukukundan, kamu hukukunun diğer dallarından, hatta idari bir emirden, yahut bir yargı kararından doğabilir.Hukuki yükümlülük, özel hukuktan da kaynaklanabilir.Bunun belirgin örneklerine özellikle aile hukukunda rastlanmaktadır.Yükümlülük akitten de doğabilir: özel hasta bakıcı, bekçi, rehber, eğitmen vs., tutmakta yükümlülük akitten doğmaktadır.Öte yandan, ihmal etmeme, yani bir davranışta bulunma yükümlülüğü, kişinin önceki bir faaliyetinden de kaynaklanabilmektedir. Üçüncü kişinin hukuki menfaatine zarar verebilecek bir faaliyette bulunan kimse, ör., yola bir çukur açmak gibi, muhtemel kazaları önlemek amacıyla gerekli önlemleri almaya yükümlüdür.Gene, aynı şekilde, davranışı ile bir zarar tehlikesine neden olan kimse (ör., yanıcı maddelerin bulunduğu bir yerde yanmakta olan bir kibriti atmak), neden olduğu zarar tehlikesini gidermek için gerekeni yapmak zorundadır.
Önceden yaptığı bir hareketin neticesini önlemek yükümlülüğü altında da olsa, kuşkusuz, kişinin neticeyi önleme yükümlülüğü sınırsız değildir. Yükümlülük, en başta, “hareket imkanı” ile sınırlıdır. Hareket etme imkanı yoksa, elbette yükümlülük de yoktur. Bu durum, bir cezasızlık nedeni olan “mücbir sebebe” eşittir. Tabii, böyle olunca, ör., ailevî yükümlülüklerini ( CK. m. 233 ) maddeten yerine getirmek imkanına sahip olmayan bir kimse, ihmalinden doğacak neticelerden sorumlu olmayacaktır. Ancak, ihmalden sorumluluk için sadece beklenen hareketi yapmak imkanının bulunması yetmez, aynı zamanda bu hareketin neticeyi önlemeye elverişli olması da gerekir. Tabii, böyle bir elverişlilik yoksa, ortada ihmalden sorumluluk da yoktur.
Hukuki yükümlülük, genel, yani herkes için olabilir, yahut özel, yani belli meslek veya görev mensupları ve yahut tek bir kişi için olabilir.Yükümlülüğün mutlaka açıkça düzenlenmiş olmasına gerek yoktur, düzenleme örtülü de olabilir. Ancak, hukuki yükümlülük, ister açık isterse örtülü olsun, hukuk düzenince, gerçekleşen neticeye benzer neticeleri genelde önlemek amacına matuf olarak konulmuş olmalıdır. Açıkçası, kişi, burada, zararlı belli bir neticenin önlenmesinin teminatını oluşturmaktadır. Kişinin bu durumu, dolayisiyle kişinin belli bir hukuki değerin himayesini temin ödevi, ihmalinden hasıl olan neticeden sorumluluğu haklı kılmaktadır. Bununla birlikte, somut olayların çokluğu, çeşitliliği ve karmaşıklığı karşısında, bu kadar hassas bir konuda yegane rehber, elbette hakimin sağduyusu olmaktadır.

7. Maddi unsur esas olmak üzere suçların tasnifi
Suçlar hareket ve netice esas olmak üzere bir tasnife tabi tutulabilirler. Suçun maddi unsuru esasolmak üzere suçların tasnifi, onların daha iyi anlaşılmalarına hizmet eder.
7.1. Hareket esas olmak üzere suçların tasnifi
Suçun işlenmesini sağlayan hareket, ya icra hareketi, ya da ihmal hareketi olur. Bu durumda, suçlar, icra suçları, ihmal suçları ve ihmal suretiyle icra suçları olarak ayrılmaktadırlar. Kanunun, ör., 81, 86, 90, 94, 141, 148, vs. maddelerinde öngördüğü suçlar icra suçları, 98, 233, 278, 279, 280, vs. maddelerinde öngördüğü suçlar ihmal suçları ve 83. maddesinde öngördüğü suç ihmal suretiyle icra suçlarıdır.
Bazı suçlar belli bir hareketin yapılmasını gerektirirken, suçu meydana getirmeye elverişli her çeşit hareketle işlenebilirler. Buna göre suçlar, serbest hareketli suçlar, bağlı hareketli suçlar ve seçimlik hareketli suçlar olarak ayrılmaktadır. Kanunun, ör. 81, 86, 90, vs. maddelerinde öngördüğü suçlar serbest hareketli suçlardırlar. Bu suçlar, elverişli olmak kaydı ile her çeşit hareketle ve her çeşit araç kullanılarak işlenebilirler. Kanunun ör., 157. maddesinde öngördüğü dolandırıcılık suçu, bağlı hareketli bir suçtur. Bağli hareketli bir suçun işlenebilmesi için mutlaka kanunun işaret etmiş olduğu hareket yapılmalıdır. Gerçekten, kanunun tanımını sağlamayan bir hareketle bağlı hareketli bir suç işlenemez. Kanunun ör., 155. Güveni kötüye kullanma suçu ve 76, 77. maddelerinde öngördüğü suçlar seçimlik hareketli bir suçturlar. Seçimlik hareketli suçlarda, sadece seçimlik olarak sunulan hareketlerden birinin veya bırkaçının yapılması ile suç oluşur. Seçimlik olarak gösterilen hareketler dışında bir hareketle bu suçların işlenmesi mümkün olmaz.
Suçlar, suçu meydana getiren hareketin ani, sürekli veya tekrarlanan hareketler olmasına bakılarak da tasnif edilebilir. Bu açıdan suçlar, ani suçlar, mütemadi suçlar, itiyadî suçlar olarak ayrılmaktadır. Öneminden ötürü, bu suçları, ayrı ayrı incelemek gerekmektedir.

7.1.1.Ani suçlar
Ani suçlar, niteliklerinin gereği olarak, işlenmekle birlikte tüketilen suçlardırlar. Bu anlamda, ör., öldürme, yaralama, hırsizlik, vs. suçları ani suçlardır. Bu suçların özelliği ihlalin sürekliliğinin olmamasıdır.
Bazen, anni suçlarda, hareket hemen kanunun suçun unsuru saydığı bir neticeyi doğurmayabilir. Kısacası, araya bir zaman fasılası girebilir. Gerçekten, ör., adam öldürme suçunda, ölüm, harekettean hemen sonra gerçekleşmemiş, ama daha sonra gerçekleşmiş olabilir.Ancak, bu durum, bu suçların, ani suç olma niteliğini bozmaz. Öte yandan, suçun tamamlanmasından sonra, suçtan kalan eser de, ör., yaralama suçundan sonra yüzde kalıcı iz kalması, ani suça, süreklilik kazandırmaz.
Ancak, bazı durumlarda, ani suçların, süreklilik kazanması imkansiz değildir. Gerçekten, Örneğin, bedelini ödemeden, sürekli bir biçimde, su, enerji ( CK.m. 141), vs. kullanmak, bedelsiz olarak bazı hizmetlerden yararlanmak suçları (CK.m. 163/2 ), mahiyetleri bakımından ani suçlar olmalarına rağmen, genellikle kesintisiz bir biçimde işlenmektedirler.
Ani suçların belirtilen bu niteliği, zamanaşımı ( CK.m. 66/6 ), ceza kanununun zaman bakımından uygulanması (CK. m. 7 ), meşru savunma ( CK. m. 25 ), suça iştirak ( CK. m. 37 ), af ( CK.m. 65 ), sikâyet 73 ), vs., bakımından önem taşımaktadır.

7.1.2. Kesintisiz suçlar
Kesintisiz ( mütemadi ) suçlar, ani suçlardan farklı olarak, aniden olan ve tükenen suçlar değildirler. Bunlar, suç oluşturan fiilin, failin davranışının sürekliliği yüzünden, zararlı veya tehlikeli durumu, kesintisiz olarak devam ettiren suçlardırlar. Gerçekten, bu suçlarda, ihlal, bir anda olup bitmemekte, zaman içinde, failin iradesi veya başka bir neden ile kesintiye uğrayıncaya kadar devam etmektedir.
Buradan, kesintisiz suçun varlığı için, iki şartın bulunması gerektiği sonucu ortaya çıkmaktadır.
a. Failin davranışından gelen zararlı veya tehlikeli durum sürekli olma niteliği arzetmeli; yani bir anda olup bitmemeli, ama belli bir süre devam etmelidir.
b. Hukuka aykırı durumun her an yeniden kendini yenilemesi failin iradi davranışının aseri olmalıdır. Açıkçası, hukuka aykırılık, suç oluşturan fiilin yapılması ile birlikte kesintisiz olarak devam etmelidir. Bu demektir ki, fail, kendisinin yarattığı durumu, normal olarak, ortadan kaldırmak kudretine sahip bulunmaktadır.
Kanunda, birçok suç, kesintisiz suçtur. Bunların başında hürriyetten yoksun bırakma ( CK. m. 109 ), insanlığa karşı suçların bazıları ( 77/ 1, c, d ), hakkı olmayan yere tecavüz ( CK.m. 154 ), suç işlemek amacıyla örgüt kurma ( CK. m. 220 ), kanuna aykırı eğitim kurumu işletmek (CK.m. 263 ), düşmanla işbirliği yapmak ( CK.m. 303 ), silahlı örgüt ( CK.m. 314 ), vs. suçları gelmektedir.
Bir düşünce, kesintisiz suçların, sadece maddi bir değerin ihlali olmayan suçlarda mümkün olduğunu ileri sürmektedir ( Campus ). Ancak, hakkı olmayan yere tecavüz suçu göz önüne alındığında, söz konusu düşüncenin, salt doğru olmadığı görülmektedir, çünkü hakkı olmayan yere tecavüzde bulunmak, maddi bir değeri ihlal etmektir.
Diğer bir düşünce, kesintisiz suçların, birlikte, birbirini izleyen bir biçimde, bir icra ve bir ihmal hareketinin yapılması ile oluştuğu kanaatindedir. Denmektedir ki, ör., kişiyi hürriyetinden yoksun bırakma suçunda, önce bir " yapma " hareketi ile kişi hürriyetinden yoksun bırakılmakta, arkasından bir ihmal hareketi ile hürriyetten yoksunluk devam ettirilmektedir. Bu düşüncenin hukukî gerçekliği karşılamadığından tutarlı olmadığı, çünkü birçok kesintisiz suçun sadece ihmal hareteti ile işlendiği, dolayısıyla bunun, acele verilmiş bir yargı olduğu ileri sürülmüştür. Gerçekten, iddia edildiği gibi, kesintisizlik durumunun mutlaka ihmali bir hareketle sağlanmasına gerek bulunmamaktadır. Hürriyetinden yoksun kılınan kişinin kaçmasını engellemek, bir icra, yani bir yapma hareketidir. Öyleyse, kesintisiz suçların " karma hareketli " suçlar olduğu görüşü tutarsızdır.
Kesintisiz suç, failin iradi davranışının kesintiye uğradığı anda kesintiye uğramakta, yani suç işlenmiş olmaktadır. Kural olarak, hukuka aykırı duruma son verilmesi anı, kesintinin gerçekleştiği, yani suçun işlenmiş olduğu andır. Ör., hurriyetten yoksun kılma suçu, hürriyetinden yoksun kılınan kimsenin serbest bırakılması; yasak silah bulundurma suçu, yasak silah bulunduran kişinin silahı teslim etmesi ile, kesintiye uğramış, tüketilmiş olmaktadırlar. Failin iradi hareketi, ör. tutuklanması, ölmesi, mağdurun kaçması, ölmesi, vs. gibi harici bir neden ile de kesintiye ugrayabilir.
Bu cümleden olarak, birden çok evlielik ( CK. m. 230 ) suçunun, ani suç mu yoksa kesintisiz suç mu olduğu konusu tartışılmaktadır. Genel kanaat, bu suçu, kesintisiz bir suç saymamaktadır. Gerçekten, denmektedir ki, bu suçta., hukuka aykırı duruma son vermek, yani evli olma durumunu ortadan kaldırmak failin elinde değildir.Öyleyse, suç, kesintisiz bir suç olarak değerlendirilemez.
Kesintisizlik, hürriyetten yoksun kılma suçunda olduğu gibi, suçun salt kendisinden gelebilir. Bunlar, zorunlu olarak kesintisiz işlenen suçlardır. Esasen ani suç olan bir suçun, kesintisiz olarak işlenmesi imkansız değildir. Bunlara kesintisizlik etkisi doğuran ani suçlar denmektedir. Gerçekten, ör., hırsızlık, yukarıda belirittik, niteliği bakımından ani suçtur. Ancak, bu suç, şebekeden elektrik, su, gaz, vs. çalmak; başkasının telefon hattından bedelsiz yararlanmak, vs. olarak işlendiğinde, arizî olarak kesintisiz suç olmaktadır.
Kesintisiz suçlara teşebbüs mümkün değildir. Ayrıca, kesintisizlik, zamanaşımı, af, şikayet, ceza kanununun zaman bakımından uygulanması, meşru savunma, suça iştirak, vs. konularında önem taşımaktadır.

7.1.3. İtiyadî suçlar
Suçlar, kural olarak tek bir icra veya ihmal hareketiyle işlenmektedirler. Suçların hemen hepsi, ör., öldürme, yaralama, hırsızlık, vs., bu nitelikte suçlardırlar.
Ancak, bazı suçlar vardır ki, bunların işlenmesi için tek bir icra veya ihmal hareketinin yapılması yetmez, ayrıca alışkanlık kazandıracak yeterli sayıda bir icra veya ihmal hareketinin yapılması gerekir. Bu suçlara, itiyadî suçlar adı verilmektedir.
İtiyadi suçlar, ister alışkanlık kazanma, isterse yasaklanan bir mesleği yapmak biçiminde ortaya çıkmış olsun, bir kişilik özelliği olarak ortaya çıkan suç işlemeyi meslek edinmekten farklıdır.
765 sayılı Kanunun yürürlükte bulunduğu dönemde, 1933 tarih ve 2279 sayılı Ödünç Para Verme İşleri Kanunu, 14 ve 17. maddelerinde tefecilik fiilini yasaklıyordu. Doktrinde, tefecilik ve sarhoşluğun ağırlatıcı nedeni olarak itiyadî sarhoşluk ( m. 572/2 ), itiyadî suçlara örnek gösteriliyordu. Bu kanun, 1983 tarih ve 90 sayılı Ödünç Para Verme İşleri Hakkında Kanun Hükmünde Kararname ile yürürlükten kaldırılmıştır. Ancak, Kararname, 9. maddesinde, " tefecilik sayılan işlemleri " tanımlamış, 17. maddesinde kanunlaşma şartına bağlı olarak, 15. maddesinde ihlalin müeyyidesini göstermiştir. Kararname, bu düzenlemeyle, hukuk düzenimizde " itiyadi suç " türünü korumuştur.
5237 sayılı Türk Ceza Kanunu, bir kısım kabahatleri suç saymış, ancak, bir suç olarak sarhoşluğa, dolayısıyla sarhoşluk suçunu ağırlaştıran bir neden olarak itiyadî sarhoşluğa yer vermemiştir. Kanun, 241. maddede “ Tefecilik “ adı altında bir suça yer vermiş olmakla birlikte, suçu “ Kazanç elde etmek amacıyla başkasına ödünç para vermek “ olarak tanımlamaktadır. Bu durumda, bir kere faize para vermek, bu suçu oluşturmaktadır, çünkü Kanun, bir kere faize para verilmekle de kazanç elde etme amacı gerçekleşebilmektedir. Öyleyse, Ceza Kanunu, hükümleri arasında, itiyadî suç türüne yer vermemiş bulunmaktadır.
Ancak, Ödünç Para Verme Hakkında Kanun Hükmünde Kararname halen yürürlüktedir. Karanamenin KHK/545-1995 tarih ve sayı ile değişik 9. maddesi hükmü, tefecilik sayılan işlemleri itiyadi suç türü olarak korumaktadır. Söz konusu bu düzenleme, 5237 sayılı Türk Ceza Kanununun 241 maddesinde yer alan düzenleme ile çelişmektedir. 5237 sayılı Kanunun 5. maddesi hükmü, Kararnamenin 9. maddesi hükmü karşısında geçerli değildir, çünkü 5237 sayılı kanunun 241. maddesi hükmü, genel hüküm değildir, özel hükümdür. Ortada, ne açık ne de örtülü bir yürürlükten kaldırma işlemi bulunmaktadır, çünkü yerine geçen açık bir düzenleme olmadıkça, genel kanun özel kanunu yürürlükten kaldırmaz. Bu durum karşısında, itiyadi suç tartışmasını bir yana bıraksak bile, 5237 sayılı Kanunun 241. maddesinin, kime, ne zaman ve nasıl uygulanabileceğini belirlemek mümkün bulunmamaktadır.

7.2. Netice esas olmak üzere suçların tasnifi
Netice esas olmak üzere suçlar, en başta neticeli suçlar neticesiz suçlar olarak ayrılmaktadırlar. Hareket bir zarar veya zarar tehlikesine neden olmuyorsa, doktrinde, bu suçlara, şeklî suçlar denmektedir. Ayrıca, neticenin zarar veya zarar tehlikesi olmasına göre, suçlar, zarar suçları, tehlike suçları olarak ayrılmaktadırlar. Bunlara, doktrinde maddi suçlar denmektedir. Bu konu ileride tekrar irdelenecektir.
Kimi zaman, neticeyi meydana getinen hareket, öldürme ve yaralama suçunda olduğu gibi, farklı iki netice bakımından ortak olabilir. Gerçekten, Bu tür suçlarda daha hafif netice gerçekleşmiş olmadıkça daha ağır neticenin gerçekleşmesi mümkün olmaz. Bu suçlara geçitli suçlar denmektedir.
Öyleyse, geçitli suçların özelliği, hafif bir neticeden ağır bir neticeye geçilmesidir. Hafif bir neticeden ağır bir neticeye geçilirken, suçun hukuki konusunun değişebilir, ama bu kural değildir. Gerçekten, yaralama suçu ile öldürme suçunun hukuki konuları farklıdır. Buna karşılık, cinsel saldırı suçunda, censel bir davranışla bir kimsenin vücut bütünlüğünü ihlal etme ( CK.m. 102/1 ) ile vücuda bir organ veya sair bir şey sokmakarak bir kimsenin vücut bütünlüğünü ihlal etme (CK.m. 102/2 ) suçlarında, suçla ihlal edilen ve ceza ile korunan hukuki değer veya menfaat aynıdır, yani her ikisinde de cinsel özgürlüktür.
Özellikle teşebbüs söz konusu olduğunda, bu suçlar, birbirinden, failin kusuru esas olmak üzere ayrılmaktadırlar.