Dostluk

CENNET

Adam ve hayattaki tek arkadaşı olan köpeği bir kazada birlikte ölmüşlerdi..
Gökyüzüne çıktıktan sonra bembeyaz bulutların arasında dolaşmaya
başladılar.. adam çok susamıştı.. biraz su bulabilmek ümidiyle yürümeye
devam ederken, birden kendilerini muhteşem bir manzaranın karşısında
buldular.. rengarenk çiçeklerle süslü bir bahçe, altından yapılmış bir bahçe
kapısı, ve onları karşılayan beyazlar içinde bir kadın.. Adam köpeğiyle birlikte kadına yaklaştı ve sordu;
"Afedersiniz... burası neresi?"
Kadın ona gülümsedi; "Burası Cennet, efendim"
Adam bunun üzerine sevinçle "Harika...!!!" dedi "Peki bana biraz su verebilir misiniz, gerçekten çok susadım"...
Kadın cevap verdi: "Tabii efendim, içeri girin... içerde dilediğiniz kadar su bulabilirsiniz..."
Böylece adam köpeğine döndü, "Hadi oğlum içeri giriyoruz" diyerek kapıya
yürüdü... ama kadın onu birden durdurdu;
"Üzgünüm efendim, köpeğiniz sizinle gelemez... hayvanları içeri almıyoruz..."
Bunun üzerine adam bir an durdu.. düşündü.. ve geri dönüp köpeğiyle birlikte
geldikleri yolun tam ters yönünde yürümeye koyuldular.... bir süre geçtikten
sonra kendilerini bu kez tozlu çamurlu bir yolda buldular, ve yolun sonunda
karşılarına çiftlik girişini andıran bir kapıyla yırtık pırtık elbiseli bir dede çıktı... Adam sordu;
"Afedersiniz.... bana biraz su verebilir misiniz?"
Dede "İçeri gel" dedi.. "kapıdan girdikten sonra sağ tarafta bir çeşme var..."
Adam sordu: "Peki arkadaşım da benimle gelip oradan su içebilir mi?"
Dede " Tabii..."dedi.. "çeşmenin yanında köpeğinin de su içebileceği bir
kase bulacaksın..."
Bunun üzerine adam kapıdan girdi... biraz yürüdükten sonra sağ tarafta
çeşmeyi buldu.. adam çeşmeden köpek de oracıktaki kaseden doya doya
su içerek susuzluklarını giderdiler... derken adam geri giderek girişte bekleyen dedeye sordu;
"Su için çok teşekkür ederim... peki burası neresi..?"
Dede "Burası cennet" dedi.. bunu duyan adam şaşırdı:
"Ama nasıl olur..? Az önce burası gibi kırık dökük olmayan muhteşem
bir yere gittik ve orasının da Cennet olduğunu söylediler..."
Dede "Şu rengarenk çiçeklerle süslü altın kapılı yer mi?" dedi...
"ama orası Cehennem.."
Adam iyice şaşırmıştı: "Peki ama orası sizin adınızı kullanarak insanları
kandırıyor diye hiç kızmıyor musunuz..??"
Dede gülümsedi: "Kızmıyoruz... Çünkü onlar kendi çıkarı için en iyi
arkadaşını yarı yolda bırakanları Cennet'ten uzak tutuyorlar...."

(Alıntıdır)

öykünün orjinal metni daha şiirsel. aklımda kaldığı kadar yazıyorum.Ola ki, bir yerlerde rastlarsanız bana kızmayın.

Çocuk, babasına kazandığı para ve arkadaşları ile övünüyormuş. Baba, "dost kazanmak kolay değildir, hiç dostlarını sınadın mı ki dostum diyorsun" demiş. oğlan evet baba benim dostlarım iyidir demiş. Baba, ağıldan bir koyun çıkarıp kesmiş ve bir çuvala koymuş. Çuvaldan damlayan kanlar, aynı bir adamı öldürüp çuvala koyulduğu gibi anlaşılıyormuş. "hadi git dostlarına bu çuvalı götür, saklamalarını söyle" demiş. Çocuk tüm dost sandıklarını dolaşmış. ama kimse öldürülen birini saklayıp suç ortağı olmak istememiş.
Çocuk akşam eve dönmüş, "haklıymışsın baba, bu dünyada dost yokmuş" diyerek babasına çuvalı vermiş. Baba" üzülme oğlum banim bir dostum var, git çuvalı ona götür" demiş. Çocuk çuvalı sırtladığı gibi, baba dostunu bulmuş.
Baba dostu, çocuğu karşılamış, çuvalı almış ve beraber bahçeye gömmüşler. Anlaşılmasın diye de üzerine sarmısak ekmişler. Çocuğu gece misafir eden baba dostu, sabah onu uğurlamış. Oğlan çok şaşırmış bu işe. Babasına," baba haklıymışsı, dostun ne olduğunu şimdi öğrendim" deyince; Baba" daha bir şey öğrenmedin oğlum. Yarın git o adama esaslı iki tokat at. Bak bakalım ne olacak" demiş. Oğlan istemeyerek, adamın kapısına gitmiş ve adamı tokatlamış. Adam, yüzünü silerken çocuğa bakmış:
SÖYLE O BABANA, BİZ SATMAYIZ SARMISAK TARLASINI ÖYLE İKİ TOKADA

Seyret, sus ve dinle

Bir gün bir dağ güneşle birlikte güne uyandı. Rüzgarın esintisiyle ağaçlarının dallarını sallaya sallaya esneyerek gerindi. Güneş pırıl pırıl ufukta tam karşısından doğuyor, onunla arasında masmavi bir deniz çarşaf gibi günü karşılıyordu.

Dedi ki, "Ben ne güzel bir yerdeyim, önüm masmavi bir deniz ve her gün güneş bana gülümseyerek gün başlıyor."

Gökyüzünde küme küme bulutlar pamuk yığınlarını andırıyordu.

Martılar çoktan uyanmış gökyüzünde dans ediyorlardı. O sırada dağ bir de baktı ki, eteklerinde bir minicik fare denize doğru yürüyor.

"İiiiiiiiihhhhhh , bu da ne? Bu küçük fare benim manzaramı şimdi neden bozuyor?"

Onun oradan bir an önce gitmesini istedi ve şöyle bir titredi.

Tepeden aşağıya doğru bir kaç taş hızla yuvarlanmaya başladı. Fare sesi duyunca hemen bir yüksek kayanın üstüne sıçradı ve oraya yerleşti. Düşen taşlarda ona hiç bir zarar vermedi. Farecik de başladı denizin güzelliğini seyre...

Ara ara atlayan zıplayan balıklar denizin duruluğunda küçük halkalar oluşturuyordu.

Deniz dağın sıkıntısını anladı ve dağa seslendi:

"Neden böyle bir günde bir küçük fare için mutsuzluk oyununa başlıyorsun ki? Bak ben dümdüzken balıklar da benim duruluğumu bozuyorlar. Ben onlara kızıyor muyum? Biliyorum ki onlar bensiz ben onlarsız olamayız. Sen de seninle birlikte yaşamak zorunda olanlara kollarını açmalısın. Güneş hiç bulutlara bozuluyor mu? Benim ışınlarımı engelliyorlar diye kızıyor mu?

Kabul et gerçeği, herşey bir şeylerle bütün aslında. Fark ve güzellik de burada. Bu sayede hergün ayrı bir şey öğretiyor bize; her gün ayrı bir ders veriyor. Sen iyisi mi sadece SEYRET, SUS ve DİNLE."

Dağ denize sordu:

"SEYRET, SUS ve DİNLE? O da ne demek?"

Deniz, "Bak... Seyrettiğinde güzellikleri göreceksin... Sustuğunda kendinden başkalarının söylediklerini duyabileceksin...

(alıntıdır)

Dost

Genç adamın biri,
Dermiş babasına her gün;
'Benim de dostlarım var, sendeki dost gibi'
Baba, itiraz eder,
Olmaz öyle çok dost, hakikisi
Belki bir, belki iki,
Fazlasını bulamazsın gerçek, hakiki...
Devam eder durur konuşma...

Aralarında başlar bir tartışma,
Karar verirler bir sınava,
Dostun hakikisini anlamaya...
Bir akşam bir koyun keserler,
Ve koyarlar çuvala.

Baba der ki oğluna,
'Hadi al bu çuvalı, şimdi götür dostuna'.

Çuvaldan kanlar damlamakta,
Sanki öldürmüşler de bir adamı,
Koymuşlar çuvala,
Dıştan böyle sanılmakta.
Delikanlı sırtlar çuvalı,
Gider en iyi bildiği dostuna,
çalar kapıyı.

O dost, bakar ki bir çuval,
hem de kanlı,
Kapar hızla kapıyı delikanlının suratına,
Almaz içeri arkadaşını,
Böylece tek tek dolaşır delikanlı,
Kendince tanıdığı, sevdiği dostlarını.

Ne çare, hepsinde de sonuç aynıdır.
evlat geriye döner.
Ama içten yıkılır...

Babasına dönerek; haklıymışsın baba ' der.
Dost yokmuş bu dünyada ne sana, ne de bana.
Baba 'hayır Evlat 'der, benim bir dostum var bildiğim.
Hadi, çuvalı alda bir kerede git ona.
Genç adam, çuvalı sırtlar tekrar.
Alnından ter, çuvaldan kanlar damlar...
Gider, baba dostuna. Kabul görür, sevinir.

O dost, delikanlıyı alır hemen içeri.
Geçerler arka bahçeye.
Bir çukur kazarlar birlikte,
Çuvaldaki koyunu gömerler adam diye,
Üzerine de serpiştirirler toprak.
Belli olmasın diye dikerler sarımsak...
Genç adam gelir babasına;
'Baba, işte dost buymuş' diye konuşunca,
Babası; 'daha erken, o belli olmaz daha.
Sen yarın git O'na, çıkart bir kavga,
Atacaksın iki tokat, hiç çekinmeden ona,
işte o zaman anlaşılacak, dostun hakikisi.
Sonra gel olanları anlat bana...'
Genç adam, aynen yapar babasının dediğini,
Maksadı anlamaktır dostun hakikisini,
babasının dostuna istemeden basar iki tokadı!

Der ki tokadı yiyen DOST;
'Git de söyle babana, biz satmayız Sarımsak tarlasını böyle iki tokada'!

benimsayfam.com'dan alınmıştır.

Sokrates bir ev yaptırmış nasılsa;
Es dost baslamıs kusur bulmaya:
Kimi icini begenmemis:
Kızmayın ama demis;
Sanınıza layık degil odaları.
Kimi cephesine catmış:
Karşıdan görünüş berbatmış.
Hepsine göre de cok darmış bu ev.
Kim sığarmıs bu kulubeye?
Koca Filozof: Ah, demis, keşke bu evin
alabilecegi kadar
Gercek dostum olsa!
Sokrates'in sözü yerinde;
Bir ev dolusu gercek dost nerede?
Sözde herkes dost, ama gel de inan.
Dosttan bol şey de yok dünyada,
Dosttan az şey de.

La Fontaine

Kaç kez yıkıldınız dost yüzünden ya da kaç kez ayağa kalktınız? yaşanan bir sorun yüzünden dost dediğimiz "bana zarar gelir mi" diye bilinçli ya da bilinçsiz düşüncesini hissettirdiyse bu acı verir.Üstelik ona zarar gelmesin diye çabalarken bunu hissettirmek daha büyük acı verir.Kişi mutluluğumuzdan mutluluk üzüntümüzden üzüntü duyuyorsa dost deriz.Bu yüzden dost,canım,birtanem,aşkım,seni seviyorum gibi çok özel kelimelerin hissedilmeden kullanılmasına karşıyım.Dosluk her iki taraf için de sonuna kadar olmalı.Zora geldiğinde bahaneler üretmemeli.Bilinçli olarak dostuma zarar verecek bir hata yaparsam bu elbetteki düşünülür sorgulanır.Ama istemimiz dışında yaşanan bir sorundan dolayı dost dediğimiz"bana dokunmayan yılan bin yaşasın" tavrında olmamalı.Bu yaşanırsa yıkımdır ve yıkımı yaşarken de çelişki de yaşanır çünkü yıkımlarla olgunlaşırız.Güvensiz yaşayamayız,bu yüzden belki de zor olgunlaşıyoruz.

İnsan dostlarını seçebilir ama akrabalarını asla...