KADINLAR gittiklerinde arkalarında daha büyük boşluklar bırakırlar.
Onlar bir gün çekip gittiklerinde, peşlerinde "yetim-öksüz" kalan çok olur:
Mutfaktaki dolap, perdeler, kavanozun içindeki eski düğmeler, özenle saklanmış
küçülmüş giysiler, dolap diplerindeki kurdeleler...
Sabah karanlığında mutfaktan gelen tıkırtılar susar, yetim kalmıştır tabaklar.
Bir kadın gittiğinde hep suyu unutulur saksıların.
Sık sık boynunu büker "sarıkız".
O teki kalmış eski bardağın anlamını bilen olmaz, değerini kimse anlayamaz krom
hac tasının.
Balkon artık sessizdir, koridor kimsesiz.
*Bir kadın gittiğinde. ..
Bir kadın gittiğinde ne çok kişi gider aslında; bir ağır işçi, bir temizlikçi,
bir bakıcı, bir bahçıvan, bir muhasebeci. ..
Bir anne gider.. .
Bir dost. ..
Bir arkadaş. ..
Bir sevgili. ..
Ne çok kişi yok olur bir kadın gittiğinde.
* O canının sıkıldığı gün telefonda "Sana gelen bana gelsin" diyen sesini hiç
unutmadım.
Yine ıslandı göz pınarlarım, ben dahi yetim kaldım.
Sözcükler yetim kaldı.
Hep böyle olur; bir kadın gittiğinde; övgüler, uyarılar, yakınmalar, dualar
yetim kalır.
Kapı eşiğindeki "Dikkat et..."
duyulmaz, annesi gitmiştir "geç kalma" nın.
Kadınlar, arkalarında büyük boşluklar bırakarak giderler.
Bir kadın gittiğinde pek çok kişi gitmiştir aslında. Ve bir kadın gittiğinde pek
çok "yetim" bırakmıştır arkasında.
