[Babalık davaları] Boşanmadan Evi Terketmek, Terk Edilmek ve Çocukları Görme Hakkı

Öncelikle burada yıllardır okuyucu konumundaydım ve onlarca danışmanlıktan faydalandım, değerli hukukçulara bunun için teşekkürler.

Belki bu konu defalarca açılmıştır, arama motorundan defalarca farklı farklı aramalar yaptım ancak tam olarak bir bilgi sahibi olamadım. Sorunumu buradan çözmeye çalışmak gibi bir beklenti içerisinde de değilim fakat bir "Başıma bir yerden nasıl çocuklarımla olan iletişimimin engellemesini engelleyebilirim?" diye düşünmekten kendimi bu satırlar içerisinde buldum. Çok uzun yazmadan aktarmak isterim uygun görürseniz.

Biz 4 yıllık evli bir çiftiz. Eşimle birlikte yaşamaya evlenmeden önce başladık ve hamile kaldı. Söylediğine göre "İçime bir his geldi hamile kalmak istedim ve hamile kaldım." (detayları uzun ancak sık boğaz etmek istemedim diğer taraftan çocuk bana ait, yani aldatıldım gibi durumlar ortada yok kopyam çünkü.) Sonuç itibariyle hamileliğinin 4. ayında evlendik ve oğlumuz dünya'ya geldi. İlk oğlumuz dünya'ya geldiğinde ben henüz iş kurmuş, ev kirasını ödeyebilen, faturası oyu buyu ancak denkleştiren rutin bir ekonomiye sahiptik. 4 - 5 ay içinde işlerim iyiye gitti. Üst sınıf bir araba borcuna girdik (O istedi, krediyi kendi adına çıkardı, ödemeleri ben yapıyorum tabi.) Ben o dönemler asker kaçağı olduğumdan ve eşim hamile kaldığından askerden ısrarla kaçmaya devam ettiğim için şirket, banka hesapları vb mali tüm kayıtlar eşimin adı üzerinden devam ediyordu. Ancak çalışan işleyen ve işleten bendim. Eşimin anne babası vefaat ettiğinden dolayı 3 kardeşe ev miras kaldı, 100.000 TL civarında bir nakit kendisine kaldı. Bu rakamla birlikte birden ev değişti, yaşam değişti ortalama 1 yıllık bir harcama döngüsüne girdik. Benim işim o süre içerisinde taşınmalar vb. detaylar yüzünden biraz geriledi. Sonuç itibariyle yönetemediğim sözümü geçiremediğim bu harcama döngüsü para bittiğinde yine benim ekonomik düzenim üzerinden devam etmeye başladı. Şükür işlerim oturdu vs. herşey yolunda giderken eşim sürekli bana karşı "Sen na yaptın? Benim mirasım olmasa sen hiçbsin" vb. rencide edici tartışmalara girmeye başladı. Bu iyice güç savaşına döndü derken bu savaşın sonunda ben "He" demeyi öğrendim kavgalar büyümemesi adına çünkü erkekliğime edilecek herhangi bir cümle, çocuğuma olan sevgimin gerisinde kalabilmişti. Eşimide çok sevdiğimi belirtmeliyim. Her haliyle kabul derdim...

Şimdi asıl konular başlıyor...
Bunca hengame arasında (güzel günlerimiz çoğunlukla geçti ancak kavgalarımız ileri seviye şiddetli konuşmalarla ve 1 - 2 haftalık küslüklerle sonuçlanıyordu.) Her neyse; eşim, kardeşim, annem, babam ve diğer erkek tarafındakileri küçümsemeye, görüşmek istememeye, eve geldiklerinde surat yapmaya ve sözlü olmasa bile hareketleriyle açık - net olarak "Sizinle görüşmek istemiyorum, torununuzu da size kalmaya, gezmeye ben olmadan göstermem." demeye getirip durdu. Tam o bu şu derken 2. oğlumuza hamile kaldı. Biz de anlamadık ne olduğunu ancak ben çocuğun doğmasını özellikle istedim ve şükür sağlıklı bir tosun daha sevgisiyle geldi. 2. oğlumuz da dünyaya geldiğinde zaten yukarıda bahsettiğim düşmanca tavırlar had saffaya ulaştı. (Detaylar hep tahmin edilebilir konular, sıkmamak adına yazmıyorum.) Sonunda ben ailem ve eşim arasında iki ateşin ortasında kaldım. Ne yapsam fayda etmedi ve düşmanlık iyice öfkeye dönüştü. Ben 4 ayda psikolojim bozuk, herşeye tepki veren (şiddet kullanmam.) agresif, tepkileri sert olan birisi oluverdim. Ev dışında hayattaki herşeye karşı aşırı stress yüklendim ve hala öyleyim. Hayata küstüm, hobilerimden, zevk aldığımız şeyler yapmaktan vazgeçtim, yaşam enerjim soldu... Neyse, 2. oğlumuz şuan 4. ayını bitirdi.

Ben bu sabah; eşim tekrar bana "Yok bunları niye doğru yerine koymuyorsun, benim diş fırçamın ucunu niye yıkamadan çıkartıp kendininkini taktın" diye söylenmesine çok sert patladım... Eşimin üstüne yürüdüm ve boğazını sıkıp "Yeter artık insan ol" diye ses tellerim koparcasına bağırdım. O da kendini savundu Allah ne verdiyse bana girişti. Bunların hepsi 3 yaşındaki oğlumuzun önünde cereyan etti :( Boğazını sıkmaktan sonra tek yaptığım attığı tekmeyi yumruğu savuşturup yatağa sıkıştırıp biraz sakinleşmesini sağlamak oldu. Şuan baktığımda boğazına sarılıp "Yeter" demem belki beni suçlu bile kılıyor olabilir bilemiyorum ancak 4 yıl üzerine kendimi tutamadan patladım ve sonuç bu noktaya vardı.

Evde aldatma, geç gelme, dışarıda başkalarıyla vakit geçirmek gibi durumlarda asla olmadı. Ben işten eve, evden işe, tüm sosyal etkinlikleri çoluk çocuk birlikte yapmaya çalışan bir aile modeli düşünün. Olay bu noktaya vardı ve beni tehtid ettiği şey şu oldu;

- Hastaneye gidiyorum darp raporu almaya, sen haftada 1 gün çocuklarını görebilecek misin bakalım? sözüyle tüm iletişimimiz bitti.
- Ben'de "Al arabayı, ev de senin olsun, ancak çocuklarımı görmeme engel olma, kendi öfken için onları babasız bırakma ve bunu iyi düşün." diyerek evden çıktım.

Özetlediğimde bu durumda artık boşanmak dahi umurumda değil, çocuklarımla görüşmemi engellemesini engelleyebilir miyim? Ne bileyim tek istediğim çocuklarımın diğer konularda okuduğum gibi ayda 4 kez görmek gibi bir durumla karşı karşıya kalmamak. Annesi gelsin görsün, ben göreyim fakat çocuklarım iki ateş arasında kalmasın yeterki... Şimdi muhtemelen çocukları alıp kardeşinin evine gidecek ve bir süre orada kalacak. Ardından kendi birşeyler yapmaya çalışıp boşanma davası talebinde bulunacak. Para pul hiçbiri gözümde değil hepsi onda kalsın ancak evlatlarımı görememenin düşüncesi bile beni mahfetti...

Ne yapmalıyım? Yardım edin lütfen....