Herkesin bir adası olabilir

Eski İspanyol haritacıların sevgilileri harita çizilirken, "benim için de bir ada çiz" derlermiş. İspanyol haritacısı da sevgilisi için gerçekte olmayan bir ada çizermiş. Eski İspanyol haritalarında böyle "sevgiliye armağan adacıklar" olurmuş. Kristof Kolomb bir deniz seferinde, haritadan anlayan bir İspanyol'a gemide suların azaldığını, haritada görülen şu adacıkta içme suyu bulunup bulunmadığını sorunca İspanyol gülümsemiş "efendim, o adanın varolduğunu sanmıyorum. onu çizen haritacı sevgilisine çizmiştir" demiş ve gerçek ortaya çıkmış.

Akşit Göktürk'ün "Edebiyatta Ada" yapıtını okuduğumda çok gülmüştüm. Sevgilisinden "Haritada bir ada" isteyen İspanyol kadını da, ona adayı armağan eden İspanyol haritacısı da ne güzel bir şey yapmışlar. İngiliz Kralı Edward sevdiği kadına bir "Krallık" armağan etmiştir de nice kadını heyecandan titretmiştir. Bayan Simpson için krallığından vazgeçmesi zamanının Leyla-Mecnun öyküsünü yaşatmıştır.

Çizecek haritası olmayanlar, vazgeçecek krallığı olmayanlar ne yapsın? Bütün bunlar sembol değil mi? Haftalardır görmediğimiz bir dosta kart göndermek aklımızdan bile geçmez. "Aynı kentteyiz, nasıl olsa yakınız" diye düşünürüz. Oysa değilizdir. İnsan insanı kaybediyor ve bulamıyor. Aynı kentte olsa da.... Aynı semtte olsa da... Aynı evde olsa da....Sonra da soruyoruz... "Neyim var,ne oluyor, eksiklik ne?" Eksilen insan ve kendimiz. Bir haritaya bir ada çizip de "Bu senin adan" demeyi unutuyoruz.

Oysa, herkesin bir adası olabilir.

Denizler o kadar büyük ki. Duyguları unutuyoruz. Düşünceleri, sevgiyi, sözleri, dokunuşları, davranışları, dostluğu unutuyoruz. Vermeyi unutuyoruz. Kendimizi beklemeye alıştırıyoruz. Sonra da ne beklediğimizi unutuyoruz.

Eksiliyoruz. Neden eksildiğimizi bilmeden...


(Alıntı)

YARINA ULAŞILACAĞI HİÇ KİMSEYE VAAD EDİLMEMİŞTİR
Önce evlendiğimizde hayatın daha iyi olacağına inandırırız kendimizi. Evlendikten sonra, bir çocuğumuz doğduktan, hatta ardından bir tane daha olduktan sonra hayatın daha iyi olacağına inandırırız kendimizi. Sonra çocuklar yeterince büyük olmadıkları için kızar, onlar büyüyünce daha mutlu olacağımıza inanırız. Bundan sonra ergenlik dönemlerinde çocuklarla uğraşmamız gerektiği için öfkeleniriz. Kendimize, çocuklarımız bu dönemden çıkınca daha mutlu olacağımızı, yeni bir araba alınca, güzel bir tatile çıkınca, emekli olunca yaşantımızın dört dörtlük olacağını söyleriz. Gerçek ise şu andan daha iyi bir zaman olmadığıdır. Eğer şimdi değil ise ne zaman? Hayatınız her zaman mücadelerle dolu olacaktır. En iyisi bunu kabul edip, durum her ne olursa olsun mutlu olmaya karar vermektir. En sevdiğim sözlerden biri Alfred D.Souza'ya aittir. Alfred D.Souza Der ki;
"Uzun zamandan beridir hayatın -gerçek hayatın- başlamak üzere olduğu izlenimine kapılmıştım. Fakat her zaman yolumun üzerinde bir engel, öncelikle erişilmesi gereken bir şey, bitmemiş bir iş, hizmet edilecek zaman, ödenecek bir borç oldu. Sonra hayat başlayacaktı. Sonunda anladım ki bu engeller zaten benim hayatımdı."
Bu görüş açısı, mutluluğa giden bir yol olmadığını gösterdi. Mutluluk bir hedef değil, yoldur. Öyleyse sahip olduğunuz her anın kıymetini bilin ve mutluluğu, vaktinizi harcayacak kadar özel biriyle paylaştığınız için ona daha fazla değer verin. Unutmayın, zaman hiç kimse için beklemez. Öyleyse;
- Okulu bitirene kadar,
- 100 milyar kazanana kadar,
- Çocuklarınız olana kadar,
- Çocuklarınız evden ayrılana kadar,
- İşe başlayana kadar,
- Evlenene kadar,
- Cuma gecesine kadar,
- Pazar sabahına kadar,
- Yeni bir araba, ya da ev alana kadar,
- Borçları ödeyene kadar,
- İlkbahara kadar,
- Yaza kadar,
- Sonbahara kadar,
- Kışa kadar,
- Maaş gününe kadar,
- Şarkınız söylenene kadar,
- Emekli olana kadar,
- Ölene kadar...
Mutlu olmak için içinde bulunduğunuz "AN" dan daha iyi bir zaman olduğuna karar vermek için beklemekten vazgeçin... Mutluluk bir varış değil, yolculuktur... Pek çokları mutluluğu insandan daha yüksekte ararlar, bazıları da daha alçakta... Oysa mutluluk insanın boyu hizasındadır. Unutmayın;
"YARINA ULAŞILACAĞI HİÇ KİMSEYE VAAD EDİLMEMİŞTİR"