Bazen insan, her şeyin üstüne üstüne geldiği devirler yaşar. Hiçbir şey tam olarak istediği gibi olmuyordur mesela; veya en güçlü hissettiği anlarında zayıflığını fark eder.

İşte insanın kendini idrakında önemli bir yol ayrımıdır o anlar...

Güçsüzlüğün güce galebe çalması insanın kötü olduğunu düşündüğü tarafıyla barışması ve onu kabullenmesi ile mümkün.

Barışmak ve dengelemek...

Geçinebilmek...

Günahı da sevabı da abartmamak, kuyulara hapsetmemek kendini, akmak...

Akan her şeyle beraber akmak, yolunca, debisince...

Zevk ve acı asla sürekli değildir.

Her şeyi yerince yaşamak…

İnsanız..

Acizliklerimizi, noksanlıklarımızı çok iyi biliyoruz aslında; ama geçinemiyoruz kendimizle. Bu olmayınca civarla geçinmek de mümkün olmuyor.

Bir barış imzalamak lazım... Kötü bensem ve iyi de; ikisinin kavgası benden götürüyorsa ve yok olan tükenen ben oluyorsam, olması gerekeni yapmak gerekiyor.

O, bu, şu hayatımızı çalamamalı. Bizim vermek istemediğimiz hiçbir şeyi, hiç kimse bizden, hile, hurda, sihir, söz ile alamamalı...
Ve vermek istediklerimize de kimse mani olamamalı...

Kendine kıymet vermek egoizim değildir, başkaların kıymet biçmesine hayatı oynamak ahmaklıktır. Sana ait olmayan meziyet seni yüceltmez. Sana ait olmayan meziyeti sende dillendiren, aslında kendini, sana yücelttiriyordur.

Peki başkalarının hayatına yaşamak zorunda isen; ya da başkalarınca, buradan bir çıkış var mı?

Çare ne? Nasıl kendini yaşayacaksın?

Aciz isen ve elinden başka bir şey gelmiyorsa; bölünerek...

Gerekiyorsa bine bölünerek...

Kaça bölünmek gerekiyor ise, o kadara bölünerek…

Ve kaçını kiminle ne şekilde paylaşacağını sen tayin edebilmelisin.
Güç budur ve güçlü kendine ait yaşamı yaşayabilendir.

Nasıl mı bölüneceğim?

Cevabını bildiğin bir soru bu. Yaşamak istiyorsan hodri meydan...

İp uçları hep vardı. İçinde kaç kişi var ve neden sadece biri baskın eleman?

Yaşam, yaşama aç yaşanmaz.

Kuyuya iki kova su koy, iki haftada bozulur. Su akmaya meyyaldir. Onu bir kaba bir kuyuya hapsettiğinizde başınıza bela alırsınız.

Yaşam, yaşamınıza bela olmaya başladı ise, sorun sizin kuyu mantığınızda, yaşamda değil…

Yeni bir güne uyanman, düne göre daha da eskimen demektir.
Kuş değilsin. Uçmak için kanadın yok; ama kanatlara hakimiyetin var.

Ruh ve beden senkronize olduğunda süzülürsün yaşamda, aksi durumda büzülürsün yatakta.

İkisini aynı anda yaşa ki, yaşından erken yaşlanmayasın.
İçi geçmek


Ne kadar geçmişse içimiz, o kadar iç geçiririz...

Huyuna huy banmadıkça, kim kimin hakkında ne diyor ise boş diyor.

Dün zayıf bırakıldıkları için horlanarak, hak ve özgürlüklerinden mahrum edilen "bu ülkede biz de varız" diyenler, bugün kuvvet bulup nüfus sahibi olduklarında "biz ve diğerleri" yaklaşımı ile kendilerinden olmayanları zayıflatarak yaşama biçimlerini yok sayıp, itibarsızlaştırma peşinde iseler, yarın sadece bir rövanştan ibaret olacaktır.

Birini tanımanın en kestirme yolu, onun başkasına dair değerlendirmelerini takip etmektir.
Kişi vasfederken, vasfını ortaya koyar.
Zekasını, görgüsünü, idrakını, sıfatlarını...
Sövdüğünde örneğin korku ve retlerini görürsünüz, övgüsünde umut ve beğenilerini... Esasta o anlattığında, kimliğinin deşifresindedir.
Anlatır...
Anlattıkça o, biri hakkında konuştuğundan emindir.
Dinleyici idrak ehli ise, kimi tanıdığından.

Bir de ağzınla kuş tutsan, hak hukuk adalet kavramlarının dibinden kum çıkarsan razı edemeyeceğin, ideolojinin, etnisitenin, mezhebinin batağından asla çıkma niyeti ve meyli olmayan bir kitle var ki, onlara sen cenneti yaşatsan dünyada, sana ilk fırsatta cehennemi yaşatmaya ahd etmişlerdir.

Böylesinin kuvvetlendiğinde ilk işi kafanı koparmaktır. Böylesi odur ki, sen "hak" desen onu "gak" olarak anlaması imanındandır.

Bir de bunlar var ve bunları kör değilim, görüyorum tabi ki..